Kotka zrobiła wszystko perfekcyjnie – od wyciągnięcia ryby z wody do dobicia jej na brzegu. Lin po chwili przestał się miotać, a terminatorka miała na swoim koncie pierwszą złowioną rybę.

– Dobra robota, Truskawko! – odezwał się dumny zastępca. – Spróbuj złowić jeszcze trzy ryby. Może zmień teraz miejsce – polecił i zasugerował, a następnie sam się trochę oddalił, żeby nie przeszkadzać kotce.

Moje oczy zamrugały, gdy było już po wszystkim - szczerze mówiąc spodziewałam się porażki, że jedno złe poruszenie włoskiem i ryba mnie wyczuje, a tu... Proszę.

Dostałam wyzwanie od samego zastępcy. Trzy ryby.
Poczułam jak moja klatka napełnia się ciepłym powietrzem słysząc słowa "dobra robota". Chciałam się uśmiechnąć, nie zrobiłam tego. Przypominało mi to kiedyś słowa Kijankowego Ogona, który wiedziałam, że wskoczyłby za mną i rodzeństwem w ogień, lecz...To było dawno. Czyż nie? Dawno również z nimi nie zamieniłam nic więcej niż opowieści z dni treningów, jak z ojcem, czy z matką. Nie byli tacy sami. Nie mogłam ich winić - ani przynajmniej być na nich zła w sensie ogólnym. Byli tylko kotami, które straciły potomstwo - jedno za drugim.
Nie wolałam myśleć, gdzie byłam w tym ja. Lepiej było myśleć o tym, że zastępca dał mi zadanie do wykonania.

Ruszyłam się z miejsca tak jak zalecił - tak czy siak musiałabym. Mój plusk spowodowany wyciągnięciem ryby z oczka wody był na tyle duży, że zwierzęta nie zaufają już temu miejscu - o ile miały w sobie tyle świadomości, czego nie byłam pewna - może kiedyś w innych okolicznościach to sprawdze.

Ułożyłam się kilka lisich ogonów dalej, przy czym ponownie zadbałam, by me ciało nie tworzyło zbyt dużego cienia(i tak była noc...) nad taflą, a ma łapa, troche zamulona w piasku delikatnie zanurzyła się w jeziorku. Druga ponownie przygotowana była w pazury, a ja z złotym wzrokiem wlepiałam się w ciecz.

No i wszystko poszło jak z płatka. Rybka zaraz wylądowała na brzegu i tam została też dobita.

– Dobra robota – powiedział Mknący Nurt podchodząc do kotki. Zmierzył jej zbiory spojrzeniem. Cztery ryby, naprawdę dobrze. – Cóż, jeszcze chwila i będziesz śmiało mogła być nazywana profesjonalistką – dodał z uśmiechem. – Wracamy, co? Należy ci się dłuuugi odpoczynek! – No, nie wspominając o tym, że był to niemalże środek nocy. Kotka powinna się wyspać. Postanowił jej już nie maltretować dzisiaj pływaniem. Wziął dwie ryby i razem z terminatorką wrócił do obozu.


Przez jakiś czas powtarzali łowienie ryb, ale później niestety trening nieco zwolnił. Najpierw przez jego chorobę, a potem jej. Starał się w tym czasie powtarzać z nią teorię, którą już przerobili, jak na przykład kodeks wojownika, ale wreszcie przyszedł czas najwyższy, by ruszyć dalej. Byłby naprawdę szczęśliwy mogąc mianować ją na wojowniczkę.
– Cześć, Truskawkowa Łapo – przywitał się z nią. – Co ty na to, żeby wznowić trening i zacząć nowy temat? – zapytał z uśmiechem.

Na komplement od mentora, na chwilę zagapiłam się w powietrze, lecz szybko się otrząsnęłam.
Mruknęłam delikatnie, cicho, na zrozumienie.

Gdy Mknący Nurt wziął dwie ryby, ja wzięłam dwie ostatnie. Ziewnęłam ostro, przypominając sobie, że była to noc....No cóż. Chyba nie mogłam już zaryć nocki. A szkoda.
Dorównałam kroku mistrzowi i ruszyliśmy ponownie do obozu. Uśmiechnęłam się lekko.


Jej trening opóźniał się. Przez choroby, przez letarg, przez pogodę lub przez inne rzeczy bez jej kontroli. Ruda...Ruda czekała. Powtarzali co mogli. Czasami rudej szło lepiej, czasami gorzej. Praktyka czyni mistrza, jak to mawiali, a ruda .... Nie chciała się uczyć od nikogo innego. Choć mogła. Ale tego nie zrobiła.

No i się doczekałam. Byliśmy już na małych grzbietach, a chłodna bryzka towarzyszyła naszym sylwetkom.
Kiwnęłam łbem na przywitanie. -Mknąca Gwiazdo.
Mój kikut drżał.
-Jestem... Gotowa. Możemy zacząć.

– Dobrze, w takim razie proponuję spacerek i polowanie. Jest coraz chłodniej, więc lepiej żebyś potrafiła przynosić coś innego niż ryby – zaproponował łagodnie. Kocica znała kodeks i wynikające z niego zasady o przynoszeniu jedzenia na stos, a nie mógł pozwolić na to, żeby ponownie się rozchorowała łowiąc w tak niskiej temperaturze. – Wiesz cokolwiek o polowaniu? – zadał pytanie, ruszając powoli przez Królicze Brzuchy do Złotych Łusek.

Szybko rozpoznałam kierunek, w którym szliśmy. Królicze brzuchy i dalej.
-R-racja. - Odpowiadam szybko, pewnie, choć mój głos był cichym.
Grzecznie. Tak, jak zawsze.

Szłam u boku mentora, a gdy ten zadał pytanie, miauknęłam.
-Mmm....Zwierzyna nie może nas wyczuć, a poszczególne typy zwierzyny podchodzi się inaczej. Inne widzą, inne słyszą. Celuje się również w słabe punkty, które mocno krwawią. Na przykład...szyja. Jeśli się ją złamie to... - Pokręciłam łbem.
-To zwierzyna nie ma szans. Trzeba pilnować kroku...?