- No, nic nowego. Dużo kotów znika zanim zostanie wojownikami albo nawet terminatorami. Pozostaje mieć nadzieję, że nic im nie jest i jakoś odnajdują się w wielkim świecie - stwierdził z lekkim westchnieniem. Nie było co ukrywać czy próbować pocieszać. Dużo kotów znikało nagle bez słowa. A to się gubili, a to odchodzili sami. Chyba nie dało się tego zmienić. No chyba, że dodać do Kodeksu jakiś punkt, mówiący, że kto raz odszedł z Klanu nie może już do niego wrócić. Ale wątpliwe, by przywódcy się na to zgodzili.
- Ja też. Kto wie, może kiedyś będzie jakiś pokaz kolorowych gwiazd, czy coś w tym stylu - stwierdził z lekkim chichotem.
Jego wzrok powędrował w stronę nieba. Słońce już zaczęło się chylić ku zachodowi. Chyba trzeba było wracać do domu. Albo przynajmniej znaleźć Śliwkową Pestkę.
- No. Myślę, że już będę znikał. Miło było poznać. Przekażę Śpiewającemu Raniuszkowi twoje pozdrowienia - obiecał na odchodne, po czym pożegnał się rzuciwszy krótkie "Do widzenia" i obejrzawszy się ostatni raz na Gromiaka ruszył szukać pointki.

//zt

Kolejny dzień, kolejny spacer. Tym razem Pszczoła chodziła po piaszczystym terenie w pobliżu klanu Rzeki. Rzadko kiedy udawała się na granice poza patrolem, ale ponieważ nie miała nic ciekawego do roboty, postanowiła je dzisiaj odwiedzić rzeczniaków. Tym bardziej, że niedawno trafiła na... interesującego osobnika.
Szła dalej wzdłuż granicy, obserwując otoczenie w poszukiwaniu czegoś ciekawego. W pewnym momencie nieco przekroczyła granicę, co kotka szybko zauważyła, ale nie przejęła tym się bardzo. W końcu nie zaszła jakoś daleko, tylko troszeczkę odeszła od swych terenów. Najwyższej trochę pobije się z najbliższym patrolem. W sumie to nawet nie miałaby nic przeciwko, bo lubiła małe zastrzyki adrenaliny.

//@Rybia Ość

Ptasia Łapa została wywalona klanu i czy czułem się z tego powodu źle? Nie do końca, prędzej czułem uraz na dumie, że to MÓJ terminator zachował się w taki sposób i przysporzył kłopotów, podczas gdy ja nie miałem o tym zielonego pojęcia. Ale cóż, bywa i tak. Szedłem więc wzdłuż granic sprawdzając czy ten smarkacz przypadkiem nie próbuje podejść z powrotem pod terytorium, żeby dać jej to na co zasłużyła marnując mój jakże cenny czas, który mogłem spożytkować na znacznie ciekawszych zajęciach niż na takim uczniu. Ale nie znalazłem jej, ani chociażby śladu zapachu, który świadczyłby o tym, że zbliżyła się w tę okolicę. I dobrze. Niech wieje stąd jak najdalej.
Powoli przechodziłem tereny obserwując uważnie otoczenie wokół. I mógłbym śmiało powiedzieć, że nie działo się nic ciekawego...do czasu aż nie zobaczyłem złocistej kotki, której drażniący w nos zapach gromiaka przywiał wiatr. Oho. Czyżby kolejny, który stracił zdolność do wykrywania dobitnie zaznaczonej granicy? Najwidoczniej, bowiem nawet jeżeli niewiele, to jednak gromiaczka naruszała terytorium mojego Klanu, a to dawało mi już pretekst, by ją zaatakować. Nie zrobiłem tego jednak, a zamiast tego od boku, tak żeby mogła mnie zauważyć, z krzywym uśmiechem na mordzie podszedłem do niej.
— Oh, no proszę! Naprawdę zaczynam zastanawiać się, czy przypadkiem nieposługiwanie się swoim nosem to nie jest coś z czym się rodzicie. No, chyba że macie jakiś rytuał, po którym się pod tym względem upośledzacie. Może nie wiem, tarzacie się w gównie albo coś? — zapytałem, mrużąc lekko powieki zaś brwi unosząc do góry. Ciężko było mi określić co gromiacy robili, czy byli tak niedouczeni, czy tak upośledzeni, że nie wyczuwali granicy tym bardziej że oddzielał nas jeszcze pas ziem niczyich (który nie zdziwiłbym się, gdyby traktowali jak swój kawałek, bo nie zauważyliby zmiany śladów zapachowych) czy mieli jakieś dodatkowe obrzędy, po których tracili zmysł węchu. Ciężko powiedzieć. Napiąłem jednak mięśnie w razie czego, a mój ogon zabił niebezpiecznie, acz ostrzegawczo, tak żeby może trochę przestraszyć intruzkę i nakłonić do natychmiastowego opuszczenia rzecznego terytorium, jeżeli nie chciała zarobić guza.

Rozluźniłem mięśnie, gdy gromiaczka opuściła tereny mojego klanu. Jednocześnie ciesząc się, że zrobiła to bez większego problemu, a z drugiej...poczułem lekki zawód, bowiem przygotowałem się, że zacznie się stawiać i jednak będę miał okazje, by nieco poćwiczyć swoje sparingowe umiejętności. Podszedłem bliżej granicy, tak aby przypadkiem nie wpadła po raz drugi na jakże idiotyczny pomysł, by ją naruszać, mierząc ją teraz wzrokiem od góry do dołu. Gdy zaś zapytała się o powód mojego stwierdzenia...parsknąłem cicho pod nosem dodatkowo też strzelając uchem. — Ah, widać nie pochwalił się swoim... no cóż, zrobię to w takim razie za niego. Spotkałem jednego z twoich, nie wiem dokładnie kim on był, ale zdecydowanie walił gromem. Też wtargnął jak gdyby nigdy nic na terytorium rzeki. Tak po prostu, bez powodu, jakby zapomniał od czego jest węch. Więc jestem ciekaw, bo jesteś drugim przypadkiem gromiaka, którego spotykam i który AKURAT nie wie gdzie leży granica. — odpowiedziałem, a me wąsiska drgnęły delikatnie, gdy wzrokiem uważnie śledziłem złocistą.

Na stwierdzenie gromiaczki, zacisnąłem mocniej zęby, zaś na mym pysku pojawił się lekki krótkotrwały uśmiech. No tak. Oczywiście, że nie potrzebowałem usłyszeć imienia tego kota, bowiem doskonale zdawałem sobie sprawę, że chodziło o Ptasią Łapę. Zresztą nawet ciężko nie byłoby pomyśleć o niej w pierwszej chwili i że tylko ona mogła wpaść na tak durnowaty pomysł. Nie skomentowałem tego, udając, że nie interesuje mnie ciągnięcie tego tematu. Machnąłem więc ogonem, jak gdyby chcąc dać jej znak, że nie zamierzam na to odpowiadać, bo i nie czułem potrzeby i nie chciałem się nad tym rozwodzić.
Gdy zaś spytała o tego innego gromiaka, którego przyłapałem na granicy, coś...błysnęło w mym oku, a ja na moment zwróciłem uwagę na swoją poplamioną bielą łapę, z której wysunąłem ostre pazury. Uważnie im się przyglądając z tajemniczym krzywym uśmiechem odpowiedziałem złocistej. — Mmm...myślę, że nawet nie ośmieliłby się sprzeciwić. — zacząłem, kątem oka spoglądając na nieznajomą, chcąc zobaczyć co przy tych słowach mogło odmalować się na jej licu. Nie dając jej jednak dojść do słowa i po krótkiej ciszy, odłożyłem łapę z powrotem na ziemię, schowałem pazury i westchnąwszy, kontynuowałem. — I tobie też radzę następnym razem przykładać większą uwagę, gdzie stawiasz łapy. Chyba że nie szkoda ci ślicznego lica.

Uśmiechnąłem się lekko, a zwężone do cienkich szpil źrenice skoncentrowałem na mojej już nie tyle intruzce co coraz bardziej interesującej rozmówczyni. Pierwsze, o czym pomyślałem było coś pokroju, "czy ona serio próbuje mi grozić? Mnie i klanu rzece?" Parsknąłem rozbawiony i przekrzywiłem łeb.
— Oh, czy ty coś sugerujesz? — zapytałem wpierw, przybierając bardziej dumną postawę. Wybaczyć kolejny taki numer. A co tu niby miało być do wybaczania? Tym bardziej że śmiałem twierdzić, że żaden inny terminator niż ona nie wpadłby na tak durny pomysł, żeby przekraczać granicę, bo nie ufała swojemu klanowemu medykowi. Tylko Ptasia Łapa miała taki problem, więc o to nie musieli się martwić. No, chyba że o czymś nie wiedziałem. — Spoko, nie musisz się obawiać. Ten terminator stanowił wyjątek od reszty, już go nawet zresztą nie ma i jestem pewien, że nie musicie martwić się i zastanawiać się, czy nam wybaczycie kolejne naruszenie granicy, bo nikt o zdrowych zmysłach tego nie zrobi. — dodałem drgnąwszy wąsiskami.

Słuchała kocura, ledwo powstrzymując się przed zmarszczeniem brwi. Trochę ją drażniła ta zuchwałość rzeczniaka. Nie chciała jednak tego po sobie pokazywać. Jeśli faktycznie klan Rzeki uważał, że wystarczająco się pilnuje, to raczej nic nie da się z tym zrobić.
– To dobrze. – stwierdziła spokojnie i uśmiechnęła się na chwilkę. – W każdym razie, muszę już iść. – zaraz dodała, bo zaczęła się powoli nudzić. Coś czuła, że więcej rozrywki przyniesie jej kolejne polowanie, niż dalsza rozmowa z tym kotem. Wstała i otrząsnęła się ze śniegu, po czym ruszyła w stronę obozu.

//zt?

Spojrzałem lekko zdziwiony na kotkę tym jak szybko nagle musiała iść. No cóż, nie zamierzałem jej zatrzymywać skoro tak. — Szerokiej drogi! — rzuciłem jeszcze za nią. Bez pożegnania i tak...nie liczyłem że jeszcze kiedykolwiek ją zobaczę. Ewentualnie kiedyś na zgromadzeniu, ale zanim ono będzie to już dawno zapomnę o jej istnieniu. Tak więc, gdy upewniłem się, że na pewno odeszła w głąb swoich terenów sam ruszyłem we własnym kierunku.

Po tym, jak się lekko pochorowała, cierpiąc na bóle brzucha i wymiotując co jakiś czas, czuła się już lepiej. Zdecydowała się uczcić tą okoliczność spacerem! Zawędrowała na Jaskółcze Pole, a w sumie... Trzymała się niedaleko granicy z Klanem Gromu. Może spotka tego miłego jegomościa, z którym udało jej się porozmawiać chwilę na zgromadzeniu? A może kogoś zupełnie innego?! Tyle możliwości było. Ciekawiło ją, kogo może tutaj spotkać, a równie dobrze mogła nie zobaczyć nikogo. Takie było ryzyko łażenia przy granicy, ale to było ryzyko, które była w stanie podjąć!

Sam Kozioł niedawno co wyszedł z lecznicy i od niedawna wrócił do swojej codziennej pracy. Teraz miał jej dość sporo ze względu na to, że otrzymał nowego terminatora. Był ciekaw czy się dobrze sprawdzi na treningach i czy wyrośnie z Przebiśniegowej Łapy dobry wojownik. Jednak będzie musiał być bardziej delikatniejszy? W końcu to była kotka. Eh... Nigdy nie trenował kogoś płci przeciwnej. No ale chyba z tym jakoś sobie poradzi.
Postanowiłem wyjść na samotny patrol blisko granic z Rzeką. Dawno nie rozmawiał z kimś z poza swojego Klanu. Szczerze to czasem mu się wydawało, że w jego życiu jest za spokojnie teraz i nie miał o czym gadać z kimkolwiek.
Kiedyś to przynajmniej kłócił się z Zaćmieniem i coś się działo. A teraz? Wszyscy żyli sobie szczęśliwie i spokojnie a on siedział po środku tego wszystkiego.
Nie miał okazji być na ostatnich zebraniach klanowych więc mało się orientował co kto i gdzie.
Więc liczył na to, że kogoś spotka i o dziwo tak się stało. Na jego horyzoncie ujrzał nieznaną mu jeszcze sylwetkę. Była to trójkolorowa kocica. Wydawało się, że się rozglądała za czymś.
- Dzień dobry. - przywitał się, przy czym uśmiechnął się delikatnie. Stał tuż przy samej granicy ale nie zamierzał jej ani trochę przekraczać. Przestrzegał prawa. - Szukasz może czegoś? Mogę pomóc. Chociaż jedynie na czym się znam to na wojowniczych sprawach. Heh... - podrapał się po karku z lekkim wstydem do samego siebie. Nie miał czym za bardzo się popisać. Był tylko wojownikiem.

I nagle... Jest! Pojawił się ktoś. Nie był to ten wojownik, co go poznała wcześniej, ale wyglądał na silnego! I wysokiego. O matko był wyższy od niej, ale super! Uśmiechnęła się szeroko do niego, podchodząc bliżej, ale nie naruszając granicy.
- Dzień dobry! Oh, na wojowniczych sprawach... Czyżbym spotkała wojownika? No tak, głupie pytanie! Wyglądasz na takiego, pewno w przeciwieństwie do mnie - zachichotała, oczywiście nie mogąc pominąć wyglądu drugiego kota! I te blizny na całym ciele. Musiał chyba dużo przejść, huh?
- Skoro nasz się tylko na wojowniczych sprawach, to pewno musisz być w nich naprawdę dobry! Ja też co nieco wiem, ale raczej wzorem wojownika nie jestem, w przeciwieństwie do innych wojowniczek z Rzeki. I w sumie to szukałam kompana do rozmowy, miałam ochotę trochę oderwac się od obozu. A właśnie! Jestem Kozi Klif, a ty? - zaczęła z entuzjazmem najpierw nawiązywać do wszystkich tematów, do których mogła, a potem się przedstawiła. Trochę głupio, jakby kocur nie wiedział, z kim ma do czynienia! No i była ciekawa imienia wojownika, na pewno musiało być jakieś groźne!

Na słowa kocicy, Kozioł kiwnął delikatnie głową. – E tam. Każdy jest inny. Wygląd nie czyni z Ciebie wojownika a twoje umiejętności. Zgaduje więc, że sama nim jesteś? – zapytał. Wydawała się bardzo energiczna i do tego wesoła. Możliwe, że Kozioł też by taki był cały czas gdyby nie jego przeszłość.
– Czy dobry…No cóż skłamałbym gdybym powiedział, że nie. Dużo sam trenuje by być lepszym w tym co robię. Czasem mi się zdarza polować cały dzień jak nie mam nic więcej do roboty. – podzielił się informacjami o sobie po czym dodał. – Ja pewnie też nie jestem najlepszym wojownikiem w Gromie. Mam swoje wady, jak to każdy kot. Jednak pomimo tego się staram by mój Klan miał co jeść i był bezpieczny. – mruknął spokojnie po czym nastawił uszu. Czyli zwyczajnie chciała z kimś pogadać. Oh. W takim razie nie potrzebowała żadnej pomocy. A on w sumie chętnie pomówi z rzeczną wojowniczką.
Gdy usłyszał jej imię, oczy Kozła się powiększyły i chwilę stał w osłupieniu. Po chwili zaczął się trochę śmiać. - Ah, spokojnie! Nie śmieje się z twojego imienia tylko… ze zbiegu okoliczności. – uśmiechnął się ciepło. – Mam na imię Koźlorogi. – przywitał się po czym czekał na reakcje kocicy. Kto by pomyślał, że w innym klanie ktoś również jest Koziołkiem. W tym wypadku Kozą.

Sowi Zmierzch tego dnia akurat prowadził patrol graniczny składający się niego, Czarnostopego i Ćmiego Trzepotu. Gdy przechodzili w pobliżu granicy z Klanem Gromu, szybko wyłapał wzrokiem szylkretową kotkę stojącą niemalże w bezruchu na pasie ziemi niczyjej między dwiema granicami. Nie wyglądało mu to na zwykłą przechadzkę na granicę czy jakiś patrol. Na pierwszy rzut oka kotka wyglądała, jakby na kogoś czekała. Przeszło mu przez myśl, że może Klan Gromu miał jakąś sprawę do Rzeki? Tylko czy wtedy wysłaliby jedną, młodą kotkę, która może nie była jeszcze nawet wojownikiem? A może była to jakaś samotniczka, która chciała przejść ich granicę? Nierozsądnym byłoby raczej zignorowanie tego.
Po krótkiej wymianie zdań na ten temat z pozostałymi członkami patrolu, poprosił by zostali na miejscu podczas gdy on ruszył w stronę nieznanej kotki.
- Dzień dobry! - zawołał do niej z daleka, podchodząc spokojnie do granicy na której stała. - Czy mogę ci w czymś pomóc? Czekasz na kogoś? - zapytał kulturalnym tonem, stając długość lisa przed nią. Teraz, gdy podszedł bliżej czuł od niej zapach Gromu. A więc jednak była z klanu. Tak przynajmniej zakładał.

Jego wąsy poruszyły się w zaintrygowaniu, gdy usłyszał odpowiedź kotki. Nie do końca czegoś takiego się spodziewał. Zdecydowanie była to nietypowa sytuacja. Było czuć ją gromem, ale mówiła że jest głodna i nie umie polować? Czemu w takim razie nie pójdzie do obozu? Jedynym logicznym dla zastępcy wyjaśnieniem było to, że kotka albo uciekła albo odeszła z klanu. Miał ochotę wprost o to zapytać, ale ugryzł się w język uznając, że nie jest to najlepszy pomysł. W końcu dopiero co rozpoczęli rozmowę.
- Jesteś z Klanu Gromu, jeśli węch mnie nie myli? Jak masz na imię? - zapytał w końcu, spoglądając na kotkę sceptycznie. Z drugiej strony niby mógłby jej po prostu pomóc i dać coś do jedzenia, ale po pierwsze było to wbrew Kodeksowi, a po drugie nie chciał zostawić tej dziwnej sytuacji bez jakiegokolwiek wyjaśnienia czy rozwiązania.