Ruda latorośl oczekiwała swojej ceremonii z cierpliwością i charakterystycznym dla siebie spokojem. Nie myślała o tym zbyt dużo, bo mniej i to wcale nie przez przypadek! Głowę skupiała na innych rzeczach, będąc pewną, że za bardzo się nakręci, jeśli wciąż będzie myślała o zbliżającym się mianowaniu. W końcu to już za niedługo!
Głos Krzywej Gwiazdy rozległ się w obozie, przez co Pies podniósł się na równe łapy. Wcześniej, wspólnie z mamą, zadbał o to, by wyglądać jak najbardziej przyzwoicie. By jego futro nie było przesadnie zakurzone i poplątane. Nie chciał się chwalić, nie miał też zamiaru... No, po prostu lśnić. Chciał jedynie być czystym, skoro nie wypada przyjść na uroczystość bawiąc się w bagiennego stwora.
- Dzień dobry, Krzywa Gwiazdo. - Przywitał się z przywódcą, korzystając z faktu, iż zjawił się jako jeden z pierwszych. Posłał kocurowi ciepły uśmiech, a następnie zajął miejsce gdzieś bliżej skały. Grzecznie usiadł, oczekując na zjawienie się reszty rodzeństwa oraz tłumu gapiów, którzy na miejscu są zawsze. Mógłby wtedy się do kogoś dosiąść, by nie spędzić ceremonii samotnie. Towarzystwo Trzciny na pewno byłoby przyjemne. Może wtedy brat poczułby się pewniej? Na zjawienie się Kózki lub Łosicy również zareagowałby pozytywnie. Ostatnim razem to tym dwóm kotkom zajął trochę czasu i choć nie był to okres długi, mógł jasno stwierdzić, że się polubili!

Reszta kisła w żłobku. Phe! Buraki. Raniuszek pewnie też by w nim siedziała, jednak kocięca ciekawość była ponad wszelkie inne prawa i zachcianki. Z napuszonym futerkiem, marszcząc nos na nieprzyjemny chłód, wymknęła się spomiędzy łap Czarnostopego by poczłapać (oczywiście w głowie kotki, to dreptała niczym królewna po łabędzich piórach) na miejsce zgromadzenia. Na takim kamieniu siedział Gwiazdka. Nie pamiętała pierwszego członu, ale po co on komu? Ważne, że ma Gwiazdka w drugim. Ależ to było długie i chude! Jakby zawiał wiatr, to by go zmiotło z tej skałki. No dobra, ale czy jest tu jeszcze ktoś? Wzrok kotki trafił na jeden, dodatkowy punkt, który wart był jej zainteresowania. Unosząc wysoko ogonek, skierowała się w stronę rdzawej plamy, by podejść kocurka od tyłu i pacnąć go w plecy ze dwa razy łapką, chcąc zwrócić na siebie uwagę.
- Ej, ej. Ty. Tak ty. Szemu jesteś ludy? - Zadała, jakże oczywiste pytanie, patrząc w górę wzrokiem oczekującym odpowiedzi. W końcu kogo zaczepiać, jak nie koty, które pierwszy raz jej ślepia widzą? Albo może widziały, ale nie pamiętały? Kto wie?

NARESZCIE!
Wrzask czekała na tą chwilę… zdecydowanie więcej niż 6 ksieżycy. Wydawało jej się, że czekała minimum 20 ksieżycy! Już się bała, że staruszek Krzywa Gwiazda sobie zapomniał o najlepszym miocie w klanie Rzeki. No bo hej! Byli pierwszym miotem który się urodził na tych terenach. Byli wybrańcami! Wrzask wręcz od początku swojego istnienia wiedziała, że płynie w niej przeznaczenie. Coś ją gdzieś pchało. Pragnęła tego czegoś co było gdzieś skryte. Czy to była władza? Sława? A może to i to? Nie ważne! Na pewno chciała się wyróżniać. Nie ważne jak.
Gdy tylko usłyszała wołanie przywódcy, wyleciała z kociarni jak poparzona. Przy okazji wołając resztę rodzeństwa by ruszyli swoje tyłki na ceremonie. Jakby przypadkiem zapomnieli, że to DZIŚ.
Poprawiła swoje futerko i podniosła wysoko głowę. Wypięła pierś i natychmiastowo wyciszyła swoje emocje. Zaczęła iść jak dama pełna gracji i wdzięku. Chciała jak najlepiej wypaść przy wszystkich na swojej ceremonii.
Katem oka zauważyła Psi Zad który widziała tuż przed sobą. Na całe szczęście nie musiała bać się, ze do niej zagada czy coś bo kociak do niego podleciał. Córka Dym zapewne. Nie mogła jednak sobie przypomnieć imienia. Niedawno co te pędraki się urodziły więc nie miała okazji bliżej poznać.
Usiadła gdzieś blisko skały i czekała aż Ryk ruszy dupsko i usiądzie gdzieś obok niej. Siedziała dumnie a na jej pyszczku był delikatny uśmiech. Jej oczy świeciły się z ekscytacji.
Kiwnęła głową w stronę przywódcy. Dziadziuś z niego był ale szacunek co jak co mu się należy.

Po Ryk zdecydowanie nie można było się spodziewać zaskoczenia, gdy usłyszała głos Krzywusa. Była w końcu świadoma swojego wieku i tylko drżała z ekscytacją w ostatnich dniach. Na nic było czyszczenie jej futra przez Suchy Nos. Wyleciała z kociarni niczym szarżujący byk, a całe jej futuro stanęło dęba. Jej smocze oczy skierowane były na Wrzask i tylko i wyłącznie na nią. Nie wykazywała się zainteresowaniem w stronę Psa i małego gnojka, którym zajmuje się jej mama. Nawet Krzywa Gwiazda nie był tak istotny, bo uznawała go za słabego przywódcę. Wrzask. Ona się liczyła i to jak napuszona była. Podbiegła szybko do siostry by przywalić jej przyjaznego gonga w głowę i poczochrać futro na głowie, żeby wyglądała głupio. Chichotała przy tym złośliwie.
- No teraz jesteś odwalona na ceremonię jak mokry szczur - zaśmiała się, gdy zostawiła już głowę Wrzask w spokoju.
Usiadła obok mniejszej siostrzyczki i wypięła pierś równie dostojnie co ona. Owinęła nawet łapy ogonem! To było coś.

Wchodził do obozu z królikiem w zębach; wówczas rozległ się głos Krzywej Gwiazdy. Od razu podszedł do stosu i odłożył swoją zdobycz, z uśmiechem zerkając w kierunku kociaków, które zaczęły pojawiać się na wezwanie. Nawet maluszek, który był pod opieką Czarnostopego, postanowił sprawdzić, co się dzieje. Na ten widok od razu robiło się cieplej na sercu. Mogłoby się zdawać, że dopiero co odbudowywali klan, a już kocięta były gotowe do rozpoczęcia swoich treningów.
Mknący Nurt również się pojawił. Usiadł na tyłach, żeby kontrolować wszystko, co dzieje się na środku. Na ostatniej ceremonii nie udało mu się pokazać, ale teraz był gotowy do zostania mistrzem. Przywitał się kiwnięciem głowy z przywódcą, do kociąt posłał uśmiech, jeżeli na niego zerknęły, a później po prostu czekał na zjawienie się reszty klanu.

Zamiast któregoś ze znajomych mu kotów, dosiadła się do niego kompletnie obca koteczka. Znał ją z kociarni, w której sam zmuszony jest mieszkać. Nigdy jednak nie rozmawiali, a o nowych lokatorach wiedział wyłącznie tyle, że jego własna matka przejęła nad nimi opiekę. I co dziwne, nie pomaga jej w tym Krucha Łapa, a Czarnostopy. Dlaczego, skoro to... No, tata jest partnerem mamy i w opinii Psa to on powinien opiekować się maluchami. Może wcale nie chciał? Ha! Ma przecież swoje kocięta i pewnie uznał, że musi mieć dla nich wystarczająco dużo czasu. Że te nowe byłyby zaniedbywane, a więc wycofał się z opieki nad nimi. Czy właśnie tak było?
Został dwa razy klepnięty w plecy, jednak nie na tyle mocno, by móc się tym przejmować. Odwrócił się wtedy nieco i spostrzegł kolorową kotkę, której imienia nie pamiętał albo nawet nigdy nie poznał. Zadała mu dość nietypowe pytanie, na które... No, po prostu nie znał odpowiedzi. Wpatrywał się w maleństwo, nieco zakłopotany i zapewne też niepewny. Powinien już dawno się odezwać, powinien zrobić cokolwiek, bo cisza między nimi niebezpiecznie długo się przeciąga! Ah! Zamrugał kilka razy, gdy tylko zdał sobie z tego sprawę.
- A ty dlaczego jesteś taka kolorowa? - Zadał to samo pytanie, licząc, że to wystarczy. Przekrzywił lekko głowę w bok, a przez jego głos przemawiała tylko i wyłącznie ciekawość. Żadne złośliwości, czy kpiny! Miał na celu być miłym i przyjaznym, tak jak zawsze. Grzeczne, rude dziecko.

Ostatnio, kiedy cały klan zbierał się przy Omszonej Skale, nie było to nic dobrego. Stracili wówczas jednego terminatora, lecz teraz… zapowiadało się, że w ich szeregi wstąpią kolejni. To od razu przyszło jej na myśl po zawołaniu Krzywej Gwiazdy, zważając na wiek miotu. Nawet ona, kocica mało interesująca się kociarnią i zaczynającą dostrzegać coś w kocie dopiero, gdy stawał się przydatny, wiedziała o tym. Z drugiej strony nie orientowała się, jak wszyscy stoją z treningami; może również ktoś otrzyma imię wojownika.
Pojawiając się w miejscu zebrania, dostrzegła w miarę znajomą jej dwójkę: Psa i Ryk, z którymi krótko wymieniła powitalne spojrzenia. Lecz nie dosiadła się do żadnego z nich by porozmawiać. Będzie na to czas w momencie, gdyby któreś z nich miało uczyć się pod jej okiem. Zdecydowała więc usiąść obok zastępcy, kiwając jemu i przywódcy głową, no i czekała. Wizja nowego ucznia nie robiła na niej wrażenia, choć z doświadczenia, jakie obecnie miała, lubiła uczyć. Zajęła się jednak obmyślaniem jak to logistycznie ułożyć, zamiast zastanawiać się, który młodzik jej przypadnie.

Głos Krzywej Gwiazdy do mnie nie dotarł, ponieważ w chwili, kiedy koty już się zbierają pod Omszoną Skałą, ja dopiero do niego wchodzę, powróciwszy z polowania. Ostatnim razem w identycznej sytuacji jedną z pierwszych rzeczy, jaką dostrzegłam w obozie, było martwe ciało Mokrej Łapy, ale dzisiaj okoliczności są zgoła inne. Od razu przypominam sobie, że zapewne najwyższy czas na kocięta Suchego Nosa, pierwszych Rzeczniaków urodzonych na nowych terenach.
Eleganckim krokiem odkładam upolowane zdobycze na stos zwierzyny i siadam gdzieś na boku, a moje spojrzenie przesuwa się po zebranych. Prawie same kociaki i Łoś… a skoro o Łoś, to siedziała obok Mknącego Nurta – aż zaskakujące, że w ogóle się pokazał.

Przyszedł również i Trzcina, z zaciekawieniem rozglądając się dookoła. Miała to być jego pierwsza ceremonia i jakiekolwiek zebranie - i to w dodatku jego własna na terminatora! No i oczywiście reszty jego rodzeństwa, nie mógł o nich zapomnieć. Był nieco podekscytowany, ale równocześnie zestresowany. Jaki będzie jego mistrz? Czy będzie dla niego miły? Czy nie będzie miał problemów do jego niezdarności i błądzenia w chmurach momentami? Czy się dogadają? Może dostanie mu się mama? Przy niej czułby się naprawdę pewnie i nie miałby problemu z przychodzeniem na treningi! A tak...? Jeśli trafi mu się ktoś niemiły...?
I nagle poczuł, że nie jest wcale tak podekscytowany tą ceremonią. Myśli, które przebiegały teraz przez jego głowę nie były tak wesołe, jak jeszcze księżyc temu, gdy leżał w lecznicy i zastanawiał się jak to będzie, kiedy zostanie terminatorem... Przełknął niepewnie ślinę, rozglądając dookoła, by szybko przemknąć przez tłum (o rany, teraz nie dość, że martwił się o przyszłego mistrza, to jeszcze zdał sobie sprawę ile kotów będzie na niego patrzeć!) i niemal wtulić się w rude futerko brata, obok którego siedział jakiś inny kociak, na którego nie zwrócił większej uwagi, prócz szybkiego zlustrowania wzrokiem.
- Hej Pies - miauknął, przejeżdżając bokiem o bok brata, a następnie siadając obok. Obecność Raniuszka mu nie przeszkadzała dopóki ta nie powie czegoś głupiego, ot, potrzebował bliskości kota, którego znał, któremu ufał i którego lubił, a kto był lepszym kandydatem niż podobny do niego brat? Na pewno nie zamierzał siadać obok Wrzask i Ryk, które były zbyt nadaktywne i głośne.

Zmarszczyła nosek, wyciągając końcówkę języka na wierzch. To nie była odpowiedź na jej pytanie.
- Bo moogę - Odparła, patrząc wyzywająco w paczały starszego, (jeszcze) kociaka. Zaraz jednak zaczęła bardziej intensywnie patać grzbiet rudego. Nadal nie uzyskała odpowiedzi! Co on jest mało kumaty czy jak?
- Otpowiec mji! - klepanie kociego cielska ustało, kiedy obok przysiadł się kolejny kocur. Bezczelność. Czyżby nie widział, że rudy był już przez kogoś zajęty? Rzuciła jego kierunku oceniające, zimne spojrzenie, by chwilę potem przejść przed Psa i zza jego łapy rzucić nowoprzybyłemu kolejne, wrogie spojrzenie.
- Kto ty - Rzuciła w stronę Trzciny, bez większego namysłu.

Słysząc jak Krzywa Gwiazda woła Klan, zbudziłam się i szybko otrzepalam swoje futro, biegnąc w stronę Omszonej Skały. Gdy dobiegłam, zatrzymałam się gwałtownie żeby na nikogo nie wpaść, po czym, sapając chwilę, stałam w bezruchu patrząc na przywódcę. Ciekawe co tym razem..?

Sześć księżycy. Tyle musiałem czekać, ażeby w mych uszach rozbrzmiał tak oczekiwany przeze mnie głos Krzywej Gwiazdy, a ja ze świadomością, że to będzie moja ceremonia mógł dumnie wkroczyć przed Omszałą Skałę. I nareszcie nastał ten dzień. Nie śpieszyłem się, a przynajmniej starałem się nie przejawiać drzemiącej we mnie ekscytacji i może krótkotrwałego stresu, który związał mój brzuch w supeł na kilka uderzeń serca. To z pewnością zamaskowałem pod krzywym uśmiechem, aby nie musieć słuchać docinek ze strony Ryk. Tego dnia nie mógł mi nikt zepsuć.
Na ceremonii pojawiłem się jako ostatni z rodzeństwa, czekając aż zbierze się większa ilość kotów. Przy tym uznałem, że nie rozpoczną ceremonii, dopóki JA się nie pojawię, a więc skorzystałem z okazji, by zrobić idealne wejście, nawet jeżeli niewiele kotów zwróciłoby na mnie uwagę. Z legowiska więc wyszedłem eleganckim i pewnym siebie krokiem na kończynach, które w ubiegłych księżycach mocno wyszczeliły mnie w górę na tyle, ażebym mógł uznać siebie za jednego z najwyższych z mojego rodzeństwa. Co do towarzystwa...wybór padł stosunkowo szybko i bez większego namysłu. Wiadome było, że za cel obiorę swoją pstrokatą siostrę, która niestety musiała znaleźć się przy Wrzask. Mimo iż nie miałem zbyt wiele z nią do czynienia zdecydowanie bardziej wolałbym, gdyby Ryk siedziała sama, aniżeli przy niej.
- Siema. - a mówiąc to z wymalowanym krzywym uśmiechem na licu i uniesionym wyżej jednym z kącików traciłem przyjacielsko w bark Ryk, u której boku, bez słowa przysiadłem, niewiele nawet bacząc na możliwą odmowę z jej strony. Nie przyjmowałem do świadomości, że mogłaby mi nie pozwolić obok siebie usiąść. A że akurat podszedłem do nich w momencie, w którym Wrzask pożegnała się z ładnie ułożonym futrem na głowie postanowiłem wykorzystać wcześniejszy temat i uczynić dokładnie to samo ale Ryk. Uśmiechnąłem się zawadiacko strosząc krótkie futro na jej głowie. - No Ryk oddaliłaś się nie lepiej niż Wrzask! Wyglądacie teraz niemalże jak dwie krople wody. - wyszczerzyłem kły w stronę nadmuchanej z dumy siostry i czekałem na dalszy rozwój wydarzeń.

Bo mogę. Właśnie taką odpowiedź otrzymał od kolorowej. Nie bez powodu o to zapytał. Stwierdził chwilę temu, że jeżeli koteczka nie odpuści i wciąż będzie go dopytywała, to odpowie jej w taki sam sposób. To... Na pewno jej nie usatysfakcjonuje, ale przecież mu wcale nie o to chodzi! Pies raczej wolałby temat szybko zakończyć i odstraszyć od siebie kotkę lub chociażby zacząć rozmowę jeszcze raz, ale na inny temat i nieco milej. Klepanie po plecach w ogóle mu się nie podobało. Dobrze, że latorośl szybko z tego zrezygnowała.
- Bo mogę. Tak samo jak ty - odparł krótko, nawet dodając do tego lekki, nieśmiały uśmiech. Nie chciał być złośliwy. Nie chciał na takiego brzmieć. Usilnie starał się robić wszystko, by tylko rozmówczyni nie wzięła go za chama i prostaka. Czy przesadza?
Od razu zrobiło się tak jakoś raźniej, gdy do towarzystwa dołączył... Trzcina! Braciak od razu wtulił się w futro Psa, co rudzielec oczywiście odwzajemnił. Obecność Raniuszek zeszła chwilowo na drugi plan i zapewne ta chwila tylko by się przedłużała, gdyby nie oburzenie kotki. Może była zazdrosna? Obserwowała Trzcinę wrogim spojrzeniem.
- Cześć, Trzcina - Odpowiedział, a później w końcu przeniósł wzrok na kolorowe kocię. Zapewne nie zdążyła jeszcze poznać Trzciny. Niech żałuję! Kocur jest najbardziej w porządku z całego rodzeństwa, zaraz po samym Psie, który... Wciąż twierdzi, że jest ulubionym synem rodziców. Nie mogłoby być inaczej! - A kim Ty jesteś? Nawet mi się nie przedstawiłaś. - Odpowiedział pytaniem na pytanie mimi, że nie było ono skierowane do niego. W głos wplótł pretensje, ale nie przesadne. Gdyby tylko Raniuszek była wystarczająco uważna, mogłaby to gdzieś tam wyłapać. Trzcina też, oczywiście! Słowa jednak nie były skierowane do niego, więc nie powinien się nimi przejmować.

Trochę zajęło jej pojawienie się na ceremonii, ale w końcu i ona zawitała przed Omszoną Skałą. Nie czuła się dziś najlepiej i była cała obolała, musiała zdecydowanie po ceremonii zajść do Porannej Zorzy i poprosić o jakieś zioła na ból i spięte mięśnie. W każdym razie jednak — była obecna, nawet jeżeli nie podchodziła do nikogo i raczej, tak po prostu, usiadła sobie gdzieś z boku i delikatnie zgarbiła się, bo zauważyła, że była to pozycja, w której najmniej odczuwała nieprzyjemne skutki boleśnie spiętych mięśni.

Poranna Zorza w czasie rozpoczynania ceremonii musiała dokończyć swoje obowiązki w lecznicy. Tuż przed rozpoczęciem mianowania wojownika przez Krzywą Gwiazdę, przyszła, kiwając głową do wszystkich znajomych jej kotów, między innymi do samego przywódcy, Mknącego Nurtu, Migoczącej Iskry i Łosiego Ryku, potem zerknęła na kocięta. Nie była pewna swojego wyboru. Ale nie mogła go odwlekać w nieskończoność, pomimo że nie za bardzo znała przyszłych terminatorów. Miała w głowie plan, na który liczyła, że wypali przynajmniej w części. Zawsze, jak coś pójdzie nie tak, teraz mają nowy miot kociąt. Wiadomość o nich bardzo ucieszyła Poranną, jednak nie miała okazji z nimi jeszcze rozmawiać prócz podstawowych rzeczy, typu sprawdzanie ich stanu zdrowia jak przybyli. Wzięła głębszy oddech, wyprostowana siadając niedaleko miejsca ceremonii, po czym zerknęła na przywódcę i kiwnęła mu głową. Była gotowa na podjęcie decyzji.

Pstrokata kotka urządzała sobie spacerek po terenach, a do obozu wpadła praktycznie jak ceremonia się rozpoczynała. Oh! O nie! Spóźniła się. Prędko przylizała futerko na piersi, po czym ruszyła do niewielkiej grupki kotów, która zdołała się zebrać, siadając tak naprawdę sama. Za to posłała szeroki uśmiech swojemu dziadkowi, jak i kociętom, które bardziej znała od innych kotów! Ciekawe, czyja to była ceremonia? O, Srebrnej Łapy! Ona też była samotniczką, zupełnie jak Kózka i teraz proszę! Prawdziwa wojowniczka z niej będzie! Aż zaczęły ją lekko łapy świerzbić, by wystrzelić i zacząć jej gratulować, ale ostatnią siłą woli się powstrzymywała. Ostatnio nie skończyło się to za dobrze, ale to nic! Miała nadzieję, że przyszła wojowniczka przyjmie lepiej jej obecność i że będzie super!

Oczywiście, że wiedziała, że to jej ceremonia, dlatego też przyszła, zamiast tym razem odpuścić sobie spotkanie klanowe i po prostu przeczekać ból, rozmasowując boleśnie spięte mięśnie. Nie mogła się tego doczekać i bardzo cieszyło ją to, że miała zostać wojownikiem. Nawet jeżeli wiedziała, że to tak nie działało, to jako terminator nie czuła się do końca pełnym członkiem klanu, miała w pewnym stopniu wrażenie, że tak długo, jak w jej imieniu pozostawał człon Łapa, była podczas jakiegoś okresu próbnego. Sprawdziła się jednak jako terminator, okazała się być wartościowym członkiem klanu poprzez swoje zaangażowanie, co zostało w pewnym stopniu nagrodzone tym, że została wybrana na członka zgromadzenia, a teraz — teraz miała wystąpić przed koty i złożyć swoją przysięgę.
— Przysięgam — oznajmiła pewnie i głośno, gdy podniosła się i stanęła przed obliczem Krzywej Gwiazdy. Końcówka jej ogona delikatnie podrygiwała w podekscytowaniu, którego nie potrafił zagłuszyć nawet ból, jaki rozrywał jej mięśnie.

Oczekiwany bądź nie przez Listek nadszedł dzień, gdy Krzywa Gwiazda zwołał cały Klan Rzeki na ceremonię. Pstrokata kotka nie do końca usłyszała wołanie przywódcy, bowiem byłą zajęta przepychaniem mchem aż nie przypatrzyła się, że całe rodzeństwo wywiało z kociarni, i nawet zebrało się więcej kotów na... ceremonię! Listek się cała spięła, przy czym niepewnym krokiem ruszyła w stronę zgromadzonych kotów. Poruszała niepewnie ogonem, spoglądając się na prawo y lewo, mogła dołączyć do ojca w legowisku, nie było jeszcze aż tak źle. Zgarbiona, doszła do rodzeństwa, było trochę późno, bo już przywódca zaczął mianować wojownika! Spojrzała na srebrzystą kocicę, która wcale nie przypominała terminatora, a bardziej doświadczoną wojowniczkę, miała nawet ślady po walkach. Listek poczuła jak dreszcz przeszedł cały jej kręgosłup.