- Hejka - przywitało się z Królikiem, gdy ten się zjawił na święcie.
Później jednak szybko musiało wrócić do dawania uwagi Błotku, bo ta cały czas o czymś jeszcze klepała. Pamięta, że ono też dużo mówiło, gdy było młodsze.
- Pewnie, że super - pogłaskało bratanicę po głowie, gdy ta chwaliła się dalej swoimi kwiatami.
W pewnym momencie postanowiła, że przystroi Robak jednym kwiatkiem i czarnie nie miało w sumie jak protestować. Zgarbiło się, żeby kotce było łatwiej wpleść kwiat w jeno długie futro na grzbiecie.
- Robak dziękuje za kwiatka.
No i po ten przyszedł temat skała. Popularny wśród kociąt, to na pewno, ale nie ulubiony Robak. Ale to było zwyczajne tak. Koty nie rozumiały tego o co chodzi z tym jak mówi. Błotko rozumiała to jako coś wyjątkowego i fajnego. Czarne tak nie uważało. To tylko odróżniało no od reszty społeczeństwa. Ale nie potrafiło powstrzymać tego okropnego uczucia w środku piersi, gdy zwracano się w jeno stronę jak na ,,niego". A nie chciało oszukiwać, że czuje się też w pełni kocicą. Bo nie czuło się tak. Było inne, było dziwne.
- Błotko musi zrozumieć, że to w jaki sposób mówi Robak to niw zabawa. Robak nie uważa by to było coś fajnego co Błotko chciałaby powtarzać bez powodu. To chodzi o to, że Robak nie czuje się kocurem, tak jak przypisano nu przy urodzeniu. Kocicą też nie. Mówiąc w taki sposób czuję się trochę bardziej komfortowo.
Bo dysforii związanej z ciałem to nie zakończy. Jedynie daje pokój ducha, że inni nie mówią na nieno jakby było kocurem, którym nie jest. Trochę niekomfortowo czuło się mówiąc o tym na Tańcu Kwiatów, otoczone grupą kotów, ale Błotko nie wyglądała na taką, przy której łatwo zmyć temat. Zaczęło jeść swoją zwierzynę próbując zaangażować się jakoś w resztę towarzystwa, więc zabrało wzrok z Błotka.

Jak dotąd Robak reagowało głównie pozytywnie na wszelkie jej wybryki, zmianę w jeno zachowaniu zauważyła więc dopiero po chwili. Toteż poważniejszy wyraz pyska wujka zdziwił ją niezmiernie, kiedy zwróciła uwagę na mimikę i nagle pozbawiony zadowolenia ton głosu. Przekrzywiła łeb. Kot mówił o rzeczach, o których nigdy nie rozważała. Ale, że jak to? A to się da czuć kotką, czy tam kocurem? Zmarszczyła brwi. Myślała, że to tylko śmieszne nazwy, których używa się z jakiegoś powodu. Nikt jej nigdy nie powiedział, że idzie to głębiej, niż coś, co czasem słyszała w konekście swojej osoby. Wpatrywała się w Robak, jak to powoli zaczynało jeść. Wyglądało na to, że jeno uwaga została zwrócona poza jej małą osóbkę. Wyjątkowo jej to nie przeszkadzało. Rozejrzała się po zebranych. I co, oni myślą, że ona jest, czuje się, jakąś kotką? A co niby za różnica? Ah teraz nie może przestać tego roztrząsać. A przecież to i tak nie ma znaczenia. Dotąd nie zwracała na to uwagi i dalej nie musi tego robić.
- Nadal uważam, że to fajne - mruknęła. Robak znalazło sposób na mówienie o sobie, tak aby poprawnie się wyrażać. Można by wręcz powiedzieć, że to pewnego rodzaju sztuka. O, tak to widziała Błotko. Jednak nadal przemyślenia te wprowadzały ją w pewnego rodzaju dyskomfort. Szybko więc wróciła, aby przysiąść się blisko swoich opiekunów. Przy okazji wzięła sobie coś do jedzenia, ale jej własne szalejące myśli przeszkadzały jej w konsumowaniu. Niemrawo podgryzała, patrząc po zebranych bez zaciekawienia, zatopiona w własnej głowie.