O, no proszę: szybko odnalazł wzrokiem medykament, którego potrzebował. Nagietek rozpoznał bez żadnego problemu i od razu zabrał się za ostrożne zrywanie kwiatów, starając się przy tym, żeby tego nagietku za bardzo nie uszkodzić. Kiedy już zebrał wszystkie możliwe kwiaty, zapakował je w liść podobnie jak swoje poprzednie zbiory i zostawił razem z nimi. Chwilę jeszcze rozglądał się za innymi medykamentami, ale ostatecznie wrócił do obozu niedługo później.

/zt

Było ciepło tego dnia. Można by nawet rzec, że upalnie. Idealnie, by wyjść na zewnątrz w miłym towarzystwie, nacieszyć oko widokiem Szarotkowej Łączki i może nawet powygrzewać się na płaskiej skałeczce. Z taką też myślą, po wysłaniu popołudniowego patrolu, Słodka wraz z Orzechem u boku wyszła z obozu. Potrzebowała trochę odpocząć od tego zgiełku w klanie i od nowych obowiązków, które sumiennie każdego dnia starała się wypełniać. A że jej relacja z Orzechem polepszyła się i coraz bardziej wracała na stare tory to wybór wydawał jej się wręcz oczywisty. Zresztą, jemu też przyda się na chwilkę zapomnieć o noszonej na barkach randze! Gdy przywódca przystał na jej propozycje to powiodła ich przez śliczną barwną łączkę, na której nie omieszkała się zrobić przystanek, a następnie pokierowała ich w stronę Ciepłych Skałek.
— Dobrze tak czasem wyrwać się z obozu. Szczególnie gdy jest taki ładny dzień! — mruknęła, kątem oka spoglądając na złocisto-orzechowego.

Entuzjazm, z jakim Orzech zgodził się na pomysł wspólnego wyjścia poza obóz, napełnił ją pozytywną energią i radością. Było to też widać po energiczniejszym i weselszym chodzie rudo-białej zastępczyni, której wzrok nie mógł nacieszyć się ładnymi widokami, ani też zatrzymać się na czymś na dłuższą chwilę. Z uśmiechem na mordce szła więc obok złocisto-orzechowego i uszkiem wychwytywała jego słowa.
— Oby! Lubię, gdy jest ciepło, ale niekoniecznie, gdy jest tak, tak duszno i parno, ani burz. Nie przepadam za nimi chociaż faktycznie, kiedy przeminą i jest taki charakterystyczny, świeży zapach w powietrzu to, to jest fajnie. — dodała od siebie, ale na tym jeszcze nie zakończyła swojej wypowiedzi. Co prawda dała chwilkę na ewentualny komentarz z jego strony, ale była ona zbyt krótka, żeby Orzech mógł przedstawić swoją myśl. — Ale nie zabrałam cię na ten spacer, by rozmawiać o pogodzie, chociaż...wydaje mi się, że czasem nawet i taki temat warto poruszyć. Chciałam się zapytać, jak odnajdujesz się w tej nowej roli. Wiesz...mimo wszystko, trochę mi heh ciebie brakuje w Zielonych Zaroślach. — mruknęła trochę speszona tym wyznaniem. Nie mogła jednak ukryć, że no dziwnie jej tak było nie widzieć syna Niedźwiedziej Gwiazdki tak często, że był tak wręcz...odizolowany od reszty i że przed zaśnięciem nie mogła mu posłać ostatniego uśmiechu. Po prostu, brakowało jej tego, że nie był tak blisko niej.

Słuchała go uważnie, gdy widoczna na mordce ekspresja z wyraźnie zadowolonej zmieniła się na bardziej zamyśloną. Wiele zaginęło, wiele też w ostatnim czasie zginęło kotów, w tym jeden szczególnie bliski jej sercu. Właściwie to chyba nigdy wcześniej nie byli w takim położeniu. Nawet kiedy dopiero zjawili się w dolinie nie było ich tak niewielu, a w szczególności wojowników, jak...jak teraz.
— Racja... — na początku w jej głosie przedziera się widoczny smutek, połączony z cichym zamyślonym westchnięciem. Po chwili jednak, zdecydowanie pewniej z delikatnie uniesionymi kącikami pyska dodała. — Na pewno! Tylko... potrzeba czasu, aż wszystko się ułoży. Może nawet pojawią się nowe mioty. One zawsze niosą nową nadzieję. — spróbowała złapać na krótką chwilę kontakt wzrokowy z Orzechem, lecz nie były to usilne próby. Po kilku uderzeniach serca wróciła oczami na trasę, którą ich prowadziła i trwało to, dopóki złocisto-orzechowy nie zareagował na jej wyznanie. Wówczas uszy jej zastrzygły i zrobiło jej się pod futrem ciepło. Gdyby było to możliwe to właśnie w tamtym momencie oblałaby się rumieńcem. Zamiast tego uchyliła lekko pyszczek zaskoczona, tak jakby wcale nie chciała podświadomie, żeby taka propozycja padła z jego strony.
— Skoro tak mówisz...nie zdziw się, więc jeżeli dzisiaj zobaczysz mnie w Niedźwiedziej Jamie! — rzekłszy to, pacnęła go delikatnie końcówką ogona w bok, tak jakby starała się tym gestem i cichym chichotem odwrócić jego uwagę od pojawienia się w jej oczach szczęśliwych, ale również i zakłopotanych iskierek.

Marszczy czoło, spoglądając na Słodką w zamyśleniu i udawanym niezadowoleniu, kiedy ta zaczyna mówić, ale w końcu przestaje go trzymać w napięciu, na co szczerzy zęby w uśmiechu. Wskakuje na skałkę i usadawia się tuż obok Słodkiej, niby to przypadkiem dotykając czarną końcówką ogona jej grzbietu.
Przez chwilę wygląda, jakby miał coś powiedzieć, chociaż Słodka przy zamkniętych powiekach prawdopodobnie nawet nie zauważy; ostatecznie po prostu cieszy się chwilą, towarzystwem i ciepłem, dopóki nie przyjdzie czas na powrót do obozu.

zt