Nieodpowiedzialne były na pewno dla młodego, niewytrenowanego terminatora, jakim Skowronkowa Łapa był. Ślimak za to... też był terminatorem, fakt, ale na pewno już nie takim młodym i niedoświadczonym. Tereny znał jak własną kieszeń, chociaż nie zawsze dobrze kojarzył ich nazwy, ale żadna dróżka nie była mu nieznana, a i też nie miał problemów z orientacją. Wychodząc więc na spacerek czy polowanie, nie musiał się martwić, że się zgubi.
Tak też było tym razem. Początkowo chciał zapolować, ale Pora Nagich Drzew nie rozpieszczała...i zanim się zorientował, to znalazł się przy Gładkiej Tafli. Huh. W jego nozdrzach pojawił się tez wichrowy zapach kocurka, na co od razu jego futerko podskoczyło w nadziei, że może znowu napotkał się na Orzechowego Cienia! ...Och, w takim razie musiał uciekać. Powiedział mu ostatnio, że wróci z wojowniczym imieniem. Ale Ślimaczkowi tak się nudziło, a może wojownik - lepiej wytrenowany od niego - miał jakieś protipy na łapanie zwierzyny w śniegu? Nie chciał wracać do obozu z pustym pyskiem. Podążył więc tropem, absolutnie przekonany, że to właśnie złotego kocura spotka przy wodzie (teraz raczej lodzie). W pewnym momencie jednak coś w woni zaczęło mu nie pasować. Był to wichrowy kocur, tak, ale... mało orzeszkowy. Zmarszczył nos i ruszył jednak dalej; co zaszkodzi sprawdzić, kto zawędrował pod jezioro?
I rzeczywiście, Orzeszek to to nie był. Był to...jakiś jeszcze bardzo młody terminator, krótkowłosy i burobiały, dotykający właśnie łapą lodu i szybko zabierający ją, zapewne przestraszony zimnem. Było to  śmieszne do oglądania, ale point zastanawiał się, co na Gwiezdny Klan robił taki bachor na granicach, sam?
— Um. Cześć? — mruknął, nie do końca pewny jak wytłumaczyć "hej myślałem że jesteś moim znajomym ale jednak nie ale teraz już za daleko doszedłem żeby przestać i w sumie to jestem ciekawy czemu tu siedzisz, sory że przeszkadzam". — Nie radziłbym wchodzić na lód. Jest... zdradziecki, powiedzmy — dodał jeszcze szybko, w obawie, że mały kocurek wpadnie na taki pomysł... no bo był mały, prawda? Małe koty nie były aż tak świadome. Ojej, a co jak wcale nie jest taki młody, tylko po prostu Gwiezdni nie pobłogosławili go wielkością? Nie no, pachniał dosyć, no, mało. — A, jejku, nie przedstawiłem się. Jestem Ślimak, z Klanu Gromu — była to dosyć szybka i głupia decyzja, ale nie chciał przedstawiać się jako Łapa. Czuł się z tym okropnie upokorzony... nie wymyślił jednak jeszcze, co zrobi, jeśli Skowronek będzie miał więcej niż dwie komórki mózgowe i o to zapyta.

Co to znaczy, ze lód jest zdradziecki? ...Jejku, Ślimak czuł się teraz nieco niemiło, gdy miał wytłumaczyć metaforyczny sens tego powiedzenia, bo Skowronek zapewne był jeszcze bardzo młody i nie znał takiego języka. To w ogóle pewnie jego pierwsza Pora Nagich Drzew. Co on tutaj robił?
— Lód to zamarznięta woda. Gdy nadchodzą mrozy, tafla wody zmienia się w lód, ale często jest on delikatny i gdybyś na niego wszedł, mógłby się złamać, a ty wpaść do wody, i, um... utopićsię — Ślimak kiedyś tego nie rozumiał, bo przecież pływanie nie mogło być aż tak skomplikowane, a dookoła był lód, którego można się złapać i zahaczyć. Dopiero potem dowiedział się, jaki szok się przeżywa, i jak w dotknięciu z zimną wodą traci się czucie w mięśniach.
Potem Skowronek, bo tak miał na imię, spytał się, jak jest w Klanie Gromu. Na osty i ciernie, a jak miało być? Ślimak nawet nie wiedział, jak było w Klanie Wichru, więc skąd miał wiedzieć, czym w ogóle to by się różniło? Mimowolnie w jego główce pojawiła się delikatna irytacja kociakiem przed nim. Nie chciał, by tak było, ale zadawał takie głupie dla Ślimaczka pytania, i chyba po raz pierwszy to on miał kogoś nieco dosyć, a nie na odwrót.
— ... Ale, jesteś terminatorem, prawda? — zignorował więc jego słowa, nie chcąc mu odpowiedzieć przypadkiem czymś niemiłym, a zamiast tego przeszedł do faktu, że ktoś tak mały był na granicy. Przedstawił się kocięcym imieniem, więc Ślimak miał prawo do wątpliwości. A nawet jeśli był, to point wątpił, że znał tereny wystarczająco dobrze na samotne wycieczki.

Nie minęło zbyt wiele czasu, odkąd odłączyłem się od Bruzdy, a nawet od moich przyjaciół znad Kamiennego Potoku. Za to we własnym legowisku w klanie spałem… dawno temu. Mam wątpliwości, to oczywiste, lecz nie bez powodu kręcę się w okolicach granic. Podjąłem decyzję o powrocie i się z niej nie wycofam! Zresztą, to nie tak że oprócz klanu nie mam dokąd pójść, więc nie mam co się martwić. Spokojnie kończę to, co zostało z mojego prywatnego stosu zwierzyny, po czym przeciągam się.
Zdecydowałem, że zacznę od granicy przy Turzycowej Skarpie, bo mam do niej najbliżej. Idę po śladach zapachowych, jednak uważając by nie naruszyć klanowych terenów! Są w Wichrze na pewno koty, które mnie jeszcze nie znają i mogą potraktować jak wroga. Zatrzymuję się przy skupisku drzew, węsząc w powietrzu - czuję, że oznakowania są dzisiejsze, więc tutaj w najbliższym czasie nie spodziewam się patrolu. Na szczęście świeci słońce, mimo że powietrze jest chłodne, więc nie mam nic przeciwko spacerowi. Okrążam tereny, powoli docierając do miejsca Zgromadzeń, a później do granicy, którą znałem jako Piaszczysty Brzeg, za sobą mając jezioro. W drodze trochę myślę…
Zastanawiam się, czy zastanę tam kogoś, kogo znałem z dawnego życia i czy sytuacja wewnątrz wygląda tak samo; to znaczy, czy Golcowa Gwiazda wciąż jest u władzy. Była moją mistrzynią i jej ufam, że przyjmie mnie z powrotem. Naturalnie… jestem też ciekaw wszelkich plotek! Siadam przed granicą, która tego dnia nie była jeszcze oznaczana, owijając się ogonem i rozglądając się pogodnie wokół. Czekam na patrol.

Zawilec tak właściwie była w okolicy granic bo sama wracała do Klanu po dniu poza nim. Siedziała przy grobie Skowronek, bo musiała się uspokoić i pogodzić ze stratą babci. Zdawała sobie sprawę że to wszystko co miało miejsce było bardzo niedojrzałym zachowaniem. Trochę hipokryzja z jej strony. Ale wybuchy irytacji, złości, były czymś co towarzyszy jej od praktycznie zawsze. Nie radzi sobie z tym, gdy dochodzą do tego takie rzeczy jak rozpacz po śmierci kogoś bliskiego.
Teraz już ochłonęła i zamierzała iść polować by nie wrócić do obozu z pustymi łapami. Żałowała, że nie było jej przy grzebaniu ciała babci, ale jeśli by została to mogłaby się czuć jeszcze gorzej i zrobić coś głupiego. Zanim jednak zagłębiła się w tereny wyczuła zapach jakiegoś kota w pobliżu. Zaczęła więc podążać jego tropem, aż natrafiła na jegomościa.
Był to Księżyc. Nie wiele jej znany kuzyn, ale z którym rozmawiała. Wrócił z poszukiwań rodzeństwa co? Żarty żartami, ale ewidentnie czekał na granicy.
- Wschodząca Łapo - przywitała się.
Trochę śmieszne, że sama kiedyś tutaj siedziała z plamą krwii przy łapie. Czasem zastanawia się czy było to dobrą decyzją. Czy Klan Wichru jej w ogóle potrzebował. Czy tam pasowała. Nie zagajała od razu tematu co tutaj robi i czy chce wrócić. Czekała aż sam się odezwie. Nie będzie strzelać ślepo. Póki co przeleciała jego sylwetkę odnotowując parę drobniejszych blizn, których nie miał wcześniej.

Siedzę tak chwilę, nie zniechęcając się chwilą zupełnej ciszy i brakiem jakichkolwiek kotów na horyzoncie. Niektórzy mogą powiedzieć, że mam słomiany zapał, jednak nie w takich ważnych sprawach, jak ta. Tu oczywiście cierpliwości mam więcej i jak widać opłaciło mi się! Za drzewami widzę sylwetkę, więc to nie patrol a pojedynczy spacerowicz, może ktoś z polowania. W miarę jak się przybliża, rozpoznaję w niej kuzynkę! Kiedyś rozmawialiśmy i pytałem ją o życie jako samotnik; teraz sam już wszystko wiem.
— Zawilcowa Łapo!! — wołam więc z uśmiechem — a może już inaczej, hm? — zagaduję. W tym czasie jestem pewien, że kotka poradziłaby sobie z ukończeniem treningu, kto wie. Gdy dowiem się tej rzeczy, to już trochę bliżej do wdrożenia się znów w klanowe życie. Spoglądam na kotkę pogodnie. Zapewne spostrzegła blizny na moim ciele, o co pewnie dostanę wiele pytań, ale nie przeszkadza mi to; za każdą kryje się jakaś historia do opowiedzenia. Jednak na razie muszę poprosić o coś kotkę.
— Cieszę się, że cię widzę. Najchętniej po prostu siedziałbym i rozmawiał, ale pewnie się domyślasz, że chodzi mi po głowie jedno pytanie… pomożesz mi wrócić do klanu? — pytam, posyłając jej wesoły uśmiech kogoś, czyje uczucie tęsknoty nie jest już tak silne i kto najchętniej uścisnąłby wszystkich swoich przyjaciół i rodzinę. Lecz chcę też, by było widać po mnie szczerość i to, że jestem pewien tego, o co proszę.

Być nazywanym Łapą nie robiło na niej póki co wrażenia. Była już dosyć długo wojowniczką ale nosi imię Łąki krótszy okres czasu niż Łapy.
- Łąka. Zawilcowa Łąka.
Nie podzielała wielkiego entuzjazmu Wschodzącej Łapy. Jak zresztą zawsze. Stała jak skała i patrzyła się na kuzyna czekając aż przejdzie do rzeczy. Nie spieszyło jej się ale nie miała też ochoty czekać zbyt długo. Bardzo cieszyło ją to, że bury nie przeszedł do siedzenia i rozmawiania tylko powiedział, że chodzi o powrót do Klanu. Nie zaskoczyło to Zawilcowej Łąki. Nie było raczej innych powodów by siedzieć na granicy Klanu Wichru.
- Idę po Golcową Gwiazdę. Siedź tu gdzie jesteś.
Nie było to formą groźby, mimo, że z pysku Zawilec mogło tak brzmieć. Kocica chciała po prostu nie mieć problemu z powrotem znalezieniem kuzyna na granicy. Ruszyła w stronę obozu dosyć prędkim tempem. No nie zapoluje sobie po drodze teraz, bo musiała iść szybko po Golcową Gwiazdę. Trudno się mówi.

Wiadomość o Wschodzącej Łapie czekającym na granicy bardzo Golcową Gwiazdę zaskoczyła. Od czasu zaginięcia kocura minęło trochę czasu, kilka, a może nawet kilkanaście księżyców. Początkowo kocica próbowała go szukać (był w końcu jej terminatorem, którego bardzo polubiła!), jednak ostatecznie odpuściła, dochodząc do wniosku, że point przepadł, tak jak cała reszta jego rodzeństwa. Klan musiał się z tym pogodzić, najtrudniej pewnie było rodzicom, którzy musieli patrzeć jak ich dzieci, jedno za drugim, znikają albo, co gorsza, umierają. Nie chciałaby tego przeżyć na własnej skórze.
Szybkim krokiem podążała w stronę Piaszczystego Brzegu, chcąc to wszystko jak najszybciej załatwić. Równie dobrze mogłaby przekazać Zawilcowej Łące, by wróciła po Księżyca i przyprowadziła go do obozu, ale... Chyba wolała usłyszeć, co się z kocurem działo podczas jego nieobecności.
- Dzień dobry, Wschodząca Łapo! - Pogodnie przywitała się, gdy już dotarła do granicy. Od razu spostrzegła bliznę na twarzy, jednak w żaden sposób tego nie skomentowała. Takie rzeczy się zdarzają i w sumie mogłaby zapytać o okoliczności, ale... Nie była tym na tyle mocno zainteresowana. - Gdzie byłeś? Co się z Tobą działo przez te wszystkie księżyce? Tęskniliśmy za Tobą. - Przyznała szczerze, mając na myśli siebie oraz rodzinę pointa, głównie jego rodziców. Ale, co ważne! Ten smętny, gburowaty wuj też na pewno przez długi czas zastanawiał się, co stało się z jego siostrzeńcem.

Pomyliłem się, nazywając kotkę łapą, ale mam nadzieję, że jej to nie uraziło. Zapewne wiele jeszcze takich błędów popełnię, zanim zapoznam się z rangami i imionami wszystkich.
— Bardzo ładnie — odpowiadam łagodnie. Widzę, że kotka nie cieszy się szczególnie na mój widok, ale nie pozwalam, by jakoś to wpłynęło na moją ekscytację i pogodę ducha. W gruncie rzeczy, mimo bycia rodziną, jesteśmy sobie o wiele bardziej dalecy, niż bliscy. Może zmieni się to po moim powrocie, czego oczywiście bym chciał. Jednak na razie nie wystawiam na próbę jej cierpliwości, i tak robi mi wielką przysługę, idąc po przywódczynię! A więc moja mistrzyni wciąż nią jest.
— Dziękuję — mówię, odprowadzając kuzynkę wzrokiem. Poszła, a ja zostałem. Tak jak wcześniej, cierpliwie czekam. Wyobrażam sobie jak Zawilcowa Łąka przemierza tereny, które niegdyś były mi tak znajome, a teraz nie jestem pewien, czy bym się wśród nich odnalazł. W końcu ponownie dostrzegam kocią sylwetkę, a tym razem nawet dwie. Podnoszę się na równe łapy.
— Golcowa Gwiazdo — witam się, lekko kłaniając. To w końcu od tej starszej kocicy wszystko zależy. Przełykam ślinę, by nie dać po sobie znać, że dużo emocji wywołuje we mnie słowo “tęskniliśmy”.
— Ja również tęskniłem. Wybacz, że zniknąłem tak nagle, mimo że miałem obowiązki wobec klanu. To stało się podczas jednego patrolu, rozproszyłem się i natknąłem na jastrzębia, przez którego nie mogłem się dostać z powrotem na tereny. Żyłem przez ten czas z samotnikami nad Kamiennym Potokiem, dzięki jednemu z nich nauczyłem się przetrwania. To naprawdę dobre koty i moi przyjaciele, lecz… nigdy nie zapomniałem o mojej rodzinie i domu — opowiadam. Mam wiele historii, mniejszych lub większych, lecz staram się streścić moje dzieje obu kotkom, gdyż obie mają prawo to wiedzieć. Podnoszę po tym pogodny wzrok na szaro-białą. Tak, naprawdę tęskniłem.

Na początku Wschodząca Łapa lekko ukłonił się, jednak Golec nie uważała tego za konieczne. Zwykłe przywitanie w zupełności wystarczy. Ale mniejsza z tym. Kocur przeszedł do tłumaczeń, których słuchała z wielką uwagą i skupieniem, chcąc zapamiętać każde słowo. Na wzmiankę o tęsknocie niebieskookiego lekko się uśmiechnęła. Szybko jednak ten uśmiech znikł z jej twarzy, gdy usłyszała o samotnikach. Nie wiedzieć czemu, w jej głowie nagle pojawił się obraz ostatniego zgromadzenia, podczas którego Krzywa Gwiazda wspomniał o tworzącej się grupie samotników, która chce zaatakować klany, a konkretniej, Klan Rzeki. Szybko jednak odsunęła tę myśl, bo tamte koty zamieszkują dolną część terenów, a Wschodząca Łapa wspomniał, że żył przy Kamiennym Potoku. Koty, które nazwał przyjaciółmi na pewno nie mają złych zamiarów wobec klanów. Jeśli by miały, zapewne kocur nie bratałby się z nimi.
- I... Co było dalej? Postanowiłeś tak po prostu ich zostawić? Dlaczego nie wróciłeś do nas wcześniej? - Zapytała łagodnie, ale tylko i wyłącznie z czystej ciekawości. Wiedziała już bowiem jaką decyzję podejmie i co samotnikowi powie.

Opowiadam moją historię ze spokojem i tak, by wydawała się barwna i pełna życia. Nic nie poradzę, że lubię opowiadać i nawet w takiej chwili z tego korzystam. Zauważam jednak zmianę w mimice pyska Golec. Nie wiem, czy mówię coś nie tak… czy nie odpowiada jej moje życie wśród samotników? Wiele z nich, owszem, słynie z nienawiści do klanów, lecz tam gdzie ja mieszkałem, nie wciskano mi takich bzdur. Chyba kotka sobie nie myśli, że tak się zmieniłem. Jej pytanie przyjmuję kiwnięciem głowy i od razu odpowiadam!
— Nigdy do końca nie zdecydowałem, że chcę ich opuścić. Jednak oni planowali przenieść się daleko, a ja nie byłem na to gotowy. Pewnego dnia po prostu ułatwili mi wybór i odeszli sami. Kiedy znów udało mi się spotkać jednego z nich, a nazywał się Skowyt, mogłem za nim podążyć… jednak już zdecydowałem, że idę tam gdzie przynależę — mówię. Z klanu właściwie też nigdy nie chciałem odejść. To los niósł mnie tak przez życie i choć było to ciężkie, to tak widocznie miało być. Bardzo zmieniłem się przez ten czas, tak sądzę, nie ograniczają mnie już wątpliwości z dawnych księżyców i moja niepewność.
— Dlaczego nie wcześniej? Hmm, po ucieczce przed jastrzębiem byłem w kiepskim stanie, nie miałem co jeść przez długie dni. Myślę, że chwyciłem się mojego skrawka bezpieczeństwa i nie odważyłem puścić — mówię, wypuszczając powietrze nosem. Nie ma co się kryć z moimi przeżyciami i motywami. Jeszcze przed innymi może, ale nie przed przywódczynią. Znała mnie jednak jako kocurka, który bardzo polegał na innych i w takich sytuacjach był bezradny! Powinna zrozumieć, czemu trzymałem się innych i bałem się przez długi czas polegać na sobie. Podobnie Zawilec, która choć nie była u władzy, według mnie też mogła mieć wątpliwości lub zastrzeżenia do moich słów.

Zawilec wróciła razem z Golcowa Gwiazdą, ale na dobrą sprawę nie była zbytnio potrzebna już w tym momencie. Stała sobie po prostu z boku i słuchała rozmowy jaka się toczyła. Nie dziwiły ją słowa o tym, że Wschodząca Łapa kogoś spotkał. Trudno raczej o to by nie natknąć się na nikogo na terenach niczyich. Było tam stosunkowo sporo kotów. Wiadomo, nie aż tak jak w Klanie, ani nie zbici w kupę, ale było. Zawilec często mogła wyczuć jakiś zapach samotnika, gdy polowała sobie ze Skowronek. Czasem ujrzała czyjąś sylwetkę. Ale to dawne czasy, teraz trzeba myśleć o kuzynie. Golcowa Gwiazda dopytywała go jeszcze. Mądrze z jej strony, że nie była aż tak łatwo wierna. Księżyc nie brzmiał źle w tym co mówił. Był na pewno szczery w jej odczuciu. Nie starał się obrócić sytuacji na jego korzyść by brzmieć jako kot, któremu będąc samotnikiem tylko marzyło się o powrocie. Bo tak... nie było. Przynajmniej w jakimś momencie w życiu poza Klanem był taki etap. A przynajmniej, gdy poza Wichrem żyło się dłuższy okres, a nie parę księżycy.

Odpowiedź nadeszła od razu. Golec nie miała wątpliwości, że Wschodząca Łapa mówił prawdę. Brzmiał wiarygodnie, w dodatku mówił płynnie i dość spójnie. Jego wytłumaczenia były logiczne i raczej miały miejsce w rzeczywistości. Kiwnęła więc głową, mając wrażenie, że nie ma nic już do dodania. Nie chciała też znać wszystkich szczegółów i szczególików jego historii, bo zwyczajnie nie była nią zainteresowana do tego stopnia. Z resztą nie ma co tutaj stać i tyle gadać! Golcowa Gwiazda podjęła już decyzję, jedyną i prawidłową.
- Rozumiem. Wierzę w Twoje słowa, Wschodząca Łapo. - Odpowiedziała w końcu, a następnie posłała krótkie spojrzenie Zawilcowej Łące, która stała obok. Szybko jednak jej wzrok zmienił tor i znowu spoczął na samotniku. - Witaj z powrotem w klanie, Wschodząca Łapo. Trening rozpoczniemy, gdy będziesz gotowy. Po prostu daj mi wtedy znać. - Odparła, a po tym, jeśli żadne z nich nie miało żadnych pytań, zarządziła powrót do obozu. Trzeba ogłosić nowinę na forum klanu!

/zt x3

Roska ekscytowała się perspektywą wspólnego wyjścia po ziółka z Motylim Blaskiem, ale postanowiła po prostu zająć się treningiem, pomaganiem w obozie, spędzaniem czasu z rodziną i różnymi innymi rzeczami – nie chciała naciskać na medyka czy mu się narzucać, a na dodatek… pogoda była okrrropna! Kotka nie spodziewała się, że Pora Nagich Drzew może być tak mroźna, nieprzyjemna i wietrzna; czasami nawet w odsłoniętych częściach obozu nie szło wytrzymać, brr. Kiedy jednak starszy kocur podjął ten temat, a raczej kiedy Roska dowiedziała się, że porozmawiał z jej mistrzynią i ta nie dość, że się zgodziła, to jeszcze zaproponowała, że pójdzie z nimi… Wieczorna Łapa była naprawdę wniebowzięta i nie mogła się doczekać! Towarzystwo Motyla było naprawdę przyjemne, a nauczenie się więcej o ziołach i tym, jak je zbierać, brzmiało bardzo ekscytująco, jak łączenie przyjemnego z pożytecznym. Radosnym krokiem podążyła za dorosłymi z obozu, z ciekawością rozglądając się po mijanej okolicy. Na szczęście wszyscy mieli długie futro, a pogoda nie była aż tak zła, więc zapowiadało się świetnie!
Wysłuchała kocura z uwagą, a kiedy skończył, kiwnęła główką na znak, że zrozumiała. Trzymać się blisko Motyla, poza roślinami zwracać uwagę na pajęczynę i drzewa… i w sumie tyle.
– Na razie chyba nie! – oznajmiła, po czym ruszyła tak, jak jej wskazał, czyli pod wiatr, tylko najpierw oddaliła się od niego o parę kroków. Zaczęła rozglądać się uważnie po podłożu wokół siebie, idąc niezbyt szybko przed siebie.

Już po przejściu kilkunastu kroków medyk dostrzegł zielony krzew iglasty, mocno rozrośnięty w górę, o szarej, popękanej korze. Igły były sztywne, o szarozielonej barwie z wierzchu z szerokim białym paskiem, a do tego widać było czarne jagody z niebieskawym nalotem.

Motyli Blask:
• P: 5 | S: 12 | Zr: 32 | Sz: 36 | O: 24 | HP: 170 | W: 110 | MP: 7
• Cichy krok; Psi węch; Ciamajda; Wątłe zdrowie; Wrażliwa skóra
• Skradanie się: poziom 2; Tropienie: poziom 2; Wspinaczka: poziom 2; Zielarstwo: poziom 3
• Dostępne próby szukania konkretnych medykamentów: 3/3

Kiedy usłyszała, że Motyli Blask chce zabrać jej terminatorkę na wspólne ziółka; zgodziła się. Nie widziała ku temu żadnych większych przeciwności pod warunkiem, że będzie mogła pójść z nimi ot tak, dla bezpieczeństwa Roski, ponieważ doskonale zdawała sobie sprawę, że jej terminatorka niestety nie miała jeszcze na treningu walki. A tak...miała przynajmniej spokojną duszę, że w razie nagłego wypadku będzie w pobliżu i będzie w stanie pomóc. Poza tym zagwarantowała, że nie będzie przeszkadzać im w ziołozbieraniu.
Na Piaszczysty Brzeg dotarła raczej w niespodziewanej jak na siebie ciszy, co jakiś czas rzucając jakiś przelotny komentarzyk, jeżeli była ku temu okazja. W gruncie jednak rzeczy milczała rozglądając się uważnie po okolicy i niekiedy uśmiechając się pod nosem z samego faktu, że mogła znaleźć się w tym miejscu z super dwójką kotów! No i też jak zwykle z zaangażowania i zainteresowania swojej terminatorki tematem przewodnim. — No dobrze, jak coś to mnie wołajcie! Będę włóczyć się to tu, to tam, w okolicy. I powodzenia. Miłego zbierania! — rzekła z wesołym uśmiechem lekko machając ogonem na boki i zniknęła, tak aby jak umówiła się z Motylkiem nie przeszkadzać, ale być na podorędziu.

Podziękowała swojej mistrzyni i pokiwała poważnie głową na słowa Motylego Blasku o tym, co ma zrobić w razie zauważenia niebezpieczeństwa. Oczywiście, że zamierzała być jak najbardziej ostrożna i nie pchać się w razie zauważenia czegoś groźnego… miała tylko nadzieję, że w razie czego zauważy to „coś groźnego” odpowiednio szybko! Na razie jednak szła blisko medyka, ciekawie rozglądając się po okolicy, aż kocur się nie zatrzymał i nie zaczął jej mówić o zbieraniu. Obrzuciła zainteresowanym spojrzeniem znalezioną przez niego roślinę.
– Rozumiem! Ale trochę marnie wyglądają te jagody, to chyba nie będę próbowała ich zrywać razem z tobą, żeby ich nie poniszczyć bardziej? – odezwała się, obserwując, jak medyk uważnie zrywa jagódki. Nagle jednak coś przykuło jej uwagę, a delikatny uśmiech zniknął z jej pyszczka. Pociągnęła nosem mocniej, żeby się upewnić…
– M-Motyli Blasku, bo ja czuję coś… dziwnego – powiedziała cicho.

Jałowiec faktycznie nie miał najwięcej jagód, a niektóre z nich były suche, brzydkie, albo wręcz zniszczone, zapewne przez jakieś ptaki. Koniec końców Motyli Blask zebrał więc 6 jagód jałowca.

Motyli Blask:
• P: 5 | S: 12 | Zr: 32 | Sz: 36 | O: 24 | HP: 170 | W: 110 | MP: 7
• Cichy krok; Psi węch; Ciamajda; Wątłe zdrowie; Wrażliwa skóra
• Skradanie się: poziom 2; Tropienie: poziom 2; Wspinaczka: poziom 2; Zielarstwo: poziom 3
• Dostępne próby szukania konkretnych medykamentów: 2/3
• Zdobyte PD: +15 MPD (jałowiec)
• Zebrane medykamenty: 6 jagód jałowca