Po wyleczeniu Kaczki z ran mógł odetchnąć z ulgą. Te powoli się goiły, wolno bardzo, no ale też czego się spodziewać po tak obszernych ranach, Kaczka obudziła z omdlenia. Mógł odpocząć i poszukać ziół w zamian. Dzisiaj wybrał się na Ostre Grzbiety. Pomyślał, że w sumie to musi poszukać pajęczyny, a może też tutaj znajdzie sosnę. Dlatego skierował swoje kroki w stronę tego miejsca i zaczął szukać ziół, ogółem, nie jakiś konkretnych. Przyjmie wszystko, co mu się w oczy trafi. Nawet te zioła pospolite, w końcu to dzięki nim wyleczył zastępcę, Kaczkę czy Mewią Łapę.

Ostre Grzbiety nie powitały go niczym ciekawym. Ot, jakieś dwie ptaszyny się biły o... ususzony owoc. Kocur zmarszczył brwi i odepchnął owoc pod krzaczek, znajdujący się niedaleko. Lepiej, aby żaden kociak tego nie znalazł.
Omijając więc miejsce zdarzenia tej ciekawej sceny Lodowy Potok nadal szukał czegoś bardziej interesującego, niż walka dwóch ptaków. Szukał dalej ziół, leniwie rozglądając się dookoła.

Lis... cóż, tego na pewno Lodowy Potok nie potrzebował. Przynajmniej miał szczęście, bo najwyraźniej rude stworzenie go jeszcze nie zauważyło. No, więc dymny kocur odszedł delikatnie do tyłu, wiedząc doskonale jak śmiercionośne są owe drapieżniki. Mając nadzieję, że lis go nie zauważył, szukał dalej w spokoju ziół, modląc się o coś przydatniejszego niż... podgnity owoc czy rude stworzenie.

Każdy inny wojownik widząc mysz, pomyślałby, że to idealna chwila na zapolowanie i posiłek, ale nie. Dymny medyk nie widział w ofierze śniadania czy przekąski, a mysią żółć, której od dosyć dawna szukał. Kto wie, kiedy pasożyty przypełzną do skóry klanowych kotów.
Zielone oczy zmrużyły się, kiedy kocur ułożył się pod wiatr, cały czas go kontrolując, bo w końcu mysz musiał najpierw upolować, aby wydobyć z niej żółć. Nie chciał, aby żywy medykament go wyczuł! Patrząc pod łapy, uważając na kroki, przenosząc ciężar na tylne łapy i układając głowę i ogon na równi z grzbietem sunął skupiony przed siebie. Będąc już bliżej myszy wyskoczył w jej stronę, aby szybko zwierzynę pozbawić życia.
Jeśli małe polowanie Lodowego Potoku się udało, otworzyłby mysz, aby zaraz delikatnie zacząć zbierać mysią żółć z gryzonia. A jeśli nie to będzie gonić dalej.

Widząc, jak mysz ucieka Lodowy Potok poderwał się. O czymś zapomniał? Najwyraźniej, jednak później będzie o tym myślał. Później przypomni sobie to polowanie i później je przeanalizuje. Teraz musiał się rzucić w pogoń za ofiarą, teraz nie było ważne to potknięcie.
Kocur odbił się od ziemi i pobiegł za zwierzątkiem, aby je dogonić. Gdy kocur będzie już blisko odbiły się mocniej nogami od ziemi i znowu spróbowałby zabić pazurami mysz. Oby teraz się złapała, bo kości nie te...

Kocur uśmiechnął się pod nosem, przecinając ogonem powietrze za nim. Sięgnął po mech, który był niedaleko i podstawił niedaleko ciała myszy. Przysiadł nad myszką, aby zaraz rozpruć flaki zwierzyny. Gdy zauważył worek żółciowy podstawił mech pod ten organ rozciął go i pozwolił, aby mysia żółć powoli się wylewała na podstawiony przez niego mech.

Kocur delikatnie machnął zadowolony ogonem, widząc, że no trochę mu się tej mysiej żółci uzbierało. Uncje medykamentu zapakował i odłożył na bok pod ulubiony krzaczek, a mysz zakopał. Później zje, czy coś. Po wszystkim udał się dalej, aby szukać złóż ziół i innych medykamentów.

Budowa tego kwiatka była interesująca. Łodyga opadająca łukowo na dół, a pod nimi różowawe kwiaty, które już opadły. Lancetowate, zaostrzone liście również przykuły uwagę medyka, tak samo jak sztywna łodyga, a w głowie Lodowego Potoku błysnęła lampka, która miała sygnalizować, że jakaś tam myśl powstała. Kocur postanowił zaryzykować, bo jednak, no, nie był pewien, ale uważając, że medykamentem jest lilia złotogłów postanowił wykopać cały medykament, aby dostać się do cebuli, jeśli potrzebował. Kształt tej części tylko utwierdzi go w przekonaniu, czy dobrze myśli, czy też nie.

Kocur zebrał 8 cebuli owej rośliny, i tak jak myślał, była to lilia. Na pewno się przyda do chorób, które mogą się czaić na koty, no i ziół nigdy za wiele. Lód postanowił jednak już się ulotnić. Zebrał mysią żółć, gdyby ktoś złapał kleszcze podczas następnej pory i chyba na razie więcej nie potrzebował. No, ale chociaż było to owocne szukanie ziół. Zebrał swoje zdobycze i udał się w stronę obozu.

[zt, dzięki za prowadzenie ]

Mewi Krzyk nie lubiła wstawać wcześnie rano. Kiedy więc udała się na przechadzkę, było już długo po wschodzie słońca. Nigdy też nie ustalała sobie jakiejś trasy wędrówki — szła tam, gdzie prowadziły ją łapy.
Dotarła do Ostrych Grzbietów i zerknęła na ich szczyty, dostrzegając tam jakieś ptaszyska, wesoło spoglądające na nią z góry. Nie myślała zbyt długo, nim po prostu zaczęła wspinać się do góry. Wiedziała, że nie jest możliwym wyjść na sam szczyt... Ale nie oznacza to, że nie może znaleźć sobie dogodnego miejsca gdzieś w połowie drogi.
I faktycznie dotarła nieco mniej niż do połowy. Mewa nie przepadała za tego typu wysiłkiem, szczególnie w sytuacji, kiedy nie był konieczny — czyli bez bezpośredniego zagrożenia życia lub konieczności obrony. Szczęśliwym trafem, srebrzysta wojowniczka znalazła idealne miejsce, gdzie mogła się rozłożyć i wypocząć — i to jeszcze tak, żeby ogrzewały ją promienie słońca. Jak dobrze!
Nie przejmowała się więc niczym — zamknęła oczy i po prostu się wylegiwała, nie mając nic szczególnego do roboty. Zresztą, ona, robić coś? Chyba w następnym życiu, bo w tym zamierzała robić, co chciała i po prostu dobrze się bawić, korzystając z wygody Klanu Gromu, który zapewniał jej bezpieczeństwo i dostarczał pożywienia.

Nie miał ambicji na to, żeby włazić szczególnie wysoko — nawet jeżeli wciąż nęciła go wizja wejścia na najwyższy szczyt, by dostrzec kolejny, jeszcze wyższy, a potem kolejny i kolejny. Nie wiedział, dlaczego tak bardzo ciągnęło go do gór, do zdobywania ich szczytów, ale było to jego małe, niespełnione pragnienie. Niespełnione, bo wiedział doskonale, że nie był w stanie wejść nawet na najwyższy z Ostrych Szczytów, a co dopiero na najwyższy szczyt wyższych gór!
Nawet jeżeli to było dla niego nieosiągalne, to wciąż lubił kręcić się w okolicy gór. Tym razem znalazł dla siebie niewielką półkę, na której mógł się położyć i rozciągnąć, by grzać grzbiet. Na szczęście nie było tak gorąco, jak mogłoby być o tej porze, dlatego taka słoneczna kąpiel była naprawdę przyjemnym doświadczeniem. Oparł głowę na mniejszym kamieniu, który leżał nieco w cieniu i był przez to chłodniejszy. Mm, przyjemnie.

[konwalia]