Gdy kotka zadała mi pytanie odnośnie życzenia automatycznie chciałem na nią spojrzeć i przez dość szybki ruch głową poczułem jakby mój kark się złamał. Stęknąłem tylko kładąc łapę na na szyi i ruszyłem barkami. - Eughh... no nie wiem czy to coś takiego ciekawego. - bo w sumie życzenie nie dotyczyło mnie - ale dorzuciłem trochę tej mocy życzeń do twojego życzenia. - zaśmiałem się i spojrzałem kotce w oczy. Nie robiłem tego często bo zawsze wydawało mi się to niekomfortowe, ale jakoś w tym momencie nawet nie myślałem o tym że to robię. Mój uśmiech trochę zbladł słysząc życzenie Puch. Na chwilę zamilkłem zastanawiając się co powiedzieć... nie był to łatwy temat do rozmowy. Nie wyobrażałem sobie aby Grad mógł tak poprostu zniknąć... w sensie Wierzbowa Łapa miała jeszcze resztę rodziny; rodziców a nawet wujków Przysunąłem się do kotki tak że nasze futra delikatnie się stykały. Chciałem okazać jej jakoś wsparcie inaczej niż tylko słowami... chyba nie było to niekomfortowe dla niej?
- Kiedyś na pewno wrócą... a jak wrócą to poprowadzisz im trening i dzięki temu szybko się uwiną z zaległościami. - no bo mianowanie na wojownika tuż, tuż, a że swoją obowiązkowością liliowa na pewno ogarnie każdego swojego terminatora szybko i sprawnie.

- Ale ja nie mam żadnych problemów ani zmartwień żeby prosić gwiazdy o pomoc z nimi, serio. Trening idzie naprawdę coraz lepiej... no i może będziemy mieli wspólną ceremonię jak się postaram. - gdy powiedziałem to na głos poczułem jakbym nadał sobie nową misję, skoro nie mogłem być mianowany na wojownika z moim bratem to mogę być z moją przyjaciółką. Gorzej jak nie wyjdzie... wtedy to będzie moja osobista porażka. Nawet nie do końca czułem się psychicznie gotowy na otrzymanie nowego imienia, ale byłoby głupie mieć trzydzieści księżycy na karku i być terminatorem gdy inny kot, młodszy o prawie cały obieg pór ma już swojego podopiecznego.
Zamruczałem przymykając oczy gdy poczułem na sobie ciężar kotki. Z jednej strony nie byłem fanem nadmiernego dotyku, ale... z nią było inaczej. Szczerze mówiąc chętniej przytuliłbym się do niej niż do własnego brata... czy było to złe? A może całkiem normalne? Dwa dorosłe kocury przytulające się w geście wsparcia... to chyba byłoby dziwne. Poza tym, Grad zmienił się od mojego wyjścia z lecznicy. Chyba dojrzał.
Otworzyłem oczy i spojrzałem na Puch z uśmiechem gdy ta się odsunęła. - Ja myślę że nawet fajnie... tak chyba bardziej na luzie. A jak ci za mocno przywali ba treningu to dajesz mu wycisk na kolejnym spotkaniu. - zaśmiałem się. Oczywiście z tym drugim sobie żartowałem, chyba nikt jeszcze nie dał swojemu terminatorowi nauczki za pokonanie mistrza podczas sparingu.

Przekrzywiłem łeb słuchając ze zdziwieniem co wygadywała najlepsza według mnie kandydatka na wojowniczkę którą znam. - Ale... jak psychicznie? W sensie no... hm. Nigdy nie słyszałem żeby ktokolwiek tak podchodził do rangi wojownika. - zmarszczyłem brwi próbując przypomnieć sobie kogoś kto pasowałby do tego opisu - W sensie... masz rację że ranga wojownika jest ważna! Ale chyba nie powinnaś się hamować przed mianowaniem. Rozumiem że każdy by pomyślał dziesięć razy przed zgodzeniem się na zostanie medykiem lub zastępcą... ale wojownikiem? Tam gdzieś czeka jakiś maluch którym zarazisz swoją pracowitością i pozytywną energią... I no wszystkim co w tobie najlepsze. Jako wojownik pomożesz budować nasz klan lepiej niż jako ciągły terminator... tak mi się wydaje. - dodałem na końcu trochę zmieszany tym jaką mowę motywacyjną dałem Puch. Ale to było szczere! Jeśli gadam dużo to znaczy że to co mówię jest szczere...
Spojrzałem w dół i położyłem swoją łapę na łapę liliowej. Dopiero teraz zauważyłem jak duże one są! Podniosłem wzrok w górę i zatrzymałem się na zielonych oczach. Zamilkłem przyglądając się im i zupełnie zapominając o tym co chciałem powiedzieć dotyczącego mojego mianowania.
Zawsze unikałem wzroku innych... ale teraz mogłem się wpatrywać w jej oczy bez końca! Były takie wielkie... I pięknie błyszczały w blasku księżyca! Miały taki śliczny zielony kolor trawy, i było tam nawet widać takie jakby płynące strumienie ciemniejszej zieleni. Czułem się trochę inaczej niż zwykle gdy analizowałem piękno czegokolwiek. Serce zaczęło bić szybciej a moje futro chyba nagle zmieniło się na to zimowe... co się dzieje?
Podniosłem prędko swoją łapę a moja mina spoważniała. Zamrugałem kilka razy nie wiedząc co powiedzieć... więc nie mówiłem nic.

- Hah... no trochę. - uśmiechnąłem się nieco sztywno, i zastanawiając się co to było. Robię z siebie debila. Takiego nieprzyjemnego w obyciu.. ugh. Z jednej strony chce już znaleźć się w swoim legowisku, a z drugiej chciałbym być przy Puch cały czas. Mój umysł chyba nie może dogadać się sam ze sobą.
Zamruczałem gdy ta otarła się o mój polik. Końcówka mojego ogona zadrżała a serce podskoczyło mi do gardła tak że nie mogłem przełknąć śliny. Dlaczego zacząłem się tak stresować? W sensie... tak dziwnie stresować. Nie jest to taki okropny stres kiedy chcesz się zakopać w swoim legowisku tylko taki... no inny.
- Wspólne polowania i patrole... brzmi naprawdę super. - i nawet nie myślałem w tamtej chwili że się ośmieszę swoim brakiem umiejętności w czymkolwiek tylko cieszyłem się że będę mógł być przy Puch! Będziemy mogli chodzić i obserwować owady, nasłuchiwać śpiewu ptaków i wygrzewać się wspólnie na słońcu... jejku!
- No tak... trzeba być ogólnie szczęśliwym w życiu. - stwierdziłem zupełnie oczywistą oczywistość, łał.
- Dziękuję Ci bardzo za ten wieczór... jesteś super... nawet bardzo super. - wymruczałem i spojrzałem w górę. Gwiazdy może już nie spadały ale nadal były tak samo piękne. Ziewnąłem głośno i dotarło do mnie całe zmęczenie tego dnia. Szczerze mówiąc mógłbym zasnąć tutaj, jest dzis tak ciepło! Ale nie chce ryzykować porwania przez jakiegoś orła czy zjedzenia przez niedźwiedzia... Jednak obóz to obóz.

Deszcz był zabawny. Trochę niezręczny i czasem ciężki do zrozumienia, ale zabawny. Polubiła go od ich pierwszej rozmowy, a teraz stał się dla niej kimś bardzo ważnym — był przyjacielem, o którego się martwiła i z którym była gotowa rozmawiać do późnej nocy, wysłuchać jego problemów i zaproponować jakieś rozwiązania. Czuła się przy nim bezpiecznie, a do tego zawsze okazywał jej wsparcie i wierzył w nią nawet w momentach w których sama nie była siebie pewna. Chciała być dla niego równie solidną podporą co on dla niej. — Co nie? Dlatego nie mogę się ich doczekać! Poza tym, wracanie się do siebie wojowniczymi imionami brzmi tak... dobrze. — westchnęła z lekkim rozmarzeniem, po czym zachichotała i odsunęła się odrobinę, zerkając kątem oka na mordkę kocura, który zdawał się nieco poddenerwowany; może to przez to, że siedzieli tu już całkiem długo? Wiedziała, że nie czuł się najpewniej na terenach, a teraz w tych ciemnościach musiał czuć się wyjątkowo nieswojo.
— Wyjątkowo mi dzisiaj słodzisz! — parsknęła, śmiejąc się krótko, czując lekkie muśnięcie ciepła na uszach. jesteś super... nawet bardzo super. Te słowa chciał usłyszeć chyba każdy kot, prawda? No właśnie, liliowa córka Gęsiego Tupotu nie była pod ty względem żadnym wyjątkiem. Już chciała coś dodać gdy usłyszała ziewnięcie swojego przyjaciela, przez co uśmiechnęła się łagodnie i podniosła, przeciągając z cichym pomrukiem. — No, na nas to już chyba czas, co? Zaraz oboje tu padniemy, a jakoś mi się nie uśmiecha sen na twardej skale. Chodź, wracamy do obozu! — zakomunikowała i już po chwili w paru susach znalazła się pod Ciepłymi Skałkami, odczekała chwilę na kocura i gdy ustał obok niej, lekkim truchtem skierowała się w stronę obozu na zasłużony sen. Nawet nie czuła ścisku w żołądku przez fakt powrotu z pustymi łapami; jutro z samego rana uda się na polowanie i dorzuci kilka piszczek na stos — słowo!

zt :33