Szylkretka także się zaśmiała, wyszczerzając zęby w uśmiechu.
- Widzę, że rybki cię lubią! To wróży owocne łowienie ryb - powiedziała z rozbawieniem, pływając obok rudej kotki. Jak brała zakręt, to się zatrzymała, obserwując rudą, nie chcąc interferować w jej zakręt swoimi falami.
- Dobrze! Naprawdę świetnie sobie radzisz, jakbyś się urodziła w wodzie! - pochwaliła rudą, również zawracając i płynąć niedaleko, również wysilając swoje umięśnione łapy, by dogonić swoją terminatorkę. Na pysku miała szczęśliwy uśmiech, bo wszystko się idealnie udawało!

-Prędzej lubią moje futro-Westchnęła. -Pewno wyglądam jak sterta czerwonych dżdżownic. -
Zaśmiała się ruda z lekka, widząc, jak pod ich łapami przepływają troche inne cienie, niż zazwyczaj.
Oh, pewnie jakieś małe rybki zaciekawione całym zamieszaniem nad taflą.

Na komplement kotki, Truskawka tylko trzepnęła uchem. Słyszała, na polikach się zaczerwienia, choć z ognistym futrem to nie było czego szukać.
Kontynuowała swe płynięcie prosto - łeb nad wodą, głębokie wdechy, a kończyny brały i odpychały ciecz pod grubym cielskiem.
Kikut Truskawki zadrżał, gdy ta ruszała się szybko, mleczne palce już wiedziały, co robić. Kotka położyła po sobie uszy, a następnie wykrzywiła ciało w łuk - w kierunku do Koziego Klifu, a przeciwną stroną ciała użyła siły by zakręcić.

Zwinnie, jak z nurtem, ruda pręguska tyknęła nosem bark mistrzyni.

Posłała kotce szeroki, szczęśliwy uśmiech, gdy ta dotknęła jej barku. Truskawka zaczynała coraz pewniej się czuć w wodzie, praktycznie jakby była do tego stworzona! Ona sama wyciągnęła głowę tak, żeby dotknąć jej nosa swoim, po czym zachichotała.
- Kto pierwszy do brzegu zje tą tłustą wronę ze stosu! - powiedziała, po czym zaczęła płynąć do brzegu, chociaż wolniej, niż normalnie by płynęła. Nie chciała odpłynąć za daleko, w razie czego, jakby się coś działo!

Wow! Nie spodziewała się takiej prędkości po kotce, która pierwszy raz pływała! Przyspieszyła więc, ale Koza sama nie była doskonałym pływakiem. Cóż, nie miała dużo okazji poćwiczyć ze swoimi mistrzami, co wychodziło teraz. Ale to jej nie będzie przeszkadzać w wyszkoleniu najlepszych pływaków w Klanie Rzeki! Ona sama znalazła się na brzegu w tym samym czasie, co ruda, próbując złapać oddech po takim wysiłku.
- Świetnie ci poszło! Myślę, że masz potencjał, by być najlepszym pływakiem w Rzece! Na dniach jeszcze poćwiczymy, co? - zaproponowała pomiędzy sapnięciami, posyłając rudej wesoły usmiech. Sama najpierw się otrzepała z nadmiaru wody, a potem językiem zaczęła ściągać resztę, siadając przy tym.

Kiwnęłam łbem na słowa Koziego Klifu i miauknęłam, troche z zadyszką.
-Ta. T-to dobry plan. - Odparłam - wkońcu i tak przyjdzie nam powtarzać co jakiś czas przed samym mianowaniem włącznie.
Widząc jak mistrzyni wylizuje wodę z futra, trzepnęłam uchem.
-Może pomóc? - zadałam, ot. Co dwie głowy, to nie jedna.

Po mnie woda spłynęła jak po kaczce. Bądź wchłonęła się głębiej w grube futro.
Wolałam się chylić ku pierwszej teorii...

- Ooo taak, przyda mi się pomocny język! - powiedziała, początkowo troszkę zaskoczona, ale nie samą propozycją. Bardziej faktem, że Truskawka już prawie była sucha! Niesamowite to było!
- Matko, ile ja bym dała, żeby po mnie tak woda spływała! Jak ty to robisz, że już jesteś sucha? - zapytała pomiędzy liźnięciami, kątem oka spoglądając na terminatorkę. Ona to zawsze pół dnia musiała futro doprowadzać do porządku! Może to była kwestia tego, że Truskawka od początku swojego życia była karmiona obozowymi zdobyczami? Czy dieta w ogóle mogła mieć aż tak duży wpływ na sierść??

Kiwnęłam łbem, podchodząc do mentorki, po czym językiem zaczęłam zbierać wodę z jej karku.
Na jej pytanie, wzruszyłam barkami.
-Uh, jem dużo ryb? - nawet nie tak dużo, a po prostu tłuste. Jednak nie chciałam skłamać.
-Albo moje futro ją wsiąkło... - tsa. Mniej pozytywna myśl.
Byle, bym się nie nabawiła jakiegoś choróbska.

Trzepnęłam uszkami i gdy futro Koziego Klifu było w miarę suche, miauknęłam spokojnie.
-Co robimy dalej? Chyba na dzisiaj dosyć wody? - Tyknęłam nosem bark mistrzyni.

Gwiezdny Klanie, jak dobrze, że Truskawka jej pomaga! Z karku nigdy nie dawała rady ściągnąć wody. Może to dlatego była taka chora?
- Z tymi rybami możesz mieć rację... Bo ja zbyt dużo ich nie jem, wolę tradycyjną zwierzynę. Ale może czas się przestawić na bardziej rzeczną dietę - powiedziała z chichotem, nadal się myjąc. I po tym, jak już była w miarę sucha, otrzepała się raz jeszcze. No dobra, wyschnie na słońcu!
- Czy ja wiem, czy woda by tam głęboko wsiąkła i by nie było jej widać na zewnątrz... Musiałabyś mieć naprawdę gęste futro! - powiedziała z zastanowieniem, lustrując kotkę od palców po uszy. W sumie to wyglądało na takie bardzo puchate! A teraz, po tej kąpieli, jakby jeszcze nabrało dodatkowej objętości. Aż się chciało w nie wtulić!
- Może się przejdziemy wzdłuż granic, co? Jesteśmy przy tej granicy z górami, a zaraz za nią jest ta z Gromem i Okiem Gór. Nie zajmie nam to długo - zaproponowała, bo skoro już były praktycznie blisko, to warto to było wykorzystać. A ona przy okazji wygrzeje swój grzbiet.

Uniosłam tylko brewkę, lecz nie skomentowałam wyborów dietetycznych Koziego Klifu. Racja, mogła żreć ryby jak ja, lecz źle nie wyglądała.

Trzepnęłam uchem - czy serio musiałabym mieć gęsto to futro? Hm, raczej, to prawda.
Gdy Kozi Klif tak się gapiła, z ostatnim liźnięciem na własnej łapie miauknęłam spokojnie.
-Byłam już na granicy z Skrzypiącym Grądem - klanem gromu. - Odchrząknęłam. Niby byłam już na gromowej granicy, lecz dla przypomnienia nie miałam zamiaru się wykłócać.
-Pasma gór i jego granic..Nie widziałam. -

Dodałam, kierując się za krokiem mistrzyni w ciszy.

- Mhmm, dobra! A w sumie i tak będziemy tamtędy przechodzić - powiedziała, idąc wzdłuż brzegu jeziora, by następnie, już przy podnóżu gór, skręcić tak, żeby iść w stronę Gromowej granicy.
- W pobliżu naszej granicy jest Przesmyk, który jest wejściem do doliny Oka Gór. Bliżej granicy z Rzeką, jak się wchodzi na tą z terenami niczyimi, jest granica z Orlą Przełęczą, która też można wejść i tam są też Ostre Korony, które są znakiem rozpoznawczym, że przy nich biegnie nasza granica. Zaraz wejdziemy do Młodnika i przejdziemy przez Wyjące Podnóże, które też jest niejakim znakiem granicy- opowiedziała, prowadząc kotkę dokładnie tak, jak powiedziała, wchodząc w las pełny młodych drzewek. A potem zakręciła na granicę z Gromem.
- Wiesz już, jak pachną Gromiacy? I za niedługo wejdziemy do Malinowych Chaszczy, których połowa jest nasza, a połowa Klanu Gromu. Potem wjedziemy na Jaskółcze Pole, a potem do Skrzypiącego Grądu - dodała, kierując się właśnie w tamtą stronę. Jakby ruda powiedziała, że nie znała zapachu gromiakow, to zbliżyły się do ich granicy, żeby Truskawka mogła się z nim zapoznać i zapamiętać. Ale to był tylko mały szczegół!
- Skrzypiący Grąd też jest podzielony na pół i jest blisko Oka Gór. Też się obok niego przejdziemy! To krótka granica koło Złotych Łusek i Gryzących Traw, a przy nich są Lepkie Łepki - powiedziała, podsuwając kolejne śmiesznie brzmiące nazwy, idąc już Jaskółczym Polem i wchodząc w Skrzypiący Grąd. Tutaj nie było czego opowiadać tak naprawdę, bo już tutaj kotka była. I po przejściu granicy z Okiem Gór, ruszyła z powrotem w stronę obozu.
- Masz jakieś pytania co do tego, co dzisiaj przerobiłyśmy?

Czy szliśmy w stronę Skrzypiącego Grądu? Malinowych Chaszczy? Trudno mi było powiedzieć.

Po prostu szłam. Czułam pod poduszeczkami rosę, gdy podłoże zamieniało się z piasku na trawę.

Na słowa Koziego Klifu trzepnęłam uchem i skinęłam łbem. Słuchałam.
Czyli mieliśmy trochę tych granic z niczyimi. Chociaż, strategicznie leżeliśmy w...
Hm, ciężki orzech do zgryzienia - z jednej strony otoczeni przez dwa klany, Oko Gór, a na końcu górami, gdzie znajdują się urywki, zdolne do przepuszczenia kota.
Przesmyk, Orla Przełęcz...
Przez Oko Gór w razie niebezpieczeństwa można przepłynąć.

Jeśli się potrafi.
Westchnęłam, kiwnęłam łbem i szłam dalej przy boku niższej mistrzyni.
Gdy szylkretka skręciła, ja miauknęłam, słysząc w oddali...Coś.
-Te wycie to normalne? -
Zadałam, drgając kikutem. Kozi Klif szła dalej, a ja? Chyba wolałam nie spotkać wilczura czy innego psowatego. Choć to wycie było...inne. Puste jak jakieś echo odbijające się wśród drzew.

-Pachną jak jakiś nieprzyjemny żart. - Odpowiedziałam, trzymając tempo. Opuściłam jednak żart. -Pachną jednak sosną i...Troche trawami. - No, przynajmniej mojemu nosowi.

Na znajomą nazwę, miauknęłam cicho.
-....Byłam z Mknącym Nurtem w Gryzących Trawach. - Spojrzałam się na stronę kolejnego punktu w podróży.
Wolałam unikać tego miejsca, jednak wiedziałam, że było to głupie.
Jego już nie było, ani jego zapachu.


Czas minął. Słońce kierowało się ku horyzontowi.
Poduszeczki Truskawkowej Łapy bolały.
Na słowa Koziego Klifu lekko burknęła - pewniej ze śmiechem, niżeli wrogością.
-Jedno. - miauknęłam. -Jak ty możesz tyle chodzić i się nie zmęczyć?

- Taak, tak naprawdę to wycie to tylko wiatr, który szaleje w górach i pomiędzy drzewami. Stąd taki odgłos przypominający wycie! - powiedziała entuzjastycznie, chociaż niezbyt lubiła tę granicę. Lubiła słyszeć, co się dzieje w okolicy, a wietrzny dzień na Wyjącym Wzniesieniu nie było to za bardzo możliwe. Zachichotała w odpowiedzi na słowa kotki o zapachu gromiaków. Oj, oni tak zawsze pachnęli ostro, niemal samczo, takim typowym zapachem lasu. Ciekawa mieszanka to była, ale niezbyt przyjemna dla nosa. Ale ponoć oni też niezbyt ładnie dla innych pachnęli.
- Oj, kiedyś łaziłam jeszcze więcej! Powiem ci, że patrolowanie tylko terenów Klanu Rzeki to jakby wolny dzień w porównaniu do tego, jakie odległości pokonywałam ze swoją starą grupą! - powiedziała ze śmiechem, bo chodzenie miała praktycznie we krwi. Od małego dużo podróżowała, a potem jak wędrowała z grupą, to spędzali praktycznie każdą noc w innym miejscu. Chyba że właśnie rodziły się młode, ale nigdy nie zabawiali w jednym miejscu dłużej, niż parę księżyców.

Wycie. Wycie wiatru.
Brzmiało to i logicznie i faktycznie - gdzieś pomiędzy konarami widać była pnące się ku górze kamienne formacje i pagórki.

Usłyszałam chichot Kozy i sama uśmiechnęłam się krzywo. Chociaż jedno z nas było uśmiechnięte z byle powodu.
Dobrze dla niej.

-...Starą grupą? - uniosłam brewki. No tak, większość wojowników nie była urodzona per se w klanie, lecz...Cóż. Dalej było to dziwnie usłyszeć. Przypominajka.

Nie miałabym nic przeciwko, gdyby szylkretka coś uroniła ze swych podróży, lecz jeśli nie, to pora wracać do domu.

- Och, no tak, możesz nie wiedzieć! Urodziłam się w ogóle w siedlisku dwunogów, na poddaszu jednego z ich legowisk! Potem dołączyłam do grupy samotników, którzy byli przelotnie w okolicy, znalazłam się pod opieką Pszenicy i z nimi duuzo wędrowałam. Trochę w okolicach gór, trochę niedaleko osiedla, trochę na zupełnie innych terenach! Biegałam po różnych polach, łąkach, byłam w przeróżnych lasach i przy jeziorach i rzekach. Aż w końcu dotarłam do Doliny Oka Gór, gdzie postanowiłam zostać. A potem spotkałam swojego dziadka, Krzywowąsego, który został Krzywą Gwiazdą i przyjął mnie do klanu! I tak żyje sobie od bardzo długiego czasu, ile to minęło... Z pięćdziesiąt księżyców? Może więcej, może mniej, ale tak około! - opowiedziała podczas wędrówki koło granicy z Okiem Gór, zakręcając już w stronę obozu, przecinając tereny Klanu Rzeki. Dawno nie opowiadała o tak dawnych czasach!
- Czasami tęsknię za ilością zupełnie nowych kotów, jakie poznawałam i troszkę za ich kulturą, ale życie w klanie naprawdę mi się podoba! - dodała z lekkim melancholią, ale na sam koniec się uśmiechnęła szeroko. Głównie tęskniła za czułością i fizyczną bliskością, która w jej grupie była normalna i traktowana jak codzienność. W klanie niestety to była rzadkość.

-Czyli....Żyć, aby przeżyć. - dodałam w połowie. Bieganie ciągłe po polach, obserwacja, czy jakiś drapieżnik cie nie zje, walka o posiłek...
W grupie raźniej, a mogłam jedynie się cieszyć, że Kozi Klif pamiętała tamten czas dobrze. Może nie było to aż takie złe?
Jednakże grupa dawała bezpieczeństwo, a klan? Zapewnienie, że nic w nocy cie nie zje. Nawet, jeśli sypiasz samotnie w legowisku, to nigdy nie jesteś sam.

Mój kikut zadrżał.
-Krzywowąsy to twój dziadek? - wydałam z siebie z lekkim uniesieniem brwi. Dosłownie, czy w przenośni? Krzywa Gwiazda był jak dziadek dla całego klanu...

Minęłyśmy granice z okiem gór, a łapałam zapachy mijające w bryzie nad złotymi łuskami, a następnie lepkimi łebkami.

-Nie, żebyśmy miały jakiś wybór. - odpowiedziałam spokojnie, troche z westchnięciem, gdy powoli na horyzoncie ukazywały się tereny bliskie obozowi.
-Jest coś, co ci się wtedy podobało?- Może była szansa na coś, co byłoby do wykonania w klanowych warunkach?

- Czy ja wiem... Owszem, czasami było ciężko, ale nie aż tak, żebym myślała tylko o przetrwaniu. Zajmowałam się raczej polowaniem, dbaniem o innych, a także poznawałam bardzo dużo nowych kotów! Często przychodzili i odchodzili, czasami zostawali na dłużej i każdy z nich miał u nas zapewnioną ochronę i rodzinne ciepło, o ile tego potrzebował. A te widoki! Czasami zapierały dech w piersi. Raz nawet trafiliśmy do ogromnego, spalonego lasu! No i doskonale się bawiłam, nawiązywałam przyjaźnie i różne relacje - powiedziała entuzjastycznie, dzieląc się częścią swoich przeżyć. Dla jednych mogło to takie był, bo w sumie to łatwo nie było. Ale dla niej? Czuła się wtedy doskonale! Ale zdecydowanie wolała klanowe życie.
- Mhmm, tak! Trochę jak przez mgle pamiętam, jak w dzieciństwie przychodził do mnie, rodzeństwa i rodziców i opowiadał nam różne historie! W tym o klanach, o jego przygodach. A potem, jak ruszyłam w świat, to spotkałam go dopiero na rzecznej granicy - powiedziała z ciepłym uśmiechem, miło wspominając tamten czas. Krzywowąsy był naprawdę super dziadkiem. I żałowała, że nie mogła z nim spędzić więcej czasu.
- Każdy dzień był inną przygodą. Cały czas się coś działo, mogłam poznawać zupełnie różne koty o różnych światopoglądach. Wiesz, że raz trafił do nas kot, który wyznawał wielkiego kota, który stworzył świat i że tylko nieliczni wierzący w niego będą w stanie osiągnąć zbawienie - cokolwiek to zbawienie było. Na koniec cicho zachichotała. Czasami naprawdę tęskniła do starego zycia. Ale jakby miała teraz odejść, to gdzie? Sama by się błąkała po terenach, szukając jakiejkolwiek kociej duszy i mogłaby mieć tylko nadzieję, że kiedyś spotka swoją starą grupę. Na co szanse były małe.

- ...Spalonego lasu? - Im więcej słyszałam, tym bardziej się dziwiłam, że Kozi Klif została w klanie.
Najwyraźniej osobowością gnała za większymi grupami, gdy ja wolałam trzymać się na uboczu, a jednak...Nie umiałam tego zrozumieć. Jeśli było tak dobrze, było to rodzinne ciepło, to co było przeważającym punktem, by odłączyć się od poprzedniego stada?
Jakiś był. A ja mogłam się tylko cieszyć, że historia tak się potoczyła.

Wysłuchałam szylkretki w drodze do obozu. Czyli Kozi Klif była spokrewniona z Krzywą Gwiazdą...? Nie odpowiedziała, albo ja zadałam źle pytanie. Uh.
No, ale jeśli rzeczywiście Koźli Klif była jego wnuczką, to śmiechu warte były ostre rysy Krzywowąsego.
Może dlatego tak się zdziwiłam na tą wiadomość. Mhm.


-A to ci historia. - Wzruszyłam barkami.
-Ale nie jestem w miejscu, by to oceniać. Skoro klany same wierzą w martwe byty, dające dziewięć żyć wybranemu kotowi.... - Parsknęłam. Tsa. To mogli się wszyscy pochwalić.

Powoli obóz zaczął się malować w ciepłym słońcu wieczornego zachodu, a ja westchnęłam, kikutem drżąc.
Ile bym dała, by nie musieć zimniejszej nocy przespać samej, ale kompania mchu i pierza w mym legowisku była komfortem.

Dogadałem się z wojowniczką na następny trening, po czym moje nogi zaczęły boleć. Oh, jak chciało mi się spać....



Minęło kilka dni - głównie ze względu na zakwasy Truskawki. W wejściu do obozu, ruda zauważyła siedzącą szylkretkę. Uśmiechnęła się zadziornie, ocierając o bark mentorki.

-Zmieniłaś jedną chorobę na drugą o ognistym futrze. - zaśmiałam się. -Co dzisiaj w planach?

- Mhmm, naprawdę, ten las był ogromny i cały spalony. Do tego blisko osiedla dwunogów i przecięte tereny były rzeką - odpowiedziała, dodając trochę więcej szczegółów. Gdyby wiedziała, że kiedyś była na dawnych terenach klanów! Ale żyła w błogiej nieświadomości, ale może to i lepiej? Kto by chciał wracać do czegoś, co nie żyje. Ale może po tylu księżycach tereny się odrodziły i wyglądają dużo lepiej, niż wcześniej?
- W sumie to ciekawe, ile jest takich bytów na świecie. Bo my wierzymy w Gwiezdny Klan, inni wierzą w wielkiego kota, a jeszcze inni że dusza zostaje na ziemi, tylko zmienia ciała. Ciekawe, jak inni zapatrują się na życie po śmierci - zastanowiła się głośno, żywo idąc w kierunku obozu.

***

I kolejny dzień, kolejny trening! Czekała w wyznaczonym miejscu o wyznaczonej porze, nie mogąc się doczekać kolejnego dnia z Truskawką! Aż nagle poczuła otarcie o bark, na co mruknęła, głowę opierając o rudy grzbiet i pozwalając jej na przejście pod jej brodą, również się ocierając na przywitanie z szerokim uśmiechem.
- Na taką chorobę mogę chorować nawet i do końca życia! - powiedziała z chichotem, podnosząc się i ruszając w bliżej nieokreśloną stronę, zapraszając Truskawkę za sobą ruchem ogona.
- Dzisiaj walka! Co o niej wiesz?

Do końca życia? Lepiej nie. Chociaż wiekiem było mi bliżej do Kozy, niż terminatorów z którymi dzieliłam legowisko przez ostatnie czterdzieści księżyców. To było....Trochę upokarzające. Nie miałam z nimi o czym rozmawiać, bo w większości gonili za czymś, czego nie umiałam zrozumieć. Została mi tylko Znikająca Łapa, a i nasze rozmowy często były...Mniej żywe, jak te z Kozim Klifem.

Zamruczałem jednak spokojnie i machnęłam kikutem, gdy zaczęliśmy się kierować po za obóz.

-Mhmhmmm...taktyka zależy od budowy kota? Trzeba też chronić czułe punkty, jak mordkę, szyję, ogon i pachwiny? - ot, kilka szybkich przykładów.