Zdradliwy pomiot. Napierało mu na koniec języka. Polik go zapiekł, lecz nie krwawił.
Mroźny panicz powstrzymywał jednak swe słowa - Nie bowiem Słonecznik był tym gorszym z braci.
Nieudolnym, lecz napewno nie barbarzyńskim, jak Siwa Łapa.
Mrugał, by pozbyć się piachu z lodowych ocząt, a gdy w polu rozmazanego widzenia ukazała się czarna plama - Odskoczył w przeciwną stronę, siłą mięśni chcąc stworzyć dystans.

Słonecznikowa Łapa poczuł ukłucie satysfakcji, gdy udało mu się z powodzeniem najpierw oślepić brata, a potem go uderzyć. Postanowił wykorzystać fakt, gdy Mroźna Łapa słabo widział i doskoczył do niego, chcąc zdzielić go łapą w drugi bok pyska.

Piasek w oczach nie pomagał księciu.
Syn Ropuchy poczuł triumf, gdy brat o ciemnej szacie nie trafił w jego polik.
Mroźna Łapa umiał nastawić drugi polik, lecz wolał tego unikać.

Dyplomacja, nie pazury. Czyny, nie słowa. Harmonia, nie chaos.

Odskoczył ponownie w tył, a sam chcąc się odwdzięczyć Słonecznikowej Łapie - przednimi łapami wycelował garstką piachu w pysk brata.
Bez pazurów, bez kłów, lecz jeśli brat postanowił ubrudzić piękne, orientalne lico pierwszy...

Tym razem jego atak nie wypalił za bardzo, a w dodatku Mroźna Łapa chyba postanowił odpowiedzieć mu pięknym za nadobne. Zdecydował się więc na unik w bok, próbując następnie otoczyć nadal nieco oślepionego brata i stanąć za nim.

Powstał pomiędzy nimi dystans. Mróz postanowił szybko go skrócić.
Napiął mięśnie, po czym ruszył szarżą w brata, jednak szybko czmychnął w bok, gdy znalazł się wystarczająco blisko, by zdezorientować czarnego i trafić mu tak samo jak on mu wcześniej - w policzek.

Słonecznikowa Łapa ugiął łapy, widząc jak brat do niego biegnie, gotów w każdej chwili odeprzeć siłowo jego atak. Wtem jednak okazało się, że Mroźna Łapa miał bardziej zawiły plan i gdy tylko skoczył na bok, Słonecznik instynktownie postanowił odskoczyć w drugą stronę, ponownie chcąc zrobić unik.

Mroźna łapa poczuł ukłucie w klatce piersiowej, gdy jego atak ponownie trafił ino brata w nos.
Sparing, nie prawdziwa walka, lecz co jeśli przyjdzie im walczyć naprawdę? Nie mogą się bawić.
Nie mogą sobie pozwolić na błędy.

Mroźny panicz ponownie spiął kończyny, by skoczyć ku bratu. Teraz bez dezorientacji - czekoladowy syn Gawroniego Dziobu chciał brata przybić do ziemi, umięśnionymi łapami celując w jego uciekający bok.

Tym razem nie udało mu się uniknąć ataku. Pacnięcie w nos co prawda nie bolało, ale i tak lekko się skrzywił. Mroźna Łapa znów do niego ruszył, ale on postanowił zrobić to samo. Gdy tylko brat na niego skoczył, zamachnął się łapą, zamierzając uderzyć go w bok szyi.

Ich zabawa, skakanie i gra w kotka i myszkę zakończyła się sukcesem.

Nie Mroźnej Łapy, który to poczuł pazury od środka gardła, szczypanie na skórze.
Jakby chrypa, lecz gorzej.
Kaszlnął raz, dwa, trzy.

Odskoczył od Słonecznikowej Łapy, nawet szczerze zadziwiony. Musiał jednak złapać oddech. Zabolały go płuca.
-Koniec. -
Mruknął pod nosem tonem stanowczym, choć dalej ciepłym co do brata.
Pomyśleć, że cicha woda brzegi rwie. Może w tym z braci skrywał się prawdziwy potencjał?

-Wyśmienicie bracie! Ja jednakże czuje już zmęczenie, nie wiem jak ty. -
Pochwały się należały. Nie był bowiem przywódcą bez serca.

Udało mu się. Znowu. Już miał szykować się do próby ponownego ataku, gdy Mroźna Łapa go zatrzymał. Koniec? Tak szybko? Myślał, że ten z jego braci będzie większym wyzwaniem. Nawet nie zdążył się zmęczyć.
- Nie - odparł na jego pytanie zgodnie z prawdą, w ciszy przyjmując jego gratulacje. - Chodźmy już w takim razie do obozu - dodał i jeśli Mroźna Łapa nie miał już nic do powiedzenia, ruszył wraz nim do obozu. Brązowo-białemu przyda się odpoczynek.

//zt

Koteczka przez chwilę musiała odpuścić trening, bo dopadła ją choroba. Już na szczęście z niej wychodziła, nie da się tak łatwo pokonać byle chorobie. Już wystarczająca długo przesiedziała w lecznicy i nie da się tam znów zatrzymać. Zresztą Wieczorna Rosa nie kazała jej zostać u siebie, więc potraktowała to jako zgodę, na niesiedzenie w miejscu całe dnie tak długo, jak kotka nie będzie prosić się o kłopoty i nie pływać (gdyby z jakiegoś powodu miała taki pomysł) albo pić zimną wodę z mchu. Udała się jednak do Rysiego Gąszczu, bo niosły ją tam łapy chcąc nie chcąc. Nie pokaszliwała, ale nieco drapało ją jeszcze gardło i było dość suche. Kotka znalazła jakiś kawałek śniegu, który topił się i tworzyła się z niego kałuża, a potem powoli piła, ocieplając wodę w pysku, żeby nie pogorszyć stanu gardła.

//Orzechowa Łapa

Czy Orzeszek wyszedł z obozu? Owszem, ale nie sam! Sam by nie poszedł, bo chciał zrobić mały spacerek wraz z bratem, Rześką Łapą, którego namówił na rozciągnięcie łap poza obozem. Tak faktycznie, to Orzeszek chciał się rozglądnąć, czy w końcu zaczynały się pojawiać kwiatuszki na wichrowych terenach. Spostrzegł kilka zielonych pędów, więc gnał dalej przed siebie, ciągnąć za sobą pointa, który, najwidoczniej nie był aż tak zafascynowany roślinami co i on. Oczywiście, poinformował Słodką Gwiazdę, że wyszli sobie razem na spacerek i obiecał jej, że nie będzie się za daleko oddalać.
W pewnym momencie postanowił się nieco od brata oddalić, sugerując mu, że może skorzystać i zapolować, a on sobie jeszcze trochę pochodzi i w razie czego, go zawoła. Oczywiście, nie będzie się za daleko zapuszczać.
Po krótszej chwili zauważył znajomy mu układ futerka, który był na tyle specyficzny, że od razu wiedział, o kogo chodziło.
— Upstrzona Łapo? Cześ! Co ty robisz tak daleko od obozu, co? Też szukasz jakiegoś kwiatka czy coś? Albo ten, teraz co śnieg topnieje, to aż przyjemnie się patrzy, ładniej jest — zamruczał na powitanie kotki, podchodząc spokojnym krokiem do pstrokatej. Obdarował ją lekkim uśmiechem, wyczekując na jej odpowiedź.

- Cześć Orzechowa Łapo. - Powiedziała, raz pochrząkując, bo zadrapało ją w gardle. - Wiesz... - Zaczęła szukać jakiejś wymówki. Miała powód, ale nie chciała o nim wspominać tak o po prostu. Przecież nie powie, że jest w trakcie leczenia choroby, ale zamiast tego odniosła się do innej części wypowiedzi. - Wcale nie tak daleko. Zresztą znamy te tereny, więc to prawie jak obóz. - Machnęła ogonem, a potem połknęła dużą dawkę śliny, żeby namoczyć trochę bardziej gardło. Nie interesowały jej kwiatki tak jak Orzech, ona miała inny cel w przyjściu tutaj, ale głupio było jej o tym mówić. Poza tym nie była na tyle blisko z Orzechową Łapą, żeby jej się zwierzać. No chyba, że dzięki temu dostanie jej sympatię, to mogłaby się poświęcić w zasadzie. No niby nic na tym nie straci.

Nieco zaskoczony, cynamonek otworzył szeroko oczka na słowa Upstrzonej Łapy, po czym lekko otwarł pyszczek, wydając ciche "Ooooh..." z siebie, po czym się lekko zaśmiał, przymykając lekko ślepia.
— Oj, no to nieco się zagubiłem! Pewno zrobiłem z Czerwcem kółko, zamiast gnać przed siebie po terenach — zamruczał. No to nieźle się wrobił. — To w takim razie co cię wyciągnęło z obozu? Jakiś luźny spacerek? OJ, mam nadzieję, że nie przeszkodziłem ci w polowaniu — mruknął, stawiając uszy na baczność, nagle przejęty, że mógł buro-białej przeszkadzać w tej chwili. Nieźle się zaprezentował - nie orientował się, jak daleko był od obozu i teraz jeszcze może nawet jej przeszkadzał.

- Umówiłam się tutaj z kimś, ale nie przyszedł. - Co za głupia wymówka. No ale to zawsze jakaś wymówka. Chrząknęła lekko, bo coś przeszkadzało jej w gardle i sprawiało dyskomfort. - Nie, nie miałam jeszcze polowania na treningu. - Wzruszyła barkami. - Jestem starsza od Ciebie, ale zaczęłam trening z opóźnieniem, niestety. - Wyjaśniła. Orzechowa Łapa nie musiał być tego świadomy i Śliwka by go za to nie zganiła, ani się nie obraziła. - W zasadzie to jeśli chcesz, to możesz mi pokazać co nieco. Chyba, że nie masz czasu. - Skoro nie mogła brać udziału w treningu, to może w ten sposób nadrobi stracony czas?