Plus? Skowronek wydawał się tak samo zszokowany jak Gołab jego wypowiedzią. Minusy? Nie odzywał się przez jedno uderzenie serca, potem kolejne, kolejne i... Ah! Niech on się w końcu odezwie! Gołębie Serce zdał sobie sprawę, że jest niezwykle spięty. Stres ścisnął mu żołądek, czy właśnie powiedział coś bardzo, bardzo, bardzo głupiego? Czy właśnie to... zepsuł? Chciał cofnąć czas, chciał umrzeć, zapaść się pod ziemię i nigdy nie ujrzeć światłą dziennego. Nie przeżyje wyśmiania, nie przeżyje niezrozumienia i odrzucenia. Nieświadomie wstrzymał oddech, w oczekiwaniu na reakcję kocura. W końcu, po chwili, która wydawała się wiecznością, odezwał się.
- Chyba? - mruknął w odpowiedzi na jego pytanie. Może? Miał nadzieję, że w miarę zrozumiał co drugi próbował przekazać. Oh na Gwiezdny Klan. Oh. On naprawdę chyba. Chyba go. Oh. Wziął drżący oddech. Z każą chwilą coraz bardziej chciał się wycofać. Nie było to w jego stylu, zawsze starał się brać odpowiedzialność za swoje czyny i słowa i być z nich dumnym. I w pewnym sensie był, bo nie powiedział nic, co byłoby kłamstwem. Ale nie chciał... Nie chciał stracić Skowronka.
Na jego pytanie wybałuszył oczy. W gardle mu zaschło i jakimś cudem zrobiłomu się jeszcze goręcej. Nagle nie wiedział co zrobić z łapami, ogonem, gdzie się patrzeć. Czy właśnie. Czy. Że on? Gołąb? Razem z Skowronkiem? Tak, tak oficjalnie? Że. Że na. Na randkę. Skowronkowy Trel. Zaprosił go. Na randkę. I oh. Oh Gołąb chyba umrze, jeśli się nie zgodzi.
- Ja. Ja, tak. Tak, oczywiście. Um. Czy, czy to też uznajemy teraz za randkę? - czy brzmiał jakby był zdesperowany? Czemu nikt go nie nauczył, jaksię zachować w takiej sytuacji?! Znaczy, czuł się przeszczęśliwy! Oczywiście. Ale oprócz tego zestresowany i spanikowany. Jak wyjście na polowanie przemieniło się w to?
- I czy to znaczy, że... Że ty um. Mnie? - wydukał. Gdzie się podziało całe jego słownictwo? Jakim cudem Skowronek miał nad nim tyle władzy i on nawet tego nie zawuażył? Nie zauważył znacznie więcej, do tego musiał się ze skruchą przyznać. I gdyby nie słowa przyjaciela, to kto wie, ile by jeszcze nie wiedział. Nie chciał nawet o tym myśleć. Zamiast tego skupił się na Skowronku. Oh Skowronek. Ten cudowny, cudowny kocur, który jakimś cudem stał się dla niego tak ważny. I teraz zapraszał go na radnkę i chyba go lubi i tak strasznie się stresuje i Skowronek naprawdę wyglądał przepięknie i teraz sytuacja z kwiatkami nabierała nowego sensu i zaraz mózg Gołębia wyuchnie.
Gołębie Serce był w tym momencie najszczęśliwszym i najbardziej przerażonym kotem na teranach Klanu Wichru. Mimo iż nigdy by się do tego nie przyznał.

W ułamku sekundy wylądował na ziemi. Nie spodziewając się tego absolutnie runął bez oporów i lekko uderzył w miekką trawę. Zdał sobie sprawę, że to Skowronek przewrócił go, z najpiękniejszym uśmiechem na ziemi. Wyglądał na takiego szczęśliwego. Gołębie Serce nie mógł powstrzymać własnego chichotu i uśmiechu. To się dzieje? Tak naprawdę? Prawie nie mógł uwierzyć, że to wszystko nie zakończyło się jedną wielką katastrofą. Śmiech Skowronkowego Trelu był zaraźliwy i w połączeniu z tym co się właśnie stało sprawiał, że Gołębie Serce czuł się jakby śnił. I nigdy nie chciał się obudzić. Więc, więc to jest to. Są razem na radnce. I pójdą razem na kolejną. Gołąb naprawdę chciałby, aby jego mózg przestał się przegrzewać i skupiać na zapachu i bliskości Skowronka, bo miał wrażenie, że jakakolwiek umiejętność poprawnego wyrażania się zniknęła. Na jego szczęście, bury miał dużo do powiedzenia.
Cóż. Wcale nie pomogło to na przesłodzony uczuciami umysł białego. Jak ma zareagować, jak okazać swoje szczęście? Na to wszystko, na takie wyznanie, na wizję partnerstwa?
- Ja - zaczął lekko drżącym głosem - Ja też się cieszę. Tak, tak bardzo, że nie wiem nawet co zrobić - wyszeptał niepewnie - Ja... Jeteś najważniejszym kotem w moim życiu Skowronku - powiedział już głośniej, próbując wziąc się w garść - I, i bycie z tobą, w ten sposób, to więcej, niż mógłbym sobie kiedykolwiek wyśnić. I po prostu... Zależy mi na tobie. Najbardziej na świecie - delikatnie, trochę niepewnie, otarł się pyskiem o policzek kocura. Bo chociaż zazwyczaj uważał słowa za swoją mocną stronę, to żadne nie wyrażą jego uczuć.
- Jestem taki szczęśliwy - zachichotał, naprawdę nie wiedząc jak to przekazać, oprócz najzwyklejszego śmiechu - Aczkolwiek muszę przyznać, że to była prawdopodobnie najbardziej stresująca chwila w moim życiu - dodał rozbawionym tonem.

Miał wrażenie, że serce pęknie mu od nadmiaru szczęścia. Skowronek droczył się z nim i niby było tak samo jak wcześniej, ale nadal inaczej. Figlarne spojrzenie kocura jasno zdradzało jego nastrój do żartów i Gołębie Serce pomyślał, że bez niego jego życie nie miałoby żadnych kolorów.
- Niemożliwe - zaczął siląc się na poważną minę - Według moich dokładnych wyliczeń i badań, mi zależy absolutnie najbardziej - dokończył z rozbawionym uśmiechem - Nic się do tego nie umywa - delikatnie oddał buremu, trącając go łapą w nos. Trochę zawstydził się własnymi słowami, ale starał się tego nie pokazać. Tak dziwnie mówć takie rzeczy, nawet jeśli były szczerą prawdą. Był przyzwyczajony do noszenia się z taką powagą i godnością... Ale jak zawsze, Skowronek przebił się przez to wszystko, prosto do jego serca.
Stres w takiej sytuacji powinien być oczywisty, ale biały kocur i tak przekrzywił delikatnie łeb w geście zdziwienia słysząc, że drugi również się denerwował. To... Nawet urocze. Miło wiedzieć, że obaj są tak samo zagubieni. A Gołębie Serce nie mógł doczekać się zgłębienia tajemnic tej nowej sytuacji.
- Cóż, subtelny czy nie, ja lubię cię takiego, jakim jesteś - mruknął ciepło - W końcu na dobre wyszło - dodał. Skowronek przesunął się i odsłonił mu widok nocnego nieba. Przez chwilę myślał, że kocur kompletnie się od niego oderwie, ale ten wtulił się w niego kilka sekund później. I szczerze mówiąc, pasowało mu to.
- Hm, tak... Randkowego... - trochę speszony poruszył łapami niepewnie - Um, Jeśli mam być szczery to nie do końca wiem, co się tak właściwie... robi, na randkach. To w końcu moja piersza - stwierdził niepewnie - Ale z tobą chętnie zrobię cokolwiek - z wlepionym wzrokiem w niebo obserwował przez chwilkę spadające gwiazdy - Ale trafiło się dzisiaj romantycznie - zachichotał. Jak często zdarzało się im oglądać spadające gwiazdy? To tylko dodawało wyjątkowości temu wszystkiemu.
- Gdzie myślisz, że spadają gwiazdy? - zapytał, już kompletnie zbaczając z poprzednich tematów.

Gołębie Serce wygrał tę bitwę na... mówienie sobie słodkich rzeczy. Przez myśl przeszło mu, że zachowują się jak para zakochanych niedorostków, którzy unikają obowiązków, aby zamaist tego mówić sobie o swoich uczuciach. Jednocześnie jednak nagle ten stereotyp wydał mu się całkiem realistyczny i wcale nie taki zły. On nie miał nic przeciwko. No może wolałby nie zaniedbywać ważnych zadań, ale spędzanie czasu ze Skworonkiem brzmiało i było najlepszym, co mógłby obecnie robić.
Już któryś raz podczas tego jednego spotkania buras pomógł mu wyzbyć się zażenowania swoją niewiedzą, śmiało oznajmiając swoją własną. Zachichotał na jego słowa. Trzeba mu przyznać, że w improwizowaniu rzeczywiście jest dobry, skoro to wyjście na polowanie skończyło się, jak się skończyło.
- Możemy zadbać o romantyczną kolację na następnej randce - zapewnił z ciepłym uśmiechem. Nie czuł się w stu procentach dobrze, z odpuszczeniem polowania. Ale Skowronek wyglądał na zbyt zadowolonego, żeby go teraz gdzieś ciągać. I, chociaż było mu trochę wstyd z tego powodu, on sam również nie palił się do wstawania i pracowania.
- I tak to - lekko machnął ogonem, wskazując na okolicę wokół nich i odnoszac się do obecnej sytuacji - Jest ważniejsze, niż kilka dodatkowych myszy - w końcu klan nie przymierał głodem. Mogą sobie pozwolić. Na pomysł o wyprawie i wspomnienie o terminatorach wlepił delikatnie zdziwione spojrzenie w kocura.
- To dlatego, że jesteś świetnym wojownikiem - stwierdził, z pewną dozą dumy w głosie - Golcowa Gwiazda nie bez powodu ufa właśnie tobie z tyloma terminatorami. Pomyśl tylko jak popularny będziesz, jak oni wszyscy dorosną - nie żeby Skowronkowy Trel już teraz nie był dość popularny w klanie. Przynajmniej zdaniem Gołębia. Starał się jednak nie myśleć o tym za bardzo, bo od samego faktu, że ten lubiany, zaufany, przystojny wojownik siedzi teraz wtulonyw niego, to kręci mu się w głowie z emocji.
Posiedzieli jeszcze długo. Rozmawiając, żartując i wpatrując się w spadające gwiazdy. Dla Gołębiego Serca były to nie tylko najszczęśliwsze chwile w jego życiu, ale też zdecydowanie najbardziej zapadające w pamięć. Kiedy koniec końców musieli wracać do obozu, to ociągał się trochę. Byo tak miło, a musieć teraz wracać do życia klanowego... Ale z radością pomyślał, że Skowronek mu nie ucieknie. Pójdą na następną randkę niedługo i kto wie, może na następną i następną... A zresztą, śpią w tym samym legowisku. Tęsknić nie będzie. Wrócili do obozu i kiedy Gołębie Serce zasypiał, to robił to z wielkim uśmiechemna pyszczku.

//zt

Na trening z Wilczą Łapą poszła z samego rana, później wybrała się na polowanie z Pokrzywowym Liściem i Gęsią Lotką, a gdy z niego wróciła po krótkim odpoczynku, złapała Wieczorną Rosę i zaproponowała wspólny wypad na jakiś spacer. Często jej takowe proponowała, a skoro obie miały chwilę wolnego, to chyba mogłyby wykorzystać ostatnie, w miarę znośne dni Pory Spadających Liści? Akurat przestało padać, a wcześniej zachodzące słońce nadawało niebu przepiękny pomarańczowy kolor. Puch pomyślała, że to byłby naprawdę miły widok by obserwować go właśnie z Roską! Tak o, jako przyjaciółki, które wybrały się na drobne ploteczki.
— Chciałabym powiedzieć, że ten chłód jest orzeźwiający, ale chyba nie ma co się oszukiwać! — westchnęła z uśmiechem, strosząc grube futro by było jej odrobinę cieplej, gdy kroczyła przez nieosłoniętą łączkę. Gdyby się tak zastanowić, no nie była to najlepsza lokacja jaką mogła wybrać, ale... Na swoją obronę miała widok! — Ale musisz mi przyznać, że widok jest niezły, co? — mruknęła, przystając o wskazując kocicy nosem na pomarańczowe niebo przed nimi, po chwili kierując na nie własne spojrzenie. Przysiadła sobie na wilgotnej trawie i zadrżała, krzywiąc się nieznacznie. Ugh, musi to jakoś przeżyć.

/Roska

— Tylko odrobinkę! — parsknęła. Ze wszystkich kotów dostępnych w klanie i tych, którzy mają partnerów, a nawet i kocięta; ten tajemniczy ktoś szukał porady akurat u klanowej medyczki! Dziwny wybór, ale i pokrętnie zrozumiały. W końcu Wieczorna Rosa wzbudzała zaufanie, a do tego wokół niej zawsze roztaczała się taka przyjemna aura ciepła, że nie sposób było nie podzielić się z nią tym, co akurat leżało na kociej wątrobie. Nic więc dziwnego, że kot skierował się ze swoim problemem akurat do niej, chociaż ten wybór był mało oczywisty.
— No oby! Mam szczerą nadzieję, że nie będą się niepotrzebnie ociągać — zamruczała wesoło. No, teraz to będzie musiała pociągnąć Skowronka za język odnośnie Gołębiego Serca. W końcu sam jej się o tym nie pochwalił! Musi dowiedzieć się znacznie więcej szczegółów, to chyba oczywiste? — Wielbiciela? Teraz to palnęłaś! — mruknęła z zawstydzeniem, cofając delikatnie uszy strosząc przy tym wąsiska. Wielbiciel... też coś! Komu niby mogłaby się podobać taka ogromna i ciężka kłoda jak ona? Nie było w niej żadnej gracji, ani uroku. Wciąż zazdrościła swojej matce długich, szczupłych łap i eleganckiego chodu, o którym mogła tylko pomarzyć. Już prędzej mogłaby uwierzyć w to, że ktoś zgubił tego kwiatka niż jej tam umyślnie podrzucił, pff.
— Wracajmy już, zaczyna się robić coraz zimniej! Już czuje, że zbiera mi się na jakieś choróbsko — westchnęła żartobliwie, przyjaźnie ocierając się bokiem o ten przyjaciółki podczas podnoszenia się na równe łapy, po czym ruszyła obok niej z powrotem do obozu.

/zt

Czuje się… głupio, udając w ten sposób przed przyjaciółką. Deszczowy Plusk nie przyszedł do niej z tym z przypadku, bo była Medyczką – przyszedł, bo wiedział, że się kumpluje z Puch, nawet jeśli finalnie nie była w stanie za wiele mu w tych sprawach pomóc. Ale… ale może będzie miała miłą niespodziankę… chociaż ma nadzieję, że faktycznie ze strony Deszcza to tylko kwestia przyjaźni, zrobienia prezentu, czy właśnie udobruchania Puch, jak sam mówił… gdyby miał do niej jakieś romantyczne uczucia, a ona go rozpatrywała tylko w kategoriach przyjaźni, to mogłoby wyjść dziwnie. Albo może liliowa nie chce się do tego przyznawać, na razie? Też opcja… hm. Na razie może tylko mieć nadzieję, że nie popełnia błędu i nie zawodzi zaufania Wierzbowego Puchu, nie psując Deszczowej niespodzianki.
Stara się jednak o tym nie myśleć, a zamiast tego parska cicho na słowa Puch. Palnęła? Kręci lekko głową z lekkim uśmiechem na mordce.
– Kto wie, może jeszcze się zdziwisz! – mówi wesoło, po czym wraca z przyjaciółką do obozu, kiedy ta to proponuje.

zt