Dom plemienia był pełen dziwnych zapachów i groźnie wyglądających kotów. Podobało jej się. Nawet jeśli musiała spać z osobami, które widziała pierwszy raz w życiu i to bardzo krótko. Szczerze była tak zmęczona, że spała niczym kamień. Miała jakiegoś tam opiekuna czy opiekunkę, ale nie skupiała się na tym jeszcze za bardzo. Miała mieć swoją ceremonię! To było znacznie ciekawsze. Nie była pewna jak to będzie, ale brzmiało ciekawie. Nie wiedziała też do końca jeszcze po co to właściwie robią, ale wydawało się fajne. W sumie każdy powód jest dobry jako pretekst do świętowania. Choćby była to i zmiana imienia. Spała długo, prawie aż do zawołania wieszcza. Kiedy więc w podskokach wybiegła z kociarni jej futro nie było może umorusane, ale w ładzie również nie było.
- Dzień dobry! - pisnęła podekscytowana do wieszcza i jasnej kotki, którą mijała podążając przed siebie, aby zasiąść jak najbliżej znanego jej kocura mogła. Usiadła w oczekiwaniu. Nie mogła do końca usiedzieć spokojnie, ale starała się! Przy tym też układała niektóre - jej zdaniem najgorzej wygladające - kupki futra, które po spaniu było niezwykle nie ułożone.

Robak nie wiedziało jeszcze jak czuć się z tym, że do Plemienia dołączyło kocie nie urodzone w jaskinii. Samotnicze. Miało co do tego obawy, ale nie wygłaszało ich na głos. Źle nu się najprościej w świecie kojarzyły koty spoza ich grupy. Nie winiło jednak Błotka. Była małym kotkiem. Ale... nie chciało się póki co z nią spoufalać. Nie znało do końca sytuacji. A nawet jeśli to no, kotka jest malutka, nie dowiedzą się wszystkiego od niej.
Nie musiało jednak zamartwiać się tym na razie na tyle, by panikować w nocy. Miało inne rzeczy na głowie. Cień miał być mianowany! Tak więc na pysku Robak widniał cały czas uśmiech. Nawet nieco żywszy. Przygotowało jagody, które uznało za odpowiednie i umalowało Cienia. Szczerze, nie miało pojęcia jakie wyglądałyby najlepiej. Robiło to pierwszy raz... Nie chciało dać plamy. [u]Namalowało na czole Cienia żółte słońce. Najbardziej pasowało do kocura. Nowicjusz zawsze był takim słoneczkiem. Radosnym, troskliwym, pełnym pozytywnej energii. Przynajmniej z tym czarne lubiło sobie kojarzyć przyjaciela. Na policzkach Cienia namalowało czerwonym sokiem po dwa prążki na każdej stronie głowy. Jeśli zaś chodzi o grzbiet kocura, Robak starało się żeby wyglądał on jak pole pełne kwiatów. Odbijał więc łapki w żółtym i czerwonym kolorze w różnych miejscach. Takie stemple przypominały kwiaty prawda? Czarne jednak nie przesądziło, chciało żeby malunki były wyraźne. I na tym skończyły nu się pomysły, więc oddał Cienia w ręce Żywicy, która miała za zadanie zrobić jakiś mały ślad na piersi przyszłego Łowcy.[/b]
I po wykonaniu malunków pozostawało tylko czekać na ceremonię. Gdy Wieszcz zwołał Plemię, Robak zjawiło się jako jedno z pierwszych kotów. Nie podeszło jednak do Księżyc i Tafli, bo siedziała z nimi Błoto. Zajęło sobie miejsce gdzieś z boku i czekało na resztę.

To był już drugi jej nowicjusz, który ukończył trening, i po raz kolejny starała się jak tylko mogła, aby właściwie przygotować go do ceremonii, nie tylko pod względem samego treningu, ale też malunków. Odpowiednio wcześnie naszykowała materiały i niedługo przez ceremonią zaczęła malować - liczne zawijasy na kształt łodyg roślin, a także kółka mające symbolizować kwiaty. Po skończonej robocie raz jeszcze była dumna ze swojego dzieła, i Gromowi chyba też się podobało! Uśmiechnęła się jeszcze i udała na miejsce ceremonii, wcześniej jeszcze rozglądając się za Szczytem i jeśli ten byłby w obozie, to zaprosiłaby go, aby poszedł z nią, a następnie usiadła gdzieś na boku, machając ogonem z podekscytowania. Za każdym razem, nawet jak nie była to bezpośrednio jej ceremonia, to i tak czuła się, jakby jej to dotyczyło i nie mogła się powstrzymać.

Byłem trochę... zmęczony. Ale byłem zmęczony nie przez to, że moje myśli krążyły wokół Płatka, dałem mu odejść. W spokoju. Po prostu dopiero co wyszedłem z lecznicy, przez co musiałem znowu się wdrożyć w życie Plemienia, co powodowało zmęczenie po obowiązkach i w ogóle. Dodatkowo... nie wiem. Po prostu nie czułem się jak ja. Jakbym potrzebował czegoś jeszcze, aby tak się poczuć. Jakbym tylko obserwował swoje ciało z jakiegoś daleka.
Jednak oczywiste dla mnie było, że pojawiłem się na tej ceremonii. W końcu Grom to... był też mój terminator. No i mojej partnerki. Udałem się z kotką na zebranie, siadając blisko obok szylkretki i obserwując inne koty. Nie przywiązywałem uwagi do żadnego z nich. Po prostu się patrzyłem. Otarłem się delikatnie pyszczkiem po policzku Huragan i czekałem na dalsze rozwiązanie sytuacji.

Chyba nawet sam Cień nie spodziewał się, że dojdzie do dnia mianowania... już. Był pewien, że co najprędzej następną zimą będzie miał szanse mieć "swój dzień". A tu jednak, wraz z nadejściem cieplejszej pory, Przodkowie się do niego uśmiechnęli. Może to i lepiej, bo przynajmniej nie będzie marznąć?
Przyszedł. Umalowany, ale... nadal z nieco poczochranym futrem - bo inaczej czułby się nieswojo. O ozdóbki na ciele dbał, bo wyjątkowo, zamiast wparowywać na ceremonię dzikim pędem, po prostu wtruchtał, szybko wypatrując Robak. Siedziało samo... aż nie pojawił się zamaskowany bandyta z tatuażami, który szybko znalazł się przy niem.
- Jak wyglądam? - wyszczerzył się, dumnie wypinając pierś do przodu. W istocie, miał tylko pojedynczy ślad, który nie wybijał się ponad to co zrobiło mu Robak. Malutkich parę rysek, z ciemniejszą kropką w środku, tworzących coś na kształt słonecznika. Na pierwszy rzut oka, wyglądało to jakoby kolejny malunek wykonany przez czarne, bo nadal było kwiatkiem. - Mi się podoba.
I to bardzo. Satysfakcja w jego głosie zdradzała to, jak bardzo się z tego cieszył.

Przez całą "sytuację" z Błotko, Wiatr finalnie nie podeszła do ojca na rozmowę i musiała przyznać, że czuła się z tym okropnie. Nie chciała jednak zaprzątać mu głowy, kiedy szylkret załatwiał sprawę, która tak naprawdę zaczęła się niejako przez nią. Tak też na ceremonię przyszła z jednym głównym celem, którym było złapanie ojca zaraz jak się ona skończy. Nie było sensu tego dłużej przeciągać, gdyż z każdym dniem coraz bardziej zżerały ją wyrzuty sumienia.
Oczywiście rozmowa z Wieszczem, jak i fakt, że na ceremonii zawsze wypadało się pojawić, nie było jedynym powodem dla którego liliowa w szybkim tempie znalazła się wśród innych kotów z Plemienia zgromadzonych pod Strzelistymi Skałami. Tak naprawdę to miała jeszcze dwa inne, równie ważne dla niej "cele". Pierwszym było oczywiście bycie przy Robak i pogratulowanie nu wyszkolenia ucznia. Liliowa musiała przyznać, że nieco wstrząsnął nią fakt, że Cień już skończył swój trening, a ona nadal go miała, aczkolwiek nie przeszkadzało jej to w radości i dumie z Robak i z tego, że wyszkoliło swojego pierwszego ucznia. Drugim powodem była, oczywiście, sama Błotko, która również miała mieć swoje 5 minut na tej ceremonii. Większość kotów z Plemienia już co prawda o jej dołączeniu wiedziało, aczkolwiek trzeba było dopełnić pewnych tradycji aby stało się zadość. Wiatr już wcześniej, mimo wcześniejszemu zarzekaniu się o nie interesowaniu się młodą, chciała znaleźć ją i porozmawiać o ceremonii. Okazało się jednak, że Błotko śpi, a sepia nie zamierzała jej przeszkadzać.
Tak też, kiedy Wiatr finalnie dotarła pod Strzeliste Skały, była dość mocno rozdarta. Z jednej bowiem strony chciała jak zwykle usiąść obok Robak i móc cieszyć się całym przeżyciem razem z niem, z drugiej kiedy tylko spojrzała na to jak wyglądała Błotko, aż głupio jej się zrobiło, wypuszczając ją taką do innych. Westchnęła cicho, po czym skierowała swe kroki w stronę Robak. Co prawda przez chwilę zastanawiała się czy podejść do partnera, skoro siedział obok nieno Cień, ale nie umiała sobie odpuścić. Nie zatrzymała się tam jednak na długo. Otarła się tylko delikatnie o partnera na powitanie, jednocześnie witając się z innymi obecnymi na ceremonii skinieniem głowy, a Cieniowi posyłając krótkie gratulacje.
- Sa chfilę do ciebie wrócę. - wytłumaczyła się szybko, po czym skierowała swe kroki w stronę Błotko, która, jak na złość musiała usiąść, na dość dużym widoku.
- Hej młoda t tfój fielki dzień, fięc łaskafie stań f miejscu i posfól sze będziesz jakkolfiek fyglądać. Tylko jusz bes głośnych protestóf bo nie potrzebujesz jusz fięcej atencji. Jeszcze ci ego urośnie a f tak młodym fieku to nic dobrego. - miauknęła na przywitanie, po czym tak jak zrobiła to za pierwszym razem kiedy czyściła Błotko, zablokowała kocicę pomiędzy łapami i zabrała się za szybkie ułożenie jej futra. Finalnie, przez fakt, że musiała się spieszyć, nie wyglądało ono jakoś zbyt idealnie, ale zawsze było lepsze niż kilka chwil wcześniej. Dumna z siebie, i również nieco z dymnej kotki chociaż nie chciała tego jeszcze przed sobą przyznać, posłała jej ciepły uśmiech, jednocześnie wypuszczając spod własnych łap.
- I siedź cicho i się sachofuj. To baldzo faszne i f dodatku ceremonia nie jest tylko dla ciebie, taksze musisz okasać szacunek tesz innym kotom. To takie... pielfsze wraszenie tylko pszed resztą Plemienia taksze musisz dobsze fypaść, dobsze?- wytłumaczyła cicho młodej. I już miała odchodzić, aczkolwiek w ostatniej chwili się zatrzymała i jeszcze odwróciła do kotki.
- Jeśli snudzi ci się siedzenie s pszodu albo będziesz bardzo czegoś chcieć to będę siedzieć tam. Jak coś to podchodź. Tylko dyskletnie aby nie posabijać fszystkich po dlodze, to jednak ceremonia. - rzuciła, pokazując łebkiem miejsce gdzie siedziało Robak z Cieniem. Miała nadzieję, że nie będą mieli nic przeciwko. Z resztą sama nie rozumiała jakim cudem to ona nie miała nic przeciwko. Dlaczego nie umiała się po prostu zamknąć i zachowywać tak jak zwykle? Przecież Błotko nie potrzebowała współczucia ani opieki. A już na pewno nie od niej. Kota, który nawet o kamień nie umiałby zadbać. Ale trudno, stało się i teraz czasu nie zmieni.
Powolnym krokiem skierowała się znowu w stronę, z której przyszła, jednak nie usiadła obok Robak, a zamiast tego stanęła niepewnie obok.
- Mogę się dosiąść? Czy folisz tylko s Cieniem posiedzieć? Bo fiesz to jego celemonia i f ogóle. - zapytała. Może i pytanie wydawało się głupie, aczkolwiek Wiatr nie chciała odbierać tego cudownego momentu ani Robak ani Cieniowi.

Zbierało się coraz to więcej kotów. Wszystkie wyglądały niezwykle interesująco, Błotko chciałaby poznać każdego! Na pewno uda jej się, skoro będzie tu mieszkać. Będzie mieć czas, aby każdemu uprzykrzyć życie. Już nie mogła się doczekać. Z myśleń i planów wyciągnął ją głos Wiatr. Njpierw uśmiechnęła się do niej radośnie ciesząc się, że kotka poświęca jej uwagę i o niej nie zapomniała. Jednak szybko uśmiech zszedł z jej pyszczka. Nieeee! Z jej gradła wydał się pisk, który szybko opanowała. Nie chciała się przy wszystkich tak wydzierać. Ale miało nie być już mycia! Wiatr mówiła, że wczoraj to było tylko raz, wyjątkowo!
- Kiedy miało nie być już mycia - marudziła  niezadowolona. Wyskoczyła z uścisku jak tylko miała na to szansę. Wzdrygnęła się jeszcze ostatecznie. Czy naprawdę nikt nie rzucił się jej na pomoc, kiedy tak się nad nią znęcano? Okropne! W dodatku czemu Wiatr musi gadać o tylu nudnych rzeczach? Błotko się zawsze świetnie zachowuje, dziękuje bardzo.
- Ja zawsze robię najlepsze wrażnienie - powiedziała pewnie. Na Wiatr musiała zrobić fenomenalne wrażenie, skoro ją ze sobą wzięła. Tak samo Wieszcz! Mimo to usiadła grzecznie. I tak za chwilę będzie jej ceremonia, więc ile to potrwa? Na pewno zaraz się będą stąd zwijać. Póki nie musi siedzieć w ciszy nie wiadomo jak długo, to będzie najgrzeczniejszym kotem w plemieniu. Wytrzeszczyła oczy na propozycję starszej. Pokiwała ochoczo głową. Kiedy Wiatr już odeszła zwróciła uwagę znowu przed siebie, na wieszcza. Ale będzie fajnie! Dostanie oficjalnie nowe imie i posiedzi sobie z dużymi kotami. Jako część ich domu! I Wiatr tam będzie! Fajowo!

Były trzy ważne rzeczy dnia dzisiejszego.
Pierwsza to mianowanie jednego z rodzeństwa Jeziora, więc oczywistym było, że trzeba się pojawić.
Druga to już trochę bardziej ciekawa, że do plemienia został przyjęty... jakiś leszcz. Kocię. O ile kotka była ciekawa co do kotów żyjących poza plemieniem, to na przyjmowanie takowych do ich wąskiej społeczności... Cóż. Można powiedzieć, że była sceptycznie nastawiona, przez co czasem rzucała spojrzenia w stronę larwy, jakby spodziewając sie od jej strony jakiegoś ataku, kichnięcia, w sumie czegokolwiek.
No i wreszcie ostatnia rzecz, a mianowicie mianowanie Cienia! Wreszcie! I z całą pewnością mogła o sobie mówić, że jest lepsza, bo się przynajmniej na jego mianowaniu pojawiła! Chociaż tak, zdziwił ją fakt, że młody chciał, by coś dodała od siebie na jego śladach. W końcu nie był jej nowicjuszem, prawda? Jednak podobno Robak wyraziło zgodę, więc szylkretka uznała, że co tam, będzie miała swój udział! Nie chciała się jakoś odznaczać, bo to w końcu czarne powinno mieć w tym największy swój udział, a że pomysłu też nie specjalnie miała, to maźnęła mini słonecznik w miejscu dla niej przeznaczonym. No aż się łezka w oku kręci. To prawie, jakby własne dziecko z gniazda wypuszczała! Po zwołaniu się oczywiście zaraz pojawiła i jak można się było spodziewać, skierowała najpierw swe kroki w stronę swojej tablicy malarskiej, pokazując już w drodze w stronę cieniowanego końcówkę języka na powitanie. I oho! Czyżby Wiaterek? A no tak, bo to już, he he, para, he he.
- Witam głównych zainteresowanych, przysiadam się na moment - Miauknęła stając przed trójką różnobarwnych, z uśmiechem na pysku, na powitanie szturchając lilową ogonem - Patrz no, też coś na tym stworzeniu maźnełam, fajnie nie? - Pochwaliła się, z iskierkami radości w oczach nie tylko dlatego, że no, miała okazję coś takiego zrobić, ale też z powodu dumy z Cienia. No spisał się chłop no.

Okazało się, że Robak długo nie pozostało same jak palec. Podszedł do jeno Cień, prezentując kwiatek od Żywicy na swojej piersi. Bardzo ładny malunek.
- Cień wygląda pięknie!
Uśmiechnęło się głęboko w stronę Nowicjusza.
Później przyszła Wiatr, która jednak poszła na jakiś czas porozmawiać z kocięciem samotnika. W końcu to ona je znalazła, nie było to nic dziwnego. Ciało Robak jednak przeszył lekki dreszcz. Bardzo czekało na to co powie Wieszcz na temat Błotka. Na razie starało się stłumić nieprzyjemne myśli związane z kocięciem i z uśmiechem przywitało Wiatr z powrotem.
- No coś ty Wiatr! Niech się Wiatr nie wygłupia, oczywiście że może usiąść z Robak i Cieniem.
Później przyszła też dobra przyjaciółka Cienia, Żywica. Robak posłało jej delikatny uśmiech na powitanie i skinęło głową.
- No oczywiście, że fajnie. Ładnie wyszło Żywicy - odpowiedziało kocicy, która pochwaliła się swoim malunkiem.
I wtedy nastał moment na mianowanie Cienia i Groma. Robak stuknęło się barkami z przyszłym Łowcą, jakby w duchu chciało mu powiedzieć ,,lecisz, daj czadu!".

Nie zdążył z Żywicą spędzić zbyt wiele czasu, bo niemal moment po jej przybyciu, został wywołany przez Wieszcza. Szkoda, ale... to nic takiego. Po prostu jutro sobie zarezerwuje dzień tylko dla nich, wtedy będą mogli gadać o czym tylko będą chcieć! Wziął głęboki oddech, ostatni raz spojrzał na Robak i na Żywicę, po czym wystąpił przed innych. Z piersią wypiętą do przodu, sercem bijącym nieco szybciej i mocniej, ściągnął brwi. Na jego pysku pojawił się szeroki, zdeterminowany uśmiech.
- Przysięgam! - odpowiedział pewien siebie. Chyba nie musiał więcej dokładać... przynajmniej taką miał nadzieję.

Nowy kociak spoza plemienia bardzo mnie ciekawił. Nie na tyle bardzo jednak, żeby nie zaspać na ceremonię podczas, której ten nieszczęsny wieszcz będzie o nim mówić. Gdy się budzę i przychodzę na środek jaskinii odbywa się już mianowanie na łowców i strażników. Obrzydlistwo. Siadam sobie gdzieś w centrum, żeby wszyscy mnie podziwiali i szukam wzrokiem kocięcia samotnika. Chce widzieć jak wygląda. No i znajduje, jest to kotka. Cała ciemna taka. Brzydka. Wlepiam w nią jednak podekscytowany wzrok. Chce ją poznać. Posłuchać o tym co robiła za nim trafiła do tego nieszczęsnego Plemienia.

---

Grom złożył przysięgę zaraz po Cieniu, a Wieszcz posłał im obu ciepłe uśmiechy.
– Więc w imieniu Plemienia Wiecznych Łowów tobie, Cieniu, nadaję rangę Łowcy, a tobie, Gromie – Strażnika! Niech Plemię Wiecznych Łowów oświetla wasze umysły i ścieżki, abyście mogli służyć Plemieniu całymi swoimi umiejętnościami! – wygłosił uroczyście i zaczął skandować imiona nowomianowanych kocurów.

Pozostał na swoim miejscu. Kiedy skandowania i gratulacje ucichły, odkaszlnął cicho.
– Zapewne część z was zauważyła już pojawienie się wśród nas kogoś nowego – zaczął, kierując wzrok na Błoto. – Mama Błoto rzekomo… nie mogła się już dłużej nią zajmować, cokolwiek to oznacza, w związku z czym kotka została znaleziona przez Wiatr na jednej z naszych granic, gdzie została przez innego kota zostawiona bez jakiegokolwiek nadzoru w nadziei, że weźmiemy ją do siebie. Ponieważ kocię jest młode i bez wątpienia wymaga opieki, a dobrze sobie radzimy i mamy wystarczająco dużo zwierzyny, zdecydowałem się na przyjęcie Błotka i nauczenie jej życia wśród nas, tak jakby się u nas urodziła. Żadne kocię nie powinno ponosić konsekwencji decyzji swoich rodziców i być skazywane na samotność albo pewną śmierć, bo ci nie potrafili lub nie chcieli zapewnić mu odpowiedniej opieki, więc proszę, przyjmijcie ją ciepło. Oficjalnie więc ogłaszam, że Błoto zostaje członkinią Plemienia Niedźwiedzich Kłów, a jej imieniem będzie Błoto Pokrywające Podnóża Gór. Razem z Mżawką oceniliśmy jej wiek na nieco ponad trzy księżyce, więc zapewne urodziła się na początku Pory Białych Zasp.
Po tych słowach na chwilę zamilkł, żeby zebrać myśli. Prawdę powiedziawszy nie spodziewał się specjalnych protestów, choć przelotnie zerknął na Pajęczynę, ta jednak miała na pysku nieodgadniony wyraz, jakby nie potrafiła się zdecydować, czy ważniejszy jest Plemienny konserwatyzm i niechęć do obcych (chociaż tak naprawdę co kilkadziesiąt księżyców były takie przypadki w Plemieniu, o czym wspominał mu nawet ojciec), czy może jednak serce jej miękło na wieść o kociaku bez opieki. Poza nią… raczej nie przewidywał jakichś sprzeciwów. Co najwyżej głupich pytań, tak szczerze, czy to do niego, czy do Błota.

– Ponieważ jednak Błoto nie ma rodziców, uważam, że powinien być jeden kot czy para, która się nią zaopiekuje – zadba nie tylko o jej potrzeby i poczucie bezpieczeństwa, ale i nauczy Błotko wszystkiego, co powinna wiedzieć o Plemieniu, nim za te parę księżyców podejmie trening. W związku z tym zachęcam do poznania Błotka i zgłoszenia mi chęci opieki nad nią. Zgłaszać może się każdy kot starszy niż piętnaście księżyców, jednak… Nowicjuszów zamiast tego zachęcam raczej do skupienia się na swoich treningach, a jeżeli pozostało wam wiele materiału do mianowania to raczej nie będę brał takich kotów pod uwagę z uwagi na dobro zarówno wasze, jak i Błota. Oczywiście kot, który się tego podejmie, będzie miał prawo do całkowitego lub częściowego zrezygnowania ze swoich obowiązków do czasu ceremonii Błota, zależnie od własnego uznania. Decyzję będę chciał podjąć w ciągu paru dni, a przez ten czas pieczę nad Błotem będzie sprawować Mżawka. Mżawka poprosiła mnie także o przekazanie wszystkim informacji, że na ceremonii swoich kociąt, czyli najbliższej, przejdzie do Starszyzny. To wszystko na dzisiaj.
Zszedł z kamienia, po czym pospieszył w kierunku Nurtu, który siedział na uboczu, ale wyglądał niewyraźnie i kichał, więc poprosił go szybko do lecznicy.

zt

Czuła na sobie spojrzenia kotów, kiedy przychodziły. Wcale jej to aż tak nie przeszkadzało. Odrobinkę tylko, może. Bo musiała się cały czas zachowywać. Ale oprócz tego jej ego wcale nie stawało się mniejsze, od tej całej uwagi jej poświęconej. Wręcz przekonywała się tylko o własnej wielkiej wartości. Dumnie więc prężyła się i grzecznie słuchała wieszcza. Zresztą było to łatwe, szczerze ciekawił ją przebieg cereminii. Pierwszy raz widziała coś takiego, więc gapiła się bezwstydnie na dwóch gości, którzy coś tam przysięgali. W każdym razie mieli gorsze imiona niż ona. No ale cóż, zaklepała sobie najlepsze możliwe. Kiedy wokoło wzniosła się wrzawa i podniósł się krzyk, podskoczyła w miejscu zaskoczona i przestraszona. Rozejrzała się po zgromadzonych. Ah. Wspólne darcie ryja. Najbardziej łącząca z aktywności. Błotko rozumie! Trochę szkoda, że tak głośno przez to, ale cóż. Przyzwyczajona była jedynie do odgłosu własnego krzyku, jej mamusia nigdy jakoś nie zauważyła potencjału wrzasku. Jej strata. Będzie musiała się przyzwyczaić do tego, to najlepsza tradycja pod słońcem.
Potem jednak zaczęła się absolutnie najlepsza część ceremonii. Jej część! Błotka! Radośnie nastawiła uszu, słuchając własnej historii z ust wieszcza. Starała się nie skrzywić. Wolałaby, aby jej przeszłość została za nią. Nie chciała myśleć o Długiej, zostawionej tu na pastwę losu. A ten wredota musiał o tym wspomnieć! Przynajmniej szybko przeszedł do jej cudownego imienia i przyszłości w plemieniu. Teraz jest oficjalne. I wieszcz mylił się, teraz, na ceremonii, brzmi jeszcze lepiej niż za pierwszym razem, jak je usłyszała. Rozejrzała się znowu po zebranych, tym razem z  dumnym uśmiechem na twarzy. To ona! O niej teraz mowa! Tak! Zaraz jednak wieszcz znowu się wypowiadał i ściągał jej uwagę. Tym razem skrzywiła się na sekundę. Auć. Ma rodziców! Rodzica. Tylko, no, daleko. Jednak szybko jej przeszło, jak to zręsztą często działo się u niej z negatywnymi odczuciami. Zamiast tego czuła tylko ekscytację i  ciekawość. Ktoś będzie się nią zajmować, czy może wybrać? Hm, chyba nie bardzo. A może? Jeśli ktoś jej nie polubi, to się nie zgłosi i problem z głowy. Hah, jednak jest geniuszem. Ma przynajmniej technikę na niechcianych opiekunów. Na tych chcianych natomiast... cóż będzie liczyć na swój urok osobisty i szczęście.
Jak tylko ceremonia wydawało się, że się zakończyła, wstała i rozciągnęła się. Czy oni często muszą tak siedzieć w ciszy i poważnie? No fajne te ceremonie, trzeba przyznać, ale trochę długie. Obróciła się. Odszukała wzrokiem Wiatr, która póki co była tak naprawdę jedynym kotem, którego znała jako tako bardziej. Ta siedziała z bandą innych kotów. Nie ociągając się więc, Błotko w podskokah znalazła się przy Wiatr i jej znajomych. Całe jej ciało buzowało teraz energią. Po długim śnie i emocjach całego wydarzenia czuła w sobie niezmierne pokłady chęci do działania. I gadania.
- Wiatr, Wiatr! Widziałaś jak świetnie się zachowałam? - zaczęła głośno, z dumą wypinając pierś -  I będę mogła sobie wybrać opiekuna, ty się zgłosisz co nie? - spytała z naiwnością. Niby Wiatr mówiła, że się nie będzie zajmować. Ale Botko jej wybaczyła, pewnie była wczoraj zmęczcona! No a przecież jak ją znalazła, to musi.
- Dzień dobry - dodała po chwili, do kotów obok Wiatr. No, jak się kulturą wykazała! Dla Wiatr, bo ta miała na tym punkcie jakąś dziwną obsesję. Musiała zadbać o to, żeby przynajmniej Wiatr się zgłosiła. Bo czy jeśli się nikt nie zgłosi, to czy znowu ją wyrzucą?

Oczywiście, że jej pytanie było głupie, aczkolwiek wolała zapytać. Może to Cień by zaprotestował. Albo... No w sumie to nie wiedziała, ale i tak nie żałowała, że zapytała. Nie czekając dłużej usiadła obok Robak i jeno nowicjusza. Nie chciała się jakoś mocno do partnera przytulać, nie do końca wiedziała czy tak w ogóle wypada na ceremonii, tak też po prostu położyła swój ogon na tym należącym do łowcy i skupiła się na obserwowaniu tego co się dzieje wokół nich. Jednakże dość szybko zmieniła swój punkt zainteresowań, gdyż przysiadła się do nich Żywica, która... także miała wkład w tworzenie Lśniących Śladów u Cienia? Wiatr poparzyła na nią z niejakim zdziwieniem, jednak nie zamierzała dopytywać o szczegóły, w końcu i tak umówiła się z siostrą na wypad do jaskini, także będzie miała jeszcze ogrom czasu na rozmowę o wszystkim i o niczym, oraz oczywiście o Cieniu.
- Fygląda pięknie taksze się nieźle spisaliście. - miauknęła zarówno do Robak jak i do Żywicy, gdyż nie do końca w takim razie wiedziała ile wkładu miało każde z nich. Była to ostatnia rzecz, którą powiedziała, gdyż już po chwili Wieszcz wywołał dwójkę nowicjuszy na mianowanie. Z uśmiechem na pyszczku Wiatr przyłączyła się do skandowania imion nowo-mianowanych, jednocześnie spoglądając ukradkiem na Robak. Widziała, że czarne było niezwykle dumne z wytrenowania swojego nowicjusza i uśmiech na jeno pysku sprawiał, że również i Wiatr była szczęśliwsza.
Mianowanie tak szybko jak się zaczęło tak też się skończyło i Wieszcz w końcu poruszył kwestię Błotka. Mimo, że Wiatr znała już znaczną część informacji, które podawał kocur, słuchała uważnie. Odetchnęła z ulgą nie słysząc, aby ktokolwiek zaprotestował. Czyli... to by było na tyle. Błotko dostanie teraz jakiegoś innego opiekuna, a Wiatr będzie mogła ją w końcu zdjąć z swoich myśli. Dlaczego więc, znalezienie kotce innego opiekuna coś w niej dotknęło? Przecież miała problem z głowy. A ta jeszcze się zastanawia. Bijąc się z własnymi myślami nawet nie zauważyła, kiedy kociak do nich podbiegł.
- Oczyfiście, najlepiej jak mogłaś. Na pefno fszyscy cię polubili. - pochwaliła młodą, która rzeczywiście ją swoim zachowaniem zdziwiła. Najwyraźniej potrafiła być w miarę ogarnięta kiedy bardzo tego chciała.
- Nie mogę sostać tfoim opiekunem. Mam sfój trening i inne sprawy, które... Nie do końca posfalają mi się tobą sająć. Ale na pewno Wieszcz znajdzie dla ciebie kogoś kto ci baldzo podpasuje. - te słowa bolały ją bardziej niż powinny. Szczególnie, kiedy Błotko z taką radością powiedziała o Wiatr jako jej opiekunce. Powoli to wszystko co czuła. Zaczynało ją wkurzać. Nie chciała być opiekunem kogokolwiek. Po za tym nawet gdyby chciała, byłaby w tym okropna. Więc po co w ogóle o tym myśleć? Na pewno jeszcze odczuwała efekty po chorobie. W końcu to właśnie przez nią nic ostatnio nie robiła i teraz była po prostu rządną jakiegokolwiek zajęcia. Nawet jeśli oznaczało matkowanie jakiemuś bachorowi. Musiała jak najszybciej wybić to sobie z głowy.
- No dobsze. Ja się jusz będę sbierać. Obofiąski fsyfają. - rzuciła i szybko odeszła, starając się nie oglądać na kociaka. W końcu jak ciężkie może być zapomnienie o czyimś istnieniu?