Zmarszczył lekko nos, ale nie przejmował się specjalnie tym chwilowym niepowodzeniem – bo to niby pierwsze w jego życiu? Pff. Jakby miał za każdym razem, kiedy coś mu nie wychodzi na polowaniu, się obrażać, to chyba nigdy nie zostałby nawet wojownikiem. W każdym razie już był gotów do wznowienia poszukiwań i skupienia się na kolejnych zwierzętach, kiedy… zauważył, że drozd znowu wylądował na ziemi, po prostu kawałek dalej. Hm. W takim razie upewnił się, że ma dalej ugięte łapy i ogon zrównany z grzbietem, po czym ruszył w dokładnie ten sam sposób w stronę ptaka: pod wiatr, chowając się albo zastygając co chwilę w bezruchu, i zerkając pod łapy, żeby na nic nie nadepnąć. Może tym razem się uda podejść bliżej, a gdyby tak się stało, znowu chciałby wyskoczyć na drozda, przybić go do ziemi i zabić.

Zwierzę zmarło, a Orzechowy Cień miał pierwszy sukces tego dnia. Niemalże automatycznie zabrał się poszukiwanie odpowiedniego, charakterystycznego miejsca do pochowania ciała ptaka, wykopał niewielki dołek i przysypał truchełko. Następnie oczyścił pysk i łapy z krwi ptaka, po czym wyruszył ponownie pod wiatr na lekko ugiętych łapach, aby szukać zwierzyny.

To było dość zaskakujące, ale Orzech zadziałał instynktownie – od razu wyskoczył do przodu i zaczął gnać za gryzoniem z zamiarem schwytania go. Jeżeli udałoby mu się nadrobić dzielącą go odległość, wybiłby się z tylnych łap, aby w przednie pochwycić mysz, by ją przytrzymać i zabić. Pytanie tylko, czy zareagował wystarczająco szybko, i czy uda mu się wyciągać łapy na tyle sprawnie, by faktycznie się udało.

Kocur zaklął pod nosem, zauważając, że mysz znika mu z zasięgu wzroku, i to w jakiejś norze, więc bez większej szansy na to, że mu się jeszcze uda ją złapać. Przecież nie będzie tu teraz czatował i czekał, aż wyjdzie, tylko by stracił czas. Z lekkim grymasem, ale jednak ustawił się ponownie pod wiatr i ruszył na lekko ugiętych łapach. Rozglądał się, węszył, nasłuchiwał – standard, wszystko żeby tylko znaleźć jakąś zwierzynę w okolicy.

Kolejny ptak i kolejna okazja na upolowanie zwierzyny – Orzechowy Cień nawet się nie zastanawiał. Upewnił się, że dalej ma ugięte łapy, i obniżył ogon na wysokość swojego grzbietu, aby nie alarmować nim ptaka. Następnie powoli, ostrożnie ruszył pod wiatr, stąpając lekko i tak, by unikać wszystkiego, co mogłoby hałasować. Starał się kryć za tym, za czym było to możliwe, i zastygał w bezruchu co chwilę, aby ptak go nie zauważył. Gdyby udało mu się podejść bliżej, wybiły się z tylnych łap, aby przednimi przygnieść gołębia do ziemi i pozbawić go życia.

Poszło szybko i sprawnie, czyli tak, jak najbardziej lubił. Z poczuciem satysfakcji syn Niedźwiedziej gwiazdy zakopał upolowanego gołębia w bezpiecznym i łatwym do zapamiętania miejscu, a następnie oczyścił się z niewielkiej ilości krwi, jaką upuścił ptakowi. Po tych zabiegach ponownie ruszył pod wiatr na ugiętych lekko łapach i zaczął szukać zwierzyny przy użyciu wszystkich swoich zmysłów.