- Cemu nie jemy takich zecy zawse? - bo to też było... ciekawe. Jeśli to pomagało - może powinno być podstawową częścią kociej diety? Dla niego, dość logiczne. Z drugiej strony, myśl że miałby jeść cokolwiek innego niż to, czego smak do tej pory znał, nieco go straszyła. Nie ważne co, nadal był durnym kociakiem. I nowe rzeczy go momentami odpychały, bo ich nie znał i nie chciał czasem czuć w pyszczku nieprzyjemnego smaku.
Na kolejną odpowiedź dźwignął uszy do góry w zdziwieniu. Nie chciała? Nawet kiedy Krzywa Gwiazda ją pytał, to odmówiła? Poniekąd - rozumiał. Sam przecież się nie pchał na nie wiadomo jak wysokie stanowisko, a mimo to, jego światopogląd nagle rozbił się w drobny mak. Chciał w końcu by Iskra miała jak najlepiej... ale może to jak jest teraz, może tak jej jest najlepiej?
- Mi nie zalezy. Wiem, ze inni by chcieli. Nie potsebuję im zabierać sansy, jesce byłoby im pzeze mnie smutno. Ja mógłbym im tylko pomagać, zeby mogli dotseć na to miejsce Psywódcy. I wtedy wsyscy będą się ciesyli, a ja będę się ciesył ich scęściem - mruknął spokojnie, zaraz wyciągając jedną łapkę przed siebie. Szybkim, ale ostrożnym ruchem machnął nią, aby zaczepić o jeden lub dwa wąsy na pyszczku Iskry; szczyt jego możliwości na dzisiejsze zabawy. - A gdzie jest twoja mama? Tes nie zyje? Jak um... Lampapcie Gardło?
Kolejny szybki ruch łapą. Po tym jednak położył się znów wygodnie, parokrotnie polizał ją po boku. Tak, by wyrównać zaczepki z miłym gestem.
- A będzie kiedyś na zewnątz ciepło? Weźmies nas w jakieś super miejsce? Wies, mnie i Połysk i Księzyc, i Światełko! Bo na pewno znas najfajniejse miejsca na świecie. Tak jak Połysk! Połysk jest super fajna w sukaniu fajnych zecy - Księżyc za to doskonale rzuca kamykami, ale na tę pochwałę przyjdzie czas innym razem - lub po prostu później o coś będzie mógł zahaczyć, żeby o tym wspomnieć.

- Hmm... zeby mieć więcej sił i zeby nas nigdy nic nie bolało i zebyśmy nie chorowali - odpowiedział zaraz, jakoby to nie było logiczne. Być może dla kota myślącego innymi kategoriami, niż Brzask - nie było, co w sumie zaraz Iskra mu potwierdziła. Koty nie jadły takich rzeczy normalnie, ale... czasem jadły, bo pomagało. Młody szczur ściągnął tylko brwi, jakby właśnie jej wytykał, że w takim razie, to on ma rację. - A co gdybym je jadł po prostu?
Nie miał zamiaru, ale... musiał spytać. Inaczej się nie dowie co wtedy, a jeśli się nie dowie - kocięca głupota może go pchnąć do faktycznego kradnięcia i próbowania ziół. Lub żarcia liści i innych rzeczy, które znajdzie na ziemi. Nie byłoby to najlepszą z opcji, nawet on to wiedział. A i tak, byłby gotów próbować takie rzeczy robić.
- Jest z dziadkiem? - proste pytanie, szybkie, bez wymyślania nie wiadomo czego. Bo jeśli nie było jej tutaj z nimi, ani nie widział jej nigdzie w wejściu do kociarni, nie było jej raczej w ogóle. Być może i to było zbyt banalne, ale z tyłu głowy miał myśl, że rodzina jest zawsze razem. I jak ktoś tylko odwiedza raz na jakiś czas, rodziną nie jest. Stąd mama i rodzeństwo są przy nim ciągle. To teraz już nie było ważne; padł kolejny temat na który mógł zadawać nieskończoną ilość pytań. - Będziemy cym? Ty tes tym będzies?...

Słuchał, z zupełną uwagą. Wpierw nadal bardzo zdziwiony, później coraz lepiej rozumiał czemu nie powinien tego jeść. Ostatnie zdanie, mimo wszystko, zdawało się być najważniejsze. Co jeśli przez niego ktoś by się źle czuł? Sama myśl wprowadziła go w drobne zakłopotanie.
- Bardzo, bardzo bym tego kogoś pseprasał - odpowiedział czym prędzej, bo tak - to na pewno zrobiłby w pierwszej kolejności. Nie umiałby zasnąć z myślą, że ktoś mógłby przez niego cierpieć, bo przecież... to okropne, po prostu, skazywać kogoś na cierpienie. - Spróbuję ich nie jeść.
Źle ubrane w słowa - ale na pewno nie tknie żadnego zielska bez potrzeby. Nie z obawy o to, że rozboli go brzuch - nie chciał być dla nikogo problemem. A później, on pomachał głową - teraz odpowiadając zupełnie szczerze na to, że nie pamiętał ani słowa. Był za mały. Jeśli usłyszałby o tym z dwa dni wcześniej, teraz już był w zupełnie innym świecie.
- I ty jus... nie musis być terminatorem, prawda...? - zmrużył skośne oczy, brew uniósł do góry, sprawdzając teraz ją i jej zdobytą do tej pory wiedzę. - Myślis, ze będę umiał się takich zecy ucyć? Trudne jest to wsystko?
Pociągnął jeszcze po chwili, żeby później przewrócić się na bok i zostać parę sekund tyłem do niej. Łapę przyłożył do jej brzucha, wolnym ruchem przejechał nią w dół, z całej siły starając się zobaczyć swoje pazury. Te, w tej chwili, zbyt małe i tępe, żeby zrobiły jej w ogóle krzywdę.
- Myślis, ze będę tak duzy jak ty? - odchylił głowę, by móc złapać z nią kontakt wzrokowy.

Pierwsze dwie rzeczy miał już z głowy; ona była już terminatorką, teraz będzie wojowniczką... A on będzie musiał się uczyć. Uspokajającym było, że nie było to wszystko zbyt trudne. Jeśli o skupianie się chodzi, czas i zapał do ćwiczenia, Brzask nie potrzebował się o nic bać. Był dość pojęty, nawet jak teraz jako kocię wylatywało mu sporo z łebka, był ciekawski i lubił gadać. A w ten sposób będzie mógł się nauczyć wielu rzeczy. Kwestia tylko tego czy jego mistrz będzie do niego cierpliwy i czy się dopasują. Nie jednemu będzie mogło przeszkadzać gadulstwo i dociekanie pointa.
- O! Wies, jakbyś mnie ucyła, byłoby całkiem psyjemnie. Teras w sumie tes mnie jus ucys, więc być moze jakbym był twoim terminatorem to moze byłoby nam łatwiej się ucyć dalej? Wiedziałabyś co jus umiem, a cego nie umiem, no i w ogóle! Znas mnie, więc byłoby łatwiej, co nie? - przechylił główkę na bok. Zaraz odchrząknął. - Ale kazdy inny kot tes byłby super. Bo... takiego kota bym nie znał, więc być moze on by zaskakiwał mnie, a ja jego? Wies, nieznajomi są casem całkiem śmiesni.
A przynajmniej ci, których zdążył poznać w kociarni. Poza nią, kto wie, może pozna cały cyrk? Rozdziawił mordę, żeby to zaraz ziewnąć przeciągle.
- Mamo, a walcyłaś z kimś kiedyś? - pies, kot, ktokolwiek. Był ciekaw, czy jego mama po prostu miała na swoim koncie jakieś większe potyczki.

Zrozumiano - chociaż nie wierzył, że kiedykolwiek będzie szedł do Krzywego z takim czymś. Jego mistrz musiałby super bardzo opóźniać trening, żeby w ogóle się zastanawiał nad zmianą mistrza, ale żeby o nią faktycznie prosić... nie wiedział, czy wypada. Może z wiekiem będzie miał więcej pewności siebie w tejże sprawie.
- I co wtedy się działo? Wygrywałaś wsystkie bitwy? - pociągnął jeszcze. Z ciekawości, bo przecież nie wiedział, że dla Iskry to delikatny temat, który przywoływał raczej niespecjalnie dobre emocje.

Odsuwam od siebie to wspomnienie, tak przerażająco wyraźne, dokładne, jakby to się działo wczoraj. Na pytanie Brzasku wydaję z siebie cichy, delikatny śmiech
– Nie… czasem trzeba było odpuścić – mówię. Kuszącym jest, żeby zbudować w nich swój obraz jako niezniszczalnej, zawsze wygrywającej, niepopełniającej błędów… ale cóż, może i mam wysokie mniemanie o sobie, jednak potrafię się przyznać do porażek i zobaczyć swoje błędy, a potem nad nimi pracować, jeśli to możliwe. Chcę, by kocięta również nabyły taką umiejętność. – Chyba się zdrzemnę, Brzask – mówię po chwili i przejeżdżam językiem po głowie kociaka, po czym idę spać.

zt

Niekoniecznie odczuwał zawód wobec tego, że Iskra odpuszczała podczas walk... to dobra nauka na przyszłość, że czasem słusznym jest darować czyjeś życie, a nie zabijać jak bestia bez serca! Bardziej przykrym było to, że na ten moment musiał odpuścić sobie kolejne pytania i na ten moment, pozwolić matce odpocząć. Mimowolnie z jego pyska wydostał się podłużny, niezadowolony dźwięk - nic więcej. Nie miał zamiaru trzymać jej przy sobie na siłę.
- Dobranoc mamo! Ja moze zaraz tes pójdę spać - choć na ten moment, jego zmęczenie było takie... no, było bo było. Niby czuł, że jest gotowy odpocząć, ale to jeszcze nie ten moment. Polizał jej prawy polik, później znów ułożył się obok niej.

[zt ]

Kociarnię już znała. Gdy tylko poczuła się pewniej, zaczęła wszystko badać, zdobywać informacje na temat KAŻDEGO kąta, każdego przebywającego tam może pająka, albo innego stworzonka. Wystarczyło tylko trochę czasu, by srebrna poczuła się pewnie na tym podłożu. Co prawda w dość... powolnym tempie zdobywała tą wiedzę. Wcześniej pewnie robiłaby to szybciej, ba! Jeszcze by przewodziła grupie swojego rodzeństwa i tłumaczyła co czym jest, bo bez niej by się zgubili. Tyle, że to ona była teraz zagubiona, więc można śmiało powiedzieć, że na chwilę obecną jej charakter został trochę skopany w brzuch. Jednak wracając, kociarnia była już zdobyta i nasze głodne nauki dziecię chciało wyjść na zewnątrz z dwóch konkretnych powodów. Ciekawości i nudy. Oraz faktu, że zamknięta przestrzeń kociarni coraz bardziej zaczęła ją dusić i uwierać, a półmrok, niby taki zbawienny, ograniczał jej pole widzenia i stawiało w punkcie niewiedzy. Ściany się zwężały aż za bardzo, więc trzeba było zaczerpnąć powietrza. Problemem okazała się być jednak niewidzialna bariera, skutecznie powstrzymująca pręgowaną przed zrobienia chociażby drgnięciem mięśni, które spowodowałoby ruszenie dalej. Zamarła więc w pół kroku przy wyjściu, kiedy to świat zewnętrzny okazał się być... ssst, troszkę zbyt chaotyczno przerażający. Ale na pewno spokojniejszy od gwaru siedlisk dwunożnych! No i nie widziała żadnych worków czy innych śmieci, które przypominały wielkie, drewniane koła... albo psy. Postanowiła więc odstawić łapę na ziemię i wpełznąć pod paprotkę rosnącą obok, by przypatrywać się bystrymi ślepiami okolicy i po prostu, zobaczyć co robią koty. Organizacja wydawała się być całkiem dobra, co w chwili obecnej interesowało kotkę najbardziej. W końcu to coś nowego, że nie tylko mama opiekuje się swoimi dziećmi. Resztę kotów nawet zazwyczaj odganiała! A tutaj wydawało się, że sobie tak po prostu... żyją ze sobą?

//Rymk

Ryczący Niedźwiedź zdążył już poznać trochę nowe kocie, które zawitało w Klanie Rzeki. Jaśmin, bo tak się nazywała zguba, była kolejnym porzuconym przez rodziców dzieckiem. Czy coś w ten deseń. Szylkret się w to nie zagłębiał. Ale huh, co jakiś czas musiał znaleźć się ktoś, komu trzeba zapewnić schronienie nad łbem. I tak było już od momentu nawet gdy on sam miał przyjść na świat. W końcu jego matka pochodziła z Cienia i żyła z ojcem poza Klanami jakiś czas. Nie był Rzecznikiem z krwii, tak jak Krzywa Gwiazda chociażby.
Nie zaglądał do kociarni, nawet jeśli pojawił się tam ktoś nowy. Jeśli nie musiał ugh, odbierać obrzydliwego porodu, to raczej nie zapuszczał się w te okolice. Dziś siedział raczej tylko i wyłącznie w lecznicy i wyszedł w końcu coś zjeść. Musiał to robić. Czy chciał czy nie. Czy zasługiwał czy nie. Stos był po to by z niego korzystać i nie umrzeć z głodu. Sięgnął po szczura i zaczął go od razu jeść. Odmienił sobie trochę jadłospis, bo zazwyczaj je ryby. W okolicy był zapach Jaśminu, ale też i wielu innych kotów, więc nie zajmował tym sobie głowy. Po prostu żarł.

Koty się przetaczały. Jedne wychodziły, drugie wchodziły, niektóre odpoczywały, a kotka starała się zapamiętać ich wszystkich. Sposób chodzenia, zachowania oraz sam wygląd. To wszystko było ważne i mówiło o usposobieniu większości z nich. Nie było inaczej w przypadku kolorowej, dość wielkiej z budowy kotki, która ani nie wyszła z obozu, ani nic tak właściwie, tylko po prostu przyszła się posilić. Do niej zaprowadzili Jaśkę w sumie najpierw. Ciekawe tylko, jaka była z charakteru? Trzeba się było dowiedzieć! Młoda usadowiła się więc wygonie, wpatrując się w medyczkę. Tylko, czy coś to dało? Dużo można było wyczytać ze stylu chodu, ale wyciąganie informacji z tego, jak ktoś je... uh. Jedyne czego mogła się dowiedzieć, to czy ktoś wybrzydza czy nie i czy umie przeżuwać normalnie. Mało przydatne. To może jednak wyjść spod tej paprotki? Wpierw się jednak rozejrzała, sprawdziła, czy nikogo dookoła nie ma, żeby przypadkiem jej nie zdeptał albo nie ofukał, po czym poprawiła mentalnie swoje nieistniejące okularki. Trzeba się dobrze prezentować! Dopiero wtedy, pusząc sierść (po części z zimna), wyszła na zewnątrz, dreptając dumnie i w pewnego rodzaju poddenerwowaniu do Ryku. Dopiero w odpowiednio bliskiej odległości siadła, spoglądając błyszczącymi oczyma na jedzącego kota. Odchrząknęła, chcąc zwrócić na siebie uwagę, po czym zaczęła przemowę.
- Dzień dobry - miauknęła głośno, może troszkę ze zbyt mocno wyczuwalnym zapałem
- Przepraszam, że przeszkadzam, ale chciałabym się dowiedzieć trochę o pani pracy i takie pytanie czy miałaby pani chwilkę by mi o niej opowiedzieć? - Wyrzuciła z siebie na jednym wydechu, może nawet troszkę niezrozumiale, nie spuszczając oczu z jedzącego stworzenia. Dobrym tematem do rozpoczęcia rozmowy na pewno było spytanie drugiej osoby o rzeczy którymi się zajmuje, bo wtedy wie co odpowiedzieć! A Jaśka będzie mogła przy okazji wyłapać kilka rzeczy. Szkoda tylko, że Ryk właśnie stanęła w roli przechodnia na sondzie ulicznej, prowadzonej przez przedszkolaka.

Jego posiłek przerwało owo nowe kocie. Jaśmin podeszła do niego i chciała się czegoś dowiedzieć o byciu Medykiem. No i dobra. Ale najpierw musi zjeść. Mruknął na znak, żeby poczekała i zajął się jedzeniem. Gdy skończył, oblizał się i zgarnął resztki na bok.
- Leczę koty - koniec.
No bo... co niby więcej miał mówić o swojej randze. Nie chciało mu się strzępić ryja. Może odpowiedzieć na jakieś pytania, ale sam z siebie więcej do dodania nie ma.

To... to było jak znalezienie książki zatytułowanej ,,owady świata" a w środku było jedynie kilka zlepionych ze sobą słów, z trzema obrazkami narysowanymi przez jakiegoś niemowlaka nad którym zachwyca się matka, wersja dla ubogich. W skrócie jedno wielkie rozczarowanie. Posłała jedno ze swoich uszu w tył, przekrzywiając przy tym lekko mordkę. No Sherlock, nie wpadłaby na to.
- Niesamowite. Musi pani sama chodzić sobie po zioła? Zabrakło kiedyś czegoś? Co wtedy? Czy duże ilości zbieranych ziół nie spowodują wymarcia jakiejś rośliny? - Pierwsze wypowiedziane słowo wypadło z pyska srebrnej dopiero po chwili ciszy, przesiąknięte aż słowami ,,Sama nigdy bym na to nie wpadła". Pozostawało mieć jeszcze nadzieję, że zbyt szybko szylkretowej nie spłoszy.

A Ryk sobie zaczął lizać pazury, gdy Jaśmin wypluwała z siebie pytania. I to jeszcze ile pytań. W dodatku wpadła na taką myśl, która przełożyła się raz na rzeczywistość. Brak ziół. Szylkret mruknął, nie będąc w humorze na wywiad z Jaśmin. No, ale nie chciał jej zlewać. Była nowa w Klanie, jeszcze się poczuje nieproszona wśród nich. A tak nie było.
- No muszę chodzić po zioła. Nikt za mnie tego nie zrobi. I nie wie jak to robić - nie licząc Brzasku, ale w sumie to raczej nie wychodzi z nim często szukać ziół - a zabrakło kiedyś ziół. Całkiem sporo. Kwestia wywalonych jajc na wszystko mojej poprzedniczki. Ale już jest git. A rośliny zbiera się tak, że potem odrastają z powrotem, więc co za problem. A nawet jakby coś miało wymrzeć to chyba lepiej jak jest to trawsko niż kot nie?

Może nie miał nastroju na wywiad, ale:
1. Jaśmin tego nie zauważyła (a nawet jeśli to mało by ją to obchodziło)
2. Srebrna weszła w fazę pytań i mało co jest teraz w stanie ją odpędzić.
No i zaraz po odpowiedzi narodziło się kolejne pytanie. Jak to, nikt nie wie.
- Czemu? To musi być trudne i uciążliwe, nie ma kogoś do pomocy? Poza tym, mało praktyczne, bo jak ktoś będzie z dala od obozu umierać, a Pani nie zdąży na czas, to z umiejętnościami podstawowymi mógłby chociaż spróbować przedłużyć swoje życie do przyjścia medyka. Nie było nigdy takiej sytuacji? Nie myślał nikt o usprawnieniu? - Ona mogła myśleć! Co prawda w kocięcej głowie byłyby to jedynie abstrakcje, ale kto wie! Jeśli tylko by to jakoś usprawniło działanie klanu, który ją mimo wszystko do siebie przygarnął, to ona może pomóc, nawet, jeśli w rzeczywistości tylko by przeszkadzała.
- Poprzedniczka? - Kotka zerknęła z zainteresowaniem na pysk Ryk, by potem mimowolnie się rozejrzeć - To u was jakieś zamienne? Odchodzicie na zmianę na jakiś odpoczynek? Zmieniacie potem zajęcie? - zaraz jednak powróciła do wcześniejszego tematu - I co się stało, jak ziół zabrakło? I jak się zbiera rośliny, by potem odrosły? Albo jak się zbiera, by nie odrosły, chociaż w teorii to to samo pytanie. Mama mi o tym nie wspominała. Jest na to jakiś specjalny sposób, czy rośliny same odrastają? I tak, ma Pani rację, bo przecież drugą taką samą roślinę można znaleźć gdzieś pewnie nieopodal, jak się rozsieje albo zapuści głębiej korzenie, a kota takiego samego już nie. Chociaż, co, jeśli jakiegoś zioła już nie będzie na terenach? Wychodzi Pani szukać go poza, czy zazwyczaj są zamienniki? - Może jednak lepiej by było dla Ryk, by dała znać, że nie ma ochoty na udzielanie pytań? Chociaż, co by to dało, już wcześniej wspomniane bowiem było, że Jaśmin nie specjalnie by się tym (chyba) przejęła. A teraz potrzebowała odpowiedzi, które chłonęła jak gąbka i Ryk w swoim aktualnym zadaniu nie była jedyna, gdyż Jaśka już miała w planach wypytać co poniektóre osoby o zupełnie inne, może niekiedy odklejone rzeczy, ale wiedza sama się nie znajdzie. Trzeba poszukać.

Ryk z każdym pytaniem tej natarczywej istoty denerwował się coraz to bardziej. Jak można było tak dociekliwie wypytywać praktycznie obcego kota? Cóż za utrapienie.
- Do pomocy mogę wybrać sobie terminatora medyka, który przejmie kiedyś po mnie rangę i będzie nowym Medykiem. Ale to wymaga czasu, by kogoś właściwego poznać.
Nie odpowiadał na wszystkie zarzuty Jaśmin. Nie nadążał za jej słowami, więc to co dla niego nie miało sensu wpuszczał jednym uchem, drugim wypuszczał. Bo tak po prostu nie działała na przykład wiedza medyczna w Klanach. Dostęp mieli do niej tylko nieliczni. Nie widział powodu by to zmieniać. W szczególności, że takie przypadki jak ktoś umierający z dala od obozu, nie zdarzały się i leczyć musiały być przez kogoś doświadczonego. Nie przez kota pobieżnie nauczonego podstaw. Bo by temu z pewnością nie podołał.
Jak mógł nauczyć trochę Jaśmin o randze medyka tak ta, chciała wiedzieć zbyt wiele, zbyt szybko. Więc skończyło się na tym, że szylkret zmarszczył mordkę, w trakcie kolejnej fali pytań i warknął zanim ta przestała klepać.
- Dobra weź mi daj już spokój. Mów mniej bo ku*wa nikt nie nadąży za twoim gadaniem. Wracam do lecznicy - odwarknął kończąc rozmowę, po czym zabrał żarcie i wrócił do siebie.
Był zbyt zmęczony i marudny na niańczenie kogoś tak natarczywego. W szczególności, że Jaśmin chciała wiedzieć WSZYSTKIEGO o byciu Medykiem. A Ryk nie był fanem opowiadania temu kociętom. Jeszcze sobie coś uroją jak ten rudy gówniarz i będą zawiedzeni.
//zt