— O. — wydała z siebie ciche zdumione westchnięcie, kiedy nieznajoma zaczęła opowiadać o bryczkach. Taka drewniana konstrukcja, którą ciągnęły konie lub krowy i należał on dla ludzi...ludzi, czyli dwunożnych, tak? Czy, czy nie tak? Szczerze powiedziawszy rudo-białej ciężko było wyobrazić sobie to, to coś. Zastanawiała się również czy kiedykolwiek widziała jak wyglądały konie, bądź krowy. Czy...przez długą podróż, którą obyli na nowe tereny, przechodzili w którymś miejscu obok nich. Być może tak było, jednak były to rozmyte wspomnienia dzieciństwa, gdy miała gdzieś koło pięciu ksieżycy, a więc kupę, kupę czasu temu. Od tamtego czasu niewiele wychodziła poza wichrowe granice, a już tym bardziej nigdy nie zbliżała się do siedliska dwunożnych. — Mhm, brzmi ciekawie, choć ciężko mi to sobie wyobrazić, hah. — odpowiedziała w tym samym momencie dostając olśnienia. — W sumie...może pokazałabyś mi kiedyś jedną z tych bryczek? Chętnie bym ją zobaczyła! — zaproponowała szczerząc się wesoło na tę jakże wspaniałomyślną myśl. Pytanie tylko, czy nie było to zbyt...głupie? Naiwne? I zbyt lekkomyślne? Nie...chyba nie, może... Ale w razie czego potrafiła walczyć, więc nic nie powinno jej się stać! ...Prawda?
— Czym się różnimy? Mhm...o! na przykład Klan Rzeki umie łowić ryby i pływać, a gromiacy zdają się być tacy masywniejsi...jeżeli zaś chodzi o twojego brata...to chyba niestety nie widziałam kogoś takiego... — rzekła chwilkę się zastanawiając. Burych kotów o krótkim futerku było z pewnością bardzo wiele. Gdyby znała więcej szczegółów...mogłaby się porozglądać za kimś takim dokładniej. — ...musiałabym znać więcej szczegółów.

[Czaso przed śmiercią Golec]

Od mojej zapowiedzi prezentu dla Wierzbowego Puchu minęło już kilka ładnych wschodów słońca - jak na złość poprzednie dni były nieprzyjemnie mokre i chłodne. Na szczęście los się do mnie uśmiechnął i dzisiejszy dzień wydawał się nieco pogodniejszy niż te poprzednie. Nie licząc na to że nadejdzie jakikolwiek przyjemniejszy dla nas czas udałem się nad Oko Gór o wczesnym świcie aby wszystko ładnie przygotować. Trochę wymigałem się z porannego patrolu ale obiecałem że mogę pójść nawet przez kolejne dwa dni!
Gdy słońce już górowało wróciłem do obozu z dokładnie ułożonym futrem i znalazłem kotkę która... w sumie nie wiem czy się spodziewa że ta niespodzianka to dziś, ale no!
- Hej, chciałabyś się przejść może? Coś przygotowałem. - przywitałem się z Puch uśmiechając się ciepło.

-Nie no, wtedy to bym cię poszukał i przerwał twoją pracę, sory! Musimy korzystać z tej pogody. - odpowiedziałem odziwo dość pewnie. Niby czuje że moje serce bije szybciej niż zazwyczaj a moje ciało niezauważalnie drży... ale jestem dobrej myśli! To nasz dzień. Będę czuł się o wiele lepiej i... no nie wiem jak ona, ale mam nadzieję że chociaż prezent się jej spodoba.
Gdy w końcu dotarliśmy na plażę wyprzedziłem nieco kotkę i zatrzymałem się przy nieco krzywym serduszku z szyszek... może gdybym zrobił go większe to byłoby bardziej czytelne? Dobra! Nieważne już! -Usiądź tutaj... i, i momencik poczekaj! - mój głos nieco drżał gdy wskazałem na suche miejsce łapą. Kilkoma susami wróciłem na pogranicze plaży gdzie miałem schowanego wcześniej upolowanego jarząbka i sikorkę - a no i specjalny półprzeźroczysty zielony kamyk z kolekcji mojej mamy! Sama doradzała więc powinien się spodobać... tak jak staruszka powiedziała, "kotki lubią błyskotki."
Chwyciłem ptaki oraz kamyk tak aby zabrać to wszystko za jednym razem... co nie było łatwym zadaniem, ale ostatecznie się udało! Odłożyłem nasz posiłek przed kotką i usiadłem biorąc głęboki wdech. - No.. to wybierz swoją porcję.

Pokiwałem prędko głową kilka razy. Nie chciałem podkradać zwierzyny ze stosu na tą okazję... co to za przeprosiny jeśli nie włożyłbym w to żadnego wysiłku?
Usiedzenie w miejscu było trudne, uczucie drżenia ogarniało całe moje ciało, a gdy kotka zadała pytanie otworzyłem pyszczek, z którego wydobyło się jedynie ciche stęknięcie. Zamknąłem go i położyłem łapę na łapę próbując jakoś odwrócić swoją uwagę od mojego zestresowania. Cała pewność siebie się gdzieś ulotniła. Prędko pochyliłem się nad kamykiem i podniosłem najdelikatniej jak umiem (co było trudne w moim stanie) i położyłem nieco bliżej kotki.
- T-t ciebie, w sensie dla ciebie hah! - miałem ochotę poprostu zająć się czymś aby nie patrzeć na wyraz mordki Puch w tym momencie. Jedzenie odpadało bo mój żołądek chyba też nie przepadał za to w co nas wpakowałem. Wstyd, wstyd, wstyd. Czy ona się domyśla? Jest taka spokojna... w sensie się wydaje! Bo może jest zła? Ale tak to by nie wzięła sikorki. Nie no, Golec mówiła prawdę - Wierzbowy Puch jest moją przyjaciółką i jesteśmy dorośli i że nic złego się nie stanie. Bo gdybyśmy byli kociakami to byśmy to przeżywali...czy ja jestem dość dojrzały na takie wyznania? A co jeśli ona mnie też faktycznie kocha? Że my razem? W związku? Będziemy bliżej niż przyjaciele... to, to jest dziwne. Ale przemyślałem to, tak? Nie mogę się wycofywać!
Podniosłem wzrok na liliową gdy ta zadała kolejne pytanie i wskazała na szyszki. Nie były one ułożone w kształt przyjacielskiego serca, tylko tego bardziej przyjacielskiego. Chodzi w nich o inny rodzaj miłości. Czy kotka zrozumiała i się ze mną droczy? Nie, nie, nie debil, oczywiście że nie. Wciągnąłem głośno powietrze nosem i jeszcze szybko zerknąłem na kształt. - Kocham cie - powiedziałem możliwie jak najszybciej żeby mieć to już za sobą. Położyłem uszy po sobie jakby przepraszając za to co wlasnie wojowniczka sie dowiedziala.

Cisza, cisza, cisza. Nawet wiatr jakby ucichł w oczekiwaniu na jakąkolwiek odpowiedź że strony liliowej kotki. Czas mijał a my siedzieliśmy w ciszy, okropnej ciszy. Czułem się teraz tak okropnie za to co zrobiłem, chciałem być tylko szczery. Teraz jak widać przez moją "dobroduszną szczerość" zniszczę całą naszą relację. I nadal po tym będę musiał chodzić z nią na patrole czy spać kilka legowisk dalej. Czy dzięki temu że kotka się odemnie odetnie moje uczucie zniknie? A może by znikło gdybym nie postanowił wszystkiego popsuć bo ubzdurałem sobie że już dalej tak nie pociągnę. Cudownie.
Już miałem ochotę przepraszać za to wszystko, lub próbować się wykręcić ze jest to poprostu test lub głupi żart. Jednak kotka w końcu przerwała ciszę. Podniosłem wzrok przyglądając się jej uważnie, i wsłuchując się w każde słowo które mówi. Nie do końca rozumiałem co się właśnie zadziało. Zamrugałem kilka razy zastanawiając się co powiedzieć, ale jedyne co zrobiłem to głupio się wyszczerzyłem. -J - ja, dla ciebie zmienię się w idealną wersję siebie, obiecuje! - odparłem zszokowany ale pewny swoich słów. - No... no ale, jakbyś nie chciała no... to heh. Mów, okej? - dodałem już nieco mniej pewien. Dotarło do mnie że wojowniczka może sobie uświadomi co powiedziała i za chwilę zmieni zdanie.. lub za kilka wschodów słońca.

-Wiem, wiem, heh. - było minęło! I poza tym obiecałem że będę nad sobą pracować i słowa dotrzymam. Chciałbym pokazać Puch że nie jesteśmy aż tak od siebie różni! Może na razie mnie nie kocha.. ale jak zobaczy moje postępy, kto wie?
-Dziękuję, poprostu... nie umiałem tego trzymać w sobie. Partnerzy to też przyjaciele, dlatego z nami nadal po staremu... tak jakby. - zaśmiałem się a uśmiech nie schodził z mojej mordki ani na chwilę.Mama miała rację z tym dorosłym podejściem. Szczerość jest podstawą chyba każdej zdrowej relacji, nie tylko partnerstwa.
Serce już tak nie łomotało ale emocje nadal we mnie siedziały. Miałem ochotę biegać i skakać i się śmiać! I zbierać kwiaty i pióra żeby zasypywać nimi najcudowniejszą kotkę w moim życiu! Tak się cieszę!!!
-Haha, tak, oczywiście! - odpowiedziałem przyglądając się kotce jakbym ujrzał ją po raz pierwszy... w sensie nie dosłownie, bo wtedy była malutka. -A, kamyk! Postanowiłem doradzić się nieco Golcowej Gwiazdy o podarunek dla ciebie... kwiaty już nie rosną a inne ładne rzeczy nieco ciężko znaleźć. Pióra wydawały się zbyt pospolite, więc jest to. Coś nadzwyczajnego dla nadzwyczajnej kotki. - odparłem pochylając głowę. Też nigdy wcześniej nie widziałem takiego kamyka, takiego jakby półprzeźroczystego i ostrego. Przywódczyni ma swoje księżyce i wiele kroków narobiła w życiu, wiec w końcu musiało coś takiego jej napatoczyc pod łapy.
Przez resztę dnia rozmawialiśmy jak zawsze. Z małymi przerwami na słowa podzięki za ofiarowanie mi szansy... do czasu gdy Puch nie zagroziła że oberwę jak nie przestanę. Było bardzo miło, ale siedzenie w jednym miejscu o tej porze roku nie służy nikomu dobrze, wiec wróciliśmy do obozu.

[Zt]

Chociaż w Klanie Wichru koty bywały różne, to Żyto wcale nie odmawiał sobie kręcenia się przy ich granicach. Nawet zauważył, że ze wszystkich trzech klanów miał tendencję do zaglądania właśnie do nich. Zapewnie dlatego, że ich tereny leżały najbliższej Międzyrzecza.
Dzisiaj jednak szedł do tej doliny nie tyle po to, by znowu zadzierać z klanami, a raczej po prostu popatrzeć na jezioro. Jedyna rzecz, na jaką przyjemnie się patrzyło w taką pogodę. Śniegu już praktycznie nie było, wszędzie tylko szare niebo i goła, mokra od deszczów ziemia, a tak to chociaż popatrzy na spokojną wodę. Oczywiście, wciąż jeszcze za zimno na kąpiele, więc na razie będzie musiał się zadowolić zwykłą obserwacją.
Gdy dotarł na miejsce, usiadł sobie gdzieś na piaszczystym terenie nieopodal tych dużych, przypominających łuski skał i patrzył sobie w ciszy. Granica była spory kawałek dalej, więc raczej nikt z Wichrzaków nie zrobi mu o to ból głowy.

//Rosa :>

Czasami wpada… a jednak z jakiegoś powodu chodzą o tobie w klanie pogłoski i informacja, żeby na ciebie uważać, ciśnie się jej na pysk. Nie mówi tego na głos, a zamiast tego jego odpowiedź kwituje z początku milczeniem.
– …wydaje mi się, że lepiej będzie, jeśli pozostaniesz z daleka od granicy Klanu Wichru – mówi w końcu, po czym decyduje się odwrócić i udać do obozu. Nie czuje się przy nim dobrze, a dopóki nie przekroczył granicy… Rosa nie ma powodów, by tu zostać.

zt