Kilkakrotnie, powolnymi ruchami kiwała głową, co było znakiem zgody ze słowami Ognistej Łapy. Jej również wydawało się, że taka magia jest nieprawdopodobna. Futro schnące w kilka chwil? Przecież to niemożliwe. Z drugiej strony, skoro jednak ma miejsce, czy nie jest to wystarczający dowód, że Gwiezdny Klan rzeczywiście istnieje? W końcu tylko on mógłby zrobić coś takiego!
- Wiem jak to brzmi i też nie potrafię w to do końca uwierzyć. Dlatego przekonamy się sami. - Bo wtedy to już nie będzie wątpliwości. Nie żeby Srebrzysty Dym miała jakieś już teraz! W końcu mimo wszystko wierzy opowieściom ojca, który... Tak właściwie jest jej głównym źródłem informacji, nie tylko jeśli chodzi o historię, a również sprawy astralne. Pochmurny Świt przeżył dużo, a dodatkowo bezgraniczna przyjaźń z Golcową Gwiazdą pozwoliła mu dowiedzieć się rzeczy, których większość wojowników zapewne nie wie. Nie żeby były jakoś przesadnie ukrywane! Po prostu jest to coś, co zazwyczaj nie interesuje zwykłych kotów, bo ich po prostu nie dotyczy.
Zauważyła gest Ignisa, który miał zachęcić ją do dalszego mówienia... I rzeczywiście to zrobił.
- Golcowa Gwiazda dotknęła łapą kamienia i od razu po tym zapadła w sen. Przez jakiś czas głęboko spała, ale podobno dla niej to była tylko chwila. Obudziła się już z dziewięcioma życiami i nowym imieniem. Dużo mówiła mojemu tacie o ceremonii i jej przebiegu. - Ale tego tematu Srebrzysty Dym już nie kontynuowała. Uznała, że lepiej będzie opowiedzieć o tym, gdy spotkają się następnym razem. Czasu będzie o wiele więcej. Poza tym nie miała pojęcia, czy wciąż jest to temat, który interesuje Ognistą Łapę. Gdyby tak nie było, źle czułaby się z faktem, że go zanudza.
Muszę już wracać.
Gdzieś z tyłu głowy miała myśl, że to w końcu nadejdzie, jednak jak najbardziej chciała to... Odwlec. Poczuła zaskoczenie, gdy tylko się o tym zorientowała. W końcu to nie powinna być rzecz, przez którą czuje... Niepokój. I dziwny zawód. Może też smutek? To naprawdę dziwne, ale nie miała pojęcia co się z nią dzieje... I dlaczego nagle poczuła się tak miło, gdy Ignis zaproponował jej wspólne oglądanie pierwszego śniegu.
- Tak. - Wyjątkowo krótko odpowiedziała i... Tak właściwie na tym się skończyło. Nie zrobiła nic więcej. Bo nie wiedziała co. Albo wcale nie chciała wiedzieć. Może chciała zostać tutaj jeszcze dłużej, pozbyć się myśli, że też powinna już wracać. Albo po prostu się zawiesiła. Ukradkiem obserwowała Ognistą Łapę, czekając na jego dalsze kroki. Więc?

Skinął lekko łbem. Cieszył się, że nie tylko dla niego cała ta historia o jaskini, w której futro magicznie wysycha i znajduje się magiczny kamień do komunikacji z tymi całymi Gwiezdnymi brzmiało mało wiarygodnie. Z tą różnicą, że Dym miała jedynie lekkie zwątpienia, a Ignis był niemal w pełni przekonany, że to kompletny wymysł, jak te latające jeże. Iluzja, sen, zachwianie czyjejś rzeczywistości lub wymysł kogoś o niezłej fantazji. Podobnym gestem zareagował, kiedy Dym dokończyła swoją historię. Znaczy nie swoją, a Golcowej Gwiazdy... No ale to nie ma większego znaczenia. Bardzo przeszkadzało mu to, że coś wszystkie spotkania z przodkami odbywały się we śnie. Skoro są oni tak realni, to czemu nie mogą się objawić na jawie nawet na ceremonii przyszłego przywódcy? Oh, jasne gwiazdy, jak bardzo chciałby ze srebrzystą pójść do Spienionych Wodogrzmotów i razem poznać prawdę...
Kiedy przyszedł czas na zakończenie spotkania, jego koleżanka odpowiedziała bardzo krótko. Nawet krócej, niż się tego spodziewał, co było dla Ignisa lekkim zaskoczeniem. Żadnego pożegnania, ani nic... Ah, Dym była taka tajemnicza i nieprzewidywalna w swoich wypowiedziach. Chociaż padło jedynie jedno słowo, to cieszył się, że przynajmniej było ono twierdzące.
– W takim razie do zobaczenia... – mruknął do niej łagodnie z lekkim uśmiechem, spoglądając w jej oczy po raz ostatni. Potem odwrócił się na pięcie i ruszył z powrotem do terenów swojego klanu, nie mogąc się doczekać ich kolejnego spotkania.

//zt

Pożegnał się, uśmiechnął. I.. Tak właściwie tylko tego się spodziewała. No bo czego chcieć więcej? Uśmiechu co prawda nie odwzajemniła, jednak spojrzała mu w oczy, zdecydowanie radośniej niż ma w zwyczaju. Mruknęła nawet coś pod nosem, zdaje się, że było to pożegnanie. Krótkie, ciche "cześć..." i jeśli Ignis był wystarczająco uważny, na pewno mu to nie umknęło.
Stała jeszcze chwilę na swoim miejscu, obserwując oddalającego się Gromiaka. Odprowadziła go spojrzeniem, a potem sama, pochłonięta wieloma niezrozumiałymi myślami, zebrała się do drogi powrotnej. Późno już. Powinna jak najszybciej się położyć, by rano być wypoczętą.

/zt