Szylkretowa kotka przemierzała kolejne tereny. Nie chciała za bardzo naprzykrzać się klanom, dlatego zdecydowała się na podróż dookoła gór, za Orlimi Szczytami, dochodząc aż do przejścia do Doliny Oka Gór. O proszę! A to niespodzianka! Mogła tędy też dojść do klanów. I cały sprytny plan, by pozwiedzać okolicę, poszedł do kosza. W sumie, te okolice to też okolice. Z uniesionym ogonem i lekkim krokiem rozpoczęła zwiedzanie, przesuwając się po terenach wolnych, aż w końcu nie dotarł do niej dziwny, ale bardzo intensywny zapach. Zatrzymała się przy granicy, wdychając specyficzny zapach, którego wcześniej nie czuła. Bywała w okolicach klanów, ale nie pasował jej do żadnej z grup. A to ciekawe! Odsunęła się o parę kroków, decydując się na klapnięcie zadem na ziemi i poczekania, aż ktoś może się zjawi. Chwilę posiedzi i pójdzie dalej, jak nikogo nie będzie! Ale z tego, co słyszała, to klany dość często patrolują swoje granice, więc może będzie mieć szczęście i kogoś znajdzie, z kim mogłaby porozmawiać?

Już miała wyruszać z miejsca, uznając, że dzisiaj nic ciekawego jej tutaj na granicy nie spotka... Gdy wyczuła czyjąś obecność. Kot! Odwróciła głowę w kierunku nadchodzącej sylwetki i rozpoznała w niej swojego własnego dziadka! To on we własnej osobie!! Jak dawno go nie widziała!!!
- Dziadek!!! - wykrzyknęła, rozpoznając znajomy głos. Jak dawno się nie widzieli? Oj, bardzo długo! Nie przejmowała się już granicą, po prostu jej łapy pognały do biegu w kierunku dziadka Krzysia. Tak się cieszyła, że go mogła spotkać! Kto by się spodziewał, że będzie po tej stronie doliny! Mogła tu wcześniej przyjść, gdyby tylko wiedziała! Zahamowała dopiero gdy była już blisko kocura, pozwalając z lekkim impetem wpaść wprost na jego pierś, przytulając się do kędzierzawego futra. Tak bardzo tęskniła! Czuła, jak w jej kącikach oczu pojawiają się łzy. Ale nie smutku, do tego było jej zdecydowanie daleko!
- Dziadku, jak ja cię dawno nie widziałam! Tak się cieszę! Nie spodziewałam się, że spotkam cię właśnie po tej stronie gór! A ja ogólnie to sobie zwiedzam, Dolina Oka Gór i ogólnie cała okolica jest bardzo piękna, szczególnie latem! Hmmm, trochę zgłodniałam, chcesz zjeść może ze mną? Powinnam mieć gdzieś jeszcze zakopanego gołębia, takiego naprawdę tłustego, najemy się oboje! - powiedziała, również wpadając w słowotok, podobnie jak Krzysio. Miała mu tyle do opowiedzenia! Chciała mówić i mówić, ale chciała też posłuchać, co dziadek robił właśnie tutaj!
- A ty, co tu robisz? Myślałam, że zostałeś gdzieś u ludzi, a tu proszę, zupełnie inna strona! A czy długo wędruję... Hm. Zależy czy liczyć czas wyruszenia z domu, czy moje samotne życie, bo wiesz, koło naszego domu była raz grupka takich kotów, naprawdę przyjaznych, do których dołączyłam i tyle zwiedzałam!! Ale jak zobaczyłam tę dolinę, to nie mogłam jakoś ruszyć dalej z nimi, ruszyłam więc sama na zwiedzanie. Poznałam tyle nowych kotów, byłam w tylu miejscach, muszę ci o wszystkim opowiedzieć!! O właśnie, może to twoje tereny?? Naprawdę urocze, góry są niezwykłe!! - zaczęła drugą część swojej wypowiedzi, odrywając się od piersi kocura po dłuższym przytulasie, zadzierając nieco głowę w kierunku trójkątnego pyska. To był jeden z najlepszych dni w jej życiu!!!

Nie mogła wytrzymać z radości! Myślała, że po opuszczeniu rodzinnego domu raczej już nie spotka swojego dziadka, bo w końcu miał swoje życie i w ogóle, a tu proszę! Taka niespodzianka! I to nie w legowiskach ludzi, a tutaj, w zwykłym lesie!
- Jasne! Tropienie zwierzyny mi idzie całkiem nieźle, podchodzenie do niej też, myślę, że od zawsze miałam jakiś ukryty talent do polowania! - odpowiedziała, a gdy zobaczyła, że dziadek zabiega się do polowania... Również skoczyła na jakieś łowy! Była w stanie złapać na szybko jedynie wróbla, ale lepszy wróbel w garści, niż tłusty gawron w locie! Przyniosła również swoją zwierzynę, którą właśnie upolowała, nie przyjmując żadnego ale. Podsunęła kocurowi ptaka, po czym zabrała się za jedzenie jednej z tłustych myszy! Na słowa o Klanie Rzeki lekko zmarszczyła głowę. Klan Rzeki, Klan Rzeki... A no tak! Wpadła na jedną kotkę z tej grupy! W jednym momencie oczy zabłyszczały się koteczce, gdy połączyła wątki. No tak! Już wcześniej słyszała tę nazwę!
- Naprawdę? To wspaniale!! Cieszę się, że udało ci się odbudować grupę i rany, jaka jestem dumna, że zostałeś jej przywódcą!!! Krzywa Gwiazda... Hm. Brzmi ciekawie! Pewno masz dużo obowiązków jako lider, co? Gawron zawsze miał dużo roboty z organizowaniem całej grupy, pomimo że nie było nas dużo! Wiesz, ktoś się zawsze zajmował polowaniem, ktoś opieką nad małymi, a potem ktoś musiał czuwać w nocy, gdy wszyscy spali w jednej kupie kotów! A właśnie, Gawron był też takim przywódcą grupy tak jak ty! - odpowiedziała podekscytowana, zapamiętując nowe imię dziadka. Zawsze nazywała go dziadkiem, a tutaj tak oficjalnie nazywał się Krzywą Gwiazdą! Brzmiało dostojnie. I poważnie. Miała nadzieję, że nie ma zbyt dużo obowiązków na głowie i może tak sobie rozmawiać z wnuczką, bo jakby mu przeszkadzała w wypełnianiu spraw dla klanu, to by niezbyt dobrze się czuła!
- Zaczęło się od tego, że grupa Gawrona powędrowała do gniazd ludzi, a ja poznałam kotkę w swoim wieku, miała na imię Sóweczka i naprawdę się zaprzyjaźniłyśmy! Dlatego jak ruszali, to zapytałam rodziców, czy mogę ruszyć z nimi, a oni się zgodzili, chociaż zdecydowanie nie byli zadowoleni. Ale byłam już dorosła i pełna sił, dlatego w końcu mnie puścili. Poznałam Gawrona, jego córkę Wierzbę oraz jej partnera i trzy słodkie kociaki! Kocur nazywał się Ognik, a kocięta Róża, Stokrotka i Buk. A, jeszcze była mama Sóweczki, Pszenica, cudowna, ciepła kocica, która mnie wzięła pod swoją opiekę, jak do nich dołączyłam! Grupa cały czas się zmieniała, wiesz, nie mieliśmy nic przeciwko żadnym gościom, część po chwili ruszała dalej, a część zostawała na dłużej i to było świetne! Przeżyliśmy wspólnie tyle świetnych przygód, ale chciałam zostać na dłużej w dolinie, no i... No, musieliśmy się rozejść, niestety. Ale nauczyli mnie wszystkiego! I polowania, i bronienia się i tego, jak się trzeba zachowywać, jak ktoś jest ranny, ale nigdy nie poznałam żadnych ziół czy czegoś. Wiem tylko, że jak rana krwawi, to trzeba krew tamować, najlepiej mchem, bo to chłonne jest strasznie i zawołać kota znającego się na leczeniu! Mam nadzieję, że masz w Klanie Rzeki takiego kota, jak dużo was jest w ogóle?? - zadała pytanie po opowiedzeniu swojej historii, w troszkę dłuższy i bardziej rozbudowany sposób. Na razie skupiała się na kotach, bo były w jej historii najważniejsze! Szczególnie Sóweczka wypełniała dużą część kózkowego serduszka!
- O właśnie! Spotkałam kotkę z waszego klanu! Mówiła coś, że jest... Terminatorką? Chyba tak. I no, była strasznie nieufna i wystraszona, jak do niej podeszłam, zupełnie nie rozumiem! Może byłam trochę starsza od niej, ale no praktycznie byłyśmy w tym samym wieku, to nie powód, żeby na mnie syczeć i mnie wyzywać! - dodała, lekko marszcząc brwi i nadymając policzki. Oj, spotkanie z tą kotką nie należało do przyjemnych! Wtedy się przekonała, że koty tu mieszkające nie bardzo lubią dotyk, chociaż nie była to reguła.

Uśmiechnęła się zadowolona, gdy dziadek zaczął jeść ptaka i nie upierał się przy swoim. Nie można tak było cały czas brać, Kózka też chciała dać coś od siebie! Również się zaśmiała, wyszczerzając wesoło białe kiełki. Przywódca to naprawdę duża sprawa! Sama nie miała do tego głowy, nigdy nie miała duszy przywódczyni, wolała podążać za kimś lub... Być wolną duszą!
- Tak! Właśnie taki był! Bardzo się o wszystkich troszczył i... Praktycznie był dla każdego, jak taki tata! Taki oczywiście przybrany, ale nigdy nie odmówił nikomu pomocy, a w razie czego nie bał się walczyć o nasze bezpieczeństwo, gdy zaszła taka potrzeba, ale takich przypadków było niewiele, jak z nimi żyłam! A Sóweczka... Była trochę podobna do mnie! Tylko troszeczkę bardziej nieśmiała i bardziej zamknięta, ale też była wesoła i potrafiła się cieszyć życiem! Jak rozmawiałyśmy z nowymi przybyszami, to uważali nas początkowo za siostry nawet! I bardzo się cieszę, że macie... Medyka w klanie, bo naprawdę ważne jest to, żeby mieć kota, który by wyleczył z choroby lub opatrzył rany, bez tego ani rusz! - powiedziała z uśmiechem, opowiadając najpierw o Gawronie, a następnie o Sóweczce. Nadal gdy o niej mówiła miała przed oczami jej sylwetkę, jej ciepłe spojrzenie i równie ciepłe futerko... Ah, brakowało jej tego! Ale nie żałowała odłączenia się od grupy.
- Czasami tęsknię za nimi. Wiesz, w końcu spędziłam z nimi naprawdę dużo czasu. Ale nie żałuję, że tutaj przybyłam, bo mogłam w końcu z tobą porozmawiać! - powiedziała najpierw nieco melancholijnie, a następnie bardziej obudzona. Spotkanie z dziadkiem było czymś, o czym mogła jedynie marzyć!
- Och, naprawdę mogłabym? Byłoby świetnie! Chciałabym poznać, jak to jest w klanie i jakie to jest życie. I mimo że nie wiem za dużo, będę się uczyć pilnie! Bardzo brakowało mi kota przy boku, samotników na tych terenach spotkałam sporo, ale każdy wolał toczyć swoje życie... Albo miał już swoją grupę - powiedziała z jeszcze szerszym uśmiechem, podnosząc się z ziemi z podekscytowania. Pomimo wszystko, przez głowę przeszła jej myśl o słowach, które wypowiedziała kiedyś terminatorka przy ich pierwszym spotkaniu. Że ma się trzymać z daleka i na pewno nikt by jej nie zechciał w klanie. A tu proszę! Jest gotowa utrzeć jej nosa!
- O matko, gdzie to ja nie byłam! Ruszyliśmy najpierw za gniazda ludzi, ale w zupełnie innym kierunku! Przeszliśmy przez wyżyny z wieloma pięknymi, trawiastymi wzgórzami, raz byliśmy też na łące, gdzie ludzie wyprowadzali owce. Całe stado owiec! Było ich prawie tyle samo, co gwiazd na niebie! I miały taką puchatą, mięciutką wełnę, którą raz z Sóweczką wyścieliłyśmy legowisko! Wszystkim się wtedy naprawdę przyjemnie spało, ale nie mogliśmy niestety wziąć wełny w dalszą podróż, a szkoda! Raz doszliśmy do takiego ogromnego, spalonego lasu, ale musiał tam być ogromny pożar! Ale musiał być niezwykle piękny, jak jeszcze ogień go nie strawił... Nie zostaliśmy tam długo, potem ruszyliśmy do naprawdę gęstego lasu. Ale takiego, że nieba nie było widać! Tak spotkaliśmy Wronę, który na moment dołączył do nas. Był tajemniczy i dość taki... Hm. Chłodny? Zdystansowany, o. Szybko się ulotnił... Ale spotkaliśmy pod jednymi górami Malinę, która szukała ziół dla swojej rodziny, Gawron z Wierzbą jej pomogli, ile mogli! O, raz spotkaliśmy Szlachcica, który wędrował z gniazd ludzi do innych i głosił swoje wierzenia. Wierzył w wielkiego kota, który stworzył cały świat i wszystkie stworzenia, a tylko ci, którzy uwierzą i przyjmą wiarę, będą mogli dostąpić zaszczytu spotkania się z nim. Niezwykłe, prawda? Odwiedziliśmy też parę innych gniazd ludzi, spaliśmy często w stodole albo w stajni w kupie siana! Ale to chyba był najprzyjemniejszy nocleg, jaki mógł istnieć! Ciepło, nie wieje i wszyscy razem śpimy wtuleni ze sobą... A wy też tak śpicie? Bo, szczerze mówiąc, bardzo się zdziwiłam, że nikt tutaj nie lubi takiego dotyku, bo w mojej grupie często ocieraliśmy się o siebie i przytulaliśmy, a w nocy spaliśmy razem. A jak zostałam sama to... Tak trochę pusto. Brakuje mi kota, którego mogłabym przytulić! O, już tutaj na terenach spotkałam samotnika o imieniu Trzask. Był jednym z najprzyjemniejszych kotów, jakie spotkałam! Oczywiście nie licząc ciebie, prawda. Ma naprawdę bardzo ładne legowisko przy Międzyrzeczu. Miał sporo blizn jak go spotkałam, to było jakoś... W zimę. Mówił, że to pamiątki po walce - zaczęła opowiadać, dopiero na koniec historii biorąc kolejnego gryza swojej zwierzyny i z ciekawością patrząc na Krzysia, czy coś powie. Zadała w końcu pytanie, ciekawa była, jak to jest w tych klanach! A najgorzej będzie, jak każdy ma własne legowisko, śpią w mniej więcej jednym miejscu, ale nikt się nie przytula ani nic! Nie wiedziała, czy mogłaby znieść coś takiego!

- Tak... Myślę, że masz rację. Tęsknię też za mamą, tatą... I za rodzeństwem, oczywiście! Szkoda, że żadne z nich nie chciało ze mną wyruszyć. Szkoda, że Konik znalazł swoje grono, bo kiedyś to byliśmy nierozłączni... Ale nie żałuję niczego, co w życiu zrobiłam - odpowieziała z uśmiechem do dziadka, na moment pogrążając się w melancholii. To było smutne, ile osób musiała zostawić za sobą, ale nauczyła się, że nic w życiu nie trwa wiecznie. Znajomości, grupa... Życie. Wiadomo, że na każdego wkrótce przyjdzie czas.
- Nawet nie wiesz, jak się cieszę! Nie mogę się doczekać, aż poznam wszystkich członków twojego... Znaczy, naszego, ten no, klanu! O ja, ale dziwnie, że mogę się nazywać klanowiczką! Dawno nie byłam w żadnej grupie, to tym bardziej nie mogę się doczekać! I... Będę terminatorką! I czy naprawdę muszę mieć zmienione imię? Bo wiesz, Kózka mi się podoba! I nie mogę się doczekać na spotkanie z... Mistrzem. Czego on mnie będzie uczył? - zadała chmarę pytań razem z wyrażeniem swojego niezadowolenia z konieczności zmienienia imienia. No... Trzeba będzie się przyzwyczaić! Tylko to po prostu dziwne, że od zawsze nazywała się Kózka, a teraz będzie zupełnie kimś innym.
- Ooo, ciekawe! Jak rozumiem, ja będę spać w legowisku terminatorów, co? Dużo jest tam kotów? Jakie są? - zaczęła dopytywać, wyciągając lekko głowę w kierunku dziadka z oczami lśniącymi ciekawością. Te klany były takie ciekawe! W sumie, ciekawiło ją, czy w legowisku terminatorów będzie więcej kotów, niż w jej grupie!
- Jak coś to mogę z tobą spać w legowisku przywódcy! Jakbyś czuł się samotnie, czy coś, to teraz będziesz mieć mnie! - powiedziała z entuzjazmem, odgryzając kawałek zwierzyny. Już nie mogła się doczekać, aż zobaczy te wszystkie koty! No i będzie mogła pokazać tej jednej kotce, że jednak nadaje się do klanu! Kto wie, może skończy swoje szkolenie dużo wcześniej, niż ona? Wtedy to by dopiero jej utarła nosa!

Biegł, z każdym kolejnym susem czując coraz bardziej dokuczające barki i łapę. Zwłaszcza łapę, dla której każdy kolejny krok zdawał się być kolejnym wbijanym dziobem. Stosunkowo szybko zwolnił, choć nadal starał się iść szybciej, niż spacerem, a każdy jego krok zdobił pojedynczy krwawy odcisk przedniej łapy. Niepokojące było to, że dalej krwawiła, choć wcale nie wyglądała na to, rana była nieduża. Nawet nie była jakoś strasznie głęboka, to znaczy sama w sobie, bo jednak jak na łapę, to w zupełności wystarczająca, by stanowić jawne zagrożenie. Poruszał nią trochę sztywno, bo zginanie nadgarstka też bolało, aż w końcu uniósł wyżej i na trzech łapach kuśtykał przez podnóże gór.
Dość znajomy zapach uderzył go w nos, tym mocniej, że był właśnie tym, czego Piórko szukał. Może i kierował się głupią rozmową z wyrostkiem, ale nie miał lepszego pomysłu. Świetlik mówił, że klanowicze dbają o siebie nawzajem, więc z pewnością znali się na tym. Może zgodziliby się pomóc i jemu. Z pewnością warto było spróbować. W pewnej chwili wręcz bezczelnie miauknął w przestrzeń, uznając, że jeśli coś miałoby chcieć go znaleźć, to już dawno by wywęszyło krwawy ślad.

Patrol przyniósł do obozu do informacje taką, że na granicy stoi zakrwawiony kolo i potrzebuje pomocy. A cóż innego miały rzeczne medyczki zrobić niż nie pomóc. Jakąś tam pajęczynę Ryk zebrała ostatnio nie. Niech samotnik zna łaskę. Bo mogły nie mieć czym mu pomóc. Na granicy zjawiła się jedynie terminatorka medyka, bo Poranna Zorza sił nie miała w swej popsutej łapie by iść aż tak duży kawał. Zrozumiałe. Ale znowu szylkretowa terminatorka musi zapieprzać jak robocik. Eh mogłaby zostawić tego kocura na granicy aż by się wykrwawił. No ale przyszła. Z pajęczyną i języczkami polnymi. Posłała zimne spojrzenie czarnemu kocurowi, z którego lała się krew.
- Taka z ciebie wydmuszka i jeszcze z ptakami się bijesz? Dawaj tą łapę - nie zależało jej na byciu milutkim w obejściu z samotnikiem.
Jeśli czarny podał jej pokornie łapsko to przyłożyła delikatnie do niej pajęczynę. Rana na nadgarstku była widocznie zrobiona dziobem. Głeboka, na sztorc. Nie miała może zbyt dużego obycia z ranami, ale tego by się głupi domyślił. Trzymała okład do momentu, aż pajęczyna nie zabarwiła się na czerwono. Oby od razu rana się zatamowała, bo na prawdę ciekawej sytuacji z pajęczyną to nie mają.

Piórko:
rana 2 stopnia: głębokie rany po szponach na grzbiecie
rana 3 stopnia: poważna, głęboka rana kłuta po dziobie koło nadgarstka prawej przedniej łapy (niezatamowana, krwawienie: -3 HP/tura)

Spotkał na granicy jakieś koty, które bez większego zastanowienia poprosił o pomoc. Kazano mu się nie ruszać, więc usiadł przy kępie trawy i czekał. Starał się nie zerkać na uniesioną lekko łapę, z której co jakiś czas kapała nowa kropla krwi, zamiast tego skupił się na otoczeniu. Było spokojnie, ale Piórko i tak czuł się zestresowany swoją sytuacją. Chciał wierzyć strażnikom z granicy, ale i to jego móżdżek zaczął poddawać w wątpliwość.
Aż zjawiła się ona.
Na dźwięk kroków czarne uszy postawiły się na baczność, a ślepia z uwagą skupiły na szylkretowej kotce. Jej wzrok był zimny, zdawał się obojętny, ale właściwie Piórku to nie przeszkadzało. Żadne z nich nie przyszło tu zawiązywać przyjaźnie, on w dodatku był intruzem, więc nawet rozumiał jej niechęć i postanowił zignorować.
Jej słowa natomiast wywołały lekki uśmiech na czarnym pysku.
— Ponoć trzeba mierzyć wysoko czy coś — rzucił z ironią w głosie, bez zwłoki wystawiając jej ranną łapę. Może i próbowała go obrazić, ale zbyt dobrze wiedział, jaka była prawda. Gdyby mógł wybrać jeszcze raz, chyba przespałby tę noc w jakiejś dziurze. Chyba.
Dopiero teraz przyjrzał się kończynie, która nie wyglądała wcale ciekawie. Dotyk bolał, ale wiele rzeczy bolało, zwłaszcza teraz. Czarny odpowiedział lekkim skrzywieniem się, trochę mimowolnie napiął mięśnie łapy, ale nie ruszył nią. Tylko utrudniłby sprawę medyczce. Zaraz też zerknął na nią, tak po prostu, chcąc lepiej poznać jej pyszczek, bo był wcale niebrzydki. Nie komentował tego, że krew dalej ciekła, bo nie bardzo wiedział, kiedy spodziewać się konkretnych efektów jej działań.
— Bardzo źle? — rzucił zamiast tego, nawet dość spokojnie, ale poniekąd wynikało to ze zmęczenia.

- Ta? To zajebiście, ale drugi raz cię leczyć już nigdy nie będę panie mierzący wysoko. Zapamiętaj to sobie.
Nie dość, że czarny kocur jest półgłówkiem, to jeszcze jego rany nie chcą się łato zasklepiać. Super. Straci przez niego tony pajęczyny. Gdy pierwszy motek cały się zakrwawił sięgnęła po drugi, by z powrotem delikatnie docisnąć go do rany. Zatamuj się zapchlony samotniku.
- A wygląda dobrze? - rzuciła opryskliwie w stronę kocura.

No i pięknie. Mniej pięknie że zużyła więcej pajęczyny niż planowała, bo miała jej mało. Parsknęła z przekąsem odklejając delikatnie pajęczynę, gdy tamowanie ustąpiło. Teraz przyszła pora na mniej przyjemną kwestie, dla niej, jak i dla tego zaśmierdłego kocura. Czyszczenie ran. Nie widziało jej się dotykanie językiem samotnika, który nie wiadomo co nosi na swoim futrze, ale taką już ma robotę. Zaczęła wylizywać, z dużą ostrożnością, głęboką ranę na nadgarstku kocura. Gdy upewniła się, że została dobrze oczyszczona, wzięła do pyska liść języczków polnych i zrobiła z niego papkę, którą następnie nałożyła na kończynę kocura, owijając opatrunek pajęczyną. Z taką samą powinnością postąpiła z ranami na grzbiecie kocura, oczyściła je uważnie, po czym nałożyła na nie drugi liść języczków polnych i załatała wszystko pajęczyną.
- Coś z tego będę miała czy to tak z mojej dobroci serca tu przyszłam?
To długotrwałe tamowanie zdążyło ją zdenerwować na tyle, by rzucić czymś takim pod koniec. Nie pogardziłaby jakąś zapłatą za leczenie. Jeśli jednak samotnik nie miał jej nic do zaoferowania to odwróciła się do niego dupą i sobie poszła, posyłając spojrzenie patrolowi, żeby przypilnował tego, by kocur opuścił granicę.
//zt

Zerknął na nią i uśmiechnął się lekko, unosząc wzrok na drzewa. Chyba nie do końca dotarła do niego ta groźba. Nawet jeśli była prawdziwa, to nie miałby co z tym zrobić, więc po co w ogóle się przejmować.
— Dobra, zapamiętam — odparł tylko, po chwili ponownie wracając wzrokiem do tego, co robiła. Te zakrwawione kłaczki już raczej do niczego nie będą się nadawać, a przynajmniej tak mu się wydawało, bo nasiąkające rzeczy miały swoją pojemność. — Tego nie powiedziałem — wymruczał na jej warczenie.
Postanowił nie wkurzać kotki bardziej, przynajmniej na razie, póki rany ciągle były otwarte i brzydkie. Szczęśliwie dla niego, łapa przestała w końcu przeciekać, a wtedy kolorowa mogła przejść do kolejnego etapu. Czyszczenie wydawało się naturalnym elementem i nie zdziwiło go, prędzej fakt, że zrobiła to ona, zamiast kazać mu samemu się wylizywać. To by do niej pasowało, choć z drugiej strony pewnie uznałaby, że zrobił to źle. To był głupi scenariusz, ale pozwolił odciągnąć myśli od nieprzyjemnych ukłuć bólu z poruszanej na nowo rany. Westchnął w myślach i obserwował, jak zielona papka pokrywa dziurę w łapie, a potem wszystko zawijane jest pajęczyną. Praktyczna rzecz, taka pajęczyna, będzie to musiał zapamiętać.
Kotka zajęła się ranami na jego grzbiecie i tu już niewiele miał do oglądania, zapewne tylko by jej przeszkadzał, więc siedział cierpliwie i tylko okazyjnie krzywił pysk, uskuteczniając w tym instynktowną potrzebę odsunięcia się od źródła bólu. To było najgorsze w ranach, zbierasz, jest źle, chcesz naprawić, to równie źle. Ale doczekał do końca, właściwie nie trwało to wcale długo, a zielonkawe ślepia ponownie znalazły sylwetkę kolorowej.
— Dziękuję — rzucił całkiem szczerze, bez zbędnych głupich dodatków, ale...
Oh, i znowu pełna frustracji? To było na swój sposób intrygujące, jak mogła tak cały czas żyć? Chyba miałby siebie dość na jej miejscu. Właściwie słowa szylkretki ubiegły jego myśli. Nie tak do końca chciał się wyrazić, ale sama go sprowokowała, a Piórko nie byłby sobą, gdyby przepuścił taką okazję. Na jego pyszczku pojawił się zaczepny uśmiech.
— Wolisz pajęczynę czy spacer? — zapytał jakby nigdy nic, wpatrując się w nią z zaciekawieniem. Może nie była to adekwatne do otrzymanej pomocy, ale nie do końca wiedział, co mogłoby być, a i tak nie miał nic ważniejszego do roboty.

Ryk zlewała już kolejne słowa Piórka, które pojawiły się podczas leczenia. Parsknęła cicho pod nosem, gdy samotnik jej podziękował. Nie wiele dla niej to znaczyło. Był dla niej zaledwie czarnym pchlarzem, który nie miał za grosz oleju w głowie. Zanim odeszła kocur odpowiedział jej na opryskliwe zwrócenie uwagi na to, że oddała się przed chwilą wolontariatowi dla randoma. Jego odpowiedź była taka bezsensowna. No debil no.
- Spacer? Dobry żart. Jeśli już to zapłaciłbyś tą pajęczyną, bo trochę jej na ciebie zmarnowałam. A no i oczywiście masz się nie kręcić przy granicy oprócz przekazania ziół patrolowi bądź mi, gdybyś je znalazł. Bo inaczej osobiście wydrapę ci oczy.
Machnęła ogonem i o ile kocur nie podjął próby chociażby zaatakowania jej to zostawiła go bez odpowiedzi i wróciła do obozu pozostawiając kocura patrolowi.
//zt

Dymny już od jakiegoś czasu obserwował całe zajście. Z daleka. Na tyle daleka, by go nie można było przyuważyć, jednocześnie próbując zmyć z siebie krew a i obmyć rany, które swoją drogą zignorował. Nie były jakieś poważne czy coś, więc jedynie obserwował, czy Piórko się rusza, czy nadal żyje. A co do życia, to zastanawiało go, czy takowe posiada jeszcze Poranna Zorza, bo zamiast niej był jakiś zupełnie obcy kot, co go nieco zainteresowało. Był odcięty od wieści klanowych. Chociaż, co go to interesowało? Ignorując chłód przebiegający po plecach i wrażenie, jakby był obserwowany przez jakąś mało namacalną postać, wrócił do obserwacji. Mało widział, a to tylko wzmacniało jego niepokój. Udało mu się? Czy ten pozornie nieznajomy kot przeżyje? A może przybył zbyt późno i całe zajście nie miało żadnego sensu, a sowę pozbawił życia na próżno? Na tą myśl poczuł jakieś uniesienie w piersi, spowodowane negatywnymi emocjami, które utrzymywało się jeszcze przez moment, do momentu w którym ruch kotów wskazywał na to, że sprawa zakończyła się... czyżby sukcesem? Przez czarny nos przeszedł wydech ulgi. I jeśli Piórko postanowił opuścić granicę, Pył obserwował go jeszcze przez chwilę, by w odpowiednim momencie podreptać za jego osobą, w razie, gdyby ten potrzebował jakiejś jeszcze pomocy.

//zt