Ominąć ceremonię? Ona? Kiedy Migocząca dała jej do zrozumienia, że trening skończony a na najbliższej można sobie awansować? W ŻYCIU. Uszy dymnej stanęły na sztorc, kiedy to usłyszała wołanie, a oczy zaiskrzyły z entuzjazmem. Nie miała okazji niczego odwalić od czasu rozmowy z mentorką, więc szczerze miała nadzieję, że to właśnie ta ceremonia będzie jej ostatnią w randze terminatora. Pomimo wieczniezadbanego futerka, jeszcze musiała przejechać językiem tu i ówdzie, wręcz można powiedzieć, że trochę niezdrowo starając się przyrównać wyimaginowane niedoskonałości. I właśnie wtedy, chwilę po wołaniu przydreptała na miejsce, by dumnie siąść w jakimś neutralnym, jednak widocznym miejscu, wcześniej jeszcze witając się kiwnięciem głowy z Gwiazdką. Bardziej odpowiadałoby jej mianowanie osobno, bez zagłuszających jej wspaniałości małych larw, ale tak też może być, mimo, że nie jest idealnie i zorganizowane w jej stylu. Teraz tylko... czekać i obserwować gromadzące się koty.

Ponownie na ceremonię przyszedł jako jeden z pierwszych. Był akurat na krótkim spacerze, podczas którego sprawdził też czy na terenach nie ma niepokojących rzeczy, a kiedy wrócił do obozu, Krzywa Gwiazda akurat zwołał ceremonię. Ceremonię młodszego miotu Jabłuszka i Kijanki, a także Śpiewającej Łapy, która skończyła swój trening. Trochę szkoda, że nie udało mu się wytrenować do tego czasu Sowiej Łapy, ale cóż, nie było co biec na łeb na szyję. Prawdopodobnie następne mianowanie będzie jego. Mknący Nurt przeszedł przez środek obozu i tym razem postanowił usiąść obok przywódcy; wskoczył na miejsce, na którym był nieco niżej niego, witając się z nim uprzejmym i pełnym szacunku kiwnięciem głowy. Raczej nigdy tam nie siadał, lubiąc towarzystwo klanowiczów, ale w związku z ich ostatnią rozmową… powiedzmy, że postanowił zacząć się trochę przyzwyczajać. Po tym wszystkim zaczął obserwować zbierające się koty, witając się z każdym ruchem głowy.

Siedziałam sobie wraz z resztą rodzeństwa, no, może troche bardziej na uboczu niż taka Lisek czy Świetlik, w kociarni. Jabłuszko, moja ukochana mama zyskała nowe imię - Zakwitająca Łapa, a ja sama nie wiedziałam, co MNIE czeka. Tata dostał miano Kijankowej Łapy - nie odbiegało to od jego pierwszego imienia, lecz i tak w mej głowie i pamięci kocięcej były ich poprzednie imiona, a mogłam się tylko domyślać, czemu zgodzili się na zmianę imion, która jeszcze się nie skończyła. Me imię też zostanie zmienione, dwa razy, jeśli dobrze kojarzę temat rozmów z Czarnostopym o klanowych zwyczajach. To....Napawało mnie dziwnymi uczuciami - byłam Truskawką. Byłam trochę zmieszana, że przyjdzie mi zmienić dotychczasowe życie. Mogłam się raczej taką Truskawką przedstawiać, nawet, jeśli zyskam jakieś pełne klanowe imię....O ile nie w towarzystwie innych wojów, wtedy kultura nakazuje przedstawić się jako dorosły.
Domyślać również się mogłam, co oznaczał głos Krzywej Gwiazdy, który zwoływał Klan. Czy Płotka, Szepcik i Śliwka tam będą? Może....Zawsze była szansa, że ujrze ich, lub rodziców, mordki w tłumie zebranych. Chociaż jeżeli byliby na treningach, to nie mogłam mieć im za złe niepojawienia się.

Moje łapki o grubym, ognistym w rudość futerku skierowały mnie ku wyjściu z kociarni, a dla mego zaskoczenia...Nie było tak zimno, jak wtedy, gdy wyszłam z zielnicy medyków, Ryczącej Łapy, Porannej Zorzy i Psiej łapy.
Wtedy w me różowe poduszeczki niemal uderzał mróz pochodzący z podłoża, gdzie biały puch trzymał ziemię w swych szponach, jak jastrząb zwierzynę, a teraz?
Pod mymi poduszeczkami znalazła się miękka, lecz za to bardzo, bardzo mokra ziemia. Ojej.
Mój nosek powąchał zmoczoną łapkę odruchowo, lecz szybko wzięłam się w garść - Krzywa Gwiazda zwoływał klan, trzeba było się wstawić jak najszybciej, by nikt się nie martwił.
Zimno mieszało się z mokrą trawą, nie podobało mi się to, nie było to przyjemne w dotyku, który teraz musiał przetrwać tą dziwną pogodę.
Mój krok sprowadził mnie na miejsce zebrania, gdzie....Nie widziałam wielu kotów, mych rodziców też nie widziałam, lecz ujrzałam jeden znajomy pyszczek w tłumie.
Najpierw kiwnęłam na przywitanie Krzywej Gwieździe i posłałam mu lekki, ciepły uśmiech. Wten skierowałam się mym złotym wzrokiem ku znanemu mi szaro-białemu wojownikowi.
Kiwnęłam Mknącemu Nurtowi głową na przywitanie i odważyłam się nawet cicho przywitać, choć ten mógł mnie nie usłyszeć, gdyż siedział wysoko obok Krzywej Gwiazdy.
Me futro było czyste, zadbane, miękkie i przygotowane, by ukazać się w dobrym świetle na tą okazję. A była ona raczej....Naturalna w życiu klanu, więc i ja musiałam wyglądać adekwatnie ładnie. Nawet, jeśli godzinne kąpiele językiem mi nie świeciły, jako coś, co chciałabym robić codziennie dla czyichś komentarzy, a nie dla swojej przyjemności, choć jak tak pomyśle, to dobrze, że me futro nie wyskakuje mi we wszystkie strony świata.
Usiadłam się kawałek dalej, z boku, nie chcąc nikomu przeszkadzać. Zbytnio. Jak na razie.

Ceremonia. Ale niestety, nie Sowiej Łapy. Gdy tylko dymny zaczynał trening miał szczerą nadzieję, że przyjdzie mu być mianowanym na wojownika w tym samym dniu, co Śpiewająca Łapa. Był nie tyle co zły na tą sytuację, a po prostu rozczarowany. Już od dłuższego czasu był przecież w wieku, w którym na spokojnie mógł być wojownikiem, a tu co? Było mu wstyd. Bo naprawdę, naprawdę chciał się cieszyć szczęściem siostry. Ale przychodziło mu to ciężko.
Gdy Krzywa Gwiazda zwołał klan siedział akurat w swojej kryjówce, w ścianie obozu. Niechętnie się z niej wywlókł i przejechał językiem w kilku miejscach, by nie wyglądać jak jakiś obdartus. Z początku planował jedynie podejść do siostry i jej pogratulować, by potem przysiąść się do Mknącego Nurtu, jednak ten o dziwo tym razem nie siedział z resztą kotów, a zaraz przy Krzywej Gwieździe. Dlatego też jedynie skinął głową mistrzowi i przywódcy.
Wziął mały oddech i zmuszając się do uśmiechu podszedł do szylkretki.
- A więc skończyłaś trening, tak? Gratulacje - miauknął siadając blisko niej.

Ceremonie nie były raczej niczym, co było pozornie zwyczajne dla kociaka w jego wieku. Zbiorowisko kotów tak ogromne już samo w sobie budziło w nim respekt, a fakt jak oficjalne rzeczy mogą na nim zachodzić, sprawiały że Brzask był pełen podziwu. Nadawanie imion Wojownikom było dlań najważniejsze, wszak sam oficjalnie już rozmawiał o tym z Krzywą Gwiazdą, otwarcie wskazując na zainteresowanie tym tematem. Co prawda, przez bardzo samolubny pryzmat, ale nadal - ciekawiło go to. Zupełnie jak wiele innych rzeczy w Klanie; wszystko co mogło się tu stać, było dla niego interesujące.
- Dobrze - odpowiedział mamie chyba póki co jako jedyny, bo siostra już zdążyła uciec gdzieś na bok. On sam zaś po otarciu się o bok Iskry, poszedł w swoją stronę. Do nikogo konkretnego nie podszedł, zatrzymał się na moment przed samym miejscem, z którego przemawiał Krzywa Gwiazda. Tam też, zupełnie jak podczas spotykania go jakiś czas temu, przed posadzeniem tyłka na ziemi, pochylił głowę w dół w ramach powitania. I tak o, z uszami do góry czekał na rozwój wydarzeń.

Pojawiła się i Lisek. Z lekkim uśmiechem na pysku wyszła z kociarni już po tym, jak wypielęgnowała swoje futerko. Zdawało jej się, że w trakcie ostatniego księżyca stało się nieco bardziej rudawe, niż wcześniej! Takie znacznie bardziej się jej podobało.
Wzrok kotki przesunął się po zebranych; kocięta Migoczącej Iskry zdawały się być już na tyle duże, by uczestniczyć w ceremonii. Zaskoczyło ją to, jak szybko urosły, ale w sumie - ona chyba podobnie szybko wyrosła, prawda?
Gdy tylko wypatrzyła rude futerko Truskawki, to do niej się skierowała.
- Cześć - powiedziała, witając się z siostrą, po czym usiadła obok niej, nie mówiąc już nic więcej - była zbyt zaaferowana sytuacją, żeby zajmować się pogaduszkami. W końcu to, jakiego dostanie mistrza, będzie rzutować na jej życie przez najbliższe... naprawdę sporo księżyców!

Nie spodziewałam się  towarzystwa kogoś innego, niżeli mojej rodziny, bądź kogoś z klanowej dzielnicy ziół i medycyny. Mknący Nurt był jedynym kotem, którego kojarzyłam, nie z widzenia, a z rozmowy. Trudno mi było czuć jakikolwiek wzrok na samej sobie - ten skierowany był ku przywódcy i tylko jemu, lecz me złote oczy i tak zmrużyły się, a ja westchnęłam z lekka ciężej ciepłym powietrzem ku zimniejszemu odwilożowi otaczającemu mnie. Ten dzień musiał nadejść, nie było w nim nic nadzwyczajnego - powtarzałam sobie. Zmiana legowiska nie była wielką zmianą, a dodatkowe obowiązki? Być może przeżyje. Może sie nie załamie. To trzeba było sobie wmawiać.
Ah, w takich momentach tęskniłam wielce, za uśmierzającymi ból liśćmi.  Nie będąc chora nie mogłam ich brać, lecz i one potrafiły odegnać me troski...

Troski, które jakby poszły chwilowo na bok, gdy ku mojemu zdziwieniu, przy mej osobie, pojawił się inny kot. Równie mały, również uroczy jak szczurkowaty maluch o wielkich uszach Brzask.
Kocię zaczęło mówić, a ja musiałam przestać patrzyć się w jego wielkie uszka. Oh, nic, tylko wymiziać!
-Nazywam się Truskawka, Połysku. Miło, że się zjawiłaś. - No i ja z kultury też przyjde na mianowanie kociaka przedemną, w takim bądź razie. Niech będzie jakieś wrażenie grupki gotowej do skandowania imienia, o ile historie Czarnostopego miały przełożenie w praktyce.
-Tak, zostane dziś terminatorką. Czy aby nie jesteś siostrą Brzasku? - Cóż, lepiej było wiedzieć, skąd takie małe uszatki się wzięły, a nie zdziwiłoby mnie, gdyby me podejrzenia były trafne. Takie uszy były zbyt rozpoznawalne, bądź ja sama nie widziałam jeszcze wiele, co prawdą było.

Prawdą było też, że uśmiechnęłam się na znajomy mi głos Lisek. -Hej, Lisek. Humor dopisuje? - Może i miałam tu na myśli imię mej siostrzyczki. Taki sprytny lisek, który przedarł się tutaj i zasiadł obok mnie, nie ma co.
Gdy siostra się jako tako wyprostowała, ja sama wróciłam do szaro-fioletowej koteczki swym wzrokiem.
-Połysku, to ma siostra, Lisek. - Mój kącik pyszczka jednak opuścił się na swój neitralny wyraz, gdy ponownie wróciłam wzrokiem złotym na Krzywą Gwiazdę.

Jest i on - gwiazda Klanu Rzeki, a przynajmniej tak wyglądał w swojej głowie, kiedy na ceremonię postanowił zrobić wejście smoka.
Uniósł głowę do góry, wyprostował się, oczy lekko zmrużone - i można przystąpić do akcji. Skinął głową Iskrze, pamiętając, żeby nie mówić równocześnie z Krzywą Gwiazdą - czyli wcześniej oraz po można. Zanotowane. Wślizgnął się na miejsce ceremonii niemal niezauważalnie, zapominając, że miał zrobić spektakularne wejście... I na szybko rozejrzał się po zebranych. Aha, Połysk miała już towarzystwo, ale Brzask nie. Wybornie. Przebiegł szybko obok mamy, niemalże skacząc jej po łapach, a następnie zatrzymał się obok brata.
- Dzień dobry, Krzywa Gwiazdo. Czy następna ceremonia będzie już dla nas? - zapytał jak gdyby nigdy nic. Nie wiedział, jak to jest z treningami, czy ktoś by zdążył ukończyć jakiś wcześniej, czy cokolwiek, a kto wiedziałby lepiej od samego przywódcy? Zerknął jeszcze zadziornie w stronę brata, jakby zadając mu w myślach to samo pytanie.

Zjawiła się i Ryk. Ostatnio siedziała bardziej w lecznicy bo skutki walki z Łuską dalej jej dokuczały. Ale postanowiła zjawić się na ceremonii. Ostatnio mniejszą wagę przywiązywała do tego by się na nich pokazywać, powinna to zmienić. W końcu to były istotne wydarzenia. Można było też poobserwować jak się inni zachowują, kto dostaje kolejnego ucznia i analizować jakim mistrzem jest na podstawie tego czy  doprowadza ich szybko do mianowania.
Widząc Śpiewkę na polanie nie mogła przegapić okazji by ją zaczepić. Zdaje się, że były w dziwnej relacji, a Raniuch była po prostu głupia, więc Ryczka całkiem lubiła z nią rozmawiać. W dodatku siedziała z Sową, który ostatnio od niej uciekł. Dwie pieczenie na jednym ogniu! Ruszyła więc w ich stronę dumnym krokiem.
- SIEMA. Co tam ptaszki ćwierkają na ceremonii?
Czyż to nie cudowny pomysł by powiedzieć coś takiego? Idealny. Mógł wysłać ciekawą reakcje.

Koty zaczęły się powoli zbierać, jednak to ani na moment nie zachwiało pewności siebie młodej kotki, która jeszcze tylko kiwnęła głową Mknącemu, gdy ten się pojawił. Potem jakieś resztki się pojawiły. Szczerze powiedziawszy nie widziała od jakiegoś czasu młodych kaszojadów, które miały być dzisiaj mianowane. Pmh, pewnie słabeusze chorują. Ke ke. I oho! Czyżby pojawiła się dymna długołapa wieża? Na pyszczek kotki wpełzł uśmieszek wypełniony satysfakcją.
- Jak widzisz. Z potknięciem pod postacią zimnej wody, ale było warto. Nigdy więcej nie zbliżę się do tej zimnej kałuży z rybami, choćby na kilka kroków, kiedy nie będzie wystarczająco ciepło - Odparła, aż pusząc się śmiesznie, kiedy tylko przypomniała sobie lodowatość z jaką miała okazję się zetknąć.
- A ty kiedy skończysz? Z tego co udało mi się wyciągnąć od zastępcy, to idzie raczej dobrze - Spytała nie patrząc na pysk brata z dość prostego powodu. Bolała ją szyja. A temat był dość interesujący, bowiem Sowa uznał w młodym wieku, że będzie zawalał pierwsze księżyce życia. I pewnie by teraz mogła mu wytknąć później skończony trening gdyby nie fakt, że później go rozpoczął. Trochę pozbawiło jej to możliwości rywalizacji, ale hej! Przegoniła starszych uczniów! I byłoby to świetne, gdyby chociaż odrobinę ją obchodzili. Jeszcze chciała szepnąć Sówce słówko na uszko odnośnie sprawy ze szczurkami Migotki, ale powstrzymała ją od tego świadomość, że byłby przypał i raczej lepiej mówić o tym poza obozem, to po pierwsze, a po drugie, pojawiła się Ryk, co Śpiewkę zaskoczyło w małym stopniu. No bo, po kij tu ona? Nie dość, że to mało zgrabne, bez wdzięku i głośne, to do tego ich relacja kończy się na: No hej, wiem o twoim istnieniu, fajnie nie?
No i co ona miała jej niby na to odpowiedzieć. Swoją drogą tekst był dość trafny, bowiem oba dymne stworzenia los obdarzył imionami ptasimi.
- A jak myślisz, o czym ćwierkać mogą - Spytała, zmieniając wyraz na pysku na taki... ,,??...???" Ni to chłodny ni zdziwiony, z lekko uniesioną brwią, ukrywając... zmieszanie? Poza tym karzełek był ciekawy, czemóż terminatorka medyka postanowiła do nich podejść. Może jakoś ciekawie odpowie? A może się wypnie ogonem, rzuci tekstem ,,twoja stara" i sobie pójdzie, trudno stwierdzić, Ryk należała w oczach Śpiewki do jakiegoś dzikiego miotu.

Sam fakt, że nie miał towarzystwa niespecjalnie go ruszał. Bardziej go dziwiło, że Księżyc z wszystkich dostępnych kotów wybrał sobie akurat jego do towarzystwa. To jednak zostało bardzo szybko zastąpione inną, silniejszą reakcją, jaką była radość. Przyjemne ciepło rozlało się po jego ciele, bo... chyba raczej zaraz mu nie zniknie. Milutko. Nie spodziewał się tego po nim! Był pewien, że po tym wymądrzeniu się podczas pierwszego wyjścia z kociarni, Księżyc raczej zupełnie przyklei się do Połysk. A tu, proszę, bardzo miła niespodzianka.
- Być może nasza. Zależy, kiedy wypadnie. Musimy mieć tych sześć księżyców, żeby nas mianowano... czy jakoś tak - szepnął do brata. Powiedział ile wiedział, nie miał pojęcia czy jakiś inny warunek musieli by spełnić. Jeśli między nimi wpadną jacyś wojownicy do mianowania, normalne że będą musieli czekać ciut dłużej. - Fajnie, że się dosiadłeś.
Dorzucił jeszcze ciszej, skinając do tego delikatnie głową. Później zamilkł, wzrok kierując na Krzywego, który - być może - odpowie im jak wygląda sprawa z ich mianowaniem. Sam wolałby, by doszło do niego jak najszybciej.

Z kociarni wyszedłem trochę później, niż reszta mojego rodzeństwa. Można powiedzieć, że trochę mi się… zapomniało, jaki w ogóle dziś jest dzień. Z początku w ogóle nie usłyszałem nawoływania Krzywej Gwiazdy, jednak zaraz po uświadomieniu sobie dlaczego na zewnątrz robi się tak tłoczno, niezdarnym krokiem potruchtałem w stronę wyjścia. W końcu dziś miałem zostać mianowany na ucznia - coś, czego doczekać nie może się każdy kociak. Myśl ta sprowadzała dreszcz podekscytowania w moje łapy, choć te wszystkie nowe obowiązki wydawały się być dość przytłaczające, co z lekka mnie przerażało. Z drugiej strony, jako uczeń będę mógł zobaczyć te wszystkie ciekawe rzeczy, o których zawsze opowiadali wojownicy! To dopiero będzie frajda.
No nic, w końcu przeciągnąłem się delikatnie po wyjściu na zewnątrz i posłałem skinienie głowy na przywitanie wszystkich tam obecnych kotów. Było już dość tłoczno, większość kotów czekała już na samą ceremonię siedząc między sobą. Ich ilość była dla mnie odrobinę przytłaczająca, więc by nie wpychać się nikomu w paradę usiadłem bardziej z boku. Mogłem się do kogoś dosiąść, ale i tak było już za późno, skoro usiadłem, nie wyglądałoby to zbyt dziwnie? Może ktoś sam do mnie podejdzie, o. Albo i nie, to też w porządku, co tam. Poprawiłem lekko futro, na co nie miałem jeszcze okazji. Mój ogon podrygiwał lekko przez podekscytowanie.

Fakt ukończenia treningu najwyraźniej dobrze działał na jego siostrę, bo chyba była w wyśmienitym humorze. Szczerze mówiąc, spodziewał się, że Śpiewająca Łapa nie powstrzyma się od zaczepki w jego stronę odnoście jego opuźnionego treningu. Ale najwyraźniej miała trochę oleju w głowie. Uśmiechnął się lekko na jej odpowiedź.
- Tak... - odparł nieco zdziwiony na jej słowa odnośnie przebiegu jego treningu. Samo pytanie go nie zdziwiło, raczej fakt, że siostra rozmawiała o nim z Mknącym Nurtem. - Zostało mi jeszcz tylko łowienie, pływanie i wspinaczka. A przy dobrych wiatrach na jednyn treningu omówimy dwa z tych zagadnień.
Kotów zbierało się coraz więcej. Sowia Łapa nie spodziewał się, że pojawi się przy nich ta jedna kotka. Nie rozmawiał z Ryczącą Łapą od kiedy ta sprzedała mu cios w głowę. Po co więc teraz do nich podeszła? Sądząc po jej słowach, by ich zdenerwować.
- Obgadujemy cię - odparł, zaraz po siostrze, na pytanie czarnej szylkretki. Uśmiechnął się do niej przy tym szeroko. Oczywistym było, że przecież nie mówił tego na serio. Chciał koleżankę zirytować. Albo więc rozpozna, że jedynie jej odpyskował albo weźmie jego słowa na serio. Sowia Łapa w sumie nie wiedział, co bardziej by go rozśmieszyło.
W końcu odezwał się Krzywa Gwiazda. Cała uwaga kocura spłynęła właśnie na przywódcę. Przyszedł czas na przysięgę Śpiewającej Łapy. Ciekawe, jakie imię dostanie...

Ryczka już miała odpowiadać swojej koleżance Raniuszek, gdy odezwał się Sowa. Nie spodziewała się że ten się tak odezwie. Co jak co, ale kojarzy go bardziej jako miękkiego kota. Może dlatego, że ostatnie ich spotkanie skończyło się przemocą i koleżka odszedł z podkulonym ogonem. Ale nie miała nic przeciwko temu kierunku rozmowy jaki wybrał Sowa.
- Ojej to co ciekawego o mnie mówiliście? Podzielcie się ze mną - postanowiła ciągnąć dalej żart.
Intrygowało ją co Sowa, czy też Raniuszek, mogą wymyślić w tym momencie. I oby ich odpowiedź spodobał się Ryczce, bo kto ją wie co podziała jej na nerwy.

Milczała słuchając słów Sowy, nie dając po sobie poznać, że w sumie to liczyła, że jest już dalej o jedną z wymienionych przez siebie rzeczy. Wspinaczka? Przecież to tylko krótka chwila! Dymny mógłby się niby sam nauczyć. Do reszty doczepić się nie mogła, niestety. Znaczy, na siłę owszem, ale po co, skoro ten dzień był jej dniem i nie chciała sobie go psuć swoją własną osobą. Natomiast jego odpowiedź dla Ryk była o wiele bardziej interesująca, przez co na pysku szylkretki pojawił się pewnego rodzaju uśmieszek. I w sumie chętnie by poczekała na rozwój sytuacji, ale właśnie odezwał się Krzywa Gwiazda, więc cała reszta kotów spłynęła na dalszy plan. Na dane jej polecenie, prawie niezauważalnie się napuszyła po czym wstała, z wysoko uniesionym ogonem, by dumnie, jak to powiedział Krzywek: wystąpić. Utkwiła swe zielonkawe ślepia w przywódcy, chcąc mieć pod łapą w chwili obecnej jakiś skip, żeby przewinąć całą formułkę, jednocześnie jednak chcąc zapamiętać każdy szczegół z tej chwili i się nią rozkoszować.
- Przysięgam - Wypadło z jej pyska czysto i wyraźnie. Śmieszny był tylko ten początek z przodkami. Naprawdę każdy w klanie wierzył w te bajeczki dla kociąt? A może Krzywy tylko udawał? Tak czy siak nie był to temat do rozmyślań na chwilę obecną. Jedyne na co kotka czekała z niecierpliwością, to na następne słowa długołapego.

Gdy Śpiewająca Łapa wysunęła się i złożyła przysięgę, uśmiechnąłem się nieznacznie i odchrząknąłem, by ponownie zabrać głos. Tym razem nieco dłużej, bo poza samym nadaniem nowego imienia, czekało mnie również mianowanie trójki kociąt! Jednak, cóż, mianowanie wojowników lubiłem najbardziej. — Więc z mocy Gwiezdnego Klanu nadaję Ci miano wojownika. Śpiewająca Łapo, od dzisiaj będziesz znanya jako Śpiewający Raniuszek. Witamy cię jako pełnoprawnego wojownika Klanu Rzeki! — miauknąłem donośnie, po czym trzykrotni zaskandowałem nowe imię kocicy, pozwalając by poniosło się echem wraz z innymi, radosnymi okrzykami. Gdy gwar ponownie ucichł, bez zbędnego przedłużenia, przeszedłem do drugiej części ceremonii.
— No, a teraz nasi najmłodsi. Lisku, Bryzo i Truskaweczko, zapraszam! Lisku, jako Lisia Łapa rozpoczniesz swój trening pod czujnym okiem Migoczącej Iskry. — i w tym miejscu posłałem kocicy przepraszające spojrzenie; obiecałem, że nie dostanie żadnego terminatora poza swoim kocięciem, jednak... Nie mogłem oddać Mknącemu Nurtowi aż trójki nowych podopiecznych, a jak na złość, Łoś i Srebrne nie było w zasięgu mojego głosu. Miałem nadzieje, że pointka mi to wybaczy. — Natomiast Bryza, jako Słona Łapa i Truskawka, jako Truskawkowa Łapa, będą się szkolić pod okiem Mknącego Nurtu! Jeżeli nikt z was nie ma do mnie żadnej sprawy, ceremonię uznaję za zakończoną. — i po tych słowach powoli zeskoczyłem z głazu, lądując gładko na Łusce z cichym sapnięciem. Nie te lata, oj nie te lata! Przysiadłem niedaleko wejścia do swojego legowiska, jakby a nuż! ktoś chciał porozmawiać, poskarżyć się czy... coś. Oby jednak nie, eh.

/zt