Była z Klanu Gromu. A więc jednak odeszła, uciekła albo... albo została przegnana. Tylko jakoś nie wierzył, by Rozżarzona Gwiazda z zimną krwią wygnał z klanu kota, który nie potrafi nawet polować. Oczywiście, nie znał za bardzo staruszka, ale raczej nie wyglądał mu na kogoś zdolnego do takiego czynu, choć z drugiej strony kto wie?
- A więc Lilio... - zaczął ostrożnie, starając się brzmiąc jak najprzyjaźniej dla kotki. - Ja jestem Sowi Zmierzch. Czy chciałabyś rozwinąć to stwierdzenie?
Może to nie była bezpośrednio sprawa jego ani Klanu Rzeki, ale chciał dowiedzieć się jak to się stało, że Lilia wylądowała w takiej sytuacji. Głównie dlatego, że nie chciał mieć jej na sumieniu jeśli było ryzyko, że umrze z głodu albo coś ją rozszarpie. Poza tym jeśli odeszła z Gromu z własnej woli to nadal była szansa by się rozmyśliła i wróciła do klanu gdzie będzie bezpieczna. No a jeśli została przegnana to Klanowi Rzeki przydałaby się ta informacja z wielu powodów...

Ignis dzisiaj nie zajmował się niczym ciekawym przez większą część dnia. Chociaż bardzo lubił Koźlorogiego, to jednak ostatnio nudził się na treningach. Prawie każdy dzień to samo. No ileż już można? W związku z tym bardzo się ucieszył, kiedy dzisiejsze powtórki dobiegły końca i znów był wolny. Kocurek był tak znudzony, że dla odmiany postanowił sam poodkrywać na własną łapę i opuścił bezpieczne progi obozu. Chyba nikt go nie pobije, jeśli raz samodzielnie sobie pozwiedza tereny, co nie?
Najpierw minął dobrze znaną mu Ciemną Głuszę, a potem szedł przed siebie, nie bardzo wiedząc, gdzie, ale na pewno nie w stronę jeziora, bo tę drogę kojarzył. Ot, gdzie łapy go doniosą, tam i dojdzie. Wędrował sobie i wędrował po lesie. Nagle las się skończył, ale pojawiły się jakieś dziwne, omszone skaliste pagórki, a za nimi jakaś duża łąka i... jeszcze więcej pagórków! Były one daleko, więc najpierw będzie musiał przejść przez tą nudną łąkę. Tak w ogóle to nie łąka, bo zaraz okazało się, że tu jest jakiś piasek. Taka piasko-polana! No ale jakiś tam piach nie powstrzyma dzielnego Ignisa! Kontynuował więc wędrówkę w stronę tych dalekich pagórków, kiedy nagle zatrzymał się, bo wyczuł jakiś inny, niepodobny do Klanu Gromu zapach. Czyżby dotarł do Klanu Rzeki? Co prawda, nie miał pojęcia, że ich tereny leżały tutaj, ale woń kojarzył ze Zgromadzenia. Wygląda na to, że będzie musiał tu przerwać swą podróż. No ale tak bardzo chciał zobaczyć pagórki! Bił się przez chwilę z myślami, aż w końcu obwąchał dokładnie miejsce, a potem rozejrzał się po okolicy. Może jeśli nikogo nie będzie, to sobie na nie popatrzy?

//Jałow

Jałowcowa Łapa tego dnia również nie miała zbyt wiele do roboty, więc zaproszona przez Ćmi Trzepot, udała się z nią na polowanie. Nie należało to do jej obowiązków, ale w lecznicy już nie miała nic do roboty, więc czemu by nie potrenować tej przydatnej umiejętności jaką było polowanie?
Obie kotki rozdzieliły się w okolicy Króliczych Brzuchów. Jej matka poszła w stronę Gładkiej Tafli a ona w stronę granicy z Klanem Gromu, dokąd z resztą zaprowadził ją zapach zwierzyny. Trop urwał się jednak gdy tylko weszła na piaszczysty teren. Próbowała jeszcze węszyć gdzieś dookoła, jednak jak zapachu nie ma tak go nie było. Odeszła by z powrotem w stronę Króliczych Brzuchów by nie ryzykować spotkania z jakiś drapieżnikiem, lecz wtedy w oko wpadło jej coś ciekawego, a dokładniej ktoś. Widziała w oddali rudo-brązowego kocura, który najpierw parł przed siebie a potem zatrzymał się tuż przed granicą. Przypatrywała się mu przez chwilę, aż nie postanowiła ruszyć w jego kierunku. W końcu może miał jakiś powód dlaczego tam tak stał.
- Podziwiasz widoki czy na kogoś czekasz? - zapytała, gdy tylko zbliżyła się do kocura na wystarczającą odległość. Normalnie nie zagadałaby sama z siebie do kota z poza Klanu Rzeki, ale do głowy jej przyszło, że ten może mieć jakąś ważną sprawę do przykładowo Mknącej Gwiazdy czy coś. No i nie można było ryzykować tym, że postanowiłby przekroczyć granicę.

Kotka zerknęła na Gromiaka nieco podejrzliwie. Gdy do niego szła wyglądało, jakby chciał przekroczyć granicę, a teraz jej mówił, że chciałby się przejść po terenach Rzeki. No zbyt mądre to to nie było, nie ma co. Nie wpadł na to, że brzmiał podejrzanie? Miał szczęście, że nie była dorosłym wojownikiem, który z łatwością mógłby go stąd przegonić.
- Taak, szkoda - miauknęła z pewną dozą nieufności. Słychać było, że w rzeczywistości na łapę jej był fakt, że kocur nie może przejść międzyklanowej granicy.
- Jałowcowa Łapa - odparła na jego pytanie. Niezbyt miała ochotę się mu przedstawiać, ale zgadywała, że w przypadku kotów z Gromu, z którego pochodziła jej obecna mentorka, powinna być nieco milsza. - Często tu przychodzisz? - zapytała, nie mogąc powstrzymać swojej ciekawości.

- To taka roślina - odparła na jego pytanie. Gdzieś w środku poczuła lekką dumę, że w porównaniu do niego miała jakąś wiedzę o ziołach, jednak szybko sobie przypomniała, że przecież nazwy roślin może znać każdy. W końcu jej matka ją tak nazwała, a wiedzy o ziołolecznictwie nie posiadała.
- Nawet nie byłeś tu wcześniej na treningu? Niezbyt to bezpieczne - stwierdziła z lekkim zaniepokojeniem, słysząc jego słowa o tym, że na granicy z Klanem Rzeki był pierwszy raz. Lepiej było w końcu nie chodzić po nieznanych miejscach samemu, nawet gdy była to część twoich terenów. No chyba, że było to po prostu niemądre kłamstwo, którego nie przemyślał.
- Każdy kot z Rzeki uczy się tego na treningu - odparła nie do końca czytelnie. Nie chciała wprost opowiadać co już umie a co nie. W końcu była już dorosła i znać te umiejętności, a tymczasem jej wojowniczy trening toczył się ślimaczym tempem. Ale przecież jakiś losowy kot, zwłaszcza z innego klanu, nie musiał tego wiedzieć.

Kotka nie była zbyt przekonana co do jego zapewnień. Bo skoro był tu pierwszy raz to nie znał okolicy aż tak dobrze. Miała nadzieję, że na następnym zgromadzeniu nie usłyszy, że umarło mu się gdzieś na terenach jego własnego klanu. Nie, że się o niego martwiła, w końcu był obcym kotem, ale była szansa, że miałaby wyrzuty sumienia, że nie poradziła mu żeby wrócił do obozu czy coś.
- No, jeśli znalazł byś kogoś kto by chciał to może - odparła tonem trochę od niechcenia na jego słowa o nauce pływania czy łowienia ryb. Może jakiegoś rzeczniaka na to namówi, ale nie ją. Po pierwsze szkoda by było jej trochę na to czasu, a po drugie... te umiejętności to jednak było coś specjalnego dla Klanu Rzeki, wolała, by w miarę możliwości pozostały w obrębie ich klanu. Z resztą, czy Klan Gromu miał w ogóle jakieś większe zbiorniki wody na terenach by miał to jak wykorzystać?
- Zgadza się - miauknęła. Trochę była zaskoczona, że kocur dopiero teraz na to wpadł. No bo chyba reszta Klanu Gromu wiedziała, kim jest kotka, którą ich medyczka szkoli na medyka Klanu Rzeki?

Super zależy dla kogo i kiedy. Było super, gdy Ryczący Niedźwiedź zgodził się ją trenować i gdy odwiedzili Gwiezdnych w Spienionych Wodogrzmotach. Ale gdy ciało szylkretowego medyka zostało przytargane do obozu, całe poszarpane i zakrwawione, to już nie było tak super. I teraz też nie było super, gdy całymi dniami zamartwiała się zdrowiem klanu i swoim treningiem.
- Jest dużo teorii do zapamiętania - odparła na jego pytanie. Normalnie powiedziałaby o treningu trochę więcej, ale nie zamierzała wylewać swoich narzekań na obcego kocura. A z tych rzeczy, które lubiła w treningu nie bardzo była w stanie o nich myśleć. Za dużo myślała o tym co może pójść źle, ile jeszcze musi się nauczyć i jak dużo teraz od niej zależało, jeśli chodzi o Klan Rzeki.

- Lubię zioła - odparła krótko, jednak po chwili zreflektowała się i ponownie otworzyła pyszczek. - więc stwierdziłam, że mogę to wykorzystać dla dobra klanu.
Była to oczywiście prawda. Może i Gromiak się zawiedzie, że nie opisze mu jakiejś więzi z Gwiezdnym Klanem czy coś w tym stylu, ale nie zamierzała kłamać. Prawda była taka, że po prostu interesowały ją rośliny, więc postanowiła zgłębiać tę dziedzinę i dzięki temu zainteresowaniu pomóc Rzece.
Porozmawiała jeszcze chwilę z rudawym, póki w oddali za nimi nie dostrzegła Ćmiego Trzepotu, która czekała na powrót córki. Pożegnała się więc z nowopoznanym i wróciła do matki. Jedynie ostatni raz dyskretnie zerknęła w stronę granicy, by upewnić się czy przypadkiem Ognista Łapa jej nie przekroczył.


Po tym, jak Sowi Zmierzch wyruszył po swoje życia Jałowcowa Łapa postanowiła wyjść na krótki spacer. Musiała przemyśleć parę rzeczy. Była trochę zirytowana tym, że nie została wybrana do wyprawy do Spienionych Wodogrzmotów. Gdyby tam poszła, może udałoby się jej porozmawiać z Ryczącym Niedźwiedziem. Rozumiała jednak, że tak będzie lepiej. W końcu była potrzebna w obozie na wypadek jakiegoś zranionego kota, przykładowo.
Ostatecznie łapy doprowadziły ją do granicy z Klanem Gromu, gdzie ostatnim razem poznała Ognistą Łapę. Przysiadła sobie na mokrym piasku by chwilę odpocząć od marszu. Posiedzi tu chwilę i będzie wracać.

Ognista Łapa tak się ucieszył na widok Jałowcowej Łapy, a Jałowcowa Łapa tak się nie ucieszyła na jego widok. Po części dlatego, że poprzednio była dla niego trochę niemiła, a po części dlatego, że... tym razem też nie bardzo miała ochotę na rozmowę. Teraz miała w głowie Klan Rzeki i jego przyszłość, a nie pogaduszki z gromiakami.
- A, cześć - mruknęła wyrywając się z zamyślenia. - Nic ciekawego. Chwila przerwy od lecznicy, wiesz - dodała z nieco wymuszonym uśmiechem, żeby nie było, że jest jakąś wredotą, czy coś. - Reszcie nie będzie przeszkadzać, że rozmawiasz sobie z rzeczniakiem zamiast patrolować? - zapytała, wskazując nosem na gromowy patrol w oddali.

Złocista spojrzała na kocura zaskoczona. Nie spodziewała się od niego jakichkolwiek przeprosin, zwłaszcza w związku z czymś co stało się tak dawno. Z początku nawet nie do końca wiedziała jak na to zareagować, ale w końcu pokręciła głową i uśmiechnęła się lekko.
- Nie, nic nie szkodzi, to było już dawno. Nawet już nie pamiętam ile księżyców temu - odparła. Co prawda nieszczególnie go polubiła przy pierwszym spotkaniu, ale również nie miała do niego jakieś wielkiej urazy. Po prostu był dla niej irytujący, chociaż ten efekt powoli zaczął znikać. Pewnie nie był taki znów okropny, po prostu podczas ich ostatniej rozmowy miała gorszy okres i tyle.

Nadzieja Ognistej Łapy nie była bezsensowna, bo u Jałowiec rzeczywiście było teraz lepiej, a przynajmniej lepiej niż poprzednio. Głównie dlatego, że nie miała już przed sobą takiego strachu przed swoją rangą jak chwilę po śmierci Ryczącego Niedźwiedzia. Generalnie ostatnio czuła, że odzyskuje dawną radość życia. Praca w lecznicy i pomaganie chorym chyba rzeczywiście było dla niej, bo za każdym razem udane leczenie przynosiło jej masę szczęścia.
- Jest git - stwierdziła w odpowiedzi zarówno na jego pierwsze słowa jak i pytanie o trening z Owczym Runem. - Owcze Runo to dobra nauczycielka. Miło mi się od niej uczy - dodała zgodnie z prawdą. Na szczęście nie musiała kłamać, że dobrze jej na treningu z medyczką tylko ze względu na to, że rozmawia z gromiakiem. Podobał jej się trening z szylkretową i była jej wdzięczna za szansę nauki. Oczywiście, nie było to to samo co jakby miała mistrza na miejscu, w obozie Rzeki, ale nie ma co narzekać.