No jak nic wybrał idealną porę! I to pokazywało, że cierpliwość była bardzo istotna; wystarczyło pójść nieco głębiej, żeby spotkać kolejnego głuszca. Swoją drogą cóż to za skupisko tych ptaków? Była to ponownie samica; pytanie czy również zmierzała do śpiewającego koguta, jednak w porę straciła zainteresowanie, czy znalazła się tu przypadkiem. Niezależnie od powodu jej wizyty, Mknący Nurt nie zamierzał gardzić. Ugiął się nisko na łapach, zrównał ogon z linią grzbietu i sprawdził kierunek wiatru. Kiedy wszystko było jak należy zaczął podchodzić ptaszynę, co jakiś czas zerkając pod łapy, żeby na nic nadepnąć, a także chowając się za drzewami, żeby go nie wypatrzyła. A gdy już się zbliżył wybił się z tylnych łap, chcąc wyskoczyć na kurę i zabić ją zaciśnięciem szczęk na jej karku.

Znowu to samo. Teraz jednak spostrzegł, że głuszec zobaczył go, więc nie spotkał się z rozczarowaniem podczas skoku. Oblizał pysk, niezadowolony, gdy to nagle przez gałązki w krzaku zauważył, że ptak tam podleciał i znowu stał na ziemi. To dziwne, że te ptaki od razu nie uciekały jakoś daleko, tylko lądowały kilka zajęczych skoków dalej, jakby niczego się w życiu nie bały. Gorzej dla nich, lepiej dla zastępcy - który, swoją drogą, ponownie przystąpił do pozycji łowieckiej. Łapy ugięte, ogon zrównany z linią grzbietu. Wiatr wiejący w pysk. Ruszył w kierunku samicy, co jakiś czas zerkając pod łapy i chowając się za elementami otoczenia. Kiedy znalazłby się na rogu krzaczka, wyskoczyłby zza niego na ptaszynę, chcąc ją dopaść i pozbawić życia.

Ach, udało się. Nie obyło się oczywiście bez krzyków, które zapewne znowu spłoszą mu cały las. Bo kocur nie zamierzał jeszcze poprzestawać. Być może dlatego, że taka kolekcja w tak krótkim czasie była motywująca, a może dlatego, że polowanie na głuszce stawało się monotonne i wolałby teraz coś innego? Tak na dobre zakończenie. Mimo wszystko musiał jeszcze kurkę zakopać, tak więc oblizawszy pysk wykopał dół, do którego ją wrzucił i przysypał, a później ruszył dalej, uważnie nasłuchując odgłosów przyrody. Nie miał zamiaru chodzić tu jeszcze nie wiadomo ile, ale warto było zobaczyć, ile można jeszcze z tej okolicy wycisnąć.

O mało by nie przeoczył wiewiórki, jednak uniesienie głowy a wraz z tym spojrzenia w górę dało mu obraz rudego stworzonka, które urzędowało w naturalnym dla niego miejscu. Przez chwilę się zastanawiał nad wszystkimi za i przeciw, ostatecznie jednak zdecydował się, żeby wejść na drzewo. Ugiął łapy, zrównał ogon z linią grzbietu i sprawdził kierunek wiatru. Zaczął powoli zbliżać się do drzewa, co jakiś czas zerkając pod przednie łapy i przenosząc ciężar ciała na tylne. Raczej nie było to potrzebne biorąc pod uwagę położenie wiewióry, ale przezorny zawsze ubezpieczony, prawda? Kiedy zbliżył się do drzewa, od drugiej strony, żeby gryzoń go nie spostrzegł, wbił cicho pazury w korę i z głową skierowaną do góry zaczął wspinać się po pniu. Chciał znaleźć się na poziomie wiewiórki i znalazłszy się blisko niej, wyskoczyć w jej stronę i zabić podobnie jak poprzednie ofiary. Całe szczęście, że gałąź była tak gruba.

Ugh, dlaczego nie mógł upolować czegoś za pierwszym razem, tylko ciągle wiatr w oczy? Sapnął, kiedy wiewiórka rzuciła się do ucieczki i równie szybko podbiegł do pnia, żeby przyczepić się pazurami i głową w tym samym ułożeniu co wchodząc - zejść. Kiedy był dosyć blisko ziemi, po prostu zeskoczył, żeby nie tracić czasu i rzucił się pędem za wiewiórką, chcąc skrócić między nimi dystans i w odpowiednim momencie wyskoczyć, żeby złapać gryzonia w łapy i zabić, ukręcając kark.

Uch. Faktycznie, to całe schodzenie z drzewa kosztowało go nieco czasu; nie był niestety tak zwinny i lekki jak wiewiórka, żeby móc z taką gracją zeskakiwać z drzew. W pewnym momencie zaprzestał biegu, widząc już, że nie ma żadnych szans na dogonienie rudego stworzonka, dla którego ta okolica była po prostu stworzona. Zatrzymał się i dał sobie chwilę, żeby zaczerpnąć powietrza, a następnie ruszył dalej. No, szkoda. Miał nadzieję, że uda mu się dogonić tę wiewiórkę, ale nie można mieć wszystkiego. W końcu musiała podwinąć mu się łapa. Dlatego nie pozostało mu nic innego, jak poszukać jakiejś innej zwierzyny jeszcze.

Kolejna wiewiórka? Co? Co to za dzień wpadania na te same zwierzyny? A może to była ta sama, co wcześniej mu uciekła, a w trakcie gdy on zrobił sobie chwilę przerwy, postanowiła poszukać czegoś na ziemi? Nie miał pojęcia; wiedział jedynie, że tym razem zamierzał postarać się bardziej. Być może wcześniej nie popełnił żadnego błędu, ale teraz postanowił nie popełniać bardziej! Ugiął łapy, ogon zrównał z linią grzbietu. Na pyszczku poczuł chłód wiejącego wiatru. Ruszył w kierunku stworzonka, patrząc pod przednie łapy, natomiast na tylne przenosząc ciężar ciała. Szedł spokojnie, powoli, a kiedy znalazł się w odpowiedniej odległości - hop! Wyskoczył, chcąc przybić gryzonia do ziemi i zabić go.

Och, oczywiście, że lepsze! Mknący Nurt nie zamierzał marudzić w żadnym wypadku.
Oblizał pyszczek, kiedy wiewiórka dokonała żywota, po raz kolejny pozwalając zastępcy poczuć na języku znajomy posmak krwi. Nałykał się jej dziś już bardzo dużo, a mimo to, zakopawszy rudego gryzonia w dziurze, postanowił się jeszcze przejść. Ot, tak szybko, zanim wróci do obozu ze swoją kolekcją. Jak wpadnie na zwierzynę to fajnie, jak nie to trudno.

Tak naprawdę zależało mu na szybkim obchodzie, żeby zobaczyć, czy ze wzrostem zwierzyny nie było też więcej drapieżników, ale skoro kręciła się tu ryjówka... no dobrze. Chętnie by ją zjadł, a resztę upolowanych zwierząt zaniósł do obozu. No, ale zanim by do tego doszło, musiałby najpierw ją złapać, a to nie było takie hop-siup! Dlatego ugiął łapy, któryś raz z rzędu ogon zrównał z linią grzbietu i ruszywszy pod wiatr, przeniósł ciężar ciała na tylne łapy. Co jakiś czas zerkał też pod łapy, żeby nie narobić hałasu. A kiedy znalazłby się blisko: wyskoczyłby, chcąc uśmiercić ryjówkę szybkim ruchem szczęk.

Kolejna… i ostatnia. Był tu dosyć krótko, ale upolował na tyle dużo zwierzyny, że dalsze chodzenie byłoby bezcelowe. Bo kto by to niby zjadł? Oblizał pyszczek i wstał z ryjówką w pysku, żeby pójść wykopać wiewiórkę i zanieść je do obozu. Potem jeszcze wrócił po głuszce, wiedząc, że za jednym razem nie uda mu się wszystkiego przenieść. Dosyć problematyczne, biorąc pod uwagę drogę od Młodnika do obozu, ale cóż, co poradzić. Był mimo wszystko w dobrym humorze, bo polowanie poszło mu… prawie jak z płatka, a na dodatek nie było żadnych śladów drapieżników. Dobrze. Tak powinno być. Z wysoko uniesionym, świadczącym o zadowoleniu, ogonem zakończył polowanie.

zt