Drzewna Ściana

- Aha. - odpowiedziałam beznamiętnie. Jakże zadowalająca mnie odpowiedź! Bo już myślałam że poprostu agresywnie rozmawiali o pogodzie. Po co on to przedłuża? I tak się dowiem, a ten tylko mnie irytuje. Relacja pomiędzy rodzeństwem a matką jest inna, każdy wie jaka jest Żmijowy Syk a wolałam już podpaść Stokrotce niż jej. Sprzeczki nie są rzadkością, szczególnie chyba w naszej rodzinie... ale wcześniejsze nie były aż tak spektakularne.
Zamknęłam oczy waląc ogonem o ziemię by po chwili je otworzyć i dalej wpatrywać się w kocura. - Mów dalej. - dodałam w oczekiwaniu na normalną odpowiedź. Nienawidzę gdy ktokolwiek traktuje mnie jak idiotkę. Pokłócili się! Naprawdę?! Czy o każde słowo będę musiała się upraszać?

_________________

don't e v e r say it's over if I'm breathin'
racin' t o the moonlight and I'm speedin'
i'm headed to the stars, ready to go far

i'm star walkin' . • * : • ✬ • : * • .

Dla Stokrotki temat imion był ciekawy. W końcu każde jakieś miał. Mogło być brzydsze, lub ładniejsze. Zdziwiło go więc to, że siostra tak płytko zakończyła temat, mówiąc beznamiętne ,,aha". Jego ogon nieco drgnął. Bura siostra zdaje się być zniecierpliwiona. A chodzi o to, że Stokrotkowa Łapa pokłócony jest z matką. Kot czuje drżenie podłoża, gdy Jeżynowa Łapa uderza, wręcz wali, ogonem o ziemię. Po co miał jej mówić o co się pokłócili? Niewidomy terminator marszczy się zdezorientowany.
- To chyba moja sprawa o co poszło między mną a matką. A nie twoja - odpowiada bez sztucznego udawania potulnego brata.
Nie ma ochoty rozmawiać o tym z Jeżyną. To była zbyt prywatna sprawa, której wstydzi się jeszcze bardziej od incydentu z matką. Nie zamierzał rozpowiadać tego innym kotom w tym momencie.

_________________

doo bi doo bi doo da da
doo bi doo bi doo da da
sweet little bumblebee
more than just a fantasy

- Jest to nasza sprawa, rodzinna. Nasz starszy brat też pytał o to. Każdy się zastanawia, bo tak jak wspomniałam jesteśmy RODZINĄ. Przecież nie zabiłeś kota czy nie zdradziłeś klanu, a matka przeżywa to jakby tak było. Nie rozumiem co tu jest do ukrywania. - gdyby rolę się odwróciły to na pewno bym nie ukrywała przed resztą jakby to było nie wiadomo co, a nie tylko mnie to interesuje! Nienawidzę takiego głupiego przedłużania.

_________________

don't e v e r say it's over if I'm breathin'
racin' t o the moonlight and I'm speedin'
i'm headed to the stars, ready to go far

i'm star walkin' . • * : • ✬ • : * • .

Stokrotkowa Łapa mimo, że się hamował to wydobył z siebie warkot. Denerwowała go ta rozmowa. A jeszcze bardziej irytował się tym, że jest taki emocjonalny w ostatnim czasie. Co ta matka z nim zrobiła? Jest okropnie rozstrzepany i jeszcze czuję, że nie może o niczym jednak decydować.
- Według matki jest to coś do ukrywania i była wściekła gdy ja stwierdziłem inaczej. Czuję się jak kocica. Czuję się źle będąc kotem postrzeganym przez reszty jako kocura, bo mam między nogami coś co mają kocury i mam taki zapach. Zadowolona? O to tak wściekła się matka. Darła się na mnie w obozie, mówiła, że wymyślam, że mi przejdzie, że się ośmieszam, że ją okłamywałem, że ją zostawiam jak nasze rodzeństwo, które zniknęło z Klanu. No to próbuje się zmusić do tego, żeby dalej udawać kocura tak jak robię całe życie, bo już, cholera, nie wiem co robić, żeby przestała traktować mnie jak jakąś ujmę na honorze i potwora.
Niewidomy terminator zmarszczył pysk, gdy mówił Jeżynie jaka jest prawda. Nie chciał tego robić, ale go zdenerwowała. Zaczął machać ogonem i był gotowy sobie od niej odejść, jeśli powie jeszcze cokolwiek, co wprawi go w złość.

_________________

doo bi doo bi doo da da
doo bi doo bi doo da da
sweet little bumblebee
more than just a fantasy

Gdy kocur warknął uniosłam wargę odslaniajac kieł. Oh przepraszam drogi książę za zawracanie dupy! Proszę, zamykaj się w sobie, odetnij się od nas. Tak tylko przypomnę że jesteś ślepy i sobie sam w niczym nie poradzisz.
Gdy skończył cała historie parskłam śmiechem - Oh, no tak! Dobrze Pani Stokrotko, bądź sobie kotką czy tam czymkolwiek chcesz. Jak będziesz chciał pogadać jak brat z siostrą, NORMALNIE, to wiesz rozejrzyj się za mną. - syknęłam wstając i wysuwając pazury -I nie staraj się wymyślać kłamstw na poczekaniu bo nawet to ci nie wychodzi. - odwarknęłam przez ramię wychodząc z Drzewnej Mordki. Co za debil, jeszcze słowo a by oberwał. Znaczy się oberwała! Tia.

/zt??

_________________

don't e v e r say it's over if I'm breathin'
racin' t o the moonlight and I'm speedin'
i'm headed to the stars, ready to go far

i'm star walkin' . • * : • ✬ • : * • .

Jeżyna... wyśmiała Stokrotkę. Ugh CHRZANI TO WSZYSTKO. Już nie obchodzi ją to czy matka będzie ją kochać, ani zdanie siostry też ją nie obchodzi. Ma dosyć tego, niech inne koty myślą sobie co chcą, niech rodzina myśli sobie co chce. Ona będzie żyć po swojemu. Nie żyjąc już dłużej w kłamstwie. Jeśli jeszcze kiedyś skonfrontuje się ze Żmijowym Sykiem to powie jej to prosto w pysk i niech się wypcha po raz kolejny.
- Cóż za szlachetne z twojej strony, że mi to proponujesz. Najwidoczniej nie porozmawiamy ze sobą już nigdy NORMALNIE. Bo nie kłamałam - odpowiedziała na odchodne burej siostrze i zdenerwowana poszła sprzątać legowisko starszyzny.
//zt

_________________

doo bi doo bi doo da da
doo bi doo bi doo da da
sweet little bumblebee
more than just a fantasy

Nudny trochę ten trening... chciałbym umieć już wszystko! Uczyć się więcej, te ćwiczenia fizyczne nie są moją bajką, wolę teorię, ciekawostki... a nie bieganie i machanie łapami. W sensie nie jest to złe, ale no.
Wróciliśmy dziś do obozu wraz z Zamglonym Jeziorem nieco szybciej, chmury i ciężkie powietrze zdawały się zapowiadać burzę która potrafi być niebezpieczna.
Wymieniłem nieco mchu, coś przekąsiłem i po posprzątaniu skierowałem się do Drzewnej Mordki by naostrzyć pazury, wyczyścić futro i może nieco się zdrzemnąć.

/ignis

_________________

Za to Ignis był pełen energii. Treningi wcale go nie męczyły, co na pierwszy rzut oka wydawało się cudowne, jednak dla cynamonowego kocurka powoli stawało się to uciążliwe. Zaczynał odczuwać lekki żal za każdym razem, gdy trening dobiegał końca, bo poza nim nie miał zbytnio niczego do roboty. Polować jeszcze nie umiał, a okazjonalne wymiany mchu dawały mu się szybko, mimo że były nudne. Jedynie pomoc starszym czy w kociarni pozwalała mu zająć na dłużej swój czas.
Wlazł do Drzewnej Mordki, nie bardzo wiedząc, czym się teraz zająć. Z kociętami już się pobawił, a starszyzna i wojownicy byli zajęci. Na szczęście, w legowiskach terminatorów spotkał swojego kolegę - Wysokiego!
– O! CZEŚĆ, Wysoki! Co tam u ciebie słychać? – zamruczał do niego wesoło. Uwielbiał rozmawiać ze starymi dobrymi przyjaciółmi, a ponieważ ostatnio rzadko miał ku temu okazję, każda taka chwila cieszyła go jeszcze bardziej.

_________________

Moje uszy natychmiastowo skierowały się w kierunku znanego mi głosu. Uśmiechnąłem się i niemal podskoczyłem energicznie w miejscu widząc rudzielca. - Siemka Ignis! Ognista Łapo... tak. Kurde chciałem cię o to samo spytać. - zamruczałem siadając nieco bliżej kocura - Eee... treningi, no, idą. Chciałbym wiedzieć więcej ale powtarzamy nadal polowanie, to chyba najważniejsza umiejętność na początek bo trzeba wykarmić klan.. liczyłem nas ostatnio! Jest nas trzydziestu pięciu chyba... ale nie byłem w kociarni w sumie a ostatnio chyba się tam trochę tłoczno zrobiło! - uniosłem brew i podniosłem wzrok ku górze skupiając się na mojej odpowiedzi. Czy na pewno podałem całą liczbę kotów? Chyba muszę policzyć jeszcze raz.

_________________

Zachichotał cicho, kiedy się okazało, że Wysoki chciał go dokładnie o to samo spytać. Cóż za idealna koincydencja! No ale cóż, on zadał pytanie pierwszy, więc i Wysoki musiał pierwszy odpowiedzieć. Słuchał więc uważnie, poruszając z zaciekawienia wibrysami. No dalej, niech mu już powie, co tam z tym treningiem i innymi terminatorskimi rzeczami! Lecz z wypowiedzi Wysokiego wynikało, że wszystko szło całkiem normalnie. Tak normalnie, że aż mu się nudziło. Ignis wcale nie dziwił się i rozumiał doskonale, co jego kolega czuje, bo sam się w tej chwili zmagał z tym samym problemem.
– Też chciałbym więcej się nauczyć, ale mójsuperautramegafajny mistrz Koźlorogi chce, żebym najpierw opanował walkę. Rozumiem, że trening czyni mistrza, powtórki są ważne i takie tam, ale kurcze! Chcę już coś nowego! – odparł kapryśnie. Tak bardzo chciałby nauczyć się polować, żeby łapać gołębie nie tylko we śnie, no i poznać wszystkie tereny z ich ciekawymi zakamarkami. Niestety, na razie musiał cierpieć, czego zupełnie nie znosił, ale wiedział, że nie miał innego wyjścia. Mruknął lekko, kiedy Wysoki wspomniał o kociarni i liczebności klanu. – OH, ja dzisiaj tam byłem! No i kociąt jest dużo. Nie pamiętam ile dokładnie, ale chyba z pięć... sześć może? No dużo. Nie wiem, jak matki mieszczą się z nimi. To dobrze, że teraz są małe, ale przecież za parę księżyców urosną! No i co wtedy? Nie za ciasno im będzie? Pewnie będą tam spać na zmianę, heh. – rzekł. Czyli wychodziło, że w sumie mieli gdzieś z czterdzieści kotów. Dużo. Bardzo dużo. Owszem, Ignis sam doskonale widział, jak bardzo Klan Gromu obfitował w koty, ale nigdy nie sądził, że było ich AŻ TYLE. No to teraz się nie dziwił, dlaczego wojownicy tak długo znikali na tych swoich polowaniach, a potem przynosili sporo zwierzyny.
– Słuchaj, a co ty na to, żebyśmy się nawzajem pouczyli? Ty nauczysz mnie polować, a ja ciebie walczyć, m? – zaproponował, gdy do jego głowy nagle wpadł świetny pomysł. Skoro obaj się nudzili i dysponowali różną wiedzą, to mogliby się nią podzielić. W ten sposób nauczyliby się czegoś nowego, nie musząc czekać, aż ich mistrzowie się na to zdecydują.

_________________

- Superautramegafajny mistrz... moja mistrzyni też jest okej ale myślę że wolałaby coś bardziej elokwentnego do określenia jej osoby, o. - stwierdziłem gdy kocur nazwał tak jak nazwał Koźlorogiego. Zamglone Jezioro wydawała się na pewno poważniejsza od wojownika z bliznami, a chyba był starszy od niej, nie? Dziwne w sumie że niektórzy będąc młodymi zachowują się nie na swój wiek.
- Noo... a ile to wszystko je! I mchu zużywa! Aż dziwne że las sobie z nami radzi. Ciekawe co by było gdyby zabrakło zwierzyny... myślisz że byśmy się przeprowadzili? Lub inny klan nam by pomógł? - a szczególnie w czasie Pory Nagich Drzew, wojownicy udowadniali że faktycznie umieją dobrze polować... bo z głodu chyba nikt jeszcze nie umarł? Racja..?
- O w sumie, dobrze się złożyło, możemy przerobić teorię... a w walce chyba nie ma jej dużo. Musisz po prostu być dość szybki. - uniosłem brew nie do końca będąc pewien czy to co mówię ma sens.
- To ja zacznę. To chyba najważniejszą zasadą jest że "ptak cię zobaczy, królik usłyszy, a mysz wyczuje." I chodzi w niej o to że ptaki mają dobry wzrok więc skradając się musisz obserwować czy przypadkiem nie zwróciły na ciebie uwagi, możesz zastygać w miejscu lub skradać się tak że będziesz raczej za czymś. Moja mentorka mówiła mi że ptaki widzą tylko to co się rusza... mega dziwne! Z tym co ma duże uszy to musisz ściszyć oddech a z myszami musisz przenieść ciężar ciała na tylnie łapy żeby ziemia tak nie drgała czy coś. No i zawsze skradasz się pod wiatr.

_________________

Wzruszył barkami. Nie miał pojęcia, co by klan zrobił, gdyby zaczęło brakować jedzenia lub innych zasobów. Najsensowniejsza wydawała mu się opcja proszenia pozostałych klanów o pomoc. Ignis nie kojarzył sobie, by klany miały między sobą napięte relacje, więc raczej nie odmówią. Z drugiej strony, czy w Porze Nagich Drzew problem ten nie dotknął wszystkie trzy klany? Wtedy chyba każdy byłby sam za siebie.
– Też tak myślałem, ale okazało się, że walka też jest dość skomplikowana. – odparł na stwierdzenie kolegi o tym, że w walce trzeba "po prostu być szybkim". Ignis co prawda bardziej myślał o sile, niż szybkości. Co z tego, że potrafisz biec szybciej od swojego przeciwnika, jeśli swoimi łapami niewiele możesz mu zrobić? A po treningu z Koźlorogim odkrył dla siebie wiele nowych rzeczy, na które wcześniej nawet nie zwracał uwagi, a teraz pomogą mu jeszcze lepiej walczyć. Punkty witalne, pozycja bojowa, wykorzystywanie otoczenia...
Ignis słuchał uważnie Wysokiego, starając się zapamiętać absolutnie wszystko, co najważniejsze. "Ptak cię zobaczy, królik usłyszy, mysz wyczuje" zabawne powiedzonko. Nigdy wcześniej o nim nie słyszał, nawet podczas swoich lekcji ze skradania, które miał przed dołączeniem do klanu. Ciekawe, czy cały klan ją znał, czy mistrz Wysokiego sam na niego wpadł?
– Aha, okej! Hej a co jeśli zechcę zapolować na coś innego? No nie wiem, na przykład na jaszczurkę. O! Albo na tego latającego cosia! No wiesz, ten... Jak on tam... NIETOPERZ, o! – spytał, bo w tej chwili to najbardziej go nurtowało. Doskonale wiedział, że można polować na wiele rzeczy, które nie odnosiły się do zajęczaków, ptaków, czy gryzoni, jak chociażby gady czy płazy. Zastanawiał się, czy do nich też trzeba inaczej podchodzić. No chyba że im nie wolno było na nich polować.

_________________

Zmrużyłem oczy zastanawiając się jak odpowiedzieć na pytanie Ignisa. Zapomniałem o istnieniu nietoperzy, a jaszczurki są niesmaczne... ale z biedy faktycznie warto na nie polować.
- Hm, wydaje mi się że nietoperze skoro latają to można je traktować jak ptaki... ale poruszają się czasem mega dziwnie w powietrzu, jak nie ptaki... a jaszczurki nie mają uszu i mają brzuch blisko ziemi to pewnie też wyczuwają drgania. Tak na logikę... ale łapy nie dam sobie odgryźć! Ciekawe ile kotów jadło w życiu nietoperza... może po smaku by dało się określić do czego to jest najbardziej podobne. - zaśmiałem się.
- Skoro mówisz że walka jest skomplikowana to słucham wyjaśnień. - ruszyłem końcówką ogona czekając na objaśnienie. Zamglone Jezioro na pewno miło się zaskoczy!

_________________

Ignis mruknął cicho, bo szczerze, dziwnie się sprawa układała z tymi nietoperzami. Niby Wysoki mu powiedział, że można je traktować, jak ptaki, ale przecież podobno są gryzoniami. Czy nie powinien więc lepiej przenieść ciężar ciała? No i słyszał, że mają dobry słuch, więc może ściszyć oddech? Dziwne te stworzenia. W takim razie po prostu zastosuje wszystkie trzy techniki, o! I problem załatwiony.
– Też jestem ciekaw, jak one smakują. Pewnie jakoś śmiesznie, bo same są takie dziwne! – odparł krótko, po czym sam się krótko zaśmiał. Kiedyś jak zagada do jakiegoś gromiaka, to go o to spyta.
Na następne słowa kolegi kocurek skinął energicznie łbem i natychmiast spróbował się skupić jak najlepiej, żeby przypomnieć sobie wszystko na temat walki. Wziął głęboki wdech, szykując się na długą wypowiedź.
– No więc tak... Okazuje się, że w walce nie można sobie tak po prostu bić, gdzie się chce. Musisz być w pełni skupiony, nie odwracać się tyłem do przeciwnika, coś tam kombinować, zaskakiwać, jakieś taktyki i inne takie skomplikowane rzeczy... Najlepiej celować w delikatne punkty przeciwnika i bronić swoich. Są to oczy, gardło, szyja, brzuch i pachwiny. Brzmi prosto, ale mega trudne na praktyce, wierz mi! No i trzeba przejąć specjalną pozycję, taką bojową, o! – po czym od razu zademontrostrował. Obniżył swój łeb mniej więcej na poziomie grzbietu, zasłaniając gardło. Ugiął lekko łapy, położył uszy i schował ogon. Normalnie jakby miał zaraz zaatakować! Brakowało tylko złowieszczego wyrazu pyska dla pełnego efektu grozy. – O tak. Podobno ma to utrudnić dostęp do tych delikatnych punktów. Tylko nie zapomnij zrobić rozwścieczonej mordy, żeby wszystkich na pewno zniechęcić, hehe! – dodał, ostatnie zdanie wypowiadając żartobliwie, a potem powrócił do stanu spoczynku. Nie ukrywał, że trochę mu było niewygodnie tak długo tkwić w tej pozycji przed swoim przyjacielem.
– Ale to nie wszystko! Przeciwnika można jeszcze czymś oślepić, żeby było mu jeszcze trudniej. Na przykład taki rzut piachem w oczy bardzo nieprzyjemnie boli. Strasznie! Więc, no, nie polecam. O! A jeszcze lepiej, jeśli ci się uda go powalić. Wtedy to w ogóle będzie mógł tylko błagać o litość! Albo kopnąć w brzuch, uh. Dodatkowo można wykorzystywać elementy otoczenia. W końcu po co rzucać błotem w oczy przeciwnika, skoro można przeciwnika wrzucić w błoto? Będzie lepszy efekt! – dopowiedział i na tym na razie poprzestał. Chyba powiedział już wszystko, co trzeba, ale jeszcze o tym wprost nie mówił, bo może zaraz jeszcze sobie coś przypomni. Czekał na pytania od Wysokiego, poruszając lekko końcówką ogona.

_________________

Uważnie słuchałem rudego próbując zanotować jak najwięcej aby móc przyflexować się na treningu. Może gdy wyjaśnię te rewelacje Zamglonemu Jezioru to uda mi się ją namówić na inne rzeczy?
- O no widzę że masz szyję przy ziemi więc ciężko się dostać, fajnie. - zwróciłem uwagę i zaśmiałem się na notkę dotyczącą groźnej miny - no tak, skoro jeżymy futro i wyginamy grzbiety żeby wydawać się większym to minę też możemy mieć taką wojowniczą (tylko nie przestraszoną!)
- O nieee, taki cały uwalony w błocie jeszcze jak śnieg topnieje i jest zimno, masakra! Jak jesteś nad przeciwnikiem już to możesz mu napluć do oczu w sumie, trochę ciężko ale można poćwiczyć plucie do celu. - zaśmiałem się.

_________________

– Aha! Nigdy nie próbowałem komuś pluć w oczy, bo wiesz, ja do tej pory ćwiczyłem walkę jedynie z Koźlorogim, a jemu trochę dziwnie jest mi robić takie numery... Może powinienem go poprosić o jakieś kursy w pluciu do celu. – stwierdził na słowa Wysokiego. Jego pomysł z pluciem w oczy brzmiał całkiem nieźle, choć trochę ohydnie. Na pewno nie chciałby paść ofiarą takiego ataku.
– Oh, właśnie! Mówiłem już o powalaniu przeciwnika? No to trzeba robić wszystko, żeby samemu nie dać się przygnieść do ziemi, bo strasznie ciężko jest się stąd wyrwać. No ale nawet jeśli okażesz się w takiej sytuacji, to jeszcze nie wszystko stracone! Zawsze możesz spróbować oddać mocnego kopniaka w brzuch, podgryźć łapy albo właśnie napluć. Może nawet jeśli wystarczająco głośno krzykniesz, to uda ci się go na chwilę ogłuszyć, jak myślisz? – dodał szybciutko. O ile większość z tego, co przed chwilą powiedział, było już sprawdzone na praktyce, to ostatni pomysł dopiero co przyszedł mu do głowy i jeszcze nie był pewien w jego skuteczności. Trochę ciężko jest coś wrzeszczeć, kiedy ktoś mocno naciska na twoją klatkę piersiową.

_________________

- Myślę że Zamglone Jezioro nie będzie chciała tego ćwiczyć... jej strata. - jak słuchałem o Koźlorogim jako mentorze to trochę zazdrościłem Ognistej Łapie że trafił się on akurat mu. Ja miałem... spoko mentorkę, uczyła mnie (a to najważniejsze) ale na treningach Ignisa był chyba większy luz. Chciałbym czasem się powygłupiać przy walce. Nauka nie musi być nudna i poważna...
- Oj tak, kopanie tylnymi łapami w brzuch, klasyczek. A z tym ogłuchnięciem to w trakcie walki można nie mieć już siły na krzyczenie, tylko ciężkie łapanie tchu. - ale z drugiej strony w krytycznych sytuacjach wstępuje w nas jakaś taka dodatkowa siła. Serce wali jak szalone i to o dziwo pomaga.

_________________

Mruknął cicho na słowa Wysokiego. Brzmiał on tak, jakby nie miał tyle frajdy ze swojego treningu i nie przepadał tak bardzo za swoją mentorką. Trochę miało to sens, bo Ignis przypomniał sobie, jak sam miał raz styczność z Zamglonym Jeziorem i ich rozmowa nie potoczyła zbyt przyjemnie. Kocica tak uparcie trzymała ten swój kij w tyłku, że tak i nie ogarnęła jego żartu, tylko dalej na niego prychała, niczym warkliwa starucha. Nie chciała się rozluźnić nawet na moment, więc nie pozostawało mu nic innego, jak ją zostawić w spokoju. Sprawiała wrażenie zrzędy, która ani razu doznała radości w całym swoim życiu. Współczuł Wysokiemu, bo dostała mu się taka nudziara. I jej w sumie też. Biedna, chyba była najnieszczęśliwszym kotem na całym świecie.
– Hm... No tak, fakt. Niełatwo jest normalnie oddychać, kiedy jakiś spory wojownik naciska ci na klatkę piersiową. Koźlorogi jest taki masywny i ogromny, a swoimi ciężkimi łapami zawsze naciska na mnie tak mocno, że ledwo mogę się ruszyć! Wierz mi, na pewno nie chciałbyś zostać powalonym przez tego giganta... – odparł po chwili zastanowienia. Co prawda, lepiej się znaleźć pod łapami żadnego wojownika, o czym sam niedawno wspominał, ale Koźlorogi był przypadkiem szczególnym. Walka z nim to zawsze straszna udręka, ale dla Ignisa była ona strasznie wciągająca. Chęć pokonania silniejszego od siebie przeciwnika znacznie przeważała nad niechęcią do bycia powalonym. – No a co tam z polowaniem? – spytał, czekając na dalszą część teorii z polowania. On już opowiedział praktycznie wszystko, teraz przyszła kolej na Wysokiego. Musi być przecież w tym być coś więcej, niż tylko stosowanie różnej taktyki dla każdej zwierzyny.

_________________

- W sumie jak się jest dużym to trochę się wygrało wojownicze życie, każdy pomyśli dwa razy zanim cię zaatakuje niż jakbyś był jakimś chucherkiem. - Koźlorogi był duży, ja byłem wysoki ale chudy więc raczej nie odstraszałem swoją aparycją... gdybym miał puszystą sierść to jeszcze bym mógł zgrywać pozory.
- No i skradanie wiadomo... chodzenie pod wiatr i na ugiętych łapach, pamiętasz na pewno. Poza tym to chyba wszystko? - nie wydawało się trudne, ale i tak nadal teorii było więcej niż przy walce. Ale na pewno wolałem szukać pożywienia niż walczyć o życie przeciwko innemu wojownikowi.
Jeśli Ignis chciał, pogadaliśmy jeszcze chwile. Po skończonej rozmowie poszedłem na wcześniej zaplanowaną drzemkę

/zt

_________________

Ignis skinął łagodnie łbem z cichym pomrukiem, przyznając rację swojemu przyjacielowi. No bo jeśli się zastanowić, to faktycznie więksi i silniejsi mieli łatwiej w swoim życiu. Przynajmniej z punktu widzenia logiki. Przeciwnikom trudniej będzie takiego kota pokonać i w ogóle fajniej wyglądali, niż jacyś marni chudzielcy. Mimo to ostatnio Koźlorogi zdawał się być przygnębiony, a do tego stał się chorowity, ale może to dlatego, bo powoli robił się staruszkiem. Ignis miał nadzieję, że nie będzie musiał się pozbywać kleszczy czy innych takich dziwactw z jego futra, jak u innych staruchów.
– Tyle? Ph, sądziłem, że będzie tego więcej. – skomentował, a potem poruszył z rozbawieniem wibrysami. Wojownicy zdawali się być tak zmęczeni i gadali o swoich zdobyczach, jakby złapanie piszczki wymagało sporej wiedzy i umiejętności, ale sądząc po teorii, jaką wyłożył mu Wysoki, te całe polowania wcale nie były takie skomplikowane.
Rozmawiał ze swoim kolegą jeszcze przez chwilę, dopóki nie przyszedł na niego czas. Wtedy pożegnali się i Ignis poszedł się zajmować swoją sprawą.

//zt

_________________

Starlight