Jeden przeciwnik to chyba za mało, prawda? Ledwo udało jej się uniknąć morderczych szczęk psa, a tu proszę kolejny wpada prosto pod jej łapy. Tym razem był to tchórz, który dla jej niedobra, zauważył ją pierwszy. Zatrzymała się i zmierzyła go uważnie lodowatym wzrokiem. Z jego pyska zwisał gołąb. Gołąb, którego Zimno bardzo chętnie by mu zabrała. Problem jednak był taki, że nie mogła się do niego zakraść i zaatakować, gdyż...jej obecność została już zdradzona. Mogła więc jedynie przejść do otwartej konfrontacji, co też uczyniła. Dawno nie miała zastrzyku adrenaliny, a tu, gdyby jej się udało to nie tylko przysłużyłaby się klanowi w postaci jedzenia, ale również eliminując zagrożenie dla niedoświadczonych jeszcze terminatorów. Zerwała się więc niespodziewanie. Wysunęła pazury z opuszków palców i rzuciła się w stronę przeciwnika z zamiarem przejechania nimi po jego grzbiecie, głęboko i boleśnie.

Udało się. Dawno nie odczuła takiej satysfakcji, jaką odczuła, w momencie, gdy jej pazury zatopiły się w skórze tchórza, gdy jego wściekły syk rozbrzmiał w jej uszach. Uśmiechnęła się pod nosem, lecz jej szczęście nie trwało zbyt długo. Nagle przez jej ciało przeszedł nieprzyjemny paraliżujący na kilka uderzeń serca dreszcz i promieniujący ból w okolicach prawej łapy. Niespodziewanie z jej pysk uleciało syknięcie, gdy spostrzegła się, co było sprawcą tak nagłego bólu. Był to oczywiście tchórz, który prędko odpłacił jej pięknym za nadobne. Warknęła pod nosem widząc jak ta kupa śmierdzącego futra nastrasza się i w dalszym ciągu do niej syczy. Myślał, że mu odpuści? Oh, w takim razie nie zdawał sobie sprawy z kim w tym momencie zadarł! Teraz nie było nawet mowy o podkuleniu ogona i zwianiu. Ponownie rzuciła się w jego stronę, tym jednak razem celując łapą w jego pysk, najlepiej oczy, aby utrudnić mu widzenie.

Jej atak powiódł się nawet lepiej niż przypuszczała. Udało jej się poważnie uszkodzić oko, w które celowała i pysk jako taki dodatek. Obserwowała jak jego morda zalewa się szkarłatną cieczą, jak wije się na ziemi i podrygując ostatni raz, umiera na jej oczach. Wystarczyły zaledwie dwa celne ataki, aby drapieżnik padł. Nie wiedziała, czy ma się cieszyć ze swojej siły, czy być zła, że ta walka tak prędko się skończyła. A tak dzielnie bronił swojej zdobyczy! Phew.
— Myślałam, że będziesz cięższym przeciwnikiem. — rzuciła z pogardą w stronę nieżywego już tchórza. Przynajmniej wyeliminowała zagrożenie i w dodatku zarobiła zwierzynę, czego chcieć więcej? Nim jednak obejrzała stan swojej rany, trzeba było zakopać to truchło, aby przypadkiem nie ściągnąć większego zagrożenia. Ostrożnie by nie ubrudzić rany wykopała mały rowek, wrzuciła go i zakopała jak należy. Jeżeli mogła to i ślady walki nieco przykryła, po czym wzięła gołębia w pysk i wyruszyła w drogę powrotną do obozu, starając się jak najmniej poruszać ranną łapą. I znowu do lecznicy.

Lubił polować. Polowania, szczególe samotne, pozwalały oczyścić umysł, uspokoić się, poukładać myśli, dla niektórych stanowiły też niemałą rozrywkę, choć zastępca do tych kotów akurat się nie zaliczał. Robił to, bo taki był jego obowiązek; każdy musiał jeść, taki był krąg życia, aczkolwiek odbieranie życia innym stworzeniom nie wzbudzało w nim wielkiej radości. Jednak to nie znaczyło, że się przy tym nie starał!
Na dzisiejsze polowanie wybrał Młodnik. Takie tereny były do tego najlepsze, to również w lesie liczył na najbardziej efektywne znalezienie zwierzyny. Ruszył więc między drzewa, mając nadzieję, że to będzie szybkie polowanie.

Głuszec. Idealnie. Taki wielki ptak był w stanie nakarmić niejednego kota. Kocur nawet chwili się nie zastanawiał, kiedy spostrzegł koguta zajętego śpiewem godowym. Ugiął nisko łapy, a ogon zrównał z linią grzbietu. Upewniwszy się, że wiatr wieje mu w pysk ruszył w stronę ptaka, w trakcie czego spoglądając pod łapy, żeby na nic nie nadepnąć i co jakiś czas chowając się za drzewami, żeby głuszec na pewno go nie wypatrzył. A kiedy zastępca zbliżył się na odpowiednią odległość - wyskoczył, chcąc przybić ofiarę do ziemi i zabić ją zaciśnięciem szczęk na krtani.

Wyskoczył… i pod łapami nie poczuł zupełnie nic. Wszystko zrobił poprawnie, a los mimo to postanowił spłatać mu figla. Pokręcił głową w rozbawieniu, a kiedy spostrzegł, że głuszec nie do końca odleciał, a po prostu wylądował nieco dalej, oczy mu niemalże zaświeciły. Szczęście? Druga szansa od Gwiezdnych? Nieuwaga koguta? Czymkolwiek to było, Mknący Nurt zamierzał wykorzystać tę okazję. Ponownie przystąpił do pozycji łowieckiej: ugiął łapy, ogon zrównał z linią grzbietu. Sprawdził, czy kierunek wiatru jest odpowiedni, a następnie ruszył cicho do ptaszora, w międzyczasie uważając pod łapy, żeby nie narobić hałasu i chowając się za drzewami, żeby głuszec go nie spostrzegł. A kiedy zbliżył się odpowiednio blisko - wyskoczył, chcąc przybić ptaka do ziemi i szybko zabić.

Utrzymanie takiego ogromnego ptaka, który na domiar złego się szarpał, nie należało do najłatwiejszych zadań. Szczególnie dla wojownika, któremu pożałowano siły. W końcu jednak udało się, i ku uciesze zastępcy, głuszec zwiotczał w jego szczękach. Puścił wreszcie bezwładne zwierzę i oblizał pysk z krwi, żeby wykopać dziurę, do której musiał go wrzucić. Choć zdobycz bez wątpienia była spora, nie oznaczało to jednak, że zamierzał na niej poprzestać. Nie wątpił w to, że lasek skrywał jeszcze niejedno stworzenie, które można by dorzucić na stos. Tak więc wrzucił ptaszora do dziury, zakopał ją, i ruszył dalej, rozglądając się i węsząc za zwierzyną.

No proszę, widocznie znalazł się w odpowiednim miejscu o odpowiednim czasie. Bo jak inaczej nazwać to, że nie dość, że znalazł wielkiego głuszca, to jeszcze on przed śmiercią zwabił mu tu samicę? Znacznie mniejszą, ale i tak na tyle dużą, żeby się ktoś nią najadł. Lepiej być nie mogło. Tak więc nie próżnował: niemalże natychmiast ugiął łapy, zrównał ogon z linią grzbietu i ruszywszy w stronę kury, upewnił się o prawidłowy kierunek wiatru. Co jakiś czas zerkał pod łapy, a także zastygał w bezruchu, jeśli tylko ptaszyna zerknela w jego stronę. Kiedy zaś był dostatecznie blisko - hops! Miał zamiar doskoczyć do głuszca i przybić go do ziemi, a następnie szybko zabić ugryzieniem w kark. I tym samym spełnić marzenia pary głuszców, żeby mogły być razem...

Dramatyczne, a może nawet poetyckie. Jakiekolwiek ono nie było, zastępca postanowił martwą samicę wrzucić do tego samego dołu, co jej niedoszłego partnera, o ile tak można było powiedzieć o ptakach, które raczej nie były zainteresowane partnerstwem. W każdym razie, gdy już ją tam wrzucił i zakopał dziurę ponownie, postanowił jeszcze poszukać jakiejś zwierzyny. Nie był tu wcale długo i szło mu nawet przyzwoicie, więc grzechem byłoby rezygnowanie w tym momencie.

Był doświadczonym wojownikiem, który miał przyjemność być na niejednym polowaniu, stąd wiedział, że czasem należało się nachodzić przed znalezieniem zwierzyny. Nie wątpił również w to, że mogło to wynikać z niedawnego upolowania dwóch głuszców, które darły się wniebogłosy, płosząc wszystko w okolicy. Dlatego - nie poddawał się jeszcze. Był tu naprawdę krótko, mógł trochę czasu jeszcze spędzić na polowaniu. Szedł dalej, węsząc, nasłuchując i patrząc za leśnymi stworzeniami.

No cóż, zdawał sobie sprawę, że na polowaniu trzeba mieć cierpliwość. Ba, te dwa głuszce na początku były bardzo miłą niespodzianką. Nigdy by się nie spodziewał, że tak szybko wpadnie na tak wielkie ptaki, a tu proszę. Tak więc zastępca szedł spokojnie, cierpliwie, nie martwiąc się chwilową pustką na swojej drodze. Bo i tak było całkiem przyjemnie, skoro udało mu się upolować już dwa spore ptaki. Nie musiał się teraz gorączkować, żeby coś znaleźć, bo pewien zapas już miał.