Noc była pogodna, jednak nie zmieniało to faktu, że Golcowej Gwieździe bardzo, ale to bardzo nie chciało się ruszać zadku z ciepłego legowiska. Wolałaby zgromadzenie odwołać albo chociażby jakoś... Przełożyć na inny termin, jednak na pewno nie byłoby to możliwe. No nic, trzeba zacisnąć zęby i iść, by to odbębnić i mieć spokój przez następne kilka księżyców.
Gdy towarzystwo zebrało się, Klan Wichru opuścił obóz, by prędkim krokiem udać się do Gadzich Łusek. No proszę! Tym razem zjawili się jako ostatni, a nie jako pierwsi. Być może spowodowane było to głębokim snem Golcowej Gwiazdy, z którego obudziła się troszeczkę za późno. Oczywiście grzecznie przyznała się i przeprosiła koty, które musiały na nią czekać. Przywódca też kot, może przecież czasami sobie zaspać.
Przez całą drogę rozmawiała z tymi, którzy tego chcieli. Największą uwagę skupiała jednak na Gradowej Łapie, coby syna przypadkiem nie zgubić gdzieś po drodze. Liczyła, że uda mu się znaleźć na zgromadzeniu jakichś nowych znajomych, z którymi będzie się dogadywać. No, zobaczmy więc, kogo zabrali ze sobą inni przywódcy!
- Dobry wieczór panowie - Przywitała się, gdy z trudem wspięła się na szczyt wysokiego głazu, z którego będzie niedługo przemawiać. Było ślisko, musiała robić to ostrożnie. W dodatku z każdym kolejnym księżycem zaczyna jej brakować sił i pewnie niedługo będzie musiała wspinać się na górę naprawdę powoli, by się przypadkiem nie potłuc, gdy straci równowagę. - Zimno dziś. Najlepiej zacznijmy jak najszybciej! - Dodała zaraz, jednak nie wyszła przed szereg jako pierwsza. Niech młodsi zaczną! W Klanie Wichru nie działo się nic, o czym trzeba powiedzieć na gwałt, a więc może poczekać i zadebiutować nawet jako ostatnia.

Kolejne zgromadzenie. Kolejna szansa na trzy rzeczy, które mogą się stać: zbłaźnienie Wichru znowu, chociaż... raczej były koty rozważne. Także nie było o co się martwić. Drugą rzeczą były pogaduszki z psiapsią Żarem, a trzecią spotkanie z Korzeniem... i to na to najbardziej czekałam. Gdybym tylko miała jak wychodzić częściej z terenów własnego Klanu może bym miała okazję spotkać Korzenia, niestety, cóż. Było jak było, nie?
Słysząc, jak Skowronek wita się z Krzywą Gwiazdą delikatnie się uśmiechnęłam, a gdyby Skowronek spojrzał na mnie, uśmiechnęłabym się wesoło do niego. Cieszyłam się, że Skowron mógł doświadczyć pewnej magii Zgromadzeń. Dużo kotów, z każdego Klanu, nagromadzone zapachy wszystkich trzech Klanów. I pewnie jeszcze Golec go wywoła, jako, że dość niedawno był mianowany! Rozpierała mnie duma, znowu.
W końcu jednak usiadłam gdzieś z boku. Dzięki temu mogłam mieć widok na każdego z mojego Klanu, chyba, że ucieknie gdzieś w krzaki. No, ale. Cóż. Nie szukałam na razie towarzystwa, chociaż na pewno też nim nie pogardzę.

Było to moje pierwsze zgromadzenie. No, i na pewno nie ostatnie. Nie mniej jednak czułem podekscytowanie... i delikatny smutek, że Sójcza Łapa wraz ze mną nie będzie mogła tego doświadczyć. Jednak byłem pewien, że na następnym zgromadzeniu to Sójka wybierze się na zgromadzenie, a na pewno cudnie by było, gdybym ja mógł wraz z nią. Nie było to gwarantowane, ale, może, kto wie? Nie zamierzałem matce podsuwać żadnego pomysłu. To było jej decyzją, kto najlepiej będzie prezentował Klan Wichru wśród wszystkich trzech Klanów. I ja nie zamierzałem się w to wtrącać!
Dotarliśmy. A więc to były Gadzie Łuski. Rozglądałem się dookoła, wzrokiem pożerając wszystko, co się działo dookoła. Wszystkie zapachy kotów kolidowały ze sobą, tworząc jakąś mieszankę, od której aż kręciło się w głowie. Nie mniej jednak w wysoko podniesionym ogonem dreptałem dalej, aż w końcu znalazłem miejsce, gdzie mogłem usiąść. Rozglądałem się za kimś ciekawym, za kimś z innego Klanu. Chciałem poznać inne koty... bo w sumie czemu nie.

Pojawiliśmy się drudzy na miejscu Zgromadzenia. Cóż, nie podobało mi się, co dopowiedział Kruk przed tym, jak weszliśmy na Gadzie Łuski, jednak też wiedziałem, jaki przywódca był. Dlatego to zignorowałem, i gdy tylko zobaczyłem koty z innych Klanów, zacząłem lokalizować gromadę medyczną.
Zanim podeszliśmy z Owczą Łapą do Motylego Blasku, zatrzymałem swoją terminatorkę. Ja natomiast, nie tak jak nasz Gwiazda, nie zamierzałem dopowiadać czegoś uszczypliwego.
— Jeśli będziesz chciała, bez problemu chwal się tym, że jesteś blisko ukończenia treningu. Jest to powód do dumy. Też jeśli chcesz, możesz bez problemu odejść, porozmawiać z kimś innym. Tylko się przywitaj z Motylem i Poranną Zorzą — miauknąłem spokojnym tonem głosu, posyłając słaby uśmiech Owieczce. Mimo naszej ostatniej pogadanki byłem dumny ze swojej terminatorki. Hej, miałem dwóch terminatorów, i to ona okazała się tym lepszym, prawda?
Kiedy byliśmy blisko medyka Klanu Wichru skinąłem mu delikatnie głową.
— Motyli Blasku, witaj.

Mówiąc, że Cicha nie jest w humorze byłoby dużym niedopowiedzeniem. Fakt, że akurat ona została wybrana na uczestnika zgromadzenia to pogarszał. Może by nie miała Krukowi tak za złe pominięcie jej w wyborze mistrzów gdyby po prostu zapomniał o jej egzystencji, ale w przypadku gdzie zostaje wybrana na zgromadzenie wprowadzał ją to w szał. Równie dobrze czarny przywódca mógł podejść, napluć jej w twarz po czym zacząć rozmawiać o pogodzie. Czy ta wycieczka to nagroda pocieszenia? "Sorry, że nie dostałaś ucznia, ale chodź weźmiemy Cię na zgromadzenie"?.
Oprócz tego było strasznie zimno, nawet jak na Porę Nagich Drzew. Cicha wolałaby zostać w domu, jednak w przeciwieństwie do pewnego wojownika ona nadal czuła się zobowiązana do swoich obowiązków wobec Klanu. No, Puszczykowy Lot wziął i się zniknął. Jeszcze przed ceremonią swoich córek. W głowie szylkretowej kotki nie przychodziła w ogóle myśl na ucieczkę z Klanu, zwłaszcza w takim momencie! Prawda, była wściekła na Kruka i ogólnie nie w humorze, ale nadal ten Klan był jej rodziną i przyjaciółmi. Żeby tak zostawić wszystko gdy na terenach jest zwierzyny tyle co nic? Zdrada i tchórzostwo. Ona nigdy by czegoś takiego nie zrobiła, oh nie! Krucza Gwiazda może na nią pluć, rwać z niej futro, szydzić ile wlezie, ale ona nie porzuci Gromu.
A gdzie my to...? Oh, tak, zgromadzenie.
Szczerze wojowniczka miała w nosie sprawy innych Klanów, o ile tragedia się u nich nie dzieje to jak dla niej mogą sobie istnieć. Dosiadła się do burego kocura z Klanu Wichru. Cóż, nie zawsze widzi się jak byle wojownik odzywa się do obcego przywódcy jak do kolegi z posłania. No i też jest nowym wojownikiem! Jest o czym gadać.
– Słyszałam, że zostałeś wojownikiem? Gratulację, też jestem całkiem świeżo po awansie – powiedziała unosząc brwi – Oh, my się chyba nie znamy, ja jestem Cichy Poranek – odparła.

Tęczowa Chmura wyobrażało sobie swoje pierwsze zgromadzenie trochę... inaczej. Bez stresu. Bez rozmyślania nad bezsensownymi kłótniami rodzeństwa, bez rozmyślanie... gdzie teraz jest jej ojciec! Kotka może nie miała z nim bliskiego związku. Ba! Nie pamiętała kiedy ostatnio rozmawiali! Ale myśl o tym, że odszedł ze względu na swoją rodzinę i odrzucenie ciągle ją przygniatała. Nigdy wcześniej nie czuła jakiegokolwiek związku z rodzicami ale wiedza, że jednego z nich już nie ma w klanie, lub nawet na jego terenach sprawiała, że czuła w sobie... pustkę. Nie uważała go za wzorowego ojca ani wojownika, ale co jeśli to wszystko dało się jakoś naprawić? Może jeśli zebrała by się w sobie i spróbowała by jakoś załagodzić konflikt między Puszczykowym Lotem a resztą rodziny to nie odszedłby? Pewnie większość jej rodzeństwa i Dzika Róża cieszyła się z jego zniknięcia ale co z Mamroczącą Łapą? Wydawał się bardzo związany z ojcem, pomimo iż ten go odrzucał. No i poza tym, Klan Gromu stracił wojownika w najgorszej porze.
I tak właśnie gubiąc się w swoich rozmyśleniach kotka nawet nie zauważyła, kiedy podczas drogi wylądowała na samym końcu Klanu Gromu. Mogłaby przysiąść, że jeszcze przed chwilą gdzieś w zasięgu jej wzroku miała Rozżarzony Krok i Białą Łapę! Gdy tylko dotarli na miejsce, kotka szybko zgubiła ich wśród obcych kotów. Nie do końca wiedząc co ma teraz ze sobą zrobić, rozejrzała się i łapiąc między zapachami innych klanów jakąś małą cząstkę Klanu Gromu, ruszyła w stronę gdzie było go czuć najwięcej. Ostatecznie, strosząc grube futro z zimna, usiadła gdzieś z boku, dbając jedynie o to by mieć w zasięgu wzroku przywódców, zwłaszcza Kruczą Gwiazdę. P
Jeszcze do niedawna, gdy usłyszała, że dołączy do innych kotów na zgromadzeniu miała w głowię tylko to, by w końcu zobaczyć innych przywódców i zastępców oraz poznać nowe koty. Ale teraz jednak... może by z kimś porozmawiała, ale na pewno nie zacznie sama rozmowy.

Należała do grupy kotów, dla których było to pierwsze Zgromadzenie… mimo że miała już tyle księżyców na karku. W klanie Cienia nie dosięgnął jej ten zaszczyt, a jako samotniczka próbowała na nie dotrzeć, lecz jej się nie udało. Powiedzieć, że się ekscytowała, to raczej za dużo - zwyczajnie ciekawa była jak to wszystko wygląda i jak na tle innych przywódców wypada kędzierzawy. Ponadto Zimno mówiła o jakichś Cienistych żyjących teraz w innym klanie, więc a nuż je spotkają. W każdym razie, i tak najważniejsze było dla niej by dotrzeć tam bezpiecznie i nie dać się pogodzie, która w każdym momencie mogła przybrać postać groźnej śnieżycy.
Drogę Łosi Ryk przebyła raczej w milczeniu, czasami rzucając krótkim komentarzem w stronę Czarnostopego lub Powracającego Zimna. Po dotarciu na miejsce, usiadła razem ze swoimi, bo na polance nie było nikogo, kogo kojarzyła z patroli, a przyjazne zagadanie do kogoś jej się nie widziało. Rozejrzała się za to po przywódcach i chociaż ta szaro-niebieska kotka wyglądała dość sympatycznie, to ten cały Krucza Gwiazda na pierwszy rzut oka nie spodobał jej się. No, zobaczymy co będzie gadać.

Była podekscytowana perspektywą udziału w zgromadzeniu. Nic więc dziwnego, że o umówionej porze pojawiła się jako jedna z pierwszych, nie mogąc doczekać się wyjścia na tę wycieczkę krajoznawczą. Zupełnie jak kocię, które nie może doczekać się swojej ceremonii na terminatora. Wyruszyli niedługo potem; Srebrnej chłód przeszkadzał, ale nie był z całą pewnością tak doskwierający jak w przypadku Krzywej Gwiazdy. Mocna budowa, zdrowa ilość tkanki tłuszczowej i grube, zimowe futro sprawiały, że była jak mała szarytka pokryta mięciutkim, ochronnym lanugo.
W końcu dotarli na miejsce, a nim zdołała się rozejrzeć, została zaczepiona przez Krzywą Gwiazdę.
— Wciśnij się między nich, żeby cię ogrzali jak kura wysiadująca jajko — zamruczała zaczepnie, mrużąc oczy i uśmiechając się do niego wesoło. Następnie kiwnęła głową i odprowadziła go wzrokiem, po czym, cóż, usiadła tam, gdzie stała. Gdy byli sami, nie miała za bardzo pomysłu na to, co ze sobą zrobić, dlatego uznała, że powinna po prostu poczekać na rozwój wydarzeń.
Niebawem pojawił się czarny kocur, którego Srebrna zidentyfikowała jako Kruczą Gwiazdę. Wśród kotów, z którymi przyszedł, rozpoznała osobę Lodowego Potoku, do którego uśmiechnęła się, nawet jeżeli ten nie dostrzegł jej pomiędzy innymi rzeczniakami lub w ogóle nie rozpoznał. Nie musieli długo czekać na Golcową Gwiazdę; wyglądała na bardzo przyjazną i ciepłą kotkę, miała kształt przyjaciółki. Spodobała jej się. Zastrzygła uchem, gdy dość młody kocur zaczepił Krzywą Gwiazdę; uśmiechnęła się lekko. To był zupełnie inny obraz Klanu Wichru, jaki pozwoliły jej poznać Pliszowy Dziób i Szałwiowe Życzenie. Swoją drogą, ta druga również była tu obecna, rozpoznała ją wśród Wichrzaków, którzy pojawili się w okolicy Gadzich Łusek.
Przestąpiła z łapy na łapę. Wyglądało na to, że zaczynali dość nieśmiało, więc nie zamierzała wychodzić przed szereg. Siedziała więc i rozglądała się, obserwując koty. Czuła się nieco niezręcznie na myśl zaczepiania dużo młodszych kotów... a z tego, co zauważyła, spora część z nich była bardzo młoda. Ech.

Poranna Zorza zamykała pochód Klanu Rzeki. Szło jej dużo wolniej przedzieranie się przez śnieg i zaspy ze względu na niesprawną łapę, jednak nawet tak bardzo nie odstawała od innych. Po prostu szła na końcu grupy aż w końcu udało im się dotrzeć. Odetchnęła z ulgą, prostując się z lekko przykulonej postawy, w której łatwiej było jej się poruszać, po czym rozejrzała się dookoła. Widocznie wszyscy przywódcy już byli na swoich miejscach. Był również Motyli Blask i Lodowy Potok ze swoją terminatorką. Nie doszły mnie żadne słuchy o nowym medyku wśród ich grona, jednak... Może to się zmieniło? Podeszła do swojego stałego towarzystwa, kiwając im na przywitanie głowami.
- Lodowy Potoku, Motyli Blasku, Owcza Łapo. Dobrze jest widzieć nas w komplecie - powiedziała, przysiadając obok Motyla w komfortowej dla ich obojga odległości, otulając łapy ogonem. Dzisiaj był wyjątkowo zimny dzień. Ale przynajmniej nie padało.
- Ufam, że wasze klany trzymają się w zdrowiu - dodała do przywitania, spoglądając na medyczne grono.

Rozglądałam się po kotach, poszukując bliskich mi kotów. Żaru nie mogłam zauważyć, a tym bardziej Korzenia. Może się po prostu spóźnią, czy coś. W międzyczasie jednak w moje oczy wpadła srebrna postura, którą już widziałam, kiedyś. Zmrużyłam z lekka oczy, aby w końcu rozpoznać z niej samotnika, którego spotkałam z Pliszkowym Dziobem. Podniosłam wysoko uszy. Cóż... skoro jest znajomy pysk.
Wstałam powoli, po czym skierowałam swoje łapy w kierunku Srebra. Skoro na razie żadnej z dwójki przyjaciół nie widziałam, to czemu nie przysiąść się do kotki i zacząć znajomość od nowa? No, znajdowała się tutaj, a nie kojarzyłam, aby była w Gromie... także musiała należeć do Klanu Rzeki! Co skłoniło ją do porzucenia życia samotnika?
— Można się przysiąść? Spokojnie, teraz nie będę taka... nieprzyjemna, to chyba najlepsze słowo — zaczęłam spokojnym tonem, z szerokim uśmiechem na pysku. Rozumiałabym, gdyby kotka odmówiła, dlatego teraz tak stałam obok, spoglądając na srebrne futro.
— I może się przedstawię, też tak lepiej. Szałwiowe Życzenie, ale bez problemu możesz mówić, wiesz, Szałwia. Miło mi cię poznać — dodałam jeszcze, mając nadzieję, że uda mi się chwilę porozmawiać z kocicą.

Na zgromadzeniu nie była ot, tak właściwe...dawna. Ostatnim razem, kiedy była to było to pierwsze zgromadzenie na tych terenach i była wtedy z Orzeszkiem jeszcze jak oboje byli terminatorami. Piękne czasy i tak troszkę smutno jej było, że jej przyjaciel nie idzie tym razem z nią. Ból jednak koiła obecność Zawilec i Skowronka, z którymi radośnie rozmawiała aż nie dotarli do Gadzich Łusek. Na miejsce również zaszli jako ostatni, co widać było po zgromadzonej Rzece i Gromie. I jak drugiego przywódcę kojarzyła, bo miała przyjemność go zobaczyć jeszcze jak Pliszkowy Dziób była medyczką, tak tego kędzierzawego nie widziała nigdy przedtem na oczy, a był dość...charakterystyczny musiała przyznać. Krótkie kędzierzawe futerko i duże uszy to zdecydowanie była jego cecha charakterystyczna i miał w sobie...coś ładnego w tym wyglądzie. Przynajmniej przykuwającego uwagę, o! Niemniej jednak Skowronek bardzo szybko oddalił się od niej, a ona uznała, że to dobry czas na zapoznanie kogoś nowego, bo przecież co się będzie ograniczać i siedzieć sama! No może z Zawilec, to nie aż tak sama, lecz skoro miała okazję poznać kogoś nowego z obcego klanu to pragnęła to wykorzystać.
— Chodź Zawilec! — miauknęła przez ramię do przyjaciółki i ruszyła do pierwszego lepszego kota, na którego natrafił jej wzrok, a była nim dam daradam....niebieska klasycznie pręgowana kotka! Podreptała do niej wesoło nie zważając, czy chimera kroczy koło niej, czy też ją olała i zasiadła gdzieś z boku. — Cześć! Jak masz na imię? — zagadnęła na początek w stronę Tęczowej Chmury, choć na ten moment nie wiedziała jeszcze, że tak się nazywa! — Ja jestem...Słodki Nektar! Uh, ale zimno dzisiaj brr! Oby przywódcy nie przeciągali zbytnio, to twoje pierwsze zgromadzenie? — dodała zaraz i jeżeli kotka nie miała nic przeciwko to zasiadła niedaleko niej.

Nie był to pierwszy raz, gdy udała się na zgromadzenie. Ostatnim razem jednak była sama, rzucona na rwącą wodę. Przykleiła się do Sarniej Łapy tamtego dnia i odbyła jakąś tam rozmowę z rzeczniczką. Ale nic porywającego to nie było. Dzisiaj towarzyszyła Słodkiemu Nektarów, co poprawiało jej znacznie humor. Nie lubiła siedzieć wśród tylu kotów ilu jest na zgromadzeniach. Ale obecność przyjaciółki trochę ją pokrzepiała. W drodze do Gadzich Łusek był też z nimi Skowronkowy Trel, ale jak szybko doszli na miejsce tak szybko bury od nich odszedł. Słodka za to szybko znalazła sobie kota, do którego chciała podejść. Zawilec poleciała za nią bez większych hamulców. W końcu czemu miałaby zostawić przyjaciółkę, w szczególności gdy ta ją woła. Przeleciała wzrokiem po wszystkich zgromadzonych i wpadła nieco na Słodki Nektar, gdy ta się zatrzymała, na co z pyska Zawilec wyleciało ciche ,,przepraszam". Zapatrzyła się. No ale nic. Spojrzała się na kotkę, do której podeszły. Niebieska, długowłosa, z Klanu Gromu. Nie znała jej. Ciekawiło ją za to czy Koźla Łapa przyszedł na dzisiejsze zgromadzenie. Nie widziała go póki co ani nie czuła jego zapachu. Słodka się przedstawiła Gromiaczce, co uświadomiło chimerze, że też powinna tak zrobić.
- Zawilcowa Łąka - przedstawiła się krótko.
Trudno nie było się zgodzić za to z tym, że było zimno. Co dopiero mając krótkie futro. Zawilec darzyła porę nagich drzew płonącą nienawiścią. Była zmarźluchem krótko mówiąc. Usiadła sobie obok Słodkiej nieco przylegając do jej boku. Przyglądała się to niebieskiej kocicy, to innym członkom zgromadzenia. Medycy na przykład siedzieli razem. Szałwiowe Życzenie z jakimś srebrnym kotem, a Skowronek siedział z jakąś szylkretką.

Tęczowa Chmura nie bardzo zwracała uwagę na inne koty dookoła niej. Rozglądała się jedynie za znajomymi pyskami - Białą Łapą lub Rozżarzonym Krokiem. Jednak nadal wśród wielu innych kotów nie mogła ich znaleźć. Wyglądało jedna na to, że ją znalazł ktoś inny. Nieco zdziwiła się, gdy podeszły do niej dwie obce kotki. Niezbyt kojarzyła ich zapach. O ile zapach kotów z Klanu Rzeki znała z patroli na granicy, to ich zapach był dość obcy. Więc musiały być z Klanu Wichru.
Szybko przeleciała oczami to na jedną to na drugą. W ciemności niezbyt widziała dokładnie ich pyszczki jednak obie wyglądały... dość przyjaźnie. Zwłaszcza jej uwagę przykuła ta, która przedstawiła się jako Zawilcowa Łąka. Miała niesamowite umaszczenie!
Niebieska wymusiła nieco uśmiech, nie chciała wyglądać na zrzędę nawet jeśli było ciemno. Skinęła im lekko głową na powitanie.
- Jestem Tęczowa Chmura. Miło mi was poznać - miauknęła z nutką nieśmiałości w głosie. Nie, że rozmowa z kotami z innego klanu była dla niej stresująca, jednak nieco się wahała. W końcu nie chciała palnąć czegoś głupiego jak to jej się czasem zdarzało, zwłaszcza przy kotach z innego klanu.
- Racja, dziś jest okropnie zimno - odparła Słodkiemu Nektarowi. - I tak, jestem pierwszy raz na zgromadzeniu.

Milczała całą drogę nie wiedząc, co mogłaby powiedzieć. Zresztą nikt oprócz Lodowego Potoku czy Korzennego Języka nie był z nią w tak bliskiej relacji, że Owieczka pierwsza wyszłaby z inicjatywą rozmowy. To...nie leżało w jej naturze. A z racji, że z medykiem jej relacja się znacząco pogorszyła...nawet nie myślała aby jakiekolwiek wymienić z nim zdanie. Po prostu nie czuła potrzeby i nie chciała. I choć można by wysnuć, że córka Mroźnego Poranka zamknęła się w sobie na dobre, to wcale tak nie było i nie była zła na mistrza za to co tamtego pamiętnego dnia się stało, bo miał prawo być zły i wiedziała jak bardzo go zawiodła. Nie trzymała urazy za to co się stało, jednak nie mogła się pozbyć jego obrazu z głowy.
Przy dobrze jej znanym Gadzich Łuskach pojawili się drudzy, przy czym ich przywódca nie szczędził sobie uszczypliwego komentarza, co było dla niej zaskakująco irytujące. Nikt przecież nie zamierzał przynieść wstydu kruczoczarnego, a jego komentarz na ten temat uznała za co najmniej nieodpowiedni. Przynajmniej Lodowy Potok nie zniżał się do jego poziomu i nie przekazał jej informacji w podobny sposób co lider. Przytaknęła na jego słowa lekko łebkiem i właściwie...bez słowa skierowała się na skałkę, na której czekał już Motyli Blask. Nie lubiła się przechwalać dlatego nawet jeżeli był to powód do dumy to jednak mimo wszystko wolała zostawić kwestię swojego treningu dla siebie i na następne być może zgromadzenie przyjść już z nowym mianem. Ponadto tez nie widziało jej się schodzenie na dół do innych kotów i dosiadanie się do kogokolwiek, gdyż...po prostu nie czuła się na siłach (jak zwykle zresztą), aby zagłębiać się wśród nieznajomego tłumu.
— Witaj Motyli Blasku. — zaczęła naprzód, a po chwili dodała również. — i...Poranna Zorzo. — ponieważ do ich grona dołączyła również rzeczna medyczka. Z kolei na jej pytanie przytaknęła głową, gdyż...Klan Gromu naprawdę dobrze się trzymał. Nawet ostatnio zostali mianowani dodatkowi wojownicy, a więc jej dom, klan rósł w potęgę. No i też co ważniejsze niewielu z nich chorowało.

Żar był jednym z pierwszych kotów, które zawitały na zgromadzeniu wraz z Krukiem. Nie mógł się na niczym skupić przez przenikliwe zimno, które z łatwością przebijało jego krótką sierść i powodowało, że strasznie było mu zimno. Przeszedł gdzieś na bok, napuszając się jak ruda kulka. Chciał chociaż trochę ciepła utrzymać, ale czuł, jak jego mięśnie niekontrolowanie drżą, a zaciśnięte zęby o siebie szczękają. Podsunął pod siebie łapy, owijając je ogonem, którego końcówka lekko drzala. Nie podobała mu się ta pogoda. Ale nie był chory ani nic, a na zgromadzenie musiał iść. Szkoda tylko, że ledwo myślał nad tym, co się dzieje, skupiając wszystkie myśli nad tym, jak mu jest zimno i w jaki sposób mógłby się ogrzać. Najlepiej by było wtulic się w czyjeś długie futro i ciepłe ciało, ale nikogo takiego niestety nie miał.