Oczywiście Chaber grzecznie stała przy różeńcu, pilnując go, czy cokolwiek. Obserwowała całe zajście i mięśnie kocicy były dość spięte przez cały czas wydarzenia, ale gdy samotniczka odwróciła się na pięcie i sobie sama poszła, czarno-biała odetchnęła głęboko. Przynajmniej nie trwało to długo.
Spojrzała się przepraszająco na złotego kocura.  
— Dzięki. Wybacz? — nie wiedziała, co w sumie powiedzieć, ale głupio jej trochę było, że wysłała tam Motyla samego. Bo w sumie to co ona mogłaby zrobić? Kiedy medyk zajął się swoim znaleziskiem, Chabrowy Powiew ruszyła dalej, mając nadzieję, że... po prostu znajdzie medykament. Zioło. Roślinę.

Zapakował swoje dziesięć korzeni różeńca w jakiś liść, wyraźnie zadowolony ze zbiorów i już miał zamiar iść dalej, kiedy to usłyszał wołanie Chabrowego Powiewu. Z zainteresowaniem podszedł więc do niej natychmiast, a przyjrzawszy się roślinie, uśmiechnął się lekko i odłożył swój pakunek na ziemię. O, to dopiero była dobra okazja do nauki!
– To nawłoć. Poza tym, co sama teraz widzisz, na porę Zielonych Liści ma kwiaty, drobne, żółte, zebrane w koszyczki i osadzone na krótkich szypułkach. Występuje na przydrożach, w wilgotnych miejscach wśród skał, na murawach, łąkach i niedaleko gór. Zbiera się liście, leczą przeziębienia i biały kaszel. Śmiało, zabieraj się za zbieranie – powiedział i posłał jej lekki uśmiech... który jednak zaraz zszedł z jego pyszczka, bo nagle zawiał silniejszy podmuch wiatru. Medyk spojrzał z niesmakiem na niebo i skrzywił się lekko. W czasie kiedy tu byli zrobiło się pochmurno i zaczynało się robić trochę nieprzyjemnie. Ugh, nienawidził zmiennej pogody. Miał nadzieję, że wyrobią się przed śniegiem. Postanowił już nie szukać więcej ziół, a zamiast tego iść po swoje poprzednie zdobycze i kiedy Chaber zebrała już nawłoć, wspólnie z nią udać się z powrotem do obozu. Mogli to niedługo powtórzyć, ale teraz lepiej, żeby nie złapali jakiegoś przeziębienia!

/zt

Aha! Czyli znalazła nawłoć. Kiwnęła prędko łebkiem, po czym zaczęła delikatnie i ostrożnie zbierać listki, mając nadzieję, że uda się jej zebrać jak najwięcej. Jednocześnie się nie nastawiała!
Skończywszy zrywanie medykamentu, odwróciła głowę w stronę medyka, krzywiąc się, gdy zawiał mocniejszy powiew wiatru. Wraz z Motylem wzięli swoje znaleziska i ruszyli do obozu.

[zt]

Nowa pora, nowa ja. Nowe polowanie też. Było coraz cieplej, to też postanowiłam wybrać się na polowanie. Może znowu znajdę Alojzego z jego matką, albo inne zagubione kocię? Heh. Wolałam jednak nie, bo synalek chyba wypił z mlekiem matki upartość i skrzekliwość. Tak czy inaczej, wybrałam się do Ciepłych Skałek, po czym zaczęłam szukać zwierzyny.

Nie może być od razu łatwo, prawda? Szukałam dalej zdobyczy, czegoś, co byłoby do upolowania. W końcu trzeba czymś nakarmić Klan.

Co na Gwiezdnych.
Okej. Ja się nie będę bawić w bardzo silną panią zastępczynię i... po prostu się wycofam, aby później wrócić do obozu i powiadomić Golcową Gwiazdę o tym, co widziałam. I powiadomić Klan, aby byli na czujność w tej okolicy, bo niedźwiedź... uh. Straszny widok i niebezpieczny, prawda? Prawda. Mam nadzieję, że już go nigdy nie zobaczę.

zt

Od ostatniej rozmowy z Deszczem trochę podziało się w życiu Puch, chociaż nie odcisnęło to na niej aż takiego piętna jak nagła śmierć Żubra; można powiedzieć, że dość szybko się otrząsnęła po rozmowie z Roską i chociaż podskórnie było jej wciąż dziwacznie i zdawała sobie sprawę, że jest to obustronne, na razie nie mówiła o tym głośno. Na moment zapominając o swoich uczuciowych rozterkach skupiła się na kimś innym - Deszczowej Łapie. Po ostatniej ceremonii i fakcie, że Wieczorna Rosa została oddana pod opiekę Motylego Blasku, a Deszcz został w łapach Słodkiego Nektaru, liliowa martwiła się o trening przyjaciela i idące za nim samopoczucie kocura. Dlatego jak tylko podsłuchała swoich rodziców, którzy umawiali się na wspólne oglądanie spadających gwiazd, które miały mieć miejsce za parę wschodów słońca, Wierzbowa Łapa uznała to za odpowiednią okazję by wyciągnąć Deszcza na wieczorny spacer po terenach.
Gdy tylko nawinęła się okazja, Puch złapała przyjaciela i zaproponowała mu ów wypad z drobną "niespodzianką", a gdy ten się cudem zgodził, z radością zaprowadziła go w okolice Ciepłych Skałek. Już na miejscu w głowie kotki pojawił się pewien pomysł; co gdyby tak... — Nie masz lęku wysokości, prawda? — rzuciła, odwracając głowę w kierunku kocura, posyłając mu wesoły uśmiech. — Bo z góry będzie lepszy widok! Chodź! Zaraz się pewnie zacznie. — zachęciła go, uginając się na łapach by finalnie... wybić się z nich i wskoczyć na mniejszy głazik, rozpoczynając tym samym wspinaczkę w stronę najwyższego miejsca Ciepłych Skałek, które... nie były jakoś trudne do zdobycia.

Deszcz

Akurat kierowałem się do swojego legowiska gdy zaczepiła mnie Puch. W sumie nie spodziewałem się żadnej interesującej rozmowy na koniec tego dość nudnego dnia, ale skoro kotka sama zagadała to przecież mogę trochę przesunąć swój czasu snu. Chętnie posłucham o czymkolwiek jeśli wychodzi to z jej ust. Poza tym bylem chyba jednym z nielicznych którzy szykowali się do snu... czegoś chyba nie wiedziałem. Koty głównie rozmawiały zadowolone w parach, ale nie będę na tyle wścibski aby podsłuchiwać o co ten szum...
Jednak gdy liliowa zaproponowała mi wyjście z obozu - zamarłem. Dlaczego teraz? Jest ciemno... jest jeszcze bardziej niebezpiecznie niż gdy jest dzień! Przełknąłem głośno ślinę i gdy miałem oczywiście odmawiać, zobaczyłem jak bardzo jest ona podekscytowana... ugh, no nie mogę odmówić. Czasem ta iskierka ekscytacji potrafi nawet udzielić się takiemu przymulającemu kocurowi jak mi. Poza tym trochę mnie ciekawiło co dla mnie przygotowała... naprawdę nie wiem czego się spodziewać skoro jest to poza bezpiecznym obozem.
Gdy wychodziliśmy z obozu starałem się zachowywać najnormalniej jak umiałem, ale moje zmysły i serce szalały. Każdy szelest zdawał się być czyhającym niebezpieczeństwem. Dlatego zdarzało mi się pospieszać towarzyszkę co bysmy szybciej trafili do celu i wrócili spowrotem. Na szczęście po tym zawałogennym spacerze w końcu dotarliśmy do Ciepłych Skałek. Wskoczyłem niezgrabnie za kotką nie odstępując jej na krok.
-Czyli jesteśmy już na miejscu?

Powoli przysiadłem się obok spoglądając na niebo. Jejku! Jakie ono było cudowne! I te wszystkie gwiazdy! Jest ich cala masa... z wrażenia mimowolnie otworzyłem pyszczek by zciszonym głosem powiedzieć wow. Odwróciłem prędko głowę w kierunku Puch i zamrugałem kilka razy gdy ta wyjawiła mi powód naszego pobytu tutaj. - Naprawdę? - spytałem niedowierzając. Ta cała sytuacja wydawała mi się abstrakcyjna. Byłem właśnie tutaj...nocą! I poza obozem... I z najbliższym mi kotem spoza rodziny... a nad nami Srebrna Skórka która jakby przygotowała się dla nas na seans. - O! Jejku... jejku. - powiedzialen próbując coś z siebie wydusić, ale jedynie głupio się uśmiechałem. Jeszcze było tak przyjemnie chłodno... nie mogłem wyobrazić sobie niczego lepszego.
Zmarszczyłem brwi gdy terminatorka wspomniała o mnie. - Ale ja tak mam poprostu... mogłaś spędzić ten czas z kimś innym...naprawdę. Nie musisz się litować nademną... no bo wiesz... gwiazdy chyba nie spadają za często... - stwierdziłem spoglądając na moje łapy. Uh. Kotka na pewno ma inne bliskie sobie koty, jest taka towarzyska i miła wobec wszystkich że chyba nie ma nikogo kto by jej nie lubił... nie licząc Małej Łapy.

Uśmiechnąłem się pod nosem gdy poczułem szturchnięcie w bok. Słowa kotki brzmiały szczerze. Bo miała chyba rację... chyba powinienem przestać podważać każde jej miłe słowa skierowane w moim kierunku. W sensie łatwiej powiedzieć, trudnej zrobić. Spojrzałem na jej mordkę i kiwnąłem głową. - Tak... postarajmy się dobrze bawić. - stwierdziłem to jakby było to moją dzisiejszą misją, i momentalnie się rozluźniłem. Spojrzałem w stronę horyzontu i zaciągnąłem się rześkim powietrzem.
Szybko jednak spojrzałem w niebo gdy kotka oznajmiła rozpoczęcie się show. - Gdzie?! Gdzie?! - spytałem podekscytowany rozglądając się po niebie raz w lewo raz w prawo. Niemalże podniosłem się z ziemi jakby chcąc być bliżej Srebrnej Skórki. Chyba pierwszy raz w życiu byłem tak pozytywnie przejęty czymkolwiek! Na szczęście nie musiałem jakoś długo czekać bo na niebie przemykały raz większe raz mniejsze spadające gwiazdy. Gdy jakakolwiek się pojawiała wskazywałem na nią prędko łapą aby Puch miała szansę zobaczyć ją chociaż to kątem oka!
- Ej, powinniśmy chyba wypowiedzieć życzenie, no nie? - spytałem po chwili obserwowania gwiazd nie odrywając wzroku od nieboskłonu.

Zerknąłem na Puch kątem oka i uśmiechnąłem się pod nosem. Ciekawiło mnie co mogła ona sobie życzyć... jeśli o mnie chodziło to nie miałem jakiegokolwiek dotyczącego mnie. Postanowiłem dorzucić moc spadających gwiazd do życzenia terminatorki. Bo co mogłem sobie zażyczyć? Trening już coraz bardziej zbliżał ku końcowi, mama nieśmiertelna nie jest, ale na pewno pożyje długo, a z moim bratem też w sumie wszystko okej. Na co dzień myślałem o nich dość mocno więc myślę że to co ma być już jest zapisane w gwiazdach. I pomimo uświadamiania sobie tych rzeczy byłem spokojny... chyba pierwszy raz od dawna. Nie myślałem o kolejnym dniu, o tym że trzeba zapolowac, isc na trening i może na patrol. Nie lubiłem tych wszystkich obowiązków. Nawet nie wiem czy to z lenistwa czy raczej z innego powodu którego sam nie umiałem nazwać.
Gdy tak siedzieliśmy moja dziecięca ekscytacja trochę opadła; oczywiście nadal przyglądałem się gwiazdom jak najuważniej, ale teraz chociaż mogłem spokojnie usiedzieć w miejscu! Co jakiś czas zerkałem na Wierzbową Łapę chcąc się upewnić ze kotka nadal bawi sje tak dobrze jak ja.