Nie spodziewał się wiele, ale wciąż istniała ta mała iskierka nadziei na ciekawszą opcję. A może nawet sama zaproponowałaby jeszcze inną, ale nie. Szylkretka wybrała odpracowanie pomocy i może nawet nie byłoby to nic szczególnego, gdyby nie jej słowa i głos. Piórko już nie miał na to słów, najwyraźniej ktoś tu miał bardzo smutne dzieciństwo i jeszcze gorszy dzień. Odprowadził ją wzrokiem w milczeniu, aż zniknęła w zaroślach czy za pagórkiem. Zerknął jeszcze raz na plątający się nieopodal patrol i skinął im głową, by w końcu podnieść się z ziemi. Odruchowo już nie stawał na opatrzonej łapie, przez co w nieco zabawnych podskokach oddalił się z tego miejsca.
Czarny najpierw skupił się na opuszczeniu klanowych granic, ale nie miał zamiaru tak całkiem porzucać okolicy Rzeki, bo posłużyły mu one jako ścieżka na wschód. Może tam znajdzie więcej szczęścia.

z.t.

Pogoda nie sprzyjała spacerom na otwartej przestrzeni. Kocur skierował się więc najpierw w stronę Gładkiej Tafli, a później Młodnika, chcąc skryć się w cieniu drzew. Upał doskwierał mu niemiłosiernie, i żałował bardzo, że nie potrafił jeszcze pływać, bo z chęcią wskoczyłby to wody, aby choć na chwilę się schłodzić. Na myśl przyszedł mu pomysł samodzielnej nauki pływania, jednak szybko sam sobie wybił go z głowy — jeszcze by się utopił, i co wtedy. Ale może, jakby poszedł z rodzeństwem czy kimkolwiek, kto potrafił już unosić się na powierzchni, to mógłby opanować to sam, nie czekając na trening.
Pomijając kwestię wody, której w Młodniku nie było, Księżyc dotarł aż do granicy z Klanem Gromu. Wciągnął do nosa nieprzyjemny zapach, być może licząc na to, że na kogoś natrafi. Nie pogardziłby towarzystwem, nawet kogoś z innego klanu.

Teoretycznie, nie miałam jeszcze dobrego rozeznania w terenie, a Jeżynowy Cierń mówiła mi o terminatorach, którzy tajemniczo znikali z terenów klanu… ale przecież ja taka nie jestem, co nie? Przecież to tylko, no, tereny - przecież nie jestem jakaś tępa, żeby nie poczuć, jak zmienia się zapach, i umiem zapamiętać, że tu są takie drzewa, a tu taki kamień, a tu taka kałuża, więc mogę wyjść na mały spacerek sama - wojownicy robią to cały czas! To nie tak, że się zgubię.

Nie zgubiłam się. Serio! Po prostu, uch… eksplorowałam. Trochę dłużej, niż planowałam, ale to dlatego, że było tu tyle fajnych rzeczy, fajnych… drzew, drzew, które wyglądały tak samo i zlewały mi się w jedno i nie rozróżniałam już tych, których mijałam od tych, których nie, i… NO ZGUBIŁAM SIĘ, NO! Powstrzymywałam łzy do nalecenia do oczu, ale moja pojedyncza, jedna (1) komórka mózgowa przypominała mi, że codziennie Zaćmione Słońce rozdziela patrole i kiedyś ktoś po mnie przyjdzie. Właśnie! Więc jestem bezpieczna, tylko że, uch.

GRLLLLLRLLLLLRRRUBULBUL.

Głodna. Niucham okolicę w poszukiwaniu zwierzyny, tak, jak było na treningu, ale zamiast słodkiej woni jedzenia czuję… kota? I to śmierdzącego jak muł! Niestety nie dostałam w zestawie instynktu samozachowawczego, albo jakiejś świadomości, że do obcych się nie podchodzi - KOT! I może mi pomóc dostać się do obozu, a jak nie, to przynajmniej będę miała do kogo gadać, bo zaraz tu EKS-PLO-DU-JĘ!
Mój nos mnie nie zawodzi, bo im więcej kroków stawiam w kierunku zapachu, tym bardziej go czuję, a zaraz widzę jakąś białą sylwetkę z szarym na mordzie, i JEJU, ALE ON MA DUŻE USZY! Chyba tylko ten kocur, co ukradł mi imię, ma takie uszy u nas… Naturalnie, uśmiecham się w jego stronę, moje wąsy wesoło zagięte do góry, uszy na sztorc, a łapki przebierające w ekscytacji.
— CZEŚĆ! KIM JESTEŚ! — mówię, nieco za głośno.

Księżyc zaś, pomimo chęci spotkania kogoś, to na widok białej kotki skrzywił się i zmarszczył pysk, być może dlatego, że od razu zaczęła z grubej rury. Zaraz jednak jego wyraz mordki stał się łagodniejszy, a on sam rozłożył szerzej swoje wielkie uszyska. Podniósł pyszczek lekko do góry, a następnie nachylił się.
- Siema. Ja? Ja mogę być wszystkim, rzecz jasna - rzucił nieco losowo, jednak zaraz dodał: - Ale możesz mi mówić Księżyc. Albo cokolwiek - wzruszył barkami. Pewnie dla klanowego kota brzmiałoby to, jakby był na randze kociaka, jednak średnio go to interesowało. Nie lubił członu łapa i już wolał, żeby zwracać się do niego po prostu jako "księżyc".

Kocur gadał dziwnie. Dziwnie, ale… chyba nie miał złych intencji ani złego humoru, bo brzmiał w miarę przyjaźnie, i w ogóle nie kazał mi stąd sobie iść - no i tak się właśnie znajduje znajomości, a nie! Nieświadomie, mój ogon zaczął lekko przebierać na boki, niczym ten podekscytowanego psa.
— Jak to wszystkim? — jakiś zmiennokształtny wysłannik Gwiezdnego Klanu??! Rozszerzam oczy. Księżyc… po prostu Księżyc? — Czyliiii… jesteś kociakiem? Czy tym, y, no… samotnikiem? JA JESTEM ROZGWIEŻ…ROZGWIE…rozgwieżdzona ŁAPA. Sory, nie umiem jeszcze dobrze tego imienia, TRUDNE JEST! Kiedyś byłam po prostu Płomień — narzekam. BLLLLLLGRRUH. Mój brzuch też narzeka.

Zaśmiał się cicho, a potem usiadł. Skoro już mieli pogadać, to po co stać w bezruchu? Usadowił się więc wygodnie, machnął parę razy ogonem, a potem nieco skrzywił się, tak jakby nienaturalna pozycja miała być bardziej komfortowa.
- No... Wszystkim! - potwierdził, a potem pokręcił głową. - Nie, jestem terminatorem, niestety. Albo może to nie tak źle? Przynajmniej nie muszę nikogo trenować, czy coś. Rozgwieżdżona to takie trudne imię? - zmarszczył pysk, a potem kontynuował. - Czy ja wiem? Zawsze możesz mówić na siebie po prostu Płomień, zamiast się męczyć. No i krótsze do wymówienia, zdecydowanie - wzruszył barkami. Kotka była... Dziwna. Ale nie sprawiało to, że nie chciał z nią pogadać, wręcz przeciwnie. Lepiej, żeby ktoś gadał, niż żeby milczał.

— Ale jak wszystkim??? Możesz zmienić się, w, nie wiem… szczura?? — pytam, wciąż głęboko zdezorientowana tym wątkiem w ich rozmowie. O, ale był terminatorem! Ale zdecydowanie był starszy ode mnie. Wyglądał na dorosłego. Pachniał w sumie też. Można być tak długo terminat… a, przecież tata też był.
— A nie chcesz? Ja tam mega bym chciała kogoś wytrenować!! — czyli są koty, które szczerze tego nie chciały… może dlatego niektórzy mistrzowie byli tacy nie do zniesienia: bo nie lubili swojej roboty? Trochę przykre… dla mnie to brzmi ekscytująco. — NIE MOGĘ!! Przecieżjestemjużterminatorką i jakbym mówiła na siebie Płomień to pomyśleliby że jestem kociakiem albo chce być kociakiem i imię terminatorskietowielkihonor i mówi o jej randze!! — nie obchodziło go to… ?

— Szczura mówisz? W szczura to ja nawet nie muszę się przemieniać. Przyjrzyj się uważnie — pochylił się jeszcze bardziej, wyciągnął pysk do przodu, nastawił wysoko uszy, a potem jeszcze podniósł pysk do góry. Skrzywił się gorzej niż wcześniej, i ugiął łapy. W ten sposób na pewno wyglądał jak szczur. Aparycja w naturalny sposób pozwalała mu się do tego gryzonia upodobnić — nie potrzebował żadnej przemiany. Abstrahując od nietypowego wyglądu; już dawno przyzwyczaił się do tego typu nazewnictwa. Mógł być nazwany szczurem, kotem, czymkolwiek. I tak wyglądał niesamowicie w jego własnym uznaniu!
— Nie. Znaczy, no może byłoby na początku fajnie, ale pewnie potem zaczęłoby mnie to męczyć. Chociaż w zasadzie to... No muszę się przekonać — przyznał. Zmarszczył pysk, słysząc natychmiastową reakcję terminatorki i krótki monolog. — No i co? Niech sobie myślą co chcą. Zresztą ranga to żaden honor — wzruszył barkami.

Huh?

O. O kurde. Oja!! Otworzyłam pyszczek z odgłosem zachłyśnięcia się powietrzem, zakryłam go łapą, a potem… zaczęłam się chichotać. Serio wyglądał jak szczur! Chociaż nie do końca spodziewałam się takiej przemiany.
— Właśnie miałam pytać o te uszy, ale już wszystko jasne. To bliskie pokrewieństwo ze szczurami! Dziwne macie rodziny w tym Klanie Rzeki… BO TO JEST GRANICA Z KLANEM RZEKI, CO NIE? Bo ja… ten… trochę się zgubiłam — przyznałam z zawstydzeniem, ale wierzyłam, że przyjdzie po mnie jakiś patrol - prędzej czy później.
— Hmph. Ja chcę, żeby myśleli, że jestem terminatorką. I to jest honor! Przecież jeśli w wieku, nie wiem, dziesięciu księżyców, jesteś kociakiem, to to o tobie świadczy. Albo, że jesteś słaby i chorowity, albo nie obchodzi cię klan, albo zostałeś za coś zdegradowany! A imię wojownika to już w ogóle zaszczyt! Bez treningu się go nie dostaje — czemu go to nie obchodziło?

Sam lekko się uśmiechnął z rozbawienia, a później podniósł do góry i wyprostował, przyjmując mniej szczurzą postawę.
- Ta, rzeki. Dobrze, że trafiłaś na mnie, bo poszłabyś trochę dalej i byłabyś na naszych terenach. Niektórzy wtedy po prostu by cię wyprowadzili, ale ktoś mógłby cię też za to zaatakować. Ja bym w sumie chyba tak zrobił - przyznał, nie dając po sobie poznać, czy żartuje, czy mówi poważnie. W środku jednak nieco pragnął walki z jakimś kotem - a czy terminatorka byłaby do tego odpowiednia - tego nie wiedział. Miał trochę wątpliwości, bo kotka była mniejsza. Ale zawsze mógłby się zaskoczyć - może tak naprawdę walkę miała już świetnie opanowaną?
- Co świadczy? I jak ktoś został zdegradowany, to co z tego? Nigdy nie wiadomo, czy słusznie, swoją drogą. O ile to w ogóle mogłoby być słuszne - znowu wzruszył barkami. Degradowanie kogoś do kociaka wydawało mu się absurdalne. Po co coś takiego robić? Jeśli ktoś nie potrafił się zachować w klanie, to albo się zmieniał, albo mógłby zostać wyrzucony. O ile jakiś kot ma wystarczająco rozumu, to zmieni swoje postępowanie, a jak nie... Po co takie coś trzymać?

Ciepłe przyjemne dni nadeszły! I moja odwaga (lub jak kto woli lekkomyślność) zwiększała się i już z większą swobodą poruszałem się po gromowych granicach. Wystarczyło tylko pilnować zapachu pozostawionego przez patrole i wszystko było dobrze!
Poranna rosa muskała moje łapy a lekki jeszcze chłodny wiaterek poruszał moimi wąsami. Słońce nawet jeszcze nie wstało a ja oszalałem i spacerowałem sobie jakby nigdy nic. Tyle dobrego że trening będzie dziś zaczynał się nieco później, pewnie będę zmęczony ale żal siedzieć w obozie gdy wszystko wokół tak pięknie pachnie i zielenieje! A gdy słońce zacznie wstawać to ptaki dadzą o sobie znać!
Szedłem przed siebie napawając się otaczającym mnie światem.

/jałoło

Ze strony Jałowcowej Łapy wyjście o tej porze z obozu również nie było zbyt mądrym posunięciem, ale tej nocy myślała, że nie wytrzyma sama w lecznicy. Udało jej się złapać tylko kilka chwil snu, zanim przebudziła się chwilę przed wschodem słońca i nie mogła już zasnąć. Nie mając również już nic do roboty w samej lecznicy postanowiła wyjść z obozu i zrobić sobie mały spacer. Wiedziała, że to trochę ryzykowne, w końcu nie potrafiła jeszcze walczyć, ale jej łapy okazały się silniejsze i w końcu dotarła w okolice granicy z Klanem Gromu. Przysiadła przy jednym z drzew w okolicy Wyjącego Podnóża i zerknęła w niebo, które pomimo tego, że powoli się już rozjaśniało, widać było gwiazdy, w tym kilka spadających. Huh, może jednak warto było wyjść i to zobaczyć.
Zamyśliła się na chwilę, patrząc w jaśniejące niebo, jednak nagle zobaczyła coś kątem oka. Po drugiej stronie granicy dojrzała nieznanego jej kocura, który jak zgadywała należał do Gromu. Nie zamierzała jednak go zaczepiać. No bo po co?

Nagle się zatrzymałem gdy do moich nozdrzy doszedł znajomy mi zapach - kot z klanu rzeki! W pierwszym momencie miałem nadzieję że będzie to Skwar ale po kilku uderzeniach serca uświadomiłem sobie że płeć się nie zgadza... a szkoda! Śmiesznie by było gdybyśmy się spotkali akurat tutaj o takiej porze!
Spojrzałem w miejsce z którego wiatr przygnał mi interesujący mnie zapach i dojrzałem sylwetkę bardziej puszystą niż mój kremowy przyjaciel - ta, to na pewno nie on. Podszedłem w stronę nieznajomej mi kotki skocznym krokiem nie przekraczając granicy, nie chciałem wywoływać niepotrzebnej spiny.
- HEJ! - przywitałem się głośno i wyraźnie. Z uśmiechem na mordce - jak zawsze.

Złocista starała się nie zwracać zbytniej uwagi na kocura, po prostu go zignorować. Po co w końcu miała rozmawiać z kimś kogo nie znała? Przyszła tu by się zrelaksować. Myślała, że gromiak również ją oleje i po prostu pójdzie w swoją stronę, ale najwyraźniej się myliła i trafił się jej ktoś bardziej towarzyski.
Zerknęła w stronę szczuropyskiego, słysząc jak do niej woła. Odruchowo rozejrzała się trochę na boki, jakby zastanawiała się, czy aby nie woła do kogoś innego ale oczywiście nikogo innego tu nie było.
- Cześć? - przywitała się nieco zmieszana, mówiąc na tyle głośno, by ją usłyszał, ale nie na tyle, by uznać, ze krzyczała.

- Khe. - odkaszlnąłem po mało entuzjastycznej odpowiedzi kotki. To nie był dobry początek rozmowy... ale może rzeczniaczka należała do tych nieśmiałych, lub udających doroślejszych niż inni.
- Jestem Wysoka Łapa, z Klanu Gromu...aleee to się domyślasz. Jak ci mija ten... poranek? Noc? W sumie śmieszne że się spotykamy akurat tutaj, teraz. - mój głos był nieco mniej pewny niż wcześniej ale chyba musiałem wybadać grunt czy coś. Ona nie była taka wesoła jak Skwar, ale może to przez aktualną porę? W sumie się wydzieram i może obudziłem piszczki które tak smacznie spały o tej porze.

Terminatorka obrzuciła go zmieszanym spojrzeniem. Chyba już odzwyczaiła się od tak entuzjastycznych kotów. Śmieszne, że kiedyś sama taka była. Niezbyt miała humor z nim rozmawiać po tej nieprzespanej nocy i to o takiej porze, liczyła na chwilę spokoju, ale dotarło do niej, że z Klanem Gromu lepiej trzymać teraz bliższy kontakt. W końcu szkoliła ją ich medyczka. W końcu więc zdecydowała się z nim porozmawiać i nawet podeszła na tyle blisko, by słyszał ją, bez konieczności głośnego mówienia.
- No, ciekawy przypadek. Ale przynajmniej gwiazdy można zobaczyć - miauknęła spoglądając w jaśniejące niebo po którym co jakiś czas sunęły spadające gwiazdy. Starała się przy tym być przyjazna, choć zmęczenie dawało jej o sobie znać. - Ja jestem Jałowcowa Łapa - przedstawiła się po chwili.

Uff, nie postanowiła uciekać w popłochu przed rozmową ze mną... tyle dobrego. Usiadłem owijając łapy swoim cienkim ogonem i spojrzałem w niebo o którym wspomniała terminatorka.
- Jak u was w klanie... wszystko dobrze? U Skwarnej Łapy też? - spytałem nie do końca wiedząc o co spytać. Jak trening? To typowe pytanie! Może je zadam później ale pytanie o klan dawało możliwość dowiedzenia się co nie co. Jeśli w Rzece było okej to ze Skwarem też było dobrze.
- E! - zareagowałem zaskoczony nie dając chwili na odpowiedź kotki. - Coś tam mignęło! - wskazałem podekscytowany łapą na jaśniejące niebo. Czy dziś są spadające gwiazdy? Nie zwróciłem wcześniej na to uwagi!

Ciężko było powiedzieć, że w Klanie Rzeki było teraz dobrze. W końcu zamiast pełnoprawnego medyka była tylko ona, która znała ledwie kilka ziół i chorób. W tym momencie była trochę rozdarta między szczerością a kłamstewkiem. Może i mieli pewnego rodzaju umowę z Klanem Gromu, ale to chyba nie oznaczało, że jakieś przypadkowego koty miały wiedzieć w jakim stanie jest Rzeka, prawda?
- W klanie dobrze. A co do Skwarnej Łapy to też dobrze... tak mi się wydaje - odparła ostatecznie, delikatnie wzruszając ramionami. Co do drugiej odpowiedzi nie miała pewności. Sama żywiła nadzieję, że ze Skwarną Łapą wszystko już dobrze. W końcu mocno przeżył śmierć Ryczącego Niedźwiedzia. Może wypadałoby dziś z nim porozmawiać? - Znacie się? - zapytała, bardziej z grzeczności i chęci podtrzymania rozmowy niż by rzeczywiście uzyskać tę informację. W końcu mogła już się domyśleć, że kocury się znają.
- O, rzeczywiście - mruknęła zamyślona, spoglądając w stronę nieba wraz z Wysoką Łapą, gdzie kilka uderzeń serca wcześniej przemknęła spadająca gwiazda. Ciekawe, czy rzeczywiście byli to jakiś umierający Gwiezdni, jak opowiadał jej Czarnostopy...

- O to dobrze że dobrze. - kiwnąłem głową. Nie czułem przed obcymi jakiejkolwiek rezerwy. Co to za różnica kto jest w jakim klanie, kot to kot, nie? Jakby spytała co tam u nas w klanie to bym powiedział że dobrze, a jakby było źle to bym powiedział że źle... w kodeksie chyba nie było nic o mówieniu takich rzeczy.
- Skwar to mój przyjaciel, ciężko trochę się spotykać jak się jest w innych klanach, no ale nie zostawię całej mojej rodziny dla niego no nie... W sensie moje mamy są okej, ale chyba czuje się bardziej związany z takim Ignisem lub Chudym czy Listkiem, moje pierwsze księżyce spędziłem z nimi. - kotka pewnie nic nie rozumiała z moich wyjaśnień, dużo imion i opisywanie zażyłości rodzinnych w Klanie Gromu bywało trudne.
Teraz zamiast wpatrywania się w kotkę wpatrywałem się w niebo, chcąc wyłapać więcej gwiazd i by upewnić się czy mi się to nie przewidziało!

To dobrze, że dobrze. Kotka chciałaby, by rzeczywiście tak było. Miała nadzieję, że niedługo Owcze Runo nauczy ją wszystkiego co najbardziej niezbędne i medyczna sytuacja w Rzece jakoś się unormuje.
Wysłuchała słów kocura z lekkim zmieszaniem. Ani trochę nie miała pojęcia o czym mówi. Jego mamy? W jakim sensie dwie mamy? Zainteresowało ją też to imię - Ignis. Nie brzmiało jak nazwa jakiejś rośliny czy zwierzęcia.
- Uhh, no tak. Święta racja - wymamrotała zmieszana. Uznała, że zadawanie pytań byłoby teraz niegrzeczne. Poza tym jednak niezbyt miała siłę na większe pogawędki. Tak jak kocur zerknęła w niebo przez co wytworzyła się nieco niezręczna cisza. Przynajmniej dla niej.