Konwalia podążał za kuzynem w kierunku szczytu, mając jednocześnie nadzieję, że osiągnie go również w klanowej hierarchii. Oczywiście, zdawał sobie sprawę, że dzieliła go od tego długa droga, znacznie dłuższa od tej, jaką należało pokonać, by wspiąć się na jeden z Ostrych Grzbietów, nie miał natomiast wątpliwości, że będzie w stanie to zrobić. Trening Konwalii przebiegał pomyślnie i nawet niedawne zachowanie Tęczowej Chmury nie było w stanie tego zniweczyć. Każdy mijający dzień był tym, gdy los dobitnie pokazywał, że przeznaczeniem Konwalii jest zostać Gwiazdą; zielonooki nie zamierzał opierać się ananke.
Widok rozpościerający się z Ostrych Grzbietów nie był dla niego niczym nowym - obserwował go już podczas pierwszego dnia swojego tereningu - niemniej gdy już dotarł na półkę skalną nieopodal Nasięźrzała, przyglądał się okolicy z niemalejącym zainteresowaniem. Ułożył się wygodnie, na brzuchu, pozwalając, by słońce grzało mu porośnięty smolistoczarnym futrem grzbiet, głowę zaś, ćmioną nieco istniejącym, acz niewielkim bólem, położył na łapach.
- Jakie kryteria bierze się pod uwagę, decydując, kto z klanu będzie reprezentował go na zgromadzeniu? - spytał się kuzyna. Pytanie to ciekawiło go od momentu, gdy dowiedział się, że razem z nim delegatami zostają nieszczęsna Batalionowa Łapa i Kruczy Cień i, choć od zgromadzenia minął już pewien czas, potrzeba uzyskania na nie odpowiedzi nadal nie opuściła głowy Konwalii.

— Hm? — mruknął głupio, strzygąc uchem, chociaż doskonale usłyszał pytanie. Uchylił powieki i uniósł nieznacznie głowę ponad łapy, żeby móc spojrzeć na Konwaliową Łapę; na jego futrze tańczyły barwne plamy, wywołane przez słońce. Zacisnął powieki, po czym zamrugał kilkukrotnie, żeby doprowadzić wzrok do stanu używalności.
— Zazwyczaj wybiera się tych, którzy jeszcze nie mieli okazji brać udziału w zgromadzeniach, albo byli na nich dawno. Tak, żeby każdy miał szansę — odpowiedział po chwili zastanowienia. — Hm. No i na pewno szczególnie obiecujący terminatorzy i świeżo mianowani wojownicy są chętniej wybierani, bo w końcu mówi się o nich podczas chwalenia się stanem klanu. Dlaczego pytasz?
Nawet jeżeli domyślał się, jaki mógł być powód tego pytania, chciał dowiedzieć się, skąd Konwaliowej Łapie zebrało się na pytanie o zgromadzenie.

Powodów, dla których Konwalia zadał swoje pytanie, było w zasadzie wiele, nie wszystkimi z nich zamierzał się jednak otwarcie podzielić z Nasięźrzałem. Oczywiście, nie miał tajemnic przed zastępcą własnego Klanu, niemniej jednak większością jego motywów w tym wypadku kierowała przede wszystkim podświadomość.
- Kierowała mną przede wszystkim ciekawość - odpowiedział kocurowi, strzygąc uchem, gdy postanowiła osiąść na nim meszka. - Zastanawia mnie jednak jeszcze jedna kwestia - z jakiego powodu "chwalimy się" Kruczym Cieniem?
Oczywistym powodem było pokazanie, że kocur żyje, czy jednak odpowiednim kandydatem na reprezentanta klanu był osobnik, który ignorował swoje obowiązki, partnerkę i kocięta? Pomijając kwestię wyruszenia Batalion, kotki, która, nawet, gdy był kociakiem, zachowywała się wobec niego niestosownie. Kto wie, może Rozżarzona Gwiazda żywił nadzieję, że poważna funkcja, jaką jet reprezentowanie Klanu sprawi, że dwójka, której dotyczyło jego pytanie, zachowywać się będzie odpowiedzialnej i stosowniej? Podejrzewał, że on sam stanowić miał przykład takiej postawy... i że wybrany został, ponieważ stanowił przykład obiecującego terminatora.

Ciężko było teraz spotkać Kozła w obozie. Wracał do obozu poźną porą gdy tylko nie musiał czegoś załatwić w obozie. Dalej pracował i wykonywał swoje obowiązki. Uczył swojego terminatora i tak dalej. Ale... Nie zagłębiał się w rozmowy z innymi. Nie wychodził z nikim. No chyba, że na patrol bo innej opcji nie miał. W głównej mierze zrobił się cichy i nie zbliżał się do przywódcy. Nie mógł spojrzenie się jemu w oczy. Nie mógł tak po prostu mieć gdzieś to, że on nie widzi w nim przyszłości klanu.
Dalej ma harować jak wół bez jakiekolwiek korzyści. Czy ktoś w ogóle doceniał jego pracę? Jego trud?
Skoro przywódcą tego nie widział to pewnie inni nie widzą tego jak ciężko pracuje. Jak bardzo się stara by inni go doceniali. Nie chciał być szarym kotem. A teraz gdy Zaćmienie została zastępcą mógł pomarzyć o dobrej reputacji. Przecież ona będzie się nad nim pastwić. Znęcać się i bawić jak zabawką. By podkreślić jak bardzo się nie liczył w oczach klanu i przede wszystkim najbliższego przyjaciela.
Miał naprawdę dość tego wszystkiego...

Przebywał poza obozem. Polował a właściwie to szedł świeżym tropem który pozostawił gawron. Możliwe, że gdzieś tutaj siedział.

/złoty

Po skończeniu treningu i w okresie oczekiwania na mianowanie miałem sporo wolnego czasu. Nie licząc aktywnych patroli i polowań spędzałem tez sporo czasu na terenach niczyich. Liczyłem się z własną potrzebą przebywania samemu, a puste i nieoznakowane doszczętnie terytorium pozwalało mi pomyśleć o przeszłości. Nie mogłem powiedzieć, że źle mi w klanie. Zwykle… brakowało mi tego uczucia które towarzyszyło mi przez całą wcześniejszą tułaczkę. Mimo tego, że miałem tu przyjaciół, rodzine i sympatie moje serce uciekało się do wspominek. Zdecydowanie zbyt Często.
Wracałem właśnie z terenów niczyich, ot co taki spacerek aby oczyścić umysł. Lubiłem to póki byłem sam. Idąc przez las wyczułem trop gawrona. Liczyłem, że uda się mi go złapać i przynieść do obozu. Chciałem uniknąć wzroku innych kotów kiedy przyjdę bez niczego. To z pewnością by zwróciło na mnie ich uwagę. A więc podążając za tropem ptaszyska składałem się przez zarośla do momentu kiedy mój nos nie wyczuł jeszcze innego zapachu. Kozioł.
Kolejny kot który dzielił ze mną bliskie uczucie. Zanim pomyślałem że i on polował na ten sam cel wstałem na proste łapy wręcz kicając w stronę pointa.
— Koziołku! Wybacz, że pozbawiłem cię możliwości złapania jakiejś ptaszyny. Ale dla mnie, złapanie takiego kocura w lesie jest o wiele bardziej satysfakcjonujące. Nie sądzisz? — Mruknąłem głośno podchodząc i witając się z wojownikiem otwarciem się o jego bok. Ogon podczas stawiania kroków podniosłem wyżej aby zahaczyć nim o podbródek kocura i skierować go w moją stronę. Oh niewątpliwie stawałem się przy nim bardziej pewny siebie. Albo po prostu mogłem być sobą.

Czuł, że zbliża się coraz bardziej do swojego celu. Już miał wyskakiwać z krzaków gdy nagle...ktoś postanowił mu przeszkodzić. Złotawe futro szybko znalazło się przed nim a w tle mógł usłyszeć trzepotanie skrzydeł. No po gawronie nie ma już co szukać.
Westchnął po czym popatrzył się na kota. Na początku myślał, że to Zaćm. Więc już miał coś marudzić i tak dalej. Ale okazało się, że był to Okoń.
Zamrugał kilka razy oczyma a następnie się uśmiechnął. Chociaż to nie był jego typowy uśmiech. Niestety ale nie miał dobrego humoru. Ale starał się to ukrywać by inni go takiego nie widzieli.
Nadal nie rozumiał tego zdrobniania imion ale nie przeszkadzałoby mu to. Skoro Złotemu tak odpowiada to niech tak go nazywa.
Potem na chwilę nie wiedziała co powiedzieć a zwłaszcza co zrobić gdy ten otarł sie o niego. A następnie swoim ogonem obrócił jego pysk by spojrzał się na niego. Jego serce na chwilę przyspieszyło bicie. Bo była to dość... Nietypowa rzecz.
Postanowił, że musi jakoś odbić piłeczkę w typowo jego stylu.
- Nie zaprzeczę. Jest ze mnie nie lada kocur. Ale z pewnością złapanie takiego dużego okonia jest o wiele bardziej satysfakcjonujące. - uśmiechnął się lisio a następnie przygniótł zlotofutrego do ziemi. Oczywiście nie wykorzystał całej swojej siły. Jak też nie trzymał go mocno gdy zawisł nad nim. Zaśmiał się po czym dodał. - Gawron mi uciekł ale przynajmniej nie wrócę do obozu z niczym. Ale może i dobrze, że tak się stało. Zdobyłem dużo fajniejszy łup. - żartował jak zwykle, śmiał się jak zwykle ale nie był w pełni sobą. Był spięty i dalej miał mętlik w głowie. Nie wiedział jak wyjść z tego transu i znów się szczerzę śmiać. Ale nie chciał powiedzieć coś nie tak Okoniowi. Dlatego ukrywał swoją frustrację i złość. Nie chciałbym znów głupio się zachować. Bo wtedy... Już nikt nie będzie nawet chciał z nim gadać.

Mimo swojego… niezadowolenia z tego obrotu rzeczy, po prośbach Okonia faktycznie starała się brać na siebie minimalnie mniej. Było to trochę łatwiejsze, bo mieli, hm, spokojny okres w Klanie Gromu - nie musiała już prędko kończyć materiału z Zamgloną Łapą, a Żurawia Łapa wolał wolne tempo i rzadsze treningi. Zazwyczaj brała udział w patrolach, w których udział wziąć mógł ktoś inny lub które obyłyby się bez niej - ograniczyła więc ten wolontariat z jej strony, by mieć więcej czasu na… niego. Jej partnera… ! To słowo wciąż brzmiało dziwnie w jej głowie, w ustach jeszcze bardziej - niby wiedziała, że kiedyś będzie go mieć, ale… !! To wydawało się zawsze okropnie odległe, a teraz… teraz szła tuż obok niego pod osłoną niezwykle rozgwieżdżonej nocy, kierując swoje łapy na Ostre Grzbiety, skąd Srebrna Skórka będzie najpiękniejsza.
Niekiedy, łapały ją myśli - czy w ogóle przystoi jej mieć partnera, skoro centrum jej życia była jej praca jako zastępca, potem przywódca (w co nie wątpiła)? Na szczęście potem przypominała sobie, że to głupie, bo przecież większość przywódców, jakich znała czy o których słyszała miała zarówno partnerów, jak i kociaki. Szkoda tylko, że Kruczy Cień był najgorszym przykładem… uch. Po prostu martwiła się, czy to jej jakkolwiek nie odciągnie od oryginalnych celów, nie zrobi z niej mniej wydajnego i porządnego kota? Sam Okoń prosił ją o zaprzestanie pracoholizmu, i wiedziała, że robi to w dobrej wierze… po prostu, być może, miała na to inne spojrzenie. Ale, ach - jednym z powodów, czemu tak lubiła pracować, było to, że mając wolne myślała zbyt wiele. Teraz mając wolne po prostu szła do Okonia. …Czy w takim razie nie będzie nieświadomie brała wolnego częściej, byleby go zobaczyć? Nieważne. Teraz była na spacerze. Randce! Tak.
— Na dzisiejszej Srebrnej Skórce spadają gwiazdy. Ciekawe, nie? — mruknęła, wzrok kierując ku górze. — Jakby Gwiezdni się ścigali — wymamrotała, ale po chwili tego pożałowała, zdając sobie sprawę, że jej analogia brzmiała strasznie… dziecinnie i nie do końca jak ona. Bardziej jak Tęczowa Chmura. Huh.

okon mi amore

- W takim razie, mam nadzieję, że moi gwiezdni przodkowie wygrają z twoimi. - Mruknąłem do ucha Zaćmienie, kiedy znaleźliśmy się na ostrych grzbietach. Przysiadłem i gestem ogona zaproponowałem jej przycupnięcie obok mojego boku. Inicjatywa wyjścia z obozu zrodziła się.. jakoś tak. Jednak to ja nalegałem aby wyjść teraz, zaraz, już! Pomrukiwałem cicho, przysłuchując się ciszy otaczającego nas lasu. Wprawiało mnie to w stan zupełnego rozluźnienia, utopi przy okazji rozkoszując się najprostszą radością z życia. W takiej chwili mogłem tylko myśleć o swoim szczęściu, o tym jakim jestem szczęściarzem mając ku swego boku kogoś takiego jak Zaćmione Słońce. Na samą myśl o zastępczyni skóra pod futrem mnie swędziała i grzała niewyobrażalnie irytująco.

Jednak teraz, głęboko oddychając spoglądałem na spadające gwiazdy w jej obecności. Niegdyś pomyślałbym, że to byłoby niemożliwe. A jednak. Jednak poświęciłem coś aby osiągnąć to co mam teraz. I z całą pewnością nie żałuje. Nie żałuje żadnej swojej decyzji, poza tą kiedy poddałem się z szukaniem klanu. - Chociaż, bardziej spodziewałbym się, że taki gwiezdny zamiast mknąć po niebie spadnie nam na głowy. Chociaż wiesz, nie przeszkadzałoby mi to, jeśli mogę być przy tobie to wszystko inne jest mi obojętne. - Uśmiechnąłem się do granatowego nieba.

Hmph! Na jego słowa parsknęła, niby oburzona i sprzedała mu lekkie szturchnięcie w bok.
— Chciałbyś. Moi są wyraźnie szybsi — rozmawianie w ten sposób wydawało się głupie, ale… widząc, że Okoń sam podjął temat, nie czuła się z tym w ten sposób. Właściwie to nie miała pojęcia, kim byli jej przodkowie; nigdy nie wypytywała o to za bardzo Dzikiej Róży. Cóż, jej matka była bardzo elegancką i porządną kocicą - na pewno jej rodzina nie może być gorsza? Jeśli zaś o Puszczykowy Lot chodzi… no, skoro wychowali takiego kocura, to na pewno nie byli przyjemni. Ale wolała nie myśleć o nim jak o rodzinie; właściwie to miała nadzieję, że już od dawna leży martwy pod ziemią.
Siadając obok partnera jej mięśnie początkowo były w swoim domyślnym stanie lekkiego napięcia (w końcu zawsze chciała być gotowa na każdą sytuację), ale z każdym uderzeniem serca spędzonym u boku Okonia mięśnie rozluźniały się, jakoby wlewając się w ciepło obok; opierając się na nim lekko, jej długie futro miesza się z tym srebrzystorudym, chociaż tylko koło siebie siedzą. Momenty bliskości wciąż były dla niej czymś dziwnym, nowym, ale były jak narkotyk - gdyby tylko jeszcze umiała w pełni zapomnieć o obowiązkach i zrelaksować się tak, jak faktycznie powinna…
— Może tak spadają, jak mają do kogoś proroczy sen. Albo pędzą na ceremonię nadania żyć — mówi z lekkim rozbawieniem, niepoważnie… starając się ukryć ciepło na jej polikach spowodowane tymi późniejszymi słowami. Chciała móc wyrazić swoje emocje w odpowiedni sposób, w idealnie dobranych słowach i metaforach… ale jej słownik zawsze nie był zbyt wylewny czy uczuciowy, skupiając się na sprawach praktyczniejszych. Otwiera pyszczek, lecz nie wie, co odpowiedzieć… więc poddaje się i po prostu mruczy miękko, opierając głowę na barku kocura.

Podniosłem jedną brew wyżej. Wzrok przeniosłem na złote lico kocicy. Mój pyszczek rozchylił się w zadowolonym uśmiechu. Niewątpliwie oddałem serce wyjątkowo ambitnej kocicy. Nie wiem jak to brzmiało ale, nie wyobrażałbym sobie życia z Zaćmioną Gwiazdą. Nie w negatywnym znaczeniu, na gwiezdnych! Po prostu, zmiana przywódcy i ta cała wyprawa.. To wszystko wydawało mi się niezwykle stresujące jeśli pod następnego przywódcę mam podstawić Zaćmienie. Przecież to byłby sen na jawie.
- Myślę, że szykują się na twoje dziewięć żyć. Zanim zbiorą się jacyś chętni przodkowie.. - Zaśmiałem się pod nosem. Jednak to była tak odległa przyszłość! Prawda? Chciałem aby tak było, nie potrzebuję Zaćmionej Gwiazdy. Zakochałem się w Słońcu i chcę aby nim pozostało. Nabrałem powietrza w płuca z spokojem układając futro na grzbiecie nosa zastępczyni. Jej ciche pomruki akompaniowały z moim. - Że też kiedyś widziałem się w roli przywódcy. Jak każdy kociak. Powinni zaniżać ambicję w żłobku, aby uniknąć rozczarowania w przyszłości.-

Jeszcze nie wszystkie kocięta opuściły kociarnię, lecz wszystkie, które jeszcze zostały były już wyrostkami, które przez chorobę lub z innych powodów nie były jeszcze mianowane. Dlatego właśnie Tęczowa Chmura miała nadmiar wolnego czasu. Postanowiła więc wybyć tego dnia z obozu w celu spaceru lub jakiegoś małego polowania. Łapy zaniosły ją dość daleko, bo aż w okolice Ostrych Grzbietów. Nie zamierzała się na nie wspinać, wolała nie wracać do obozu ze złamaną łapą. Zdecydowała się jednak zostać na trochę w okolicy, gdyż owe miejsce okupowało akurat trochę ptaków. Miło było je posłuchać. Umościła się więc pod zroszonym przez deszcz krzewie, by przymknąć oczy wsłuchując się w nawoływania pliszek. Nadal jednak nasłuchiwała otoczenia, bądź co bądź nie była w obozie i trzeba było zachować czujność.

//Barwny

Pszczoła słyszała o tym, że teraz można obserwować deszcze spadających gwiazd. Co prawda, same w sobie nie miały dla niej większego znaczenia, ale nie mniej chciałaby jeszcze raz spojrzeć na to fascynujące zjawisko. Zwyczajnie dla odmiany. W końcu tak to noce były okropnie nudne - wszędzie tylko ciemno i nie można wygrzewać się na słońcu, ani nawet patrzeć na różnokształtne chmury. Gwiazdy... a kogo obchodzą zwykłe gwiazdy?
Na dzisiejsze widowisko postanowiła zaprosić swojego przyjaciela - Wroniego Cienia. Nie żeby miała to być randa i ona coś do niego czuła, po prostu... podobało jej się to robić z nim. Nie było w tym nic głębszego.
Tak więc dotarli na skaliste Ostre Grzbiety i tam ułożyła się brzuchem do góry na jednej z tutejszych skał. Tak jej było najwygodniej. Może zimne, kamienne podłoże nie było tak mięciutkie, jak mech w legowisku albo polna trawa, ale za to tutaj żadne drzewa czy zarośla nie przeszkadzały w obserwacji nocnego nieba.
Zetknęła na Wronę, póki czekali na spadające gwiazdy. Kto wie, może miał coś ciekawego do powiedzenia? Nie obrazi się, jeśli nie będzie. W końcu równie dobrze mogą posiedzieć w ciszy.

//@Wroni Cień

Nie spędzał dużo czasu ostatnio z... kimkolwiek tak szczerze. Bo albo mu się nie chciało, albo nie mieli czasu, albo dosłownie cokolwiek, co sprawiało, że czarny przechodził bardziej do wegetacji i odpoczynku, niż jakiegoś nader towarzyskiego spędzania czasu.
Gdy dotarli, a ona wystawiła bęben na wierzch, on jedynie klapnął obok, głowę dając do góry. Niebo było... puste. Na szczęście, nie było aż tak wiele chmur czy co gorsza, brzydkiej pogody, żeby się im miało coś nie powieść.
- Dawno nie gadaliśmy - mruknął w końcu. - Tak na dłużej, przynajmniej. Jak leci?
Bo między wchodzeniem a wychodzeniem z legowiska, chyba nie było szans na to aby konkretnie porozmawiać, szczególnie że Wrona zwykł porozumiewać się w obozie burknięciami.

- Wytrenowałem dwójkę kotów... ale poza tym, to nic. Nie wiem w ogóle nawet co się dzieje w Klanie, jakoś tak... wymarniało mi się - przyznał spokojnie, poruszając końcówką ogona. - Nawet nie wiem czemu. Mam wrażenie, że wszystko co się dzieje jest jakieś bez celu. A to, czy w tym mam udział czy nie, nawet nie ma znaczenia.
Dodał zaraz biorąc krótki oddech. Pha, na pewno nie myślała, że jak wyjdą razem to przejdą do jakichś zwierzeń, ale... była jego przyjaciółką, chyba. Miał prawo jej mówić o takich rzeczach, ufał jej. Chciał, żeby wiedziała, jak się dzieje tak wielkie nic, że aż stawało się czymś!

O, a takiej odpowiedzi się.. nie spodziewał. Bardziej mówienia, że przesadza, że to nieodpowiedni temat na dziś, czy że mu coś doradzi. A tu - proszę! Machnął delikatnie ogonem, wziął krótki oddech...
- Myślałaś kiedyś jak to zmienić? - mruknął w końcu, wzrok trzymając zawieszony na niebie. Nie musiał na nią patrzeć. Mniej stresu i barku komfortu dla obu stron w tej całej rozmowie, mogli po prostu gadać i myśleć, i dzielić się tym co ich gryzie...
Aż w końcu, spadła gwiazda. Potem kolejna, następna i jeszcze więcej. Dziś przyszli w porę. Uśmiechnął się pod nosem, na moment, biorąc oddech głębszy niż poprzedni.
- Lepiej wiesz kiedy się zjawić, żeby nie siedzieć bezczynnie nie wiadomo ile. Pamiętasz? Ostatnio to mogliśmy prawie korzenie zapuszczać!...

Może... miała rację. A może nie. Nie wiedział co robiła Pszczoła w wolnych chwilach, ale on... niespecjalnie wiele. Stąd może dla niego potrzeba zmiany była większa niż dla niej? Wziął krótki oddech, a potem, wzrok skierował na niebo, samemu również milknąc na moment i dając sobie czas by myśleć... aż w końcu, ta się przysunęła. Czarnofutry spojrzał na nią, wpierw niepewnie, a później - z pewną dozą nieśmiałości, otoczył ogon za jej głową. Nie mówił, nie śmiałby. Wrona mógł mieć wszystko i wszystkich gdzieś, ale takie sytuacje sprawiały, że gardło zatykało mu serce i słowa by z siebie nie wypuścił!
- Teraz... teraz nawet nie wiem. Możemy jeszcze tu trochę zostać, jeśli nie spieszy ci się do spania. Wiesz, każdy grzeczny i dobry wojownik powinien być wypoczęty na wypadek patrolu?... - tu się uśmiechnął zaczepnie, końcówką ogona zaczepiając o jej nos. To już było mniej zawstydzające, przynajmniej dla niego.