Od tragicznego zdarzenia na wyprawie po zioła minęło już trochę czasu. Na ostatnim zebraniu Korzeń zauważył, że Kacza Łapa była już w stanie o własnych siłach w nim uczestniczyć, zatem teraz, już po Zgromadzeniu, pewnie czuła się jeszcze lepiej. Lodowy Potok zdecydowanie nabrał dużego szacunku w oczach wojownika. W końcu udało mu się wyleczyć ledwie żywą terminatorkę, więc Korzeń nie mógł nie być pod wrażeniem. Był też w sercu medykowi ogromnie wdzięczny, bo jeśli sprawy potoczyłyby się inaczej, miałby młodą kotkę na sumieniu... A tego bardzo nie chciał. I tak już przeszedł wiele w życiu a nie chciał też, by jego reputacja za bardzo ucierpiała. Poza tym oczywiście szkoda by było po prostu samej Kaczej Łapy.
W każdym razie postanowił, że musi z nią porozmawiać. Nie mógł teraz jej unikać i udawać, że wszystko jest w porządku. No bo tak do końca nie było. Nie wiedział, co też terminatorka sobie teraz o nim myśli i jakie piętno wywarło na niej to wydarzenie. Na pewno było to dla niej wielce traumatyczne, co do tego Korzeń nie miał wątpliwości. Nie chciał jej jednak z tym tak zostawić i czuł, że musi sobie z nią wyjaśnić pewne sprawy. Uznał, że spróbuje z nią jakoś pogadać, może ją wesprzeć, podnieść na duchu. Nie wiedział, czy mu sie uda, ale musiał spróbować.
- Kacza Łapo? - rzucił niezbyt głośno na wejściu do legowiska terminatorów, zaglądając do środka i rozglądając się za córką Małej Mrówki. Miał nadzieję, że to właśnie tutaj teraz przebywała. W końcu na pewno nie mogła jeszcze zbyt dużo się przemieszczać, a już na pewno nie trenować.



/Kaczka

Było ze mną naprawdę źle. Myślałam, że po wyjściu z legowiska Lodowego Potoku coś się poprawi, ale jest tylko gorzej. Co prawda moja rana już w pełni się zagoiła i została mi tylko ta szpetna blizna, która będzie mi do końca życia przypominać o tym, jak pechowa jestem. Jednak problem nie tkwi w mojej ranie, a we mnie. Coś.. coś się we mnie popsuło, od kiedy... miałam wypadek. Bycie bliżej śmierci niż życia, ciągłe obwinianie siebie lub innych, ciągłe odczuwanie każdej emocji na raz i przerażająca monotonność sprawiła, że popsułam się. Nie jestem już w stanie cieszyć się z posiłków, cieszyć się z rozmów z rówieśnikami, cieszyć się z życia. Od kiedy mam tą uroczą Blizne na pół grzbietu wszyscy patrzą na mnie z politowaniem, z góry. Nie jestem już w stanie nawet zmusić się do rozmowy z kimkolwiek. Znów mam możliwość normalnie poruszać się po obozie, plotkować z siostrami, spełniać moje obowiązki... a ja, zamiast korzystać z tych możliwości robie dokładnie to samo co wcześniej, siedzę w jednym miejscu i nic nie robie. Jedynie miejsce mojego wegetowania się zmieniło, bo teraz siedzę w legowisku teminatorów, a nie w lecznicy. Nie będę nawet nic mówić o wychodzeniu z obozu, z przyczyn wręcz oczywistych nie mam jakoś ochoty postawić łapy poza obozem. Jedyna nadzieja, jedyne paliwo, jakie mi zostało to treningi. Konwaliowa Ścieżka, to kot którym chce się stać i tylko myśl o tym, że będę mogła z nią ponownie regularnie spędzać czas, dawał mi jakieś nadzieje.
Trochę się zdziwiłam gdy w środku dnia usłyszałam swoje imię. Inni terminatorzy powinni być zajęci swoimi obowiązkami, kto niby wrócił teraz do legowiska? Nie kojarzyłam na początku nawet głosu. Nie mogłam zbytnio obrócić samej głowy by sprawdzić kto to, musiała wstać i całym ciałem się obrócić do kota, którym mnie zawołał.
Serce mi stało, gdy zobaczyłam sylwetkę buro-białego wojownika. Cała się napięłam, a moje łapy zadrżały. Gdy byłam świeżo po wypadku, cały czas szukałam kota, którego mogłam obwinąć. Po takim czasie dojrzałam już do myśli, że wypadek to wypadek i na nikogo nie mam prawa zrzucać winy. Na samym początku jednak ze wszystkich kotów padło na Korzennego Języka. Byłam zbyt rozsypana, więc żeby zrzucić z siebie poczucie winy, w myślach zaczęłam obwiniać za wszystko Korzenia, byle by mieć kogoś, na kogo mogłam wylewać swoje frustracje. Miałam nawet w planach po wykurowaniu od razu skonfrontować się z kocurem i dać mu w twarz za wszystko, ale ostatecznie ochłonęłam. Nie mniej naprawdę, naprawdę, naprawdę ze wszystkich kotów z nim najbardziej nie miałam ochoty rozmawiać.
- Wyjdź. Wyjdź stąd. - wyparsknęłam bardzo poważnym głosem. Może i powinnam zachować więcej szacunku dla starszego wojownika, ale jakoś w tamtej chwili nie miałam ochoty.

Korzenny Język miał głęboką nadzieję, że mimo wszystko Kacza Łapa go nie obwinia. Tego obawiał się najbardziej, a nie chciał mieć z nikim żadnej zwady. Był kotem, który lubił być lubiany i ciężko znosił sytuacje odrzucenia. Stąd też wynikało jego drążenie relacji z Żabią Łapą, do której za wszelką cenę próbował dotrzeć. Wiedział, że nie wszyscy muszą go kochać, ba!, nie oczekiwał tego, ale jednak... nie chciał, by ktoś żywił do niego nienawiść.
Gdy jednak Kacza Łapa się odezwała, Korzeń poczuł jak ściska mu się gardło. Czyli jednak obwiniała. Niedobrze. Należało to jakoś odkręcić, tylko jak...? Nie chciał Kaczki do niczego zmuszać, ale też po wielokrotnym rozmyśleniu sytuacji, która zaszła na zbieraniu ziół, nie mógł jej pozbawić prawa do obarczania go winą za swój los. Ostatecznie zgodził się, by niedoświadczona, młoda terminatorka poszła razem z nim i na dodatek oddaliła się od niego w glębi terenów Klanu. Teraz rozumiał, jak bardzo nieodpowiedzialnie się zachował. Naraził bezbronną kotkę na oczywiste niebezpieczeństwo. Niepotrzebnie ślepo zaufał decyzji Lodowego Potoku, tym bardziej, że z pewnością nie był kotem znającym się na zarządzaniu patroli czy czymś takim - był medykiem. Korzeń nabrał powietrza do płuc i wypuścił powoli, zbierając myśli.
- Wiesz, Kacza Łapo... wydaje mi się, że unikanie rozmowy ze mną donikąd nas nie zaprowadzi. - powiedział łagodnie, uważnie i ze spokojem wypowiadając słowa. Nie zbliżył się do terminatorki. Nadal stał w progu legowiska, nie chcąc zabierać jej przestrzeni. Wyczuł po jej głosie, że zdecydowanie nie jest tu przez nią mile widziany. Potrafił też zrozumieć, dlaczego nie chciała z nim rozmawiać. Ale w końcu musiała. Nie mogli się teraz do końca życia unikać bez słowa wyjaśnienia. To już było niepoważne. - Rozumiem... rozumiem, masz prawo mnie winić. Bo zawiniłem, nie będę tego ukrywać. I możesz mi wierzyć, że z chęcią cofnąłbym czas. - dodał pokornie i z wyczuwalną nutą smutku, przymykając oczy i zwieszając głowę. Był gotowy na lincz z jej strony. W zasadzie to na niego zasłużył. Jeśli Kacza Łapa chciała się na nim wyżyć, miała do tego w tym momencie pełne prawo.

No i Korzenny Język nie wyszedł. Świetnie. Poczułam, jak moje futerko jeży się na plecach, a potem położyłam po sobie uszy, gdy ten się do mnie odezwał.
Unikanie rozmowy nas donikąd nie doprowadzi? A do czego doprowadzi nas rozmowa? Gdziekolwiek to ma być, nie mam ochoty tam docierać, nie mam ochoty patrzeć na burego wojownika, nie mam ochoty mieć żadnej interakcji z nim. Prychnęłam cichutko i podniosłam się, gdy ten zaczął wykładać mi monolog, do czego mam prawo oraz jaki to on nie jest winny. Świetnie, super. Dokładnie tę samą rozmowę przeprowadziłam sama ze sobą, siedząc Gwiezdny Klan wie ile w lecznicy Lodowego Potoku. Nie chce żadnej rozmowy na ten temat, bo wszytko poukładałam już w swojej głowie.
Skoro Korzenny Język nie chce wyjść, to JA wyjdę i koniec tematu. Zaczęłam stawiać ciężkie kroki w stronę wyjścia z Drzewnej Mordki naburmuszona jak tuzin bażantów.
- Nie winie cię Korzenny Języku i obydwoje nie umiemy cofać czasu. Koniec tematu. - wymiauczałam zmęczonym głosem, gdy mijałam wojownika progu legowiska. Rozejrzałam się po obozie, zastanawiając się, gdzie mogę uciec przed Korzeniem. Dużo mi nie zajęło podjęcie decyzji, że najłatwiej będzie pójść do Małej Mrówki, która pewnie zajmuje się teraz niańczeniem jakiegoś miotu. Spytam się co u niej, spytam, czy czegoś nie chce no i tyle. Kociarnia to zawsze była przyjemna ucieczka. Powrót do kochającej matki i powrót do wspomnień kocięcego życia.

[zt chyba ze korzeń poleci za jajem :sadcursedpajac ]

Korzeń miał inne plany co do przebiegu tej rozmowy, jednak Kacza Łapa postanowiła szybko zakończyć temat. Gardło wojownika ścisnęło się i bez słowa przepuścił kotkę w przejściu, obserwując ją lekko tępym wzrokiem.
- Jak sobie życzysz...  - odparł niemrawo po chwili, gdy zaczęła się oddalać. Najwraźniej wciąż było za wcześnie. Reakcja terminatorki sugerowała kocurowi - mimo zapewnień, że go nie wini - iż jednak czuje do niego urazę. Raczej by przed nim teraz nie uciekała, gdyby było inaczej... W każdym razie Korzeń nie zamierzał za nią podążać. To był zupełnie inny przypadek, niż Żabia Łapa, za którą pewnie by polazł, ale Kaczce nie chciał zartuwać życia, jeśli sobie tego nie życzyła.
Wojownik westchnął, wzrokiem odprowadzając terminatorkę zmierzającą do kociarni. Może faktycznie nie mieli o czym tu rozmawiać. Korzeń tak naprawdę jedyne, czego potrzebował, to zobaczyć, że kotka nie ma mu za złe, odczuć z jej strony... wybaczenie. Ale to nie nastąpilo. Jej słowa, jej początkowe zdenerowanie jego pojawieniem się, wcale go o tym nie przekonywały. I to go nie uspokajało wewnętrznie. Nie mógł jednak dla swojego spokoju sumienia wymuszać na kotce, która tyle przeszła, by mu wybaczyła.
Po krótkiej chwili, zrezygnowany ruszył w teren, by swoje nagromadzone emocje przekuć w jakąś aktywność, choćby polowanie.



/zt

Okoń szukał towarzystwa w kotach, które były jego wieku. Jednak nieszczęsnie prawie ci wszyscy byli już range wyżej. O dziwo to nie sprawiało problemu kociakowi, gdyż skrupułów przed wyjściem do legowiska terminatorów nie posiadał. Zrobił to całkiem żwawym pewnym krokiem, aby nie wyjść na lękającego się wszystkiego dzieciaka. Miał ochotę zamienić kilka słów z siostrą, jedną z nich poprawiając się. Rozglądał się po legowisku dobre kilkanaście uderzeń serca. Końcowo nie znajdując kocicy zwanej Brzozowa Łapa. Widocznie była na treningu. Bądź innym bardzo ważnym, terminatorskim zajęciu.
Rudy nie poddawał się i z resztką nadziei przysiadł przy Drzewnej Ścianie, wyglądając na kogoś kto rzeczywiście na kogoś tu czeka. Może siostra wróci akurat kiedy tu będzie. A jeśli nie, to znajdzie ją innym razem.

// Brz00za

A właśnie że była na bardzo poważnym terminatorskim zajęciu zwanym "trening z Rozrzażonym Krokiem." Dziś w repertuarze... to co zwykle. No ale to nic! Ważne że kotka czuje progress i ma mentora z którym przyjemnie spędza się czas. Odetchnęła z ulgą gdy weszła do obozu, niby nie była typem flegmatyka ale rudzielec potrafił ją docisnąć jeśli chodzi o sprawność fizyczną. Skierowała się do Drzewnej Mordki, a gdy na horyzoncie zauważyła Okoniową... Okonią Łapę to zrobiła lubiane przez nią wejście tygrysa! Czyli skok i lądowanie obok lub na osobie z którą się witasz. Jednak tym razem wylądowała ona obok brata. Pewnie nawet by nie poczuł bo jest wielki jak drzewo w porównaniu do reszty sióstr!
- Cześć! - przywitała się z entuzjazmem szturchając brata - No co tam w wielkim świecie? Opowiadaj.
W sumie życie kociaka w wieku terminatorskim to chyba najgorsze co może być. Brzoza mogła jakkolwiek wychodzić z obozu, a taki Okoń? Przecież rangą jest jeszcze kocięciem więc mógłby być zatrzymany przed wyjściem pod pretekstem posiadanej rangi.

[Sesja wygaszona można sobie pisać]

Tęczowa Łapa właśnie wróciła z małej wyprawy w okolice obozu w poszukiwaniu materiałów na swoje legowisko. Na zwykłym mchu spało jej się okropnie niewygodnie. Wyprawa zakończyła się zbalezieniem nowego, znacznie miększego rodzaju mchu, niewielkiej ilości trawy i liści oraz kwiatów polnych do przyozdobienia legowiska. Jej ulubionymj były bez wątpienia wrzosy, zebrała ich najwięcej.
Zanim jednka zaczęła pracę nad legowiskiem, postanowiła odpocząć chwilę przy Drzewnej Ścianie. Przez chwilę ostrzyła sobie pazury na korze drzewa i położyła się obok swoich "materiałów budowlanych", na odpoczynek. Przyciągnęła do siebie kilka kwiatków by odrzucić te wyglądające nienajlepiej.

//Barania Łapa

Z nim akurat po taką wyprawę po świeży mech udać się musiał Mniszkowy Płatek. I to nie dlatego, że Barania Łapa się bał, ale po prostu był zbyt młody, miał tylko sześć księżycow. Nie wiedział praktycznie nic, więc wyjście z dorosłym kotem było rozsądniejsze i point czuł się w jego towarzystwie bardziej komfortowo, niż gdyby miałby iść z kimś obcym, bądź swoją matką, Miodowym Nosem, z którą miał średniawe relacje, było to widoczne gołym okiem.
Nim młodzik wszedł do legowiska terminatorów, pożegnał się z ojcem, mocno go przytulając. Może i był terminatorem, może i powinien wchodzić powoli w dorosłość, ale według Barana przytulenie rodzica nie było niczym zły, bo przytulać się można w każdym wieku.
Potem z mchem pysku ruszył przed siebie, niezbyt patrząc się jak idzie, co zakończyło się tym, że na kogoś wpadł. Niebieski prędko odskoczył w tył, strosząc futerko. Mech który trzymał w pysku leżał teraz na jego przednich łapach.
— PRZEPRASZAM, nie chciałem-! — krzyknął spanikowany. Nawet się nie spojrzał, na kogo wpadł.

Kotka otrzepała się nieco, lekko zszokowana nagłą kolizją. Od razu spostrzegła, że kotem, który na nią wpadł jest Barania Łapa, kocur, który był mianowany na terminatora razem z nią. Z tego co wiedziala, był dość nieśmiały i cichy.
- Uważaj jak chodzisz, bo zrobisz krzywde sobie i innym - miauknęła nieco zirytowana, ale przy tym trochę miękko. Nie miala na celu wystraszyć kocurka anie tym bardziej być nie miła, chodź nie lubiała kiedy inne koty na nią wpadały. No i poza tym, nie miała żadnych przyjaciół, nie chciała ryzykwoać szansy na zaprzyjaźnjenie się z kimś swoimi nerwami.
- Coś ci spadło - dodała, widząc mech, który rozrzucił wokół siebie.

Trudno było stwierdzić, dlaczego Barania Łapa był...no właśnie. Taki cichy. Nieśmiały. Przecież jego rodzina była inna. Ekstrawertyczna. A jego matka, Miodowy Nos słynęła ze swoich kawałów.
Point położył uszy po sobie, cały czas patrząc na starszą od niego terminatorkę, która była o dziwo na tej samej ceremonii co on...ale to mniejsza.
— Och, haha, faktycznie. — mruknął, zerkając na mech pod swoimi łapami. Później się zajmie jego sprzątnięciem. Jak na razie musi sobie... poprawić opinię kotki na jego temat? Bo raczej nie była pozytywna. A przynajmniej tak myślał. Bo już od razu przy pierwszym spotkaniu się o nią przewrócił. Haha. Zabawne. Tak bardzo chciał, by miał tu teraz kogoś bliskiego. Z rodziny. Kto by mu pomógł być bardziej odważnym. Pewnym siebie. Naprawdę go denerwowała jego nieśmiałość, nieumiejętność prowadzenia rozmowy z innym kotem.

Obrzuciła kocura zmieszanym wzrokiem. Wydawało się, że zrobiło mu się trochę... niezręcznie... No trudno, zaraz spróbuje trochę rozluźnić atmosferę.
- Widzę, że nie tylko ja postanowiłam wybrać się po rzeczy do legowiska - zaśmiała się, przysuwając w jego stronę część przyniesionego przez niego mchu, który upadł pod jej łapy. - Ten zwykły mech, który tu był wcześniej jest strasznie niewygodny, prawda? Sama wybrałam się dziś po jakiś lepszy.
Rany, co za rozmowa o niczym - zbeształa się w myślach. Ale w sumie ledwo znała Baranią Łapę, nie mieli (jeszcze) wspólnych tematów. No cóż, można mieć tylko nadzieję, że z czasem się to poprawi i może nawet zostaną kolegami?

Błękitek swobodnie chodził po obozie kiedy nagle di jego głowy wpadł pewien pomysł, jak już ma zamiar otwierać się do kotów mógłby zacząć rozmawiać ze swoim rodzeństwem. Podszedł on do Drzewnej Ściany na której były widoczne wiele śladów pazurów po czym wszedł on trochę niepewnie do legowiska terminatorów, kiedy tylko wszedł do środka od razu zauważył jedną ze swoich sióstr, Pszczelą Łapę. Jak tylko ujrzał ją podszedł on do niej i przywitał się z nią.
- Witaj Pszczela Łapo! Jak tam u ciebie?
   Rzekł pewnym siebie tonem, lęk który wcześniej tak bardzo mu przeszkadzał, został przez niego zapomniany i porzucony, nie sprawiał on sobie teraz z niego sprawy, możliwe że to przez to że rozmawia z członkiem swojej rodziny której wcześniej tak się.. Bał.. Można powiedzieć że od momentu kiedy zaczął otwierać się do innych jego wstyd od pokazywania się w oczach swojej rodziny zniknął, tak samo jak lęk który tak bardzo mu przeszkadzał. Nie pozbył się go całkowicie i czuł lekki stres przez popełnieniem błędu lecz stres nie był tak mocny jak podczas początku rozmowy z Rozżarzonym Krokiem.
   Po przywitaniu się z Pszczelą Łapą usiadł on obok niej czekając na jej odpowiedź, mogła być trochę zmieszana przez to że Błękitek chyba po raz pierwszy od dość dawna zaczął z nią rozmowę, zazwyczaj to inni zaczynali ją kiedy chcieli porozmawiać z Błękitkiem. Na pyszczku kociaka widniał przyjazny uśmiech skierowany w stronę swojej siostry, w legowisku nie było dużo terminatorów przez to że większość z nich poprostu była na treningu lub pomagała w zapotrzebowaniach klanu. Kocurek chciał kiedyś również mieć cały zajęty dzień i zapomnieć o wszystkich zmartwieniach skupiając się na pracy i treningach, nie musiałby wtedy przejmować się spojrzeniami a nawet lękiem które męczą go od bardzo bardzo dawna.

Błękitek zdziwił się na ton i słowa kotki, nawet się z nim nie przywitała i nie odpowiedziała na jego pytanie, w tym momencie musiał przygotować się na nie zbyt miłą konwersację z siostrą, patrząc na jej ton rozmowa nie zapowiadała się ciekawie i miło.
- Nie widzę powodu aby teraz tam siedział, poza tym, chciałem Cię odwiedzić i porozmawiać z tobą.
Odpowiedział pewnym siebie tonem, jego lęk trochę wyjawił się ale nie na tyle aby przestraszyć kociaka do stopnia ucieczki. Oczekiwał odpowiedzi siostry w małym stresie który towarzyszył mu od wypowiedzi Pszczelej Łapy, czy naprawdę nie mógł z nią spokojnie porozmawiać czy spotkać się z nią? Może kotka nie przepadała za nim czy coś w tym stylu, Błękitek szybko jednak odgonił od siebie wszystkie myśli wiedząc że w ten sposób jego lęk wyjawnił się i zacznie pokazywać swoje efekty, którymi zazwyczaj jest stres, strach i niepokój co zawsze jest strasznie widoczne kiedy kociak nie jest w stanie kontrolować lęku. Próbując nie myśleć o tym wszystkim wyczekiwał niecierpliwie odpowiedzi siostry, prawie zawsze nie była ona jakoś towarzyska ale ze wszystkimi pomimo ich charakteru próbował się zapoznać, musiał nauczyć się wszystkiego na temat tego jak odpowiedzieć innym na różne pytania czy jakie pytania on powinien zadać w jakiej sytuacji, miał zamiar iść na następną ceremonię lecz nie myślał jeszcze o tym jakie odstanie imię i jaki mistrz zostanie mu przepisany. Miał nadzieję że nie będzie on ani surowy ani popularny w klanie.
Przez stres Błękitek zaczął delikatnie ugniatać łapami ziemię nadal czekając na odpowiedź ze strony Pszczelej Łapy, był strasznie zaniepokojony jej odpowiedzą a myśli o tym w jaki sposób może ona się odezwać znowu powróciły mu do głowy, znowu próbował o nich zapomnieć lecz tym razem myśli wbiły mu się w głowę na amen. Zestresowany lekko Błękitek nawet nie umiał ukryć swojego delikatnego stresu który wzrósł dość niedawno.

Błękitek zauważył że jego siostra zmieniła ton, teraz brzmiał.. Jak by strasznie niepewna swoich słów? Jakoś w tym stylu, kociak przyszedł tu aby porozmawiać z siostrą na różne tematy, na przykład jak mija jej trening albo jakie ma dzisiaj samopoczucie.
- Przyszedłem porozmawiać na różne tematy, nie wybrałem jakiegoś konkretnego.
Rzekł tym razem już luźniejszym tonem do Pszczelej Łapy, nie chciał jej poddenerwować ani zirytować, rozmawiał z rodziną raz na psi rok więc nie wiedział o nich zbyt wiele, pomimo tego że było to jest biologiczne rodzeństwo nie był pewny jak niektórzy z nich zareagują na większość jego pytań, był strasznie nie ogarnięty w tym temacie, jedyne co wiedział że ma rodzeństwo a ich rodzice nienawidząc się z całych swoich serc.
- Tak więc, jak tam u Ciebie?
Powtórzył swoje pytanie i zaczął oczekiwać odpowiedzi ze strony siostry, błagał w myślach Klan Gwiazdy o to aby siostra na niego nie nakrzyczała albo zignorowała w odpowiedzi. Kociak kątem oka zaczął rozglądać się po legowisku terminatorów, będzie to miejsce w którym tak czy siak będzie przebywał więc nie widział problemu w tym aby zaczął już poznawać miejsce w którym będzie niedługo spał i rozmawiał z innymi.
Było tu dość dużo posłań, Błękitek nie miał zielonego pojęcia które z nich jest zajęte a które nie, wszystkie wyglądały praktycznie tak samo i niczym się nie różniły. Kociak skupił cały swoje skupienie na siostrze nadal wyczekując na odpowiedź możliwe że ona sama zacznie jakiś ciekawy temat albo tak jak już mówiłam nakrzyczy na niego bądź go zignoruje. Nie był w stanie nic stwierdzić po znajomości charakteru kotki bo.. Nie za bardzo znał jej charakter, w sensie, znał jej charakter jaki miała z czasów kociaka ale to jaki charakter ma teraz jest dla niego jedną wielką zagadką. Z jednej strony ciekawy był co powie w odpowiedzi Pszczela Łapa ale z drugiej strony.. Bał się co w swojej wypowiedzi zawrze kotka i jakim tonem to powie. Nie miał zielonego pojęcia czego może spodziewać się po niej więc myślał o najgorszym, czyli o wyśmianiu go czy zrobieniu mu krzywdy co znowu wypuściło jego lęk na zewnątrz, myśli o tym pogłębiały jego lęk i bardziej pokazywały go, tak jak każda rzecz która powodowała lęk kociaka była przez niego ignorowana, po pewnym czasie lęk znowu znikł, Błękitek nie wiedział na jak długo uczucie te zniknie ale jak na razie cieszył się z tego że go nie ma.