Zmrużył ślepia, przyglądając się śladom. Musiały być świeże – śnieg zapewne zaraz je przykryje, czy to ten padający, czy ten, który przywieje wiatr. Byłby głupi, nie korzystając z okazji i nie podążając za tropami. Przygotował się – szedł cicho i ostrożnie, na ugiętych łapach, omijając wszystko, co mogło hałasować, chociaż cichego skrzypienia śniegu przy każdym kroku nie dało się uniknąć. Ogon zrównał z grzbietem, żeby nie ciągnąć go po podłożu, i rozglądał się uważnie za ptakiem.

Rozglądał się uważnie, ale wcale nie musiał długo szukać na odnalezienie zdobyczy, którą tropił. Miał szczęście, że drozd był odwrócony tyłem – to sporo ułatwiało, choć Orzech wiedział, że nie może pozwolić na to, by to uśpiło jego czujność i uważność. W dalszym ciągu kroczył na ugiętych łapach, omijając wszelkie gałązki, liście i inne hałasujące obiekty pod łapami, a ogon miał zrównany z grzbietem; teraz jednak kierował się pod wiatr i zastygał w bezruchu, korzystając również z elementów otoczenia, by się kryć przed wzrokiem ptaka, gdy to było możliwe. Jeśli udałoby mu się podejść wystarczająco blisko, wybiły się z tylnych łap, a przednimi przygniótłby ptaka do ziemi, żeby go przytrzymać i zabić.

Parsknął cicho w wyrazie frustracji, kiedy ptak po prostu poderwał się do lotu, a jego łapy uderzyły mocno w zbity śnieg. A szło tak dobrze, ale cóż, szczęście nie było tym razem po jego stronie. Nie przejmował się tym przesadnie długo; warunki pogodowe i panujący ziąb nie będą czekać, aż jemu się zrobi lepiej po tej niewielkiej porażce, musiał się spieszyć. Dlatego otrzepał się ze śniegu i zaczął iść dalej, znowu pod wiatr, szukając zwierzyny.

Kocur zmarszczył lekko nos, niezadowolony z takiego obrotu sprawy, ale… nie miał innego wyboru, jak kontynuować poszukiwania, idąc przed siebie. To znaczy, właściwie to miał wybór, bo mógł jeszcze odwrócić się na pięcie i po prostu wrócić do obozu, nie upolowawszy niczego, ale to się zdecydowanie mijało z celem i na ten moment Orzechowy Cień nawet nie brał tego pod uwagę.

Kocur pociągnął lekko nosem, starając się zlokalizować gryzonia, którego zapach dotarł do jego nozdrzy… i zaraz się to udało. Najwyraźniej ryjówka, nie inaczej niż sam Orzech, także szukała pożywienia, nieświadoma jeszcze, że ma szansę sama stać się czyimś obiadem. Kocur się nie ociągał; upewnił się, że wiatr wciąż wieje mu w pysk, po czym zrównał ogon z grzbietem, ugiął lekko łapy i przeniósł ciężar swojego ciała na te tylne, aby zminimalizować drżenie ziemi, gdy będzie się skradać. Ruszył powoli i ostrożnie w kierunku ryjówki, upewniając się co chwilę, że nie nadepnie na nic, co by mogło hałasować, a gdyby udało mu się podejść odpowiednio blisko, to by wyskoczył w stronę gryzonia, przygniótł go do ziemi i pozbawił życia.

Kocur doskonale wiedział, że wszystko zrobił tak, jak należy – o jego niepowodzeniu zdecydował więc zwykły pech, ale wojownik nie pozwolił, by go to zatrzymało. Zamiast tego napiął mięśnie i rzucił się w pogoń, żeby tylko nadrobić dzielącą go odległość i złapać ryjówkę, a następnie pozbawić ją życia. Miejmy nadzieję, że tym razem się uda i przerwie tę złą passę.

Było to uciążliwe, a nawet nieco irytujące i frustrujące, że musiał się uganiać za jakimś gryzoniem i jeszcze słabo mu to wychodziło (co nie było dla niego wielkim zdziwieniem, doskonale wiedział, że pogonie to nie jest jego mocna strona)… ale Porą Nagich Drzew każda zwierzyna jest cenna, więc nie zamierzał się poddawać. Dopóki ryjówka nie znalazła żadnej kryjówki i wciąż była w zasięgu jego możliwości, to gnał za nią, byle tylko ją dorwać i zabić.

Wiele myśli w głowie Orzechowego Cienia w tym momencie nie było, tylko to, że naprawdę chciał dogonić i złapać ryjówkę, więc po prostu starał się wyciągać łapy najszybciej, jak mógł, żeby ten cel zrealizować. W końcu wciąż była szansa.

Udało się, no niesamowite. Dla Orzecha był to pewien powód do zadowolenia, w końcu biegaczem był… średnim, mówiąc delikatnie, ale wciąż to było strasznie dużo zachodu dla tej jednej małej zwierzyny. W każdym razie po złapaniu ryjówki zakopał ją, oczyścił pysk i łapy z krwi, po czym polował jeszcze jakiś czas, aż nie był na tyle zadowolony, żeby móc wrócić do obozu i mieć co położyć na stosie zwierzyny.

---

Dni stawały się coraz dłuższe i coraz bardziej ciepłe, przyjemne – warunki do polowania były idealne. Tego dnia Orzechowy Cień poczekał, aż ostre słońce pory górowania trochę się uspokoi i krótko po tym wyruszył w stronę Szarotkowej Łączki, aby spróbować tam swojego szczęścia. Ustawił się pod wiatr i zaczął szukać zwierzyny.

Bez większego powodu miał przeczucie, że dzisiaj polowanie będzie naprawdę obfite, i szybko do jego nozdrzy dotarła świeża woń zwierzyny, więc, rzecz jasna, zamierzał to wykorzystać. Powiódł wzrokiem, szukając źródła zapachu, i kawałek od siebie zauważył ptaka. Świetnie, dobry początek polowania. Ustawił się na ugiętych łapach tak, by wiatr wiał mu w pysk, i powoli, patrząc pod łapy, ruszył w stronę drozda. Ogon zrównał z grzbietem, rzecz jasna, a sam szlak do drozda zamierzał pokonać ostrożnie, tak, by ten go nie zauważył, więc chował się tam, gdzie mógł, a poza tym przystawał w miejscu, szczególnie jeśli ptak by się rozglądał po okolicy. Gdyby udało mu się podejść odpowiednio blisko, wybiłby się z tylnych łap, a przednimi przygniótłby zwierzę do ziemi, żeby pozbawić je życia.