– Tak, tak, ale… po kolei. – Spojrzał na terminatorkę łagodnym spojrzeniem spod pomarańczowych oczu. Coś wiedziała, ale mówiła bardzo ogólnie. Mknąca Gwiazda postanowił dopytać: – Co do tych poszczególnych rodzajów zwierzyny… byłabyś w stanie powiedzieć coś więcej? Oczywiście, jak najbardziej masz rację, ale czy możesz mi powiedzieć nieco konkretniej? Jakie zwierzęta lepiej widzą, jakie lepiej słyszą? – dodał zaraz.

-Ah oh uh. Tak - - Zawachałam się przez chwilę z odpowiedzią.
-Lepiej widzą na przykład ...Ptaki. Gryzonie wyczuwają, a króliki usłyszą. Jaszczurki też dobrze wyczuwają, kiedyś widziałam, jak takowa gubi ogon, by uciec.... - Mauknęłam, dość niepewnie.
Szłam dalej u boku Mknącej Gwiazdy. Rozpoznałam troche teren z opowieści Czarnostopego. Pagórki które przed nami stały były swego rodzaju podpowiedzią, że byliśmy coraz bliżej celu.

– Dokładnie. Powiedz mi jeszcze, co to znaczy, że myszy i jaszczurki „wyczuwają”? – dopytał, jako że ta kwestia zawsze przysparzała najwięcej kłopotów. Nic dziwnego, w końcu kojarzyło się to głównie z węchem, ale może Truskawka znała prawidłową odpowiedź?
Przeszli przez Królicze Brzuchy i zaraz dotarli do Złotych Łusek. Piasek w tym miejscu był dosyć chłodny ze względu na panującą porę, ale to nawet dobrze. W najcieplejsze dni wręcz prażył poduszeczki łap, co nie było korzystne podczas patrolu.
– Oto Złote Łuski, a tam, jak wiesz, jest Oko Gór. – Wskazał łapą. – Skierujemy się do Skrzypiącego Grądu, pójdziemy wzdłuż granicy z klanem Gromu.

-Wibracje? Nie wiem jak to dokładnie nazwać, lecz przy polowaniu na nie, trzeba uważać na suche liście na ziemi i inne przeszkody... - Mój ton był niepewny. Może i wyszło to zdanie jako pytanie bardziej niż chciałam.

Moim ślepiom ukazał się piaszczysty widok plaży. -Złote Łuski? Jedno z wybrzeży przy Oku Gór? - wypadło szybciej niż je przemyślałam.
Słyszałam o tym miejscu. Niedaleko gryzących traw była również plaża. O ile było to jedno i to samo....Możliwe.

-Oh! Jasne - Miauknęłam, biorąc teren w swą pamięć. Plaża, złoty piasek, wielki głaz w oddali horyzontu na jeziorze.
Potruchtałam do boku mentora, kierując się wraz z nim w lewy dół terenu.
-Graniczymy z Klanem Gromu i Wichru, a...Czy za górami, za terenem wichru też ktoś żyje? Lub za okiem gór? Słyszałam o dwunogach....co...co to takiego? Widziałeś ich kiedyś? Znaczy sie...wiem, że to bez futra wysokie istoty ale.... No nie wiem...

– No właśnie nie do końca – zaczął łagodnym tonem. – Na liście i inne przeszkody trzeba uważać zawsze. Myszy i inne będące blisko podłoża zwierzęta, jak jaszczurki właśnie, wyczuwają drgania ziemi. Więc gady, płazy – wyjaśnił pokrótce. – Stąd właśnie taka formułka: „mysz wyczuje, ptak zobaczy, królik usłyszy”. No i przy tych myszach między innymi należy przenieść ciężar ciała na tylne łapy, żeby zniwelować drgania. A wiesz jak należy się zachować przy ptakach i królikach? – spytał jeszcze. Bo właściwie to założył na początku, że wiedziała, ale czy było tak naprawdę? Lepiej rozjaśnić to od razu, żeby kotka nie miała problemów, gdy już wyruszy na polowanie.
Na jej pytanie o Złote Łuski pokiwał twierdząco głową.
– Tak. Plemię Niedźwiedzich Kłów, jeśli się nie mylę. Ale nie wiem za dużo na ich temat. Ich przywódca spotkał się niegdyś z Krzywą wtedy Gwiazdą, prosząc o przestrzeganie granic i o obopólny szacunek. Ale jak to u nich działa w środku… nie wiem – odpowiedział zgodnie z prawdą. Wiedział tyle, że istnieją, są pokojowo nastawieni i nie chcą sobie robić wrogów. Ale to tyle. – I tak, widziałem dwunogów. Faktycznie, są wielcy, mają trochę sierści na głowach, a na ciele noszą coś… co wygląda trochę jak futro, ale nie jest ich. No i chodzą na dwóch łapach, choć mają cztery – dodał co do drugiego pytania. Zdarzyło mu się parę tych istot zobaczyć, kiedy był samotnikiem po pożarze. Wzbudzały respekt i ciekawość, to na pewno. Na szczęście nie spotkały go żadne nieprzyjemności w związku ze spotkaniem tychże.

Czyli miałam jakiś tam procent racji w swoich słowach, domysłach. Chodziło o drgania, wibracje. Przeszkody trzeba unikać zawsze.

Ciężar na tylne łapy. Wyłapałam, zapamiętałam.
Moje słowa kolejno były cichsze, lecz spokojne.
-....Przy ptakach trzeba się ukrywać, zastygać w miejscu, by nas nie zobaczyły. Przy królikach sugeruje się spłycenie oddechu i lekkie kroki, by nie wydawać zbyt dużo dźwięków? -

Na jego kolejne słowa, zamerdałam kikutem. Plemie?
Niedźwiedzich Kłów?
Moje zainteresowanie troche wzrosło, lecz nie na faktyczne koty żyjące tam, ani na rzeczywisty stan rzeczy. Bardziej...sam koncept. Czym różniło się plemie od klanu? Jakie były tam rangi? Koty? Jakie było tam życie?
Zamrugałam. -Brzmi jak ktoś kto szanuje prywatność. Swoją lub....Plemienia. - Wzruszam barkami. Skoro mentor nic nie wiedział, nie było sensu brnąć. Pytania mogłam zachować dla siebie.
-Może to jakaś taktyka? Chodzenie na dwóch nogach, noszenie futra które nie jest ich... - zaśmiałam się lekko na opis dwunogów.

Rozejrzałam się po plaży. Wróciłam do tematu treningu.
-W polowaniu ważna jest pozycja łowiecka, czyż nie?

– Tak, całkowita zgoda. Dodam jeszcze, że przy ptakach sprawdza się także skradanie po łuku – uzupełnił życzliwie, zadowolony ze stanu wiedzy swojej terminatorki. Wychodziło na to, że zdobywała wiedzę poza treningiem, co oczywiście nie było obowiązkowe, ale dobrze o niej świadczyło.
Na słowa o plemieniu pokiwał twierdząco głową. Nie dziwił się ich przywódcy; nic nie łączyło ich z klanami, dlatego nie było powodu, żeby miał się jakoś przed nimi otwierać. Klany też zachowały prywatność w tej relacji, więc było to zupełnie sprawiedliwe.
– Być może – odparł, a jego wąsy zadrżały.
Kiedy kocica zadała kolejne pytanie, spojrzał na nią.
– Mhm, dokładnie. Wiesz jak wygląda?

Kiwnęłam łbem na zrozumienie. Chodzenie pod łuk, to miało jakieś swoje zastosowanie.

Plemie. Cóż za skryci osobnicy. Nie było jednak sensu kontynuować ich tematu, bo kto wie, może i tak w życiu nigdy takowego kota nie spotkam, a będe sobie głowę zawracać czymś, co nie dotyczy mnie, ani klanów?
Ważne, że byli nastawieni pokojowo.

Na pytanie kocura zamrugałam.
-Uh, coś.... - Zaczęłam, by po chwili ugiąć wszystkie łapy, kierując swoje ciało nad ziemie tak, by nie dotykać brzuchem ani ogonem podłoża. Liznęłam powietrze, ustawiając się pod wiatr. Ułożyłam łeb i ogon z poziomem barków, przy czym ogon zostawiłam lekko giętki dla manewrowania. Moje wąsiki drgały na wibracje ziemi. -Takiego...? Nie wiem-

– Tak, dokładnie – powiedział, przyjrzawszy się pozycji kocicy. – Łapy ugięte, ogon z linią grzbietu, pod wiatr... Pamiętaj także, że przy skradaniu należy patrzeć pod siebie, żeby przypadkiem nie nadepnąć na nic, co mogłoby wywołać hałas – dodał. Rozejrzał się wokół i spostrzegł kamień. Pokiwał głową. – Spróbuj podkraść się do tego kamienia jak do myszy.

Utrzymywałam ową pozycje, a na jego słowa drgnęłam końcówką ogona.
Do kamienia?
Poczułam przypływ żenady, czy niebieski kocur nie ufał moim możliwością? Tego, że poradziłabym sobie?
Jednak nic nie mówiłam, skiwnęłam łbem, gdy mój wzrok przestał się zginać pod mymi brewkami.

Utrzymójąc wcześniej przygotowaną sylwetkę nad ziemią, ruszyłam powolnym krokiem ku wskazanemu kamieniu. Liznęłam powietrza, upewniając się co do kierunku pod wiatr, a me łapy stawiały ciche, zdecydowane kroki. Ściszyłam oddech, a me oczy rozglądały się za potencjalnymi przeszkodami w formie liści i innego listowia, które omijałam.
Zwinnym susem doskoczyłam do kamienia, choć mój skok o dziwo nie był daleki, lecz spojrzałam się na Mknącą Gwiazde, czekając na werdykt, prostując się. Moje pazury zaryły o skałkę.

Może i dla terminatorki wydawało się to dziecinne, ale lepiej było skorygować błędy na kamieniu, niż płoszyć zwierzynę. Co prawda przywódca miał nadzieję, że kotka poradzi sobie bezbłędnie, ale niestety, próba przed kamieniem okazała się dobrym pomysłem.
– Ciężar na tylne łapy, Truskawko –  powiedział łagodnie, kiedy kotka doskoczyła do kamienia. – Miało być jak do myszy, prawda? Postaraj się pamiętać – dodał z życzliwym uśmiechem. Po krótkiej chwili odezwał się ponownie: – Ruszaj na polowanie.

-Ja- - Zanim zdążyłam dokończyć jakąkolwiek odzywkę, zostały wypowiedziane te pewne, lecz jak ważne słowa.
"Ruszaj na polowanie."
Kiwnęłam łbem na zrozumienie.
Zanotowałam jego porady.

Ułożyłam ciało nad ziemią, tak, by me futro nie szurało o ziemię. Me łapy ugięły się gibko, tak, bym miała szansę na skok, gdyby było trzeba. Mój ogon oraz głowa uniosły się na ten sam poziom z mymi barkami, a me wąsiki zadrgały nad ziemią.
Ustawiłam się pod kierunek wiatru, liżąc powietrze, próbując znaleźć coś w pobliżu złotej łuski.
Zaczęłam wykonywać spokojne, ciche kroki, unikając liści, patyków i innych chrupkich rzeczy, by nie wywołać niepotrzebnych dźwięków, po czym ruszyłam.

Królik! Najprawdziwszy królik!
Musiałam wziąć się w garść, lecz widząc żywe stworzonko poczułam się dziwnie. Czy byłam w stanie odebrać mu życie, gdy byłam tak blisko swego celu? Ukończyć trening, a odebrać życie....Jednak królik nie był kotowiem. Wojownicy zabijają je na rutynie dziennej!

Ruda kotka utrzymywała swą wcześniej ustaloną pozycję łowiecką, idąc pod bryze wiatru, monitorując swe położenie względem króliczego przyjaciela. Chciała zajść go od tyłu. Spłyciła ruda terminatorka oddech, przy czym stawiała ciche kroki, unikając listowia i innych przeszkód na ziemi. Jej wąsiki drgały, a sama kotka zastygała w miejscu gdzieniegdzie, by uszaste stworzonko nie zorientowało się o jej chodzie - te jednak przyglądało się czemuś w oddali. Rudzielec korzystając z okazji, postanowiła skrócić sobie drogę do zwierzyny - a z wysuniętymi pazurami skoczyła ku brązowej zwierzyniez zamiarem ugryzienia w kark, by uniknąć pazurów uszastego.

Poczułam jak życie pierzastego ucieka w moich kłach, a gdy już znalazłam się na ziemi, zatrząsłam cielskiem, by pozbyć się nadmiaru adrenaliny dnia dzisiejszego.
Z ptakiem w pysku, ruszyłam zwinnym krokiem, by go schować pod ściółką i innymi kamyczkami, tak, by krew nie skusiła żadnego drapieżnika.
Ile w sumie już złapałam? Królik, pliszka.... dobra, zostały jeszcze dwa lub trzy kawałki. Da się zrobić, a wiedziałam, że nie mogłam zawieść Mknącego Nurtu.

Liznęłam powietrze - byliśmy w okolicach granicy, a lepiej w praktyce stosować się do kodeksu.

Niuchnęłam bryzę, kierując kroki pod wiatr. Ustawiłambarki, kikut i łeb na tym samym poziomie co plecy, po czym na zgiętych łapach ruszyłam wśród wysokiej trawy, ukrywając się za źdźbłami. Unikałam suchych części, gałęzi, innych pierdół, przy czym nastroszyłam uszy, nasłuchując.
Brzuchem nie ryłam po podłożu, lecz moje wibrysy były nisko ziemi, by wyczuć możliwe wibracje. Me pazury były w gotowości, a ja cichym, lecz pewnym krokiem kierowałam się przed siebie.