Obserwował uważnie poczynania kotki, będąc w gotowości, żeby ją asekurować. Jak na pierwszy raz jednak radziła sobie całkiem dobrze, co ucieszyło kocura. Kiedy dotarła już na górę, posłał jej z dołu szeroki, dumny uśmiech. Bo rzeczywiście był z niej dumny, a choć gałąź, na której była Truskawka, nie była najwyższa, to liczyło się to, że dała radę. Małymi kroczkami.
– Pięknie, co? – zawołał do niej nieco głośniej, żeby usłyszała. – Dobrze, jeśli chcesz zejść, robisz to w ten sam sposób. Głowa skierowana do góry, to przede wszystkim. Nie możesz mieć głowy na dole, bo spadniesz. Dasz radę.

Na słowa mentora przytaknęłam mu dość głośnym "mhm", by niebiesko-biały usłyszał. Nie byłam daleko od ziemi, więc to, co powiedział mi kolejno...Nie powinno być jako tako ciężkie. Mhm.
Głowa do góry, pazury zahaczyć o korę i pozwolić łapom brać skoczki w dół - miałam już plan.

Chodziłam uważnymi kroczkami jeszcze na gałęzi przez chwilę, pozwalając, by me złote ślepia spróbowały zapamiętać krajobraz gryzących traw i tego, co oferowały okolice - na horyzoncie zauważyłam przed sobą gęsty gąszcz, za granicą. Po mojej lewej widziałam w oddali granicy wodę i wyspe? Gdzieś jeszcze dalej. Czy to ta cała wyspa zgromadzeń?

Wróciłam wzrokiem na niebieskiego kocura, który czekał, ah, no tak!

Podeszłam do początku gałęzi - w miejsce gdzie stykała się ona z pniem, przy czym skierowałam swe ciało tak, jak wchodziłam z głową do góry. Otuliłam łapami pieniek, a tylnymi łapami wykonywałam coś na wzór skoczków - tym razem nie do góry, a takie, które pozwalały mi opuszczać moje ciało o pewien stopień z kory.
Gdy byłam pewna bezpiecznego lądowania - opuściłam przednimi łapami korę i odbiłam się od drzewa, by spaść na cztery łapy obok niebieskiego.

Otrzepałam się i miauknęłam, drgając kikutem. -Moge wejść jeszcze raz? Czy niezbyt mamy już na to czas? - W moim głowie była nutka zmęczenia, lecz jakże i ekscytacji, co mnie zaskoczyło i szybko zaprzestałam swych słów. Nie byłam desperatem, by wchodzić znów na drzewo, gdy mistrz mógł mieć inne plany.
-Widziałam wyspe z drzewa. Tą na Oku gór. To tak są zgromadzenia?

Z zejściem terminatorka również nie miała większego problemu, co zastępca odnotował z uśmiechem na pysku. Zdolna kotka. Nie spodziewał się jednak pytania, które po chwili padło z jej pyska, jednak nie można powiedzieć, że był zawiedziony. Wręcz przeciwnie.
– Pewnie, że możesz. To może tak: wejdziemy tam razem i posiedzimy sobie chwilę na górze i w międzyczasie dokończymy kodeks, hm? Co ty na to? – spytał z sympatią, a jeżeli kotka zgodziła się na to, kocur pozwolił wejść jej najpierw, a następnie sam podszedł do drzewa i wskoczył nisko na pień i mocno się trzymając, powoli się podciągał na górę, głowę ciągle trzymając wysoko. Na gałęzi dotrzymał towarzystwa kotce.
– Dokładnie tam – przytaknął. – Czyli słyszałaś o Zgromadzeniach. A kojarzysz zasadę z kodeksu, która o nich mówi?

Mój kikut zadrżał, słysząc odpowiedź kocura, która potwierdziła me nadzieje na ponowne wejście na drzewo. Jeszcze miałam siły i chęci, trzeba było z tego brać garściami, bo nigdy niewiadomo, kiedy me ciało postanowi mnie zawieść.
Miauknęłam jednak spokojnie.
-A ja na to, że brzmi to jak plan. - Uśniechnęłam się.

Moje łapy ponownie podeszły do suchego, lecz dobrego do wspinaczki drzewa. Podskoczyłam, by skrócić sobie drogę na górę.
Łapami okrążyłam pieniek, pazurkami zahaczając o korę. Łbem do góry zaczęłam podskakiwać tylnymi, silnymi łapami by znaleźć się za chwilę na gałęzi podobnym sposobem jak wcześniej, lecz tym razem zajęło mi to dłużej, gdyż obrałam za cel jeszcze wyższą kończynę drzewa.
Łapy przednie chwilowo się odrywały, tylne nogi podskakiwały, by ponownie kończyny z przodu złapały za korę. Kilka podskoków z głową do góry, wbijając pazury przy okazji asertowania swej sylwetki i już po chwili złapałam za gałąź, wspinając się tylnymi łapami na jej powierzchnię, wspinając się.
Poczekałam na niebieskiego mentora, który jak się zjawił przy mym boku, to tak wyczekiwałam jego kolejnych słów.

Kocur wskazał na horyzont - na jakby wielką kałużę, lecz wiedziałam, że jezioro to jest większe niż owa wodna plama. Wysepka na niej była widoczna, lecz bez detali, choć krajobraz z gałęzi przyjemnie się oglądało - zielone lasy z jednego kawałka wpadające w pagórki i polany, by po chwili na brzegach swych ustąpić jezioru, gdzie słońce odbijało się spokojnie na tafli.

Na pytanie kocura, odparłam.
-Pamiętam, że podczas zgromadzenia trwa rozejm, a jest ono organizowane co sześć księżyców, w pełnie. Wszystkie klany się zbierają i tu wlatuje inna zasada, o zawieraniu przyjaźni z kotami z innych klanów. Można je zawierać, lecz na koniec dnia trzeba być lojalny swemu klanu.

Odwzajemnił uśmiech koteczki. Brzmi jak plan. Zdecydowanie.
– Zgadza się. Zasada ta brzmi następująco: „zgromadzenie wszystkich klanów odbywa się w czasie pełni księżyca co sześć księżyców i w noc jego trwania jest rozejm. W tym czasie klany nie mogą ze sobą walczyć”. Druga zasada, o której wspomniałaś, też jest. „Broń swojego klanu nawet kosztem swojego życia; możesz zawierać przyjaźnie poza klanem, ale musisz pozostać lojalny wobec swojego klanu, gdy spotkasz się w bitwie z przyjacielem” – to jej brzmienie – wyrecytował, powoli i spokojnie, żeby kotka wszystko dobrze zrozumiała i nadążyła. Przez cały ten czas patrzył na nią, szukając na jej mordce potencjalnych sygnałów, gdyby czegoś nie zrozumiała.  
– Podobną zasadą jest także: „granice klanu muszą zostać sprawdzone i oznaczone każdego dnia. Przegoń każdego, kto je przekroczy” oraz „honorowy wojownik nie musi zabijać innych, by wygrać swoje bitwy, chyba że jest to konieczne w obronie własnej lub kot jest wyjęty spod kodeksu wojownika” – dodał po chwili przerwy, podczas której pozwolił kotce oswoić się z poprzednimi zasadami. Na koniec mruknął do niej ciche: „masz pytania?”

Na następne zasady z kodeksu kiwnęłam łbem na koniec jego słów. Zrozumiane, zapamiętane. Nawet jeśli nie na zawsze, to jako wojownik pewno mi nie uciekną z głowy.
Miauknęłam kolejną sprawę. -Jest w kodeksie jeszcze, że wojownik odrzuca życie pieszczocha. Czarnostopy mi mówił. - Wyjaśniłam szybko.
Kocur niebieski mi sie przyglądał - czułam to, nawet jeśli nie widziałam, gdyż byłam skierowana swym wzrokiem na krajobraz, lecz kąt oka czasami mi uciekał. Trzeba było docenić starania staruszka, to pewno.
Na następne słowa tylko zaprzeczyłam - żadnych pytań. Wszystko wyjdzie w praktyce z walką. Takie już były losy woja - nieznane, nawet mu samemu, do końca.

– Aha, jest taka zasada – potwierdził krótko. No, z każdą kolejną rzeczą okazywało się, że Truskawka wiedziała coraz więcej; wystarczyło tylko trochę pociągnąć ją za język, pozwolić jej się zastanowić, przypomnieć sobie to. Bardzo ładnie, tak ogółem. – Ale czy wiesz, kim tak właściwie są pieszczochy? Znać taką zasadę możesz, ale czy rozumiesz ją? Mówił ci Czarnostopy? – spytał. Pewnie tak, ale kto go tam wie.

Uniosłam łba, gdy kocur potwierdził tylko me słowa. Nic dodać, nic ująć.
Na następne słowa niebiesko-białego kocura o bliźnie na poliku tylko wzięłam oddech, przewracając ślepiami, próbując sobie przypomnieć co i jak.
-Pieszczochy to koty, które urodzone są w siedliskach dwunogów albo takie, które uważają ich za swoich mistrzów? No, to takie koty, które nie mieszkają w klanach, ani żadnych kocich grupach, a jakiś dwunożny zawsze przyniesie im jedzenie i się nimi zaopiekuje. Taki łatwiejszy sposób na życie, lecz równie niebezpieczny. - Odparłam, wzruszając barkami. Co jak co, lecz pieszczochowy tryb życia choć kuszący, to równie i ograniczjący. Nie chciałam tego, lecz kto wie jak życie się potoczy. Czasami trzeba z największym swym wrogiem współpracować, jak uczą historie z kociarni.

– Tak, dwunodzy dokarmiają takie koty, niektórzy przez to rezygnują z polowania, z tego co wiem. No, generalnie, są zależni od tych istot – uzupełnił, zauważając, że kotka rozumiała też pojęcie dwunogów. Ech, Truskawkowa Łapa przyszła na ten trening tak przygotowana! To dobrze, ale jednocześnie wydawało mu się, że ona wszystko wie! – Został nam ostatni punkt kodeksu. „Każdy klan ma prawo być dumnym i niezależnym, ale w ciężkich czasach klany muszą zapomnieć o granicach i walczyć ramię w ramię, aby chronić siebie nawzajem. Każdy klan musi pomagać innym, żeby żaden z nich nie upadł”. No – rozciągnął się – możemy schodzić. Chyba że masz jeszcze jakieś pytania?

Przytaknęłam zwykłym "mhm" na zrozumienie. Nic dodać, nic ująć w tym temacie. Nie zależało mi na pieszczochach, a i tak pewno żadnego nie poznam. Ewentualnie, gdybym poznała, wtedy ciekawość ma wzięłaby górę, lecz dzięki niebiosom, że tak mnie nie rwie do podróży. Niektórzy powinni za to również dziękować.
Na następne słowa mistrza tylko wymruczałam. -Wspólny wróg czy przeszkoda łączy nawet najgorszych wrogów na czas kryzysu...A jeśli nie byli to najgorsi wrogowie, coś zawsze może zostać z takiego porozumienia już po walce. Czyż nie? Sądze, że to miła zasada. Miłe brzmienie ma, to mam na myśli. - Odparłam z lekkim uśmiechem. Kocięce historie o pokoju i życie w nim było...No. Spokojne, przyjemne dla ducha. Można było się skupić na mniejszych, przyziemnych celach niż na całkowitym przeżyciu. No i na byciu niezależnym terenem, grupą o wspólnych cechach.
Ah, zbyt się rozmarzyłam, aż nie zorientowałam się, że wlepiłam złoty wzrok w horyzont, gdzie rozpierała się tafla jeziora.

Kocur odparł, że lepiej się zwijać. Ah. Przymrużyłam wzrok na scenerie jeziora w oddali ostatni raz i miauknęłam.
-Ano. - Odparłam spokojnie, wzdychając. -Nie mam. Zwijamy się już do obozu, czyż nie? -

Poczekałam na odpowiedź, po czym podeszłam do pnia, zahaczyłam pazurami o korę głową do góry i powoli tylnymi łapami skierowałam się ku podłożu ziemi na dole. Będąc pewna bezpiecznego dystansu zeskoczyłam i przetarłam kryzę.
Spojrzałam na niebiesko-białego, który również zszedł na ziemię.

Kiwnął głową. Rzeczywiście to piękne, że klany w kryzysowej sytuacji łączyły siły, nie pozwalając na upadek innego. Głównie przez to klan Rzeki się odbudował… choć tak właściwie zdążył upaść, więc czy Wicher i Grom musiały iść z tą zasadą? Niezupełnie, ale jednak pomogły.
– Zwijamy się – mruknął na potwierdzenie, a później, tuż po kotce, zszedł z drzewa. – Chodź – dodał jeszcze, gdy oboje znaleźli się już na trawie.
Podróż do obozu – który był blisko – minęła spokojnie. Zastępca opowiedział swojej terminatorce o władzy w klanie Wichru, a kiedy znaleźli się już w sercu klanu Rzeki, oznajmił:
– Spotkajmy się za dwa wschody słońca o zmierzchu przed wyjściem z obozu. Poćwicz jeszcze wspinaczkę przez ten czas – powiedział, a jeżeli kotka nie miała nic do dodania, pożegnał się i ruszył w swoją stronę. W tym przypadku do stosu, żeby zjeść szybki posiłek, by nabrać sił na kolejny trening, z kolejnym terminatorem.

**

Dwa wschody słońca później, po zachodzie słońca, zgodnie z umową – kocur czekał przed wyjściem z obozu. Ciemne niebo mogło być dla kotki wyzwaniem w tym, co dla niej przygotował, ale nie wątpił w to, że Truskawka sobie poradzi.

Już po chwili dwójka kotów znajdowała się na trasie do obozu. Niebiesko-biały kocur wyjaśnił młodszej, kto jakie rangi piastuje w Klanie Wichru, a Tuskawkowa Łapa tylko kiwnęła łbem na zrozumienie. Gorzej wiedziała, że będzie z zapamiętaniem, lecz dla mistrza mogła spróbować się postarać. Golcowa Gwiazda jako przywódca, Szałwiowe Życzenie jako Zastępca i trójka medyków. Co za dobrobyt mają w tym wichrze, ktoś by pomyślał. I ten ktoś byłby rudy z krótkim ogonem.
Już po kilku uderzeniach serca znaleźli się przed znajomym wejściem do obozu, a ruda kotka otrzepnęła się jak pies - czy to z emocji dzisiejszego dnia, czy z widocznych igiełek na futrze.
Zanim ich drogi się rozeszły, Mknący Nurt zabrał głos, a Truskawka wysłuchała jego słów. Za dwa wschody, zmierzch. Poćwiczyć wspinaczkę.
Truskawkowa Łapa przytaknęła mu łbem i pożegnała się, widząc, że kocur był dzisiaj zabiegany.
Szkoda chłopa, myślała ruda, lecz wiedziała, że jedyne co może robić - to nic. Nie robić problemu i iść przed siebie w rangach wojownika poprzez naukę, niżeli rozrabianie, które nikomu nie przyniesie uśmiechu.
Ruda ostatecznie znalazła się w legowisku terinatorów, do którego zaszła spokojnym krokiem. Może poćwiczy wraz z śliwką wspinaczkę?


Dwa dni minęły jak szybki oddech, co mnie zdziwiło.
Co mnie nie dziwiło, to to, że jak miałam dziś zaplanowaną ważną rzecz, to znów przez cały dzień nic nie robiłam, by sie nie rozproszyć niepotrzebnie - tylko czekałam na zmierzch. Na trening.
Zdążyłam z Śliwką przerobić troche tematu wspinanie i potrenować - nie było to coś nadzwyczajnego, lecz skoro szary mentor o to mnie prosił, to czemu miałabym odmówić? I tak nie miałam lepszych rzeczy do roboty.

Moje złote oczu jak zauważyły zachodzące słońce, to tak i biało-szare futro mego mentora. Podeszłam do niego szybkim krokiem i zadrżałam ogonkiem, schylając lekko głowe na przywitanie - zastępca ciągle gdzieś dzisiaj był, nawet nie zdążyliśmy zamienić przywitania jak do tej pory.
-Witaj Mknący Nurcie. - Miauknęłam spokojnie i rozejrzałam się. -Czy... Uhm, wychodzenie po ciemku to dobry pomysł? - Wydałam z siebie lekkie zmartwienie, które siedziało mi na sercu. Chociaż może nie powinnam się tym martwić? Jednak z drugiej strony...Nie! Na osty i ciernie.
Spuściłam głowę. -W-wybacz, niepotrzebnie się m-martwię. - Odparłam.
Uniosłam uszka i złoty wzrok na niebo i hufnęłam przez nos sama do siebie.

Siedział przed wejściem, obserwując w dalszym ciągu tętniący życiem obóz, pomimo późnej pory i wyznaczonego kolejnego patrolu, co jakiś czas przeciągając językiem po prawej, przedniej łapie. To właśnie wtedy, gdy odwrócił na chwilę wzrok, podeszła do niego ruda koteczka, co najpierw wywnioskował po jej zapachu, a dopiero później po głosie. Spojrzał na nią i kiwnął jej głową na przywitanie.
– Martwisz się? – spytał z troską, wstając. – Nie ma potrzeby, naprawdę. Las jest taki sam za dnia, jak i w nocy. Zresztą, nie pójdziemy dzisiaj daleko. No i niedawno wyszedł patrol, możemy im jeszcze dotrzymać kroku – spróbował dodać kotce otuchy. Kiwnął głową na wyjście, nakazując wymarsz. – Daję słowo, że nic się nie stanie. Poza tym, musisz się przyzwyczajać.
Skierował swoje kroki do Gładkiej Tafli, idąc ciągle blisko terminatorki. Martwiła się, rozumiał to, dlatego nie chciał, żeby szła z tyłu. Po chwili spróbował też zająć nieco jej myśli:
– Opowiadał ci już ktoś kiedyś o łowieniu ryb? – spytał, sugerując dzisiejszy plan na trening.

Starszy kocur emanował spokojem, czego ja... Nie mogłam zrozumieć. Było późno, a gdybyśmy doszli do Małych Grzbietów to...Będzie jeszcze ciemniej. Od takiego wychodzenia zawsze przestrzegano mnie jako kocie. Skąd pewność, że sobie teraz poradzę?
Przełknęłam podenerwowana ślinę, lecz spojrzałam złotym wzrokiem na mistrza i wysłuchałam jego słowa. Na pytanie nie miałam nawet głosu odpowiedzieć, po prostu z lekka mruknęłam, przytakując łbem.
Jego słowa nie dodały mi zbytnio otuchy, lecz rozumiałam, chyba, ich intencje ito, że właśnie to próbowały robić. Miałam się przyzwyczajać. Wojownicy za nocy również mogą patrolować, wychodzić, walczyć - ja do tej pory w nocy drzemałam bezpiecznie w obozie i tyle miałam dobrego z rangi kocięcia, za którą w tym momencie zatęskniłam srogo. Za ciepłem i zapachem rodziców. Teraz tego nie było, a była tylko obawa zakorzeniona w mym umyśle.

Nie zauważyłam nawet, że stałam po prostu w głuchej jak grób ciszy, szybko pokiwałam głową, próbując ogarnąć swój byt w danym momencie. Zadrżałam ogonkiem.
- T-trzymam cię za słowo w takim razie. - Odparłam...Nie spokojnie, ale napewno nie nerwowo. Wyprostowałam się i byłam gotowa, chyba, do nakazanego wymarszu.

Ich kroki kierowały ich coraz dalej, coraz głębiej w ciemny wieczór - Truskawkowa Łapa kojarzyła miejsca przez które przechodzili, a raczej miejsce - Żmijowisko. Gładka Tafla była tuż za nim, a Truskawkowa Łapa odetchnęła z ulgą.

Trzymałam się całą drogę u boku mistrza - jako nic nie umiejący terminator, który walczyć może jedynie machaniem głupio łap, mogłam być po prostu łatwym kąskiem, gdyby coś nam zagrażało. Nie czułam się z tym dobrze - z ową bezbronnością. Wiedziałam, że przyjdzie mi się uczyć walki, lecz chciałam tego dożyć.

Słowa mistrza trafiły mi w uszko, a ja mlasnęłam. -Czarnostopy, lecz ... Było to w formie "jakiej ja to dużej ryby nie złapałem". Troche mnie to śmieszy, jak tak teraz o tym pomyśle, ale mówił coś po za pochwałą własnych łowów... Że trzeba skusić rybę w poczucie bezpieczeństwa, a by była blisko tafli, by móc ją wyłowić. Coś takiego.

– Obiecuję, że nic się nie stanie – dodał na sam koniec. Rozumiał obawy koteczki, oczywiście, ale musiał jej pokazać, że las w nocy jest dokładnie taki sam, jak za dnia. Mogłoby się nawet wydawać, że bezpieczniejszy; większość zwierząt wychodziła jednak gdy było jasno. Poza tym, musiała się przyzwyczajać. Patrole w nocy również miały miejsce, a nie mógł wyznaczać ją tylko za dnia, bo co jeśli więcej kotów by tak zechciało? Każdy był równy.
– Dokładnie tak. Ryba nie może wiedzieć, że się czaisz, bo wtedy pies pogrzebany. Do tafli wody trzeba podejść cicho, tak, żeby twój cień na nią nie padał, a gdy już tam jesteś, musisz siedzieć w bezruchu. W wodzie zanurzasz końcówkę ogona – ryba traktuje to jak smakowity kąsek. Gdy zacznie skubać, wtedy trzeba szybko i zdecydowanie uderzyć ją łapą z wyciągniętymi pazurami i wyciągnąć na brzeg, gdzie dobijasz ją zębami. Czy wszystko jest dla ciebie jasne? Może chcesz, żebym coś powtórzył?

Wysłuchałam mistrza - jednak jego słowa wydawały mi się...Obce. Jakby mi je mówił, a mnie tak naprawdę tu nie było i sama jego mordka nie należała do niego samego, a skorupy. Wine zwalałam jednak cały czas, każde wybrzmienie obce sylaby i słówka, na to, że byłam poza obozem nocą i mój własny umysł płata mi figle.
Nie zorientowałam się nawet, że kocur pytał się mnie - po prostu musiałam mieć chwilę na rejestracje owych słów - po czym machnęłam uszami i się wyprostowałam.
-Jasne. Mogęspróbować. Odrazu. - Odparłam szybko, może nawet zbyt szybko.

Moja kroki skierowałam powoli, delikatnie ku miejscu zebrania wody - ku brzegu, gdzie z przycupem wszystkich czterech łap unikałam obarczenia tafli cieniem swego łba - chociaż, czy w nocy...To coś znaczyło? Nie mogłam wytworzyć cienia w ciemnocie, choć zgadywałam, że światło księżyca niedługo rozświetli to miejsce poprzez odbicie się w jeziorku.
Wystawiłam pazury, przy czym z nastawieniem uszu i wąsów wyszukiwałam za potencjalnymi drganiami w powietrzu znad wody.
Skuliłam swą sylwetkę, pozwalając by.........Oh. Ogon. Spojrzałam się na mistrza - co...Co ja mam teraz zrobić? Byłam połową kupra zbyt blisko wody, teoretycznie....Nie było to dobrze, a mój kikut zadrżał lekko końcówką, którą musiałam wyprostować. Złoty wzrok spadł na wodę - jeśli ryba podpłynie i się nie skapnie, że to mój zadek jest tak blisko wody, to będzie cud nad Gładką Taflą.

Gdyby mógł, to właśnie by sobie sprzedał siarczystego face palma. Kompletnie wyleciało mu z głowy, że ogon kotki był nieco krótszy nic przeciętnego kota, dlatego powiedział jedynie o zanurzaniu ogona, jako że to dla niego zawsze był łatwiejszy sposób. Właśnie. Dla niego. Dla kota, który nie miał krótkiego ogona. Co za wpadka.
– Możesz też zanurzyć łapę – szepnął do niej.

Czemu sama na to nie wpadłam, że mój ogon jest inny? przecież to ja z nim tu byłam, to był mój ogon, a nie mego mistrza....Dlaczego więc...Poczułam taki wstyd? Tak długo, tak przyjemnie rozmawiałam sobie z mistrzem o używaniu ogona jako przynęty, że...Zapomniałam. Po prostu zapomniałam, że nie należe do kotów z długimi ogonami, które były w klanach częstszym widokiem, niż ja, czy moja matulka.
Dobrze, że miałam futro, bo gdyby nie, to tak kocur ujrzałby jak me oczy się mglą ze wstydu.

Odwróciłam ciało, by przednią łapą o puchatych palcach zanurzyć w wodzie - bez pazurów, a łeb ukryłam za pasmem ziemi nad taflą. Ma druga łapa za to przygotowana była w pazury do uderzenia.

Wstyd zmienił się w ciche czekanie, a to zamieniło się w zaskoczenie, a może raczej zdziwienie, że już po chwili poczułam dotyk na mym zanurzonym paluszku.
Nie wychylałam łba - wąsiskami próbując wyczuć moment, w którym to tafla się poruszy za sprawą - najpewniej - zwierzyny.

Gdy byłam pewna swego ciosu, wstrzymałam w ciszy oddech i wcześniej przygotowaną łapą z pazurami wycelowałam z całej siły w zielone rybie ciało, chcąc wydobyć je pazurami haczykowatymi na ziemię i tam zagryźć. Woda sprawi, że mój ruch będzie spowolniony, lecz im więcej siły w zamachu i eleganckim przebiciu powierzchni wody, tym lepiej.