Zastępca? Aha, aha. Kocur coś o tym wspominał, ale Fasola wpuściła to jednym uchem i wypuściła drugim. Mimo wszystko posłała w stronę kocicy szeroki uśmiech i wróciła spojrzeniem na kocura, który zaraz się odpalił i zaczął mówić. Znowu jakieś zasady do spełnienia?? Na wszystkie dusze! Co to była za grupa, że wymagała tyle ględzenia? Wysłuchała Sowiej Gwiazdy, a gdy ten coś powiedział o randze kociaka, uniosła wysoko brwi w zaskoczeniu.
— Dlaczego tak? — wypaliła. — Przecież jestem dorosłym kotem. Skoro ta ceremonia jest niedługo, nie mogę po prostu przeczekać bez rangi? Co to za problem? Kocię... to trochę uwłaczające! Dorosłe koty w ogóle mogą nosić takie rangi?? — niedorzeczne! Znaczy, w sumie to jej to nie obchodziło i powiedziała to dla zasady, ale... No. Była chyba zbyt grzeczna i ugodowa dwa dni temu. Na informację o zmianie imienia zareagowała znacznie łagodniej. Trzepnęła dużym uchem i wzruszyła barkami. Nie pierwszy raz zmieniała sobie imię, to, że teraz będzie "Łapą" niewiele jej robiło. Ale ta ranga kociaka? Dziwaczna tradycja.
— Eeee, serio dalej utrudniają wam życie? Myślałam, że już sobie odpuścili — mruknęła, przekrzywiając łeb. — Wiem o nich tyle, że są i jakiś czas temu zachęcali innych samotników do pomocy. Nie dziwie im się w sumie. Ktoś z twojego klanu zabił jednemu z nich partnerkę czy tam siostrę, w sumie niezbyt słuchałam... Ale no! Zemsta! Ale poza tym nic więcej nie wiem. Byłam raczej wykluczana z takich rzeczy i mało kto brał mnie pod uwagę. Powiedzmy, że w miasteczku uchodzę raczej za dziwaczkę. Fajna cecha, przynajmniej nie truli mi zadka, nie? A o to czy ktoś za mną szedł tooooo chyba nie? Jak mówiłam, jestem dla nich wariatką, mało kto za mną łazi z własnej woli.

- Nie przejmuj się, to tylko ranga umowna. Nikt nie zamierza cię traktować jak dziecko i się tobą opiekować. Szybko dostaniesz nową rangę - uspokoił ją delikatnie. Nie spodziewał się w sumie, że tak zareaguje na tę rangę. Ale rzeczywiście, z jej perspektywy mogło to być nieco zawstydzające. Odkąd jednak pamiętał, nowi członkowie klanu, przed ceremonią na terminatora, zawsze dostawali rangę kocięcia, nawet będąc dorosłymi kotami. Jakąś rangę i musieli mieć przed oficjalnym mianowaniem na terminatora.
Zatkało go, gdy Kawka zaczęła mówić o samotnikach. Ktoś z Klanu Rzeki zamordował im kogoś bliskiego? Nie dotarł do niego żaden raport o walce z samotnikiem, a tym bardziej o odebraniu jednemu z nich życia. To musiało się wydarzyć dość dawno. Czy naprawdę do tego czasu winowajca by o tym nie wspomniał, nie podejrzewał, że te wszystkie żarty i podkradanie zwierzyny może być zemstą? Ale z drugiej strony... kto mściłby się za śmierć bliskiego mu kota żartami? Przecież sami nikogo z Rzeki nie zaatakowali. Może to była tylko plotka, którą sobie wymyślili?
- Nie przypominam sobie, by któryś z moich wojowników przynosił mi widomość o walce lub zabiciu jakiegoś samotnika. To musi być tylko plotka - stwierdził od razu, choć nie do końca sam sobie wierzył, a raczej próbował wierzyć, że żaden Rzeczniak nic takiego by nie zrobił, a jeśli już to by mu o tym powiedział. Tak czy inaczej, już wiedział, o czym będzie mówił na kolejnej ceremonii. Wtem przeszła mu przez głowę pewna myśl. - Chwila, usłyszałaś coś takiego... i mimo wszystko zechciałaś do nas dołączyć? - zapytał, przekrzywiając lekko głowę w bok. Naprawdę chciała dołączyć do klanu, w którym według plotek mieszkał ktoś, kto zabił innego samotnika? Może inni nie bez przyczyny uważali ją za wariatkę? Zaczynał po cichu wątpić, czy chce takiego kota w klanie, ale póki co, poza nietaktowanym zachowaniem nie zdawała się sprawiać innych problemów. Nie można było jej przekreślać tylko z tego powodu. Zwłaszcza, że wyglądało na to, że ma przydatne informację. Poza tym przydadzą się im dodatkowe łapy do patrolowania i polowania.
- Potrafiłabyś opisać mi ich wygląd, albo znasz może ich imiona?

Nie zareagowała na słowa o randze niczym szczególnym. Skinęła jedynie łbem, jakby przyjmując wyjaśnienia przywódcy. Pewnie ciągnęłaby to dalej jakby jakkolwiek jej na tym zależało. Coraz bardziej męczyła ją ta cała "rekrutacja" do Klany Rzeki. Zaczęła się nawet zastanawiać, czy kocur aby na pewno chce ją przyjąć, czy po prostu zawołał ją tu na jakieś przepytanki i jak dowie się czego chce, odeśle ją z kwitkiem, albo każe kocicy przy drzewie ją przegonić. W sumie to nie byłaby zaskoczona!
— Pewnie jest — wzruszyła barkami. — Po prostu coś takie usłyszałam. Nie byłby to pierwszy raz jak ktoś coś wyolbrzymia. Przecież nie ma powodu by ktokolwiek z twoich kotów cię okłamywał, nie? Samotnicy lubią sobie pododawać, tak czysto dla zasady — kocur zdawał się szczerze zaskoczony informacją o śmierci... ee, kogo? Nikogo. Fasola sobie wymyśliła, dodała i wyolbrzymiła. Z tego co wiedziała to Kość po prostu dostała nieźle po mordzie, zdenerwowała się i skrzyknęła sobie znajomych na pomoc w dziecinadzie na granicach klanów. Ale dreszczyk niepewności zawsze mógł zostać, nie? A poza tym... serio słyszała ploteczki o czyjejś śmierci. Może to komuś innemu kogoś zabili? Hmm, szkoda, że nie będzie mogła wrócić do miasteczka i o to dopytać.
— No wiesz, usłyszałam to, zignorowałam i przyszłam. Słyszałam więcej dobrego niż złego, nie uznałam tego za prawdziwa informację — mruknęła nieco leniwie, mrużąc ślepia. Cała ta rozmowa... chyba jej się odechciało. Jak kocur zapytał o samotników, Fasola poczuła się naprawdę dziwacznie.
— Nie — mruknęła. — Wiem o nich tylko z plotek.

Uspokoił się trochę, słysząc, że najpewniej jest to tylko plotka i Kawka w nią nie wierzy. Nie chciał, by koty z jego klanu uchodziły za morderców. Mimo to, coś kazało mu potraktować luźne słowa Kawki z rezerwą. Chciałby wierzyć, że żaden z Rzeczniaków nie zataiłby przed nim takich informacji, ale nie zamierzał po prostu tego tak zostawić i zignorować możliwości odkrycia powodów nienawiści "żartownisiów".
- No dobrze. I tak dużo już powiedziałaś. Dziękuję - westchnął w końcu, decydując się już więcej nie męczyć kotki pytaniami. Nie miało to w końcu być żadne przesłuchanie, tylko przyjęcie jej do klanu. Oj, Gwiezdni, żeby tylko nie popełniał teraz błędu. Co prawda, nie był to pierwszy raz, gdy przyjmował kogoś do Rzeki. W końcu niedawno przyjął Astrę i Lwiątko. Ale oni wydawali się bardziej stabilni w swoich decyzjach, w końcu dołączyli tu dla Śliwkowej Pestki i by wychować wspólnie kocięta.
- W takim razie, jeśli też nie masz żadnych pytań, możemy iść - powiedział w końcu, wymuszając nieco życzliwy uśmiech. Jeśli więc Kawka nie miała już żadnych pytań, podniósł zad z ziemi i cóż, nie pozostawało nic innego jak przedstawić kotkę reszcie klanu.

ZAJEBIŚCIE, kocur skończył ją pytać o wszystko i nic! Gdyby Fasoli się chciało, chyba by mu się ukłoniła z wdzięcznością. Uśmiechnęła się szerzej i jak tylko kocur dał znać, że mogą w końcu iść do obozu, Fasola-Kawka podniosła się i otrzepała wesoło. Oby ten cały klan miał jej do zaoferowania tyle ciekawych bodźców, że nie pożałuje calutkiej tej męczarni za dwa wschody słońca. Czekanie na ceremonie wydawało jej się wyjątkowo niepraktyczne. Dlaczego kocur nie mógł wykorzystać tej całej swojej mocy bycia GWIAZDKĄ i mianować jej teraz natychmiast? Czy potrzebował do tego, hm, widowni składającej się z całego klanu? Najwidoczniej, ale Fasola nie chciała o to teraz pytać bo Sowia Gwiazdka jeszcze by ją cofnął i kazał dalej czekać.
— Super! — zamruczała, dziarsko przekraczając granice i wesołym krokiem ruszyła za przywódcą. — Nie mogę się doczekać tej całej ceremonii, imienia i mistrza. Aha, wiesz, bo ja umiem polować i walczyć, a kodeks mi powiedziałeś.. No dobra, zapytam tego mistrza co dalej — mruknęła pod nosem, spojrzała na Suchy NOS i ruszyła wraz z dwójką kotów prosto do obozu.

/zt x2

Bycie uczniem miało swoje zalety. Jedną z nich była swoboda poruszania się po granicach swojego klanu, którą wykorzystywałem do śledzenia Powracającego Zimna, aby wiedzieć, gdzie i kiedy moja matka spotyka się ze swoim gromowym kochankiem, który podobno dał życie mnie i memu rodzeństwu z miotu. Nadal nie mogłem uwierzyć w to, że byłem Rzeczniakiem jedynie w połowie i potrzebowałem odpowiedzi na pytania kłębiące się w mojej głowie...dlatego udałem się dziś na jedno z miejsc ich codziennych schadzek, aby na własne oczy zobaczyć i poznać Oliwkową Gałązkę, tego tajemniczego kocura z Klanu Gromu, który zawrócił mej matce w głowie na tyle, by zdradziła swój własny klan i spłodziła z nim potomstwo półkrwi. Krążyłem po Wyjącym Podnóżu, niecierpliwie oczekując na pojawienie się tego, na którego właśnie czekałem. Ale się zdziwi, gdy zamiast swej ukochanej zobaczy mnie - swego pierworodnego syna...

//mg jako Oliwkowa Gałązka [NPC]

Oto i on. Oliwkowa Gałązka, mój prawdopodobny ojciec we własnej, Gromowej osobie. Czuć było na nim smród naszych leśnych sąsiadów. Zastanawiałem się, co takiego ten kocur w sobie ma, że ma matka postanowiła zdradzić dla niego swój własny klan i spłodzić z nim cały miot bękartów o podwójnym pochodzeniu. Już nie mówiąc o tym, że totalnie brakło mu dobrych manier. Co za niewychowany kot?! I ja naprawdę byłem spokrewniony z kimś takim?
- To tak się witacie w tym swoim Klanie Gromu ze swymi pierworodnymi? Zadając głupie i oczywiste pytania? - rzuciłem sarkastycznie w stronę srebrnowłosego. Skoro dzieliła nas granica, wolałem mimo wszystko traktować go jak swego wroga, bo na pewno ten obcy gość nie był mi jeszcze przyjacielem.

No tak, mój ojciec okazał się być totalnym idiotą...I to na dodatek jeszcze zakochanym w mojej matce tak bardzo, że świata poza nią nie widział. Dobre było chociaż to, że przynajmniej był świadom tego, że w ogóle istnieliśmy i byliśmy owocami ich chorego związku. Z imieniem moim jednak nie trafił, bo już dawno nie posługiwałem się swym kocięcym mianem.
- No jasne, że spodziewałeś się ujrzeć tu ją, a nie mnie. Wybacz, że cię rozczarowałem, ale Powracające Zimno poza tobą ma też swe obowiązki, które mogą zatrzymywać ją na dłużej w naszym obozie. Wiedz, że teraz już nazywają mnie Złocistą Łapą. Zostałem terminatorem i szkolę się pod okiem samego przywódcy Klanu Rzeki, Sowiej Gwiazdy...który jest dla mnie znacznie lepszym ojcem, niż ty kiedykolwiek byłeś. Jak mogłeś pozwolić, żebyśmy wychowywali się bez twojego udziału? Gdy ciebie przy nas nie było, to ja musiałem przejąć rolę protektora rodziny, choć byłem niewiele starszy od najmłodszego z nas. Mama też nie za bardzo się nami przejmowała, wymykając się na te wasze potajemne schadzki. Nie byłoby dla wszystkich łatwiej, gdybyś po prostu porzucił swój dawny, nic nie warty klan i przeniósł się do nas, żeby być ojcem, jakiego potrzebowaliśmy? - odparłem na jednym wdechu, nie chcąc przerywać ani nie chwilę wyrzutów, które miałem względem swego rodziciela, a które powinien był wysłuchać i odpowiedzieć mi na pytania, które od dawna zatruwały moje myśli.