Całe szczęście nie musieli długo iść, żeby coś zwęszyć! A raczej... Siwek na pewno zwęszył. Głód jak nic sprawił, że jego zmysły się wyostrzyły, a tym samym wyniuchał coś, co mógłby przekąsić! Jeszcze tego nie widział, ale z pewnością jeśli podąży w tamtą stronę, to przekona się, co to takiego.
Zerknął na Kasztanową Łapę.
- Chyba coś czuję - szepnął do kotki i delikatnie smagnął ją ogonem w tylną łapę, żeby na niego spojrzała, po czym wskazał nosem w stronę, z której wyczuł trop zwierzyny - Idę w tamtą stronę. - mówił cicho, żeby nie przepłoszyć czegokolwiek, co mogło się w trawie kryć, po czym ugiął łapy i zaczął powoli iść w stronę źródła zapachu. Serce mu biło jak oszalałe, miał szansę na pierwszą zdobycz! Nawet jeśli nie miał najmniejszego pojęcia o polowaniu.

Kasztan poczuła lekki dotyk na łapie i podążyła za wzrokiem tamtego po czym skinęła mu głową dając znać, że zrozumiała. Następnie ona sama przystanęła w miejscu i zaczęła węszyć, jednak do jej nozdrzy dotarł zapach zupełnie inny niż zwierzyny... zapach drapieżnika.
Kotka cała aż napuszyła się czując to, i uświadamiając sobie, że zapach ten jest świeży. Od razu wyobraziła sobie w głowie głodnego wilka, lisa czy niedźwiedzia, który może czaić się gdzieś w pobliżu. Co miała zrobić? Czy rozsądnym było podążać za tym zapachem? Z drugiej strony... Czy zostawi tak tego drapieżnika na wolności?
Nerwowo poruszyła ogonem i zdecydowała, że nie będzie podążać za tym zapachem. Kiedy wróci do obozu zgłosi go któremuś z wojowników, i wtedy oni się tym zajmą. Ona w pojedynkę nie ma co próbować. A tym bardziej z Siwkiem, którego może niechcący narazić.
Postanowiła więc ruszyć za młodszym kocurem, jednak powoli i po cichu, i trzymając dystans na tyle, żeby nie przepłoszyć jego zwierzyny.

Och... Na coś trafił! Gdy tylko zobaczył ptaszysko, rzucił porozumiewawczy uśmiech Kasztanowej Łapie. Chciał spróbować sam, nawet jeśli miałoby mu nie wyjść! No dobra, to jak to tam działa... Na pewno trzeba się podkraść!
Dlatego też po prostu przypadł do ziemi, oczy miał utkwione w ptaszynie. I po prostu... Zaczął iść powoli przed siebie. To nie mogło być takie trudne, no nie? Gdyby udało mu się podejść wystarczająco blisko, to wyskoczy i złapie tę ptaszynę w swoje kły!

Kasztan podreptała za nim, na początku nie dostrzegając ptaka przez zamartwianie się zapachem drapieżnika. Wkrótce jednak do jej nozdrzy dotarł zapach zwierzyny i kotka dostrzegła poruszającego się w trawie jarząbka.
Zatrzymała się aby dać Siwkowi spróbować go złapać, jednak jeszcze wcześniej chciała dać mu jakąś poradę. W końcu to jego pierwsze polowanie i ten pewnie nie miał pojęcia co robić, a ona mogła powiedzieć mu o wietrze, o podchodzeniu od tyłu...
- Czekaj...- szepnęła cicho za nim, jednak ten już skradał się po ptaka. Kotka westchnęła cicho, już wiedząc, jak skończy się to polowanie.
Nie przerywała jednak i zaczekała w miejscu aby obejrzeć całą sytuację. A nóż mu się uda?

Szedł tak powoli czując, jak już ślinka mu cieknie z pyska na samą myśl o świeżej zwierzynie... Kiedy usłyszał nagle szept Kasztanowej Łapy.
- Huh...? - spytał cicho, ale wtedy usłyszał szelest trawy... No nie, ptak mu zwiewał! - O nie, nie ma mowy, że dam ci uciec! - zawołał od razu puszczając się pędem za ptaszyskiem. Dziwiło go to, że po prostu nie odleciał, ale może i lepiej dla niego! Wciąż miał szansę!

Kasztan nie zdziwiło to, że ptak zaczął uciekać. Ale w tym ułamku sekundy dotarło do niej, że ma szansę pomóc Siwkowi póki zwierzyna jest jeszcze na ziemi.
Widząc, że ta rzuca się do ucieczki a Siwek za nią, najszybciej jak mogła podbiegła zwierzynę z przeciwnej strony, mając na celu zapędzić ją z powrotem do Siwka aby ten mógł ją złapać.

Rzucił nawet uśmiech Kasztanowej Łapie widząc, jak ta chce mu pomóc. Ptaszysko jednak było sprytne i zmieniło kierunek biegu, więc Siwa Łapa popędził za nim! Nie da uciec swojej pierwszej potencjalnej zdobyczy, a przynajmniej nie bez walki! Miał nadzieję w końcu złapać ją w swoje łapy i szczęki... O ile wyrobi na zakręcie.

Kotka biegła dalej i miała nadzieję, że Siwek zdąży złapać ptaka w pazury, jednak ten nagle odbił w bok. Przez to ta na szybko musiała hamować i zwolnić, prawie że wpadając na czekoladowego kocura. Od razu odbiła w bok za ptakiem, zostawiając za sobą kupę kurzu i dymu.
- Już prawie!- zawołała do Siwka w biegu, znów próbując choć trochę zagonić ptaka do tamtego. Ugh, jeśli tak dalej pójdzie, to sama zaraz rzuci się na to ptaszysko i je zabije, bo powoli zaczynało ją już denerwować tym swoim uciekaniem.

Czuł, jak powoli zaczyna brakować mu tchu... Ale nie podda się! Jeszcze nie...! Może akurat ten skok okaże się być tym szczęśliwym! Szczególnie że Kasztanowa Łapa mu dopingowała... No nie mógł jej zawieść no! No i nie mógł się dać prześcignąć jakiemuś ptaszysku! Chociaż długo już sam Siwek pewnie i tak nie pociągnie...

Kasztan z każdą chwilą widziała, że Siwek męczy się coraz bardziej i prychnęła pod nosem. Niemożliwe, że mały ptaszek zrobi z nich nieudolnych i ich ośmieszy.
Włożyła całą swoją siłę w to aby teraz przyspieszyć za zwierzyną i kiedy zbliżyła się, wyskoczyła do przodu z wysuniętymi pazurami. Już po tobie, ptaszysko!

Im bliżej był tego jarząbka, tym więcej miał motywacji do biegu! Ptaszyna pewnie też już powoli zaczynała męczyć się ucieczką, więc złapanie jej było kwestią czasu! Jeszcze chwila, jeszcze trochę... I... Skoczył...!
...ale w tej samej chwili coś skoczyło na niego, przygniatając go do ziemi. Aż zaparło mu dech w piersiach, co dla tak wymęczonego kocurka nie było najprzyjemniejszym doświadczeniem!
Zakasłał głośno, ale zanim zorientował się, co właściwie się stało... Zauważył trzepot skrzydeł między swoimi łapami. Złapał... Złapał to...? Nie czekając ani chwili dłużej, zacisnął zęby na szyi jarząbka, by skrócić mu cierpienie... No i przy okazji zyskać przekąskę!
Dopiero kiedy ten przestał się ruszać, odwrócił łebek i... Zauważył, że leży na nim... Kasztanowa Łapa. Em. Niedobrze... ZNACZY DOBRZE! Znaczy... Uuuuuugh!
Biedny zastygł po prostu w bezruchu... I tak leżał. Nie mając pojęcia, co zrobić. Dalej trzymał tego ptaka w zębach z paniką w oczach. Jeszcze czuł, jak pod futrem robi mu się gorąco, a serducho wali jak oszalałe! Ciekawe, czy to przez bieg, czy...
- ........wygodnie? - tylko tyle zdołał z siebie w końcu wydusić. Oczywiście nawet się nie ruszył.

Kasztanowa Łapa nie spodziewała się, że zamiast jarząbka upoluje... Siwka.
Nawet nie zorientowała się, że skoczył w tym samym czasie co ona i oboje wylądowali w tym samym miejscu. Kotka poczuła jak się przewraca i ląduje na kocurze, lecz była zdecydowanie zbyt bardzo zdezorientowana żeby zrobić cokolwiek przez kilka sekund.
Kiedy wylądowała w miejscu i już się nie ruszała, zastygła w bezruchu analizując to, co się stało, po czym powoli niczym żółw odwróciła głowę w stronę twarzy Siwka w dole.
Zobaczyła jego spanikowane oczy i pysk, z którego zwisał ptak, lecz nie była w stanie przez chwilę się odezwać. Leżała tak przez dobre kilkanaście sekund, a kiedy Siwek zapytał, czy jest jej wygodnie, kotka...
Kotka wybuchnęła śmiechem.
Coś, czego na co dzień nie można było u niej zobaczyć.
Kasztan się śmiała!!
Kiedy zorientowała się, że śmieje się na głos, zakryła się łapami i położyła głowę na grzbiecie Siwka w celu uspokojenia się. Chwilę tak siedziała, jeszcze cicho się śmiejąc, na co wskazywał jej podnoszący się grzbiet, po czym podniosła głowę. Na jej pysku wyraźnie malowało się rozbawienie, jednak było widać, że walczy ze sobą aby je ukryć, a gdyby nie miała na sobie ciemnego futra, pewnie była by cała czerwona.
Dopiero wtedy rozejrzała się dookoła i zaczęła złazić z tamtego, stawiając każdą z łap po kolei na ziemi. Kiedy już uwolniła go ze swego uścisku stanęła w miejscu patrząc na niego i nie odezwała się przez dłuższą chwilę. Sama nie wiedziała czy to dlatego, jak pewnie właśnie się ośmieszyła, czy dlatego, że była w szoku że w ogóle coś udało im się złapać przy takiej kraksie.
- To... jednak polowanie się udało... Co nie?- odezwała się w końcu i usiadła, spuściła pysk aby jeszcze kilka razy zachichotać po czym spojrzała na niego z już normalną ekspresją. - Brawo, udało ci się.
Zatrzymała się na moment i patrzyła na niego, po czym wiedząc, że już i tak zdradziła swoje rozbawienie i zawaliła bycie poważną, dodała:
- I tak, było dość wygodnie.

Słysząc śmiech Kasztanowej Łapy... Chyba znowu złapał małego errora. Położył na kilka uderzeń serca uszy po sobie zupełnie nie spodziewając się takiej reakcji ze strony kotki, być może nawet przez moment będąc pewien, że się zbłaźnił...
...ale wtedy zdał sobie z czegoś sprawę. Chyba... Nigdy nie słyszał jej śmiejącej się w głos. Nawet widok jej uśmiechającej się był... Czymś dosyć rzadkim! I na dodatek... Brzmiała całkiem uro-
- AAAAUUUUU! - wrzasnął głośno czując, jak nagle jego prawa tylna łapa znów się podkurcza w najmniej odpowiedniej chwili i boli jak diabli! W dodatku przez dobrą chwilę nie mógł do niej dosięgnąć, będąc przygniecionym przez Kasztan, choć ta pewnie podniosła się od razu widząc, że co jest nie tak. Eee... To jak tam Wieczorna Rosa mówiła? Poruszać paluszkami, powoli wyprostować łapkę i rozluźnić mięśnie... Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić!
Całe szczęście po chwili paskudny ból puścił, a Siwek w końcu rozluźnił się i padł na dobrą chwilę na ziemię zdyszany... Łebek trzymając na zagryzionym przed chwilą ptaku. Hmm... Całkiem przyjemnie... Mógłby tu tak us...
No tak. Polowanie. Poderwał się zaraz gwałtownie i to był błąd, bo łapa wciąż była obolała. Syknął cicho unosząc ją lekko w górę... I po prostu usiadł. Starając się nie opierać ciężaru na tej nodze.
- Em... Tak. - odpowiedział na pytanie kotki i kiwnął energicznie łebkiem. Może trochę zbyt energicznie, bo mu się w nim aż zakręciło - Eeemmm... Dz-dzięki... Haha... - zaśmiał się jakby nerwowo i przesunął energicznie ogonem po trawie, pacając łbem jarząbka, aż lekko się wzdrygnął. No tak, przecież leżał obok.
- Eee... T-to d-dobrze... Haha... - spuścił nawet nieco łebek, chowając nos w kryzie - A-ale... N-nie udałoby mi się g-gdyby nie ty... - mruknął cicho, ledwo słyszalnie. Mimo wszystko... Był jej cholernie wdzięczny za pomoc! Być może gdyby jednak go nie dogonił, to ona by go złapała?
- ...no i chyba przepłoszyłem nam całą zwierzynę z okolicy...

Kotka słysząc, jak ten zaczyna piszczeć i syczeć nagle odsunęła uszy do tyłu, nie wiedząc, co się dzieje. Czy zrobiła mu krzywdę skacząc na niego? Czy złamał sobie coś?
Nie zdążyła nic zrobić, jedynie wstała i podeszła o krok do niego z celem zapytania o co chodzi, lecz ten wtedy położył się na ziemię i zaczął dyszeć.
- Em.. Siwek..?- powiedziała cicho ta i ten nagle się zerwał po czym usiadł, a kotka została w miejscu i spojrzała na niego niezrozumiałym wzrokiem.
Wtedy zaczął się dziwnie zachowywać, jąkać, i w ogóle robić dziwne rzeczy, na co Kasztan odsunęła się odrobinę.
Kiedy ten skończył mówić, kotka lekko potrząsnęła głową.
- Pal licho ze zwierzyną- odezwała się, przyjmując poważną minę- ale co to było? Co się stało??- zapytała, skanując go od końcówki ogona aż po czubek uszu. - To ta twoja łapa, o której mówiłeś? Może wrócimy do obozu i pójdziemy do Wieczornej Rosy? Nie wyglądało to dobrze- powiedziała, mając na myśli nagły krzyk i syczenie kocura.
Mimo wszystko usiadła i spojrzała na niego, zapominając już o swoim nienaturalnym zachowaniu. No trudno. Wymknęło jej się, czasem się zdarza.
To znaczy... U niej się nie zdarza, no ale trudno.
Spojrzała na niego całkiem poważnie, mając nadzieję, że to nie ona zrobiła mu krzywdę.