Lubiła przechadzać się po terenach, szczególnie tych bliskich obozowi. Z racji, że jej umiejętności samoobrony były dosyć...płytkie, wolała nie zapuszczać się w dalekie rejony. Lubiła natomiast wędrować w kierunku Łysych Drzew i czasem spoglądać na tereny niczyje i dalej ciągnące się tereny. Czasem nawet zastanawiała się, czy są one zamieszkała, a jeżeli tak to przez kogo. Może zgraje samotników? Być może. Tak czy owak, rozważała, by jednego dnia przekroczyć niewidzialną barierę, która hamowała ją przed postawieniem łapy poza granicą i żeby je zwiedzić. Może poznałaby kogoś ciekawego? Cóż, na razie mogła tylko o tym myśleć i układać w swojej głowie różne scenariusze. Dopóki porządnie nie nauczy się walczyć nie zamierzała poczynać w tym kierunku kroków. Dlatego teraz znowuż zatrzymała się nad granicą i spoglądała w głąb rozciągających się przed nią terenów być może z cichą nadzieją, że na ich tle zamajaczy jakaś zabłąkana sylwetka chętna do rozmów.

Trochę minęło odkąd zostały partnerkami, ale Lilia wciąż czuła się, jakby to było ledwo wschód słońca temu. Wymykała się na krótsze spotkania z kotką kiedy tylko mogła i tak, by przy okazji nie zaniedbywać żadnego z obowiązków. Dwa treningi i patrole nie były najłatwiejsze do upchnięcia, a Lilia coraz częściej wracała zmęczona i ob0olała do swojego legowiska, ale... Nie rezygnowała z niczego. A na pewno nie z Niknącej Łapy. Gdy podczas ostatniego spotkania kocica zaproponowała jej by przyszła na rzeczną granice, początkowo odmówiła. Nie dlatego, że w jakimś stopniu nie chciała. Obawiała się, że może tym samym sprowadzić na Światełko jakieś problemy, ale i na siebie. Ostatecznie się na to zgodziła i po kilku dniach wytężonego myślenia jak zniknąć na praktycznie calutki dzień, wyruszyła przez Orlą Przełęcz prosto w stronę terenów Klanu Rzeki.
Szła zgodnie z instrukcjami partnerki, a gdy do jej nozdrzy dostał się ostry zapach oznaczeń granicznych, serce zabiło jej szybciej. Nigdy nie odeszła tak daleko od plemiennych granic, a teraz stała naprzeciwko granicy Klanu Rzeki i czekała na Światełko. Poczuła dreszczyk podekscytowania, przez który mimowolnie nastroszyła sierść na karku i trzepnęła końcówka ogona. Naprawdę tu przyszła! Podeszła nieco bliżej i przycupnęła pod jednym z drzew w okolicy granicy, a następnie... czekała. Zerknęła w niebo by upewnić się, że przyszła na czas. Jeżeli dobrze widziała, Niknąca Łapa niedługo powinna przyjść. Naprawdę nie mogła się doczekać aż ją zobaczy. Zazwyczaj spotykały się na Orlej Przełęczy, a teraz? Intensywny zapach Klanu Rzeki łaskotał ją w podniebienie, a zamiast odrazy i niepokoju, odczuwała tęsknotę i radość. Coś czuła, że jak Mysz się o tym dowie to opadnie jej ogon!

/hi światełko :3

- Lilia! - zawołała, wyłaniając się zza jednego z drzew. W kilku długich krokach pojawiła się naprzeciwko łaciatej kotki i otarła się policzkiem o jej policzek. - Trafiłaś! - zamruczała pogodnie, chociaż wcale nie wątpiła w to, że kotce uda się tu trafić. W końcu od Orlej Przełęczy do Ostrych Koron byla niemalże prosta droga, niezależnie od tego, w której części granicy by się zatrzymała, Niknąca Łapa i tak by ją prędzej czy później znalazła.
- Wy- wyglądasz na zmęczoną. Wszystko w porządku? - spytała, przekrzywiając lekko głowę w bok; dotknęła nosem policzka kotki, po czym odsunęła głowę, by móc dokładniej się jej przyjrzeć.

- Hmm - mruknęła cicho, trochę zmartwiona, bo słowa Lilii wcale jej nie uspokoiły. Problemy ze snem bardzo szybko ciągnęły za sobą kolejne problemy i Niknąca Łapa niestety wiedziała, jakie konsekwencje mógł mieć zły sen lub jego brak. - Nie wiem, jak znajdujesz na- na to wszystko czas - westchnęła, chociaż uśmiechnęła się lekko; właśnie w tym był problem: czasu jej brakowało i odbijało się to na jakości jej snu. - Ale dobrze cię widzieć. Tęskniłam za tobą - dodała, tym razem już uśmiechając się cieplej, tak, że uśmiech faktycznie sięgnął jej oczu. Przyjemne, ciepłe iskierki strzelały pod jej skórą w miejscu, które polizała Lilia.
- Jest- jest dobrze. Śliwkowa Pestka jakiś czas temu urodziło ósemkę kociąt i cały klan cały czas tym żyje. Osiem! - zaśmiała się, mrużąc pogodnie oczy. - A ja. No. Byle do przodu - wzruszyła barkami. - Zdaje się, żże mój trening powoli zbliża się do końca.

- Hm. To byłoby miłe... - przyznała, i chociaż na jej mordce pojawił się uśmiech, to widać było, że brakuje w nim wesołości i ma nieco gorzką nutę. Chciałaby móc spędzać z nią więcej czasu. Nie spotykać się potajemnie gdzieś daleko, tak, by nikt z jej plemienia ich nie dostrzegł... bo Klan Rzeki, w większości złożony z byłych samotników, raczej nie miał problemu z tym, że spotykała się na granicy z kimś spoza klanu. Hm.
- Oo, to świetnie! I- fakt, kociaki są urocze, ale potrafią być a-absorbujące - przytaknęła, kiwając głową. - To ta twoja siostra-Wieszczka? - spytała, przekrzywiając łagodnie głowę w bok. Do tej pory słyszała tylko o niej, więc nie była pewna, czy to ta sama kotka, czy może jednak Lilia miała więcej, niż jedną siostrę.
- Mhm. Ale nie myślałam o imieniu - wzruszyła barkami. - Pewnie zostanę Niknącym Światłem, bo tak chciał mnie nazwać Krzywa Gwiazda... Ale byłam Niknącą Łapą już tak długo, że nie wyobrażam sobie być kimś innym, niż... niż Niknącą Łapą.

Och! Starsza siostra, Promyk. Nie mogła sobie przypomnieć, czy faktycznie o niej mówiła i Światełko kompletnie zapomniała, czy może w istocie słyszała jedynie o Wieszczce, ale w każdym razie: cieszyła się, że Lilia zdawała się mieć całkiem dobre relacje ze swoim rodzeństwem. Rzecz, której nie mogła powiedzieć o swojej własnej rodzinie.
- Może. Sama nie wiem - uśmiechnęła się lekko i wzruszyła barkami. Nim jednak mogła dłużej krążyć wokół tego tematu, Lilia zadała pytanie, którego zupełnie się nie spodziewała.
- Co- ja- um. Myślę, że tak? - odpowiedziała, uśmiechając się nerwowo. - Do klanu dołączyło ostatnio kilka kotów, więc tak długo, jak- jak ktoś chce, to Sowia Gwiazda nie robi problemów - dodała, jednak zaraz dotarło do niej, o co Lilia właśnie pytała. - Ale nie możesz przecież zostawić ich wszystkich tylko- tylko dla mnie!

Jeszcze nie teraz. A kiedyś będzie mogła? Będzie chciała? Porzucić całe swoje dotychczasowe życie tylko dla niej? Nie chciała tego. Nie chciała wyrywać jej z jej domu, od jej rodziny, przyjaciół, obowiązków, planów, marzeń. Wiedziała, że prędzej czy później obie będą chciały więcej, że powroty będą coraz trudniejsze, że samotny sen w chłodnym legowisku będzie coraz bardziej i bardziej wygryzał dziurę w brzuchu, nie pozwalał czuć niczego innego poza tęsknotą i wyczekiwaniem dnia, gdy znów się spotkają na kilka godzin, nim będą musiały znów samotnie wrócić do swoich obozów. Tak nie powinno być. Dlaczego życie musiało wyglądać w ten sposób? Dlaczego nie mogły urodzić się w jednym klanie, w jednym plemieniu, albo po prostu gdzieś poza granicami, grupami kotów, żyjąc samotnie i tylko dla siebie. Wszystko byłoby wówczas o wiele prostsze. Ale chyba dla niej nic nie mogło być proste, prawda?
- Ja też. Ja też, nie wyobrażam sobie, żeby to miało trwać i trwać, i tak do końca życia miałybyśmy spotykać się tylko przez chwilę, kilka razy na księżyc... - jęknęła, spuszczając na moment wzrok. Wzięła drżący wdech, nim znów uniosła wzrok na mordkę swojej ukochanej. - Czy gdybym chciała dołączyć do Plemienia... czy Wieszczowie zgodziliby się mnie przyjąć? Ja nie mam już rodziny. Nie mam przyjaciół. Ja- Ja nie mam niczego do stracenia.

Uśmiechnęła się nieco niemrawo. No tak. Trening. Imię wojownicze. Ceremonia. Niknąca Łapa spuściła wzrok na swoje łapy.
- Kiedy skończę trening, będę musiała złożyć przysięgę. Wierności klanowi... - powiedziała, marszcząc brwi. Chwilę patrzyła się na ziemię pod swoimi łapami, pokrytą leśnym runem i butwiejącymi igłami. Wypuściła powietrze przez nos, gdy w końcu uniosła głowę w górę, by móc spojrzeć na Lilię. - Jeżeli ją złożę, nie będzie już odwrotu - dodała. Wiedziała, że będzie mogła odejść w każdej chwili, ale wówczas oznaczałoby to złamanie przysięgi, byłoby zdradą, celowym narażeniem klanu na szwank. Póki nie wiązała jej przysięga, mogła odejść.
I Lilia poniekąd miała rację. Nie chciała zrobić przykrości Sowiej Gwieździe, wiedziała, że jej odejście, nawet jeżeli nie była szczególnie wartościowym kotem w klanie, byłoby dla niego ciosem. Nie wiedziała, jak mu o tym powiedzieć, bo przecież nie mogła po prostu któregoś dnia zniknąć bez słowa i ryzykować tym, że kiedyś ktoś dowie się, że nie zmarła, jak pewnie będą podejrzewali, a zniknęła jak tchórz i dołączyła do innej grupy, nie mówiąc o tym nikomu. Bała się tej konfrontacji, ale teraz już była pewna, że jej odejście z Klanu Rzeki było mniejszym złem.

- TAK - odpowiedziała szybko, zanim jeszcze Lilia skończyła mówić, i zrobiła krok naprzód, niemalże stykając się nosem z jej nosem. - Tak. Chyba. Ja... nie wiem - dodała zaraz, tuląc po sobie uszy, robiąc pół kroku w tył i zginając kark. Um. Czy była gotowa rzucić to wszystko tak po prostu? Bez zastanowienia? Bez żadnych wyrzutów i skrupułów? Czy. Czy była w stanie odejść tak, jak odeszła jej matka i jej rodzeństwo, po prostu porzucając wszystko, co mieli, by szukać szczęścia gdzieś daleko stąd?
- Nie chcę opuszczać Klanu Rzeki. Nie- nie chcę też, żebyś opuszczała dla mnie Plemię. Tu nie ma dobrego wyjścia i. I ktoś musi z czegoś zrezygnować - wymamrotała, po czym westchnęła. - Ale chcę być z tobą. Nie tylko raz na jakiś czas, tylko... częściej. Zawsze. I dla ciebie jestem gotowa to zrobić, bo- bo jesteś najlepszą rzeczą, jaka przydarzyła mi się w życiu.

Uśmiechnęła się. Zrobiła pół kroku w przód, by zmniejszyć dystans pomiędzy nimi, by móc otrzeć policzek o jej policzek i zamruczeć cicho.
- Hm. Ja ciebie też. I stanę na głowie- zrobię wszystko, żeby być z tobą zawsze - zamruczała, przymykając oczy. Była gotowa zrobić wszystko. Lilia była najlepszym, co przydarzyło jej się w życiu. Wypełniała pustkę w jej sercu jak nikt inny. Nie wyobrażała sobie tego, że musiała znów wrócić do obozu sama, znów spać sama, znów polować sama. Sama. Tak bardzo chciała, żeby to nie było tak trudne.
- W porządku - kiwnęła głową, którą cofnęła, by móc znów spojrzeć na Lilię. - Ja- ja postaram się wypaść jak najlepiej - uśmiechnęła się, tuląc po sobie uszy. Postaram się nie być sobą, żeby tego nie zepsuć, chciała dodać, ale ugryzła się w język.

Podjęły decyzję i Lilia naprawdę wierzyła, że była słuszna. Owszem, czuła lekkie wyrzuty sumienia, że poniekąd zmusiła partnerkę do takiego ruchu, ale... Czy miały faktycznie jakieś dobre i nie krzywdzące wyjście? Chyba nie. Nie widziała żadnego, a coś czuła, że gdyby nie szybkie postawienie sprawy jasno przez Światełko, minęłyby kolejne długie księżyce nim zabrałby się do tego na nowo. Lilia dłużej nie chciała czuć tej okropnie ciążącej niepewności i samotności, które ciągnęły się za nią jak cienie. Chciała, by Światełko była obok i to już zawsze. Chciała jeść z nią wspólne posiłki, wychodzić na tereny, opowiadać o patrolach, zasypiać w jednym legowisku, doglądać w chorobie, przedstawić wszystkim jako swoją partnerkę... Głos serca. Chciała związać się z kotką przed wszystkimi, żywymi i martwymi.
— Spokojnie — zapewniła ciepło, przejeżdżając językiem po kufie partnerki. — Znając Mysz, będzie się stresować bardziej od ciebie!


O dziwo, nie stresowała się. Przynajmniej nie tak intensywnie jakby "wypadało". Po rozmowie z Łabędziem i dowiedzeniu się, kiedy Światełko będzie na nią czekać, powiadomiła o wszystkim Mysz i w ten sposób wyznaczyła jasny termin. Gdy nastał ustalony półksiężyc, Lilia z samego rana zaprosiła Mysz na wspólny spacer i wspólnie opuściły najpierw jaskinie, a następnie tereny Plemienia. Lilia prowadziła siostrę prosto na granice z Klanem Rzeki, w okolice ostatniego miejsca w którym spotkała się ze światełko. Gdy były już na miejscu, okazało się, że są pierwsze. Lilia przysiadła i wyprostowała się. Chociaż mogła wyglądać na opanowaną, tak jak to zawsze miała w zwyczaju, końcówka jej ogona podrygiwała w emocjach, a uszy czujnie nasłuchiwały najmniejszego trzasku śniegu.
— Na pewno niedługo przyjdzie — miauknęła, zerkając na Mysz. — Może być trochę zaskoczona, bo od dłuższego czasu się nie widziałyśmy, ale... Wierząc słowom Łabędzia, przyjdzie.  Przodkowie muszą mieć mnie w opiece, że ze wszystkich niewtajemniczonych kotów na jakie mogła wpaść, natknęła się na niego!

/dalej znika, ale zapraszam również mysię!!

Mysz też była spokojniejsza, przynajmniej do czasu aż Lilia nie powiedziała jej o wyznaczonym terminie. Do tego czasu jakoś spotkanie wybranki serca siostry nie było jej bliskie i wciąż zostawało w świecie mrzonek, jakby do tej pory nie było realne. Fakt, spotykała się z kimś i wychodziła z obozu na długi czas, ale... teraz postać Światełka, z każdym krokiem poza obóz, stawała się coraz bardziej realna. Przez większość drogi Wieszczka milczała, co jakiś czas tylko się rozglądając i obserwując okoliczne tereny. Nigdy nie odeszła tak daleko od obozu. Nigdy. Było to zdecydowanie nowe doświadczenie, które może i było miłą odmianą, ale również stresującą. Na pysku miała maskę, którą przywdziewała na różne ceremonie i święta, maskę spokoju i opanowania, choć Lilia mogła to wszystko widzieć i zdawać sobie sprawę z tego, że je siostra udawała.
W końcu dotarły, a Mysz owinęła swoje łapy ogonem, była nieco bardziej niespokojna niż sądziła.
- Może on też niedługo przyprowadzi jakiegoś kota do plemienia, w końcu zaczął wychodzić nie mniej od ciebie - zaśmiała się, by dać swoim emocjom trochę ujścia. Martwiła się o brata, który coraz mniej czasu spędzał w obozie. Nie uszło to jej uwadze mimo wielu zadań, które miała jako wieszczka. Miała nadzieję, że jest to jakiś romans, a nie chęć oddalenia się...

Ustaliły dzień, ale gdy nie miało się zegarka, ciężko było o odpowiednią ocenę czasu i tego, kto przyszedł za wcześnie, kto przyszedł na czas i kto się spóźnił. Na całe szczęście gdy obie kotki czekały na granicy, w okolicy nie pojawił się żaden patrol. Zamiast tego w którymś momencie spomiędzy drzew wyszedł kształt przypominający kota.
- Lilia! Jesteś! - zawołała podekscytowana, zanim zdołała się powstrzymać; w kilku długich susach zmniejszyła odległość, jaka dzieliła ją od ukochanej, jednak gdy tylko w zasięgu jej widzenia tunelowego pojawiła się bura kotka, cała ekscytacja gwałtownie zahamowała. Na uderzenie serca spanikowała, zapomniała, że przecież jeszcze zanim utknęła w lecznicy, umawiały się, że na następne spotkanie przyprowadzi swoją siostrę Wieszczkę i teraz nie wiedziała, co zrobić.
- Um- cześć! - palnęła w końcu, bo przez cały ten czas patrzyła się zajęczym wzrokiem na Wieszczkę i milczała. Szczurzy ogon Światełka zaplątał się pomiędzy jej piętami. - Jestem Niknąca Łapa, Światełko. Miło- miło mi cię w końcu poznać!