Pliszka. Królik. Wrona. Mysz.

Wszystkie cztery. Chyba, że Kozi Klif karze mi zacząć dzisiaj wszystko od nowa, bym nie zapomniała taktyk polowania.
Powtórki napewno będą. Tu nie miałam co się łudzić.

Ruda kotka zaczęła szukać wzrokiem za Kozim Klifem, trzymając myszkę w kłach.
Ruszyła, by ukryć ciało ofiary pod ściółką, w bezpiecznym miejscu.

Po przypomnieniu zasad, Truskawce super poszło! I w końcu w pełni potrafiła polować, bo pewno już żadnych zasad nie zapomni! Wyłoniła się z zarośli z szerokim uśmiechem, skocznym krokiem ruszając do rudej.
- Teraz było o niebo lepiej! I wiesz, jak coś to się nie krępuj pytać, od tego jestem, żeby odpowiadać! Dobra, skoro już po polowaniu, to może przejdziemy całą granicę z Wichrem? Bo jesteśmy bardzo blisko! Połowa Zimnej Toni należy do nas, a połowa właśnie do Wichru. O ile masz jeszcze siłę, oczywiście! - zaproponowała z szerokim uśmiechem, a gdyby kotka się zgodziła, to ruszyłaby wzdłuż brzegów Zimnej Toni, pokazując Gryzące Trawy, Języki i Łyse Drzewa, a także punkty na granicy - Świszczące Trzciny i sam brzeg Zimnej Toni. I w ten sposób już chociaż jedną granicę miały z głowy! Oczywiście mówiła wszystkie nazwy, by kotka mogła je zapamiętać i jakoś ułożyć sobie w głowie.

Poczułem się, jak w moim gardle rośnie gula. Nie miałem siły jej przełknąć. Stałam jak wryta w ziemie, gdy już schowałam mięso.

Dopiero widok szylkretki pozwolił mi na poruszenie się. Jakiekolwiek.
Mój kikut zadrżał, a moje oczy spojrzały na granice z brzegiem zimnej toni.
Było niedaleko.
-R-ruszajmy. - Odparłam spokojnie. Moje oczy zamrugały, a jednak ruszyłam u boku Koziego Klifu. Było to jak instynkt - tego dnia już musiałam dotrwać.
Czy miałam jakieś pytania?
Ta. Tylko takie niezwiązane z treningiem, więc nie były ważnymi.


I tak będąc z Kozim Klifem, Truskawkowa Łapa zapamiętywała zapachy, istotne detale na granicznych terenach. Gryzące Trawy,, Łyse Drzewa i Języki znajdowały się blisko granic, choć należały do klanu rzeki. To Świszczące Trzciny i Brzegi Zimnej Toni były bardziej podchwytliwe.

- Pewno wiesz, jak się oznacza granicę, co? Można albo się otrzeć policzkiem, albo nasikać tam, gdzie powinien być najsilniejszy zapach! Dawaj, spróbuj, bo widzę, że nasz patrol był tutaj już jakiś czas temu - opowiedziała, zachęcając do wykorzystania którejkolwiek z metod, żeby ruda mogła mieć już swój wkład w patrole. Ale Koza sądziła, że już dawno go miała, ale tak w ramach przypomnienia!

Skinęłam łbem, czując bryzę na poliku.
-Ta. To była ta mniej, uh, pachnąca część jaką poznałam.
- Niby naturalna rzecz, ale tak głupio się o niej gadało.
Z niesmakiem na mordce zaśmiałam się z lekka i ruszyłam, by otrzeć się polikiem i rudym cielskiem o pobliskie kamienie.

Gdy wszystko było gotowe, ruszyliśmy w kierunku powrotnym do obozu. Ja ruszyłam szybszym tempem, by poszukać za wcześniej złapaną zwierzyną.


Minęło sporo czasu, odkąd ponownie mogłam się pochwalić, że chodze na treningi.
Od czasu choroby Koziego Klifu szlajałam się - tu i tam, łapiąc jakieś informacje na wietrze, lecz teraz?

Powróciliśmy na Małe Grzbiety, a idąc u boku Koziego Klofu, miauknęłam.
-Jesteś pewna, że jesteś na siłach? -

- Oczywiście, że tak! Szczególnie że nie mogę się już doczekać naszego pływania! Próbowałaś już kiedyś zapoznać się z wodą? Wchodziłaś może na mieliznę czy coś? I do jakiego poziomu maksymalnie się zanurzyłaś? - zadała parę pytań, podekscytowana krocząc koło rudej kotki, podskakując wesoło. Czy wyglądała tak, jakby nie była na siłach? Dobre sobie! Nigdy by nie przegapiła takiej okazji, szczególnie że to będzie pierwszy raz, gdy kogoś będzie pływania uczyć! Nie mogła się doczekać!!
- To co, idziemy nad Gładką Taflę, co?

-Nic nie robiłam. - Poczułam gorzki smak na języku, mówiąc te słowa. Czas na nic mi nie pozwolił. Albo ja byłam chora, albo moi mistrzowie.
-Mknący Nurt żył, a ....Lody złapały jeziora i inne oczka wodne, gdy odszedł. Nie wspomne, że nie chciałam nic robić bez twojej wiedzy. - Lepsze to, niż miałabym się utopić.
Co wiedziałam o pływaniu? W sumie nic. Tylko tyle,że pewnie w sytuacji kryzysowej przebierała bym łapami jak dzika.

Na słowa Koziego Klifu, kiwnęłam łbem - kierując się w dół od małych grzbietów, u jej boku.
Zamruczałam spokojnie.

- Pewno, na spokojnie! Zrobimy więc wszystko od początku, razem z teorią! - powiedziała, uśmiechając się ciepło do koteczki, która widocznie była smutna z tego powodu, że nie mogła się tego nauczyć. Ale od tego w końcu była Koza! Ona też się późno nauczyła pływania, bo zawsze było, że albo choroba, albo zima. I tak w kółko.
- Wiesz, pływanie jest naturalnym odruchem każdego kota, który wpadnie do wody. Ale żeby pływać tak, żeby się nie utopić i dopłynąć na miejsce, trzeba trochę praktyki. Główną siłą napędową są łapy, którymi rytmicznie ruszasz tak, jakbyś truchtała. Przednimi łapami zgarniasz wodę pod siebie, by utrzymać ciało na wodzie, a do płuc nabierasz więcej powietrza. Ogon służy za ster, jak chcesz skręcić w lewo, musisz mocniej pracować prawą stroną ciała i stopniowo wygiąć ciało w łuk, a potem płyniesz tak, jakbyś płynęła prosto. Pamiętaj, żeby trzymać głowę cały czas nad powierzchnią, bo potem ciężko ją z powrotem tam umieścić - opowiedziała o teorii, a przy okazji w końcu przyszli nad Gładką Taflę. O, już kaczki sobie wesoło pluskały!
- O, widzisz te kaczki? Na początku spróbujemy unieść się na wodzie tak, jak one. Nabierasz powietrza i odrywasz łapy od dna, podkulając je pod siebie i trzymając się najdłużej, jak się da. Ale najpierw, do wody! - powiedziała, po czym wesoło wbiegła na mieliznę, schodząc wcześniej na brzeg za pomocą paru susów, zanurzając się tak do wysokości brzucha. Stanęła na takiej głębokości i spojrzała na rudą, zapraszając ją machnięciem mokrego ogona.

Kozi Klif, nawet po tak długim czasie, po tylu księżycach była...taka. Taka pełna życia, taka radosna. Nawet choroba jej nie zgniotła, jeśli chodzi o charakter.
Czułam się dziwnie. Ale czułam pewnego rodzaju podziw.
Była nawet bardziej pozytywna niż Sowa, a to już mnie dziwiło.

Zmrużyłam brewki.
Jaki ogon?
-W prawą stronę, by płynąc na lewo ...? - Nie umiałam sobie tego wyobrazić. Najwyżej praktyka uświadomi mnie jak to wygląda.

Pracować prawą stroną, a wygiąć ciało w łuk....uh, to chyba nie będzie takie trudne, nie?


Ujrzałam na tafli kaczki, przy czym nastawiłam uszy na wydawane przez nie dźwięki.
Kwakanie mięsa było słyszalne, lecz wodne stworzenia nie robiły sobie dużo z naszego bytu nad brzegiem.

Przełknęłam ślinę, ruszyłam do płytszej części mielizny. Szłam kawałek dalej aż moje ciało było zanurzone troche dalej, jak Koziego Klifu nad brzuch.
Woda nie była najprzyjemniejsza. Moje ciało zadrżało, a ja westchnęłam.
Łeb na wodą jak kikut do połowy - oderwałam łapy od piachu. Wzięłam głęboki wdech.

Poczułam ciężkość wody - jej opieranie się względem mej sylwetki.
Rozszerzyłam palce i jakbym łapała garści wody, odsuwałam ją.
Kończyny miałam pod sobą, na początek chcąc utrzymać się na powierzchni w prostej linii.

- Bo musisz hmmm... Odpychać się łapami od wody tak jakby. Jak wygniesz się w lewo, to musisz mocniej pracować prawymi łapami, żeby móc skręcić - odpowiedziała, chociaż łatwiej by to było pokazać, niż o tym mówić. Ale to już za niedługo będą mogły przetestować! Widziała, jak Truskawka wchodzi za nią do wody bez jakiś szczególnych oporów, no widać, że to rzeczniaczka z krwi i kości!
Woda kotkę stopniowo zatapiała, a najważniejsze było to, żeby wyczuć moment, by wyciągnąć łapy. Ona sama porobiła takie ćwiczenia, bawiąc się w kłodę z szerokim uśmiechem.
- I jak wrażenia? Trochę zimna ta woda, ale na szczęście jest ciepło! Czujesz się gotowa na naukę prawdziwego pływania? - zapytała po paru powtórzeniach takich ćwiczeń, nie mogąc wprost się doczekać wspólnego pływania z terminatorką!

Ruda koteczka skinęła łbem. Dobra - pracuje przeciwna strona ciała, by wykręcić w chcianą stronę. To nie może być aż tak trudne...
Ruda kotka dryfowała na tafli, czasami łapiąc pod swe palce wode, by utrzymać głowę nad powierzchnią.
-J-jasne- - Odezwała się, patrząc na poczynania mentorki i jaką trasę ta wybierze.
Łeb trzymała nad wodą, ogon w połowie, by utrzymać balans. Czuła pod sobą, jak jakaś rybka skubie ją w łapę, na co wydała z siebie cichy pisk.

Gdy Truskawka pisnęła, uszy Kozy się nastawiły, a jej wyraz pyska stał się bardziej uważny.
- Co się stało? - zapytała trochę zaniepokojona, ale nie widziała żadnych niebezpieczenst. Może wodorost ją połaskotał po łapach? A gdy kotka oznajmiła swoją gotowość. Odepchnęła się łapami od dna, po czym zaczęła nimi rytmicznie ruszać, jakby kłusowała. Lewa, prawa, lewa, prawa. Mknęła sobie bardzo powoli przez wodę, by Truskawka mogła ją obserwować, po czym zawróciła się przez lewy bok, odpychając się mocniej prawymi łapami, a lewymi utrzymując się na powierzchni. I tak ruszyła z powrotem do Truskawki.
- Spróbuj! Jak coś, będę płynąć przy tobie!

-Luj mnie dziabnął w palca. - Zaśmiałam się z lekka, łapą wysuwając nad tafle wierzgającą się rybe. Ta szybko uciekła, ja jej nie łapałam - tylko śledziłam wzrokiem.

Westchnęła, po czym zrobiła to, co mentorka - utrzymując łeb na powierzchni i plecki zwinnie jak wydra, oderwała ruda kocica lapy od dna, mlecznymi palcami łapiąc wodę pod siebie, by ruszać się do przodu.
Kozi Klif wykonała drift na wodzie, zawracając. Truskawkowa Łapa czuła otuchę, że Kozi Klif, na wszelki wypadek będzie u jej boku.
Ruda kotka przyspieszyła, silnie machała umięśnionymi kończynami, a gdy była gotowa, prawymi łapami odbijała się od ciężkości wody, wyginając ciało w łuk - pyskiem na lewo. Ogon jak ster, również wykręciła w lewo. Gdy kąt był odpowiedni, Truskawkowa Łapa wyprostowała ciało i brała głębokie wdechy, by utrzymać się w prostej linii na wodzie.