***

Zawitał do legowiska terminatorów dopiero późnym wieczorem. Dzień był długi i męczący, bo głównie zajmował się dziś polowaniem. Mrozy, które nadeszły, obudziły w nim dawny niepokój. Poczuł się trochę jak za czasów, gdy jeszcze nie należał do Klanu Gromu. Gdy każda zwierzyna była na wagę złota, gdy Hanka dwoiła się i troiła, by zapewnić wszystkim kociętom pożywienie... A nie zawsze starczało. No i tego bał się właśnie teraz. Że klan, ukochany Klan Gromu, będzie skazany na głodowanie, bo wojownicy nie będą w stanie napełnić stosu wystarczająco. Dlatego tak się starał. Po prostu chciał się przydać, jak najbardziej potrafi.
Przeciągłe, zmęczone westchnięcie wydobyło się z jego gardła, gdy wkroczył do legowiska. Dziwne, bo pomimo zbliżającej się nocy nie było ono przesadnie przepełnione... Być może inni uczniowie włóczą się jeszcze po obozie albo... Po prostu śpią gdzieś poza Drzewną Mordką. Wcale by go to nie zdziwiło, w końcu sam również ceni sobie prywatność. Chociaż... Ostatnio to nawet zaczął myśleć nad tym, by przenieść swoje legowisko bliżej środka. Do tej pory spał przy ścianie, bo tam było mu najlepiej. Najciszej, najwygodniej, najsamotniej i... Po prostu naj. Ale odkąd zaczęło brakować mu towarzystwa, chciał coś zmienić. No i teraz... Teraz chyba jest do tego idealna okazja, skoro nora nie jest jeszcze pełna. Najpierw sprzątnął stary mech, a gdy już skończył, wziął trochę nowego i zabrał się za poszukiwanie odpowiedniego miejsca. No dobra, to gdzie powinien rozejrzeć się najpierw?

Śnieg stworzył z niej ulepek. Koci bałwan, postrach kociąt, ludowe straszydło. Gdy więc wróciła do obozu z obchodu granic z innymi wojownikami (nie, nie polowała ani nic, chciała sprawdzić, czy jej były mentor się gdzieś może przy granicy nie kręci) większą część czasu poświęcić musiała na otrzepaniu się i wyjęciu z sierści kawałków śniegu, który był niczym dywan. Już rozmoknięty przez ciepło z jej ciała. Gdy skończyła, zwyczajnie wrócić chciała do swojego legowiska. Nie było ono jakoś bardzo schowane, nad czym ubolewała, ale zdążyła zrobić sobie dookoła niego "ścianę" z mchu i patyczków, by chociaż odrobinę oddzielić się od reszty. Jakoś... zasłonić. Świadomość faktu, że może być widoczna podczas snu dla kotów, z którymi nie była szczególnie blisko, sprawiał, że przez pierwsze noce spała tyłem do reszty, a przynajmniej się starała. Teraz, gdy leżała, nie widziała większości "reszty". To dawało jej jakieś poczucie bezpieczeństwa, lubiła takie kąciki. Gdy jednak weszła, kierując się do upragnionej skarbnicy śmieci, w oko wpadł jej pewien point.
- Heeej - przywitała się, chwilę potem ziewając, podczas siadania. Chwilę milczała, przyglądając się poczynaniom kuzyna - Sprzątasz?

Totalnie się nie spodziewał, że zostanie przez kogoś zaczepiony, toteż z tego zaskoczenia trochę mchu upadło mu na ziemię. Dość niezdarnie obrócił głowę, by, w pierwszej kolejności, spojrzeć na kota, który się do niego zwrócił. Dopiero, gdy zorientował się, że to tylko (albo aż!!) Niezapominajkowa Łapa, odwrócił się ponownie. To nie tak, że wcale nie chciał z nią rozmawiać. Po prostu w pierwszej kolejności chciał zebrać mech, który przed chwilą przypadkowo zrzucił na ziemię.
- A cze. Nie. Pszenosę lego...Wisko. - Odpowiedział, z mordą pełną mchu. Starał się brzmieć jak najbardziej wyraźnie, ale miał wrażenie, że totalnie niepotrzebnie. W końcu Listek i tak powinna zrozumieć każde jego słowo. - Tam. Pssssrrrzy śrotku. - Skinięciem głowy wskazał na miejsce, w którym zamierzał się osiedlić... Przynajmniej na pewien czas. Jeśli mu się nie spodoba ten tłok to... Będzie musiał wrócić na stare śmieci. - A ty co. - Mruknął, ale dopiero po tym, gdy odstawił mech na ziemię. Nie miał wątpliwości, że kuzynka będzie chciała porozmawiać dłużej, więc... Sam też powinien przerwać swoje dotychczasowe zajęcie i dać jej trochę atencji, przynajmniej przez chwilę. To i tak nie zrekompensuje ostatnich księżyców, w trakcie których bardzo się od siebie odsunęli. Ale, tak w ramach pocieszenia, Niezapominajka nie była jedyną. W końcu od jakiegoś czasu Chudy spędza czas wyłącznie ze sobą i na próżno szukać powodów takiego obrotu spraw. W końcu sam nie do końca je zna. Tak wyszło.

Kotka obserwowała chwilę poczynania kuzyna w ciszy. Dopiero po chwili jej się rozświetliło w głowie, albo raczej napłynęły chęci, by zadać pytanie.
- Pomóc ci? - pyta w końcu, leniwie opierając głowę na łapie, rozłożona w pozycji, by jednym okiem obserwować dalsze poczynania. W końcu wypadało spytać, a chyba miała wenę na ataki pomocnej łapy.
- Nic - rzuciła wpierw na odpowiedź w stronę pointa, gdy ten zadał pytanie - Znaczy, teraz mnie już trochę zmyło, gdybyś spytał jakiś czas temu... może rzuciłabym rozemocjowanym monologiem... - zamyśliła się, rzucając wzrokiem na moment w górę. Już emocje nieco opadły, ale wciąż pamiętała, co chciała uzyskać. Albo co powiedzieć. Tak więc po kolejnej chwili myślenia, znów się odezwała.
- Myślisz, że klanowe koty trochę przesadzają? - pyta w końcu - Mam na myśli, to nie tak, że uważam, że zachowanie Bocianiego było jakieś świetne dobre, ale chyba za bardzo wyciągają prywatne sprawy. Zbyt szczegółowo. To jak wkraczanie z brudnymi łapami w środek życia kota i podeptać go publicznie. ,,Jasne, ale on też zrobił coś źle", no dobrze! Ale nie mogli chociaż to skrócić a nie robić dosłownie to samo ale w kwestii kary? Tamto było... To jedno, dość intymne. Nie podobało mi się to. I przedstawili tylko jedną stronę sprawy, jakby to było już wszystko przesądzone. Może jakby dali chociaż posłuchać co ma do powiedzenia każda ze stron...

Przez dłuższy moment milczał, w ciszy kontynuując swoje zajęcie. To nie tak, że zignorował pytanie Niezapominajkowej Łapy. Mógł go też po prostu nie usłyszeć, ale... Nie, żadne, choćby pojedyncze słowo, mu nie umknęło. Milczał, bo początkowo rozważał propozycję kuzynki. Chciała pomóc w przenoszeniu mchu i... Cóż, choć wolałby zrobić to samotnie, bo bardzo nie lubi prac grupowych, ale... Tym razem chyba skorzysta z tej pomocy. Dzięki temu pójdzie szybciej, o wiele sprawniej... I dzięki temu prędko będzie mógł zająć się innymi, ważniejszymi rzeczami.
- Możesz. - Mruknął krótko, a zaraz po tym odstawił część trzymanego mchu na ziemię. Liczył, że Listek zrozumie, że to część, którą przekazał jej. Wciąż miał w mordzie pełno tego zielska, ale... Przynajmniej teraz było mu nieco lżej. Chociaż i tak nie podzielił się po równo, bo jego część była ciut większa.
Rozmowa trwała dalej, a pytanie zadane przez kocicę wydawało się Chudemu dość... Zagadkowe. Początkowo kocur nie wiedział do tego zmierza jego rozmówczyni. Co ma na myśli? O co pyta? Konkrety poznał dopiero po chwili, gdy padło kluczowe imię. Bociani Klekot. Ah tak, dawny mentor Niezapominajki... I kocur, który jakiś czas temu wywołał niezłą burzę w Klanie Gromu. O co wtedy chodziło? Chyba o miłość? A raczej jego dziwne zachowania, których się podejmował pod wpływem tego silnego, zdradzieckiego uczucia. No, a potem został zdegradowany do niższej rangi... I zniknął z Klanu Gromu. Tak przynajmniej zapamiętał to Chudy, ale... Wcale nie zdziwiłby się, gdyby okazało się, że pomylił pewne fakty. W końcu ta sprawa nie była czymś, co go... Interesowało. Bo czemu miałoby? Sprawy innych kotów, które nie dotyczą jego, są... No, po prostu sprawami innych kotów. A on, co prawda nie jakoś przesadnie dużo, ale ma wystarczająco swoich własnych zmartwień, problemów i... No, takich właśnie spraw. A przez to nie ma czasu, by poświęcać czas na zadręczanie się życiem innych.
- Nie wiem. - Ostatecznie padło z jego ust, ale po naprawdę przeciągającym się milczeniu. Chciał wypowiedzieć się jakoś... Ambitniej, dodać coś mądrego, by kuzynki nie... Zawieść, ale... Nawet nie wiedział co, tak właściwie. Temat go przecież nawet nie interesował, więc nieśpieszno mu było do wysnuwania wniosków i zastanawiania się nad tym dłużej niż tylko przez chwilę. Odstawił mech na ziemię i westchnął. - Świat nie jest sprawiedliwy, a koty to szuje. Gadają, by gadać, bo to gadanie urozmaica ich nudne życia. Za wszystko, co robisz, jesteś oceniana. - Rzucił, ale dość nieprzejętym i wręcz lekceważącym tonem. Słowa, które wypowiedział, jako pierwsze wpadły mu do głowy. Czy stanowił dobrą odpowiedź na pytanie Niezapominajkowej Łapy? Może. To już nie jemu oceniać. Tak czy inaczej, dla niego to i tak bez znaczenia. - Myślisz, że wróci? - Bo to, o dziwo, była dość ciekawa kwestia. Dla Chudego przynajmniej. Nie żeby miało to jakiś większy wpływ na jego życie. Ba! Nie miałoby żadnego, bo przecież się z Bocianem nawet nie znał... Ale po prostu był zainteresowany.

Obrzuciła podany jej kawałek mchu przeciągłym spojrzeniem. W sumie mogłaby przenieść więcej. Miała niezwykle upierdliwą przypadłość załatwiania wszystkiego na jeden raz, więc jakby się uparła, to przeniosłaby jeszcze mech pod brodą, między łapami i na karku. A może jeszcze nawet na ogonie. W sumie, to czy jej się chce pomagać?  Niemniej już się zdeklarowała. Zwlekła się dość niechętnie, chwyciła mech i przeniosła w miejsce, w które to chciał się przenieść kuzyn. Za dużo roboty to z tym nie było, ale musiała wstać. Więc gdy przeniosła co przenieść miała, od nowa wyłożyła się w posłaniu. Brak chęci idealnie odzwierciedlała siła jej łap, która momentalnie odpłynęła.
- Pocieszające - wymamrotała ironicznym tonem. Nie, żeby tego nie wiedziała. Chyba zwyczajnie potrzebowała kogoś do ponarzekania. - Nie, żebym też nie lubiła słuchać o plotkach czy coś - dodała - Ale widocznie obóz Gromowy ma jakieś problemy z własnymi życiami i ego. - kontynuowała, mrużąc oczy - Może to jakiś sposób, by je podbudować... Wiesz, patrzcie jaki zły, a my to fajni bo piętnujemy - dodała już bardziej mrukliwym tonem, który skierowany był jakby bardziej do siebie, niż do pointa, którego pytanie padło chwilę potem.
- Nie wiem - stwierdziła po chwili ciszy - Ja bym nie wróciła.

Rzeczywiście dzięki pomocy Niezapominajkowej Łapy uwinęli się z tym szybciej. Świetnie. Chudy położył swój kawałek mchu zaraz obok, a następnie cofnął się o dwa kroki, by spojrzeć na stworzone dzieło. Efekt końcowy? No, akceptowalny. Przynajmniej jak na razie. To znaczy, mogli zrobić to lepiej, jednak na razie nie widział sensu, by starać się przesadnie. W końcu nawet nie jest pewny, czy spodoba mu się wybrane miejsce. Jeśli nie to... Przynajmniej nie będzie długo męczył się ze sprzątaniem... A dziś pośpi na ubogim, twardym posłaniu. Trudno. Ale czy to nie nazywa się lenistwo?
- Ta, wręcz wyjęłaś mi to z ust. - Potwierdził słowa kuzynki, sprawnie dochodząc do wniosku, że... Właśnie to miał na myśli. Opisała to zdecydowanie lepiej, więc w sumie to nawet był jej wdzięczny, bo sam by się tak dobrze nie wysłowił.
Wzruszył ramionami, gdy kocica wyznała mu, że na miejscu Bocianiego Klekotu nie wróciłaby do klanu. Czy on postapiłby podobnie? Cóż. Ciężko było mu to stwierdzić... Bo praktycznie zerowa wyobraźnia nie pozwoliła mu postawić się w tej sytuacji. Musiałby najpierw ją przeanalizować, ale gdyby miał strzelić tak na szybko to...
- Ja to w sumie bym wrócił. Znaczy wiesz, kij z tym, jakby się później w klanie żyło. Wróciłby raczej ze względu na... Hm, to, co oferuje życie w klanie. Znaczy, jest łatwiej, bo nie jesteś zdana tylko na siebie. Rozumiesz? - Dziwne, bo znów miał wrażenie, że nie potrafi dobrze przekazać tego, co ma na myśli. Obce uczucie... I choć przez chwilę miał zamiar, ostatecznie porzucił chęć analizowania tego i doszukiwania się powodów tego stanu... Bo przez to jeszcze mniej skupiałby się na obecnie prowadzonej rozmowie.

Lada dzień zgromadzenie! Jeszcze Rozżarzona Gwiazda wybrał mnie po raz kolejny na reprezentanta klanu! Można tak powiedzieć. Miejmy nadzieję że Kasztanowa Łapa nie zostanie za karę wybrana za to co odwaliła na poprzednim!
Poza tym zacząłem czuć się nieco lepiej... nadal tęskniłem za mamą ale chyba się pogodziłem z jej śmiercią. Szkoda że nie doczekała kociąt Pszczelego Pyłu, mianowania Dzięciolej Łapy i ogólnie mianowania nas na wojowników... a no i powrotu Zaćmionego Słońca z którą nadal nie wymieniłem zdania... czułem się z tym dziwnie! Z tym że wróciła ta o którą tak walczyłem w moim głupim szale, ehh.
Dzień dobiegał końca dlatego jedyne co pozostało mi do roboty to wieczorna higiena i może jakiś posiłek. Dzięki temu że pogoda jest taka cudowna zwierzyny też jest pod dostatkiem, jupiii.

/zcmm

Lada dzień zgromadzenie… na które Zaćmienie nie szła, co wypełniało ją jakimś stopniem zdezorientowania - przecież od tak wielu księżyców nie było zgromadzenia, na którym by jej brakowało, jednakże nie, żeby się tego spodziewała. Rozżarzona Gwiazda nie ukrywał przy przyjęciu, że jej nie ufał. Ale, heh, było gorzej. Nie dość, że na nie nie szła, to miała spędzić całą jego noc z Koźlorogim! Na warcie, rzecz jasna.
Ale hej, na warcie czy nie, Zaćmienie była głodna. Cieszyła się swoim słodkim czasem poza treningiem (tak serio to uważała, że ten czas był trochę nudnawy - pytanie tylko, czy rozumiała do końca, dlaczego) i właśnie wracała z wróblem do legowiska. Do Drzewnej Mordki. Co za utrapienie! I… gdy miała wchodzić, jej oczy złapały widok znajomego futerka. Wilcza Łapa.
Bardzo uparcie walczył o jej przyjęcie wtedy, na Ziemiach Niczyich… ale odkąd wróciła, w sumie wcale nie zamienili za bardzo słowa. Może po prostu się mijali. Zamrugała w jego stronę. No… no chciała z nim porozmawiać, nie mogła ukryć, ale zupełnie nie wiedziała, o czym. Po prostu wiedziała, że chciała - że chciała poznać swojego siostrzeńca, wiedzieć, co u niego, być obecna w jego życiu.
Gwiezdny Klan wiedział, że Zaćmienie byłaby zbyt potężna, gdyby nie niezręczność w kontaktach z innymi kotami.
— Wilk — powiedziała odkrywczo, odkładając swój posiłek na ziemię. — Cześć.
Popisała się.

Słysząc zbyt dobrze znajomy głos spojrzałem w jego kierunku. Stała tam. Z wróblem. Ciotka o którą tak głupio walczyłem a nawet nie przywitałem jej oficjalnie w klanie. Gdy po tamtych wydarzeniach emocje nieco opadły czułem się głupio, a uczucie potęgował fakt że dawna zastępczyni ostatecznie została przyjęta.
- Cześć. - odpowiedziałem automatycznie. - Cio... ciu..? - dodałem już niepewnie po chwili. Um, i co teraz?

Sytuacji nie pomagał fakt, że Wilk chyba był mniej więcej tak samo niezręczny w tej rozmowie, co ona. Jego przywitanie zdawało się sztywne… ale kolejne słowa były nawet urocze. Wypuściła powietrze z nozdrzy z lekkim uśmiechem na pysku.
— Mn. …Co tam? Nie wpadłeś w żadne problemy z tatą za twój wyczyn? — spytała, siadając, ale nie było w tym nuty drwiny czy sarkazmu, bardziej szczera ciekawość… i jej próba bycia jakkolwiek przyjazną i fajną ciocią. Chyba przegrywała w tą grę.

Wyprostowałem się wysuwając i wsuwając pazury na zmianę posyłając jej ten sam typ uśmiechu.
- Nie.. jest nawet lepiej chyba między mną a tatą. - mieliśmy rozmowę, trening nieco przyśpieszył i ogólnie zacząłem z powrotem z nim rozmawiać, spędzać jakkolwiek czas. Wcześniej robiłem to raczej tylko z mamą. Ojciec ciągle chorował lub był zajęty obowiązkami... i nadal tak jest, ale jednak trochę lepiej. - Co lobisz na tleningu? Bo chyba wszystko umiesz, nie..? - zarzuciłem klasyczny temat do rozmowy pomiędzy dwójką terminatorów. Zaćmienie była specyficznym przypadkiem terminatora, ale co poradzić.

Uniosła delikatnie brwi, słysząc to, po czym wypuściła powietrze z nozdrzy i uśmiechnęła się, przechylając nieco łeb.
— O, no to dobrze — odpowiedziała, chociaż w sumie nie była do końca pewna, jak się z tym czuć. To znaczy… nie miała nic przeciwko Żarowi w tym aspekcie; bardziej po prostu nie mogła sama zrozumieć i postawić się w sytuacji, w której jej relacja z ojcem miała być dobra. Nie wiedziała, jak można było czuć względem takiej postaci coś pozytywnego, więc jej odpowiedż była nieco pusta. No, dobrze, że jest dobrze między tobą, a rodzicem. Cokolwiek to znaczy.
— Nudne rzeczy — parsknęła, zniżając powiekę. Przez chwilę zaczęła się zastanawiać, czy Wilk nie mówił z jedzeniem w pysku, ale chyba zawsze było… tak. Nieco niewyraźnie, niczym kocię. Ciekawe, czy nie martwiło to nigdy Żara i Tęczy? To nie tak, że Wilka nie dało się zrozumieć, ale czasem znajdywała trudność z wzięciem go na poważnie. — Raz kazał mi położyć się na plecach i patrzeć na chmury. Według Kozła i Rozżarzonej Gwiazdy mam nauczyć się odpoczynku i radzenia ze stresem — westchnęła zgodnie z prawdą. Ten trening był ujmą na jej dumie.

- Pfff, co? - parsknąłem niemalże się opluwając. Po co nauka takich bezużytecznych rzeczy? Przecież one się nie przydadzą klanowi ani nie uratują cię przed innym drapieżnikiem. Dobrze że staruszek nie wpadał na nic takiego na moim treningu bo na pewno bym się na to nie dał. Może to była jakaś forma kary dla Zaćmionej Łapy? Zanudzenie jej na śmierć?
Porozmawiałem z ciotką jeszcze jakiś czas a potem wróciłem do zajmowania się sobą.

/ztx2

Tęcza zapuściła się dzisiaj do legowiska terminatorów. Zaczynało jej się nudzić w kociarni no i było tam bardzo tłoczno. A terminatorzy często byli na treningach, czego Tęcza nie bardzo była świadoma, ale po prostu wiedziała że nie ma ich w legowiskach. Więc podobało jej się w Drzewnej Mordce. Mogła się bawić w drapanie drzew, co właśnie teraz robiła. Ale było to trochę ciężkie!
//Swist wygasła