Kocur obrzucił Księżyc rozbawionym spojrzeniem. Oczywiście, wierzył, że kociak nigdy nie zaatakowałby nikogo z własnego klanu.
Po kilku uderzeniach serca na jego pysku pojawił się wyraz zaskoczenia. Nie spodziewał się, że nagle zostanie obsypany tyloma pytaniami i informacjami. Zwłaszcza pytanie dotyczącego jego osoby zbiło go z tropu. Jak to być kimś tak ważnym? To znaczy, oczywiście wiedział, że ranga zastępcy i to jak wykonuje swoją pracę jest bardzo ważne, jednak pomimo upływu czasu dziwnie było mu być zestawionym z tym słowem.
- Skoro mamy i tak nie ma to możemy zjeść tego królika razem. Później pójdę i złapię jej kolejnego, gdy wróci - stwierdził, kładąc się się z wyciągniętymi łapami na ziemi obok kociaka i zwierzyny. - I może po kolei. O co tam chciałeś zapytać?

Kocurek uważnie słuchał starszego, i kiedy ten położył się, Księżyc spokojnie podszedł bliżej. Zadowolony wziął małego gryza zwierzyny. Wziąłby większego, jednak chciał już zadać więcej pytań.
- Po kolei? No dobrze. Hm... To może... O! Co jeszcze robisz jako zastępca? Wiesz, oprócz tych wszystkich patroli i zgromadzeń i ceremonii i treningów i polowań i tak dalej... Co robisz kiedy już wszystkie obowiązki wypełnisz? - spytał, jeszcze z kawałeczkami mięsa między zębami. Wylizał je szybko.
- Na przykład, co robicie z Mknącą Gwiazdą i o czym rozmawiacie? Ooo, może znasz jakieś sekrety przywódców?- spytał jeszcze, po czym z wielkim uśmiechem spojrzał na wujka.

- Gdy wypełnię wszystkie obowiązki? Hmm... - zamruczał z zamyśleniem. W sumie to było dobre pytanie. Większość dnia kocur poświęcał właśnie swoim obowiązkom, niekiedy biorąc na siebie nawet te dodatkowe, więc poza tym raczej niewiele robił. - To co inni wojownicy... Gdy wykonam wszystkie obowiązki robię sobie przerwę na przykładowo jedzenie i sen, rozmawiam z resztą klanu albo idę na dodatkowe polowanie albo patrol - odparł, choć nie był do końca pewien, czy Księżycowi właśnie o to chodziło, gdy zadawał mu to pytanie. - Poza tym z innych obowiązków zastępcy to rozwiązuje te mniejsze konflikty, a gdy zajdzie potrzeba, na przykład gdy Mknąca Gwiazda będzie chory mogę mianować kocięta na terminatorów.
Zaśmiał się krótko, słysząc drugie pytanie czarno-białego.
- Jeśli bym je znał to raczej nie mógłbym ci nic powiedzieć - odparł nieco tajemniczo, jednak prawda była taka, że z Mknącą Gwiazdą żadnych tajemnic nie miał. Pewnie dlatego, że odkąd jego mistrz przejął władzę, w klanie nie działo się zbyt wiele.

Księżyc nastawił uszy słuchając swojego wujka. Z niecierpliwością czekał na odpowiedź Sowiego Zmierzchu na temat sekretów. Ten już miał odpowiedzieć, i Księżyc wystawił się do przodu, to już prawie to...
- Ej!- burknął ten, kiedy zastępca nie zgodził się na wyjawienie sekretów. A niech to! Starszy kocur mówił tak tajemniczo, że Księżyc był PEWIEN że ten coś ukrywa. Na pewno!
Kocurek przysiadł i zamyślił się, próbując wymyślić nową taktykę. Wtem wpadł na pomysł.
- No wiesz... A gdybym ja też ci powiedział mój sekret...?- powiedział nagle, próbując robić minę podobną do swojego wuja. Minę o nazwie ,,jestem tak tajemniczy, że cię zaraz poskręca".
Wyglądała ona jednak na powyginaną i bardziej na taką, którą przyjmuje kot którego od tygodnia boli brzuch po zjedzeniu starej zdobyczy.
Stanął na dwóch łapkach, chwiejnie opierając się o Sowiego i starał się dosięgnąć do jego ucha aby następnie szepnąć:
- Czasem kiedy któreś z rodzeństwa mnie denerwuje to... Daje im kamienie pod legowisko- szepnął i zaśmiał się, po czym zorientował się że może to być źle odebrane.
- Ale oczywiście małe kamienie! Takie malutkie! Nic im nie będzie.

Opadł na ziemię, dalej się śmiejąc. Może lepiej nie będzie mówił, jakie psikusy kiedyś robił mamie... Na przykład kiedy ta przynosiła zdobycz i na chwilę się odwróciła lub wyszła, ten chował ją gdzieś w kącie.
Lub w nocy podgryzał jej ogon, a kiedy ta się budziła, udawał, że śpi.
Zaśmiał się na samą myśl o tym, jednak czuł też lekkie wyrzuty sumienia. Duzi wojownicy tak nie robią! To nie jest zachowanie odważnego wojownika!
Jednak mały żart nikomu nie zaszkodzi... prawda?
Kocurek lekko otrzepał się i usiadł, patrząc z uśmiechem na Sowi Zmierzch.

Dymny uśmiechnął się z rozbawieniem, słysząc oburzenie kociaka. W międzyczasie, zanim kociak ponownie się odezwał, odgryzł kęs królika. Po tym jego wzrok ponownie przeniósł się na Księżyc, gdy ten składał mu tę jakże kuszącą propozycję. Zerknął na niego nieco pobłażliwie i mało co nie zakrztusił się królikiem, gdy usłyszał sekret kocurka. Po raz kolejny jednak musiał go rozczarować.
- Miło, że postanowiłeś podzielić się tym sekretem - stwierdził, przełknąwszy kęs mięsa. - Ale musisz uwierzyć mi na słowo, że nie dzielę żadnych sekretów z Mknącą Gwiazdą - stwierdził, mówiąc już teraz zwyczajnym tonem, zamiast "tonem tajemnic".

Księżyc spoglądał na wujka co chwilę podgryzającego królika. Przez chwilę zastanawiał się, czy też wziąć gryza, ale uznał, że nie jest teraz głodny.
Zaczął więc spacerować w te i wewte, a następnie usiadł. Po prostu skinął głową, kiedy Sowi przyznał już ostatecznie, że Mknąca Gwiazda nie powiedział mu żadnych sekretów. No cóż, to smutne.
Aczkolwiek... Gdzieś w głębi Księżyc czuł jednak, że jeszcze wiele tajemnic ma przed sobą do okrycia.
Kocurek przez chwilę nudził się i nie wiedział co robić, i już miał powiedzieć, że może pójdzie spać. Wtedy jednak do głowy mu przyszedł pomysł na kolejne pytanie. Lub milion pytań.
- O! Byłeś w jakiejś bitwie? To znaczy, chyba na pewno byłeś. Prawda? W ilu bitwach byłeś? Były straszne?- zaczął nagle, wyobrażając sobie starszego kocura w trakcie walki, mężnie stającego na czele klanu wraz z przywódcą i najlepszymi wojownikami.
Jego oczy, szeroko otwarte, popatrzyły w nadziei na Sowiego. Wtedy jednak trochę się uspokoilł.
- Oczywiście... Jeśli chcesz mi powiedzieć. Bo to pewnie są straszne wspomnienia...- pomyślał z drugiej strony.
Nigdy nie widział jeszcze żadnej bitwy ani nie znał szczegółów takowej. Wiedział tylko, że obowiązkiem wielkiego wojownika jest bronić swojego klanu w takich bitwach.
I nawet, jeśli są one straszne, Księżyc będzie dzielnie walczył w obronie swojej rodziny!

- Najpierw trzeba by spytać, czy w ogóle jakieś bitwy były - stwierdził, delikatnie speszonym uśmiechem, słysząc pytania Księżyca o bitwy. - Z tego co mi wiadomo, odkąd klany przeniosły się tu po pożarze poprzednich terenów, nie było żadnych większych waśni między klanami. Staramy się żyć w zgodzie - wyjaśnił. Dziwnie się czuł z tym ostatnim faktem. Że nie został zastępcą dzięki swoim osiągnięciom a najpewniej tylko z faktu, że Mknąca Gwiazda nie miał zbyt dużego wyboru. No ale cóż, nie zamierzał kłamać. Mógłby też wspomnieć kociakowi o swoim spotkaniu z psem, ale heh, nie bardzo było czym tu się jednak chwalić...

- uuu, a to...- szkoda? Czy to było to, co chciał powiedzieć Księżyc? Z jednej strony szkoda, bo liczył jednak na jakąś ciekawą historię. Wiedział jednak, że bitwy to nic fajnego. Dokończył więc mówiąc:
- dobrze! To dobrze, że nie było żadnych bitew. Przynajmniej żadne koty nie zrobiły sobie krzywdy. O, a czy koty z jednego klanu kiedyś zrobiły sobie krzywdę? Był u nas w klanie jakiś zdrajca kiedyś? A może jakiś szpieg z innego klanu...?- zapytał, przywierając do ziemi i powoli skradając się.
- Gdyby u nas był taki szpieg teraz, śledziłbym go cały czas. Szedłbym za nim wszędzie, i wtedy dowiedziałbym się o jego planach, i wtedy szybko bym wrócił i wszystko ci powiedział...- mówił dalej. W końcu zatrzymał się w miejscu, patrząc na wujka.
- A MOŻE TO TY JESTEŚ SZPIEGIEM!- miauknął nagle i rzucił się na ogon kocura, atakując go, ale delikatnie.
- Ja ci pokażę, ty, ty... ty szpiegu z Klanu Ogonów! Puszysty Ogonie!- zaczął się śmiać, wyobrażając sobie jakiś wymyślony klan. A może gdzieś na świecie był jakiś Klan Ogonów??
Po chwili zdyszany położył się pokazując biały brzuch i wpatrywał w Sowiego, wyczekując możliwej ciekawej odpowiedzi od niego.

Sowi Zmierzch domyślał się, że Księżyc miał nadzieję na jakieś opowieści o bitwach. W sumie nic dziwnego, był kociakiem, zapewne ciekawiły go takie historie i nie wiedział jeszcze, jak okropną rzeczą jest taka bitwa. Oczywiście, Sowi Zmierzch też nie wiedział, bo przecież on sam urodził się i żył w czasach pokoju, ale nie trudno było mu się domyśleć. Ale szczerze mówiąc myślał, że Księżyca zainteresuje przynajmniej wzmianka o pożarze poprzednich terenów bo o tym chętnie by mu opowiedział. Ale najwyraźniej albo czarnobiałemu nie wydało się to interesujące, albo słyszał już tę historię? Albo po prostu wolał bardziej kreatywny temat rozmowy, który właśnie sobie wymyślił?
Strzepnął ogonem, gdy Księżyc się na niego rzucił, przejeżdżając mu długim futrem po pyszczku.
- A może to ty jesteś szpiegiem? - miauknął podejmując zabawę kociaka, kładąc łapę na piersi kociaka i dociskając go do ziemi. Oczywiście, zrobił to bardzo delikatnie, tak, by siostrzeńca nic nie zabolało. - Taki uroczy maluch... Kto by podejrzewał, że szpieguje dla wroga?

Księżyc zaśmiał się, kiedy poczuł ogon kocura przejeżdżający po jego pysku. Próbował złapać go w zęby, jednak zamarł kiedy usłyszał oskarżenie i poczuł łapę przyciskającą go lekko do ziemi.
- coooo?? ja..?? - rozejrzał się jakby zdezorientowany. A co jeżeli oni obaj byli szpiegami?
- O nie! Zostaliśmy znalezieni! Odwrót, Klanie... Klanie Księżyca! - wykrzyczał po czym zaczął podgryzać czarno-białą łapę wujka. Wydostał się spod niej i pobiegł kawałek dalej, aby przybrać napiętą pozę. Zrobił gruby, głęboki głos:
- Nie możemy się wycofać. Musimy pokonać wroga.
Wtem pobiegł na drugą stronę i zrobił piskliwy głosik mówiąc:
- Nie, to zbyt niebezpieczne! Już po nas! AAAAAAAAAA!- nagle rzucił się na ziemię i zaczął zwijać, udając ból.
Po chwili zastygł i z pozycji leżącej spojrzał na zastępcę.
- Czy przyjmiesz nas do swojego klanu jako przeprosiny? - zapytał, nie domyślając się, że nie do końca tak to działa.

Początkowo Sowi Zmierzch nie do końca wiedział o co siostrzeńcowi chodzi, jednak szybko załapał, że to po prostu kolejna zabawa ze strony czarnobiałego. Musiał przyznać, że Księżyc miał niezłą wyobraźnię. Sowa najwyraźniej swoją rozleniwił, bo nie mógł nadążyć za kociakiem. A pomyśleć, że on kiedyś też miał taką fantazję. Sam nie był pewien czy to dobrze czy źle, że z tego wyrósł.
- Oh, obawiam się, że dla kotów zdradzających Kodeks i Klan Rzeki nie ma tu miejsca - odparł z udawaną dumą i wyniosłością, próbując ukryć rozbawiony uśmieszek. Nie bardzo potrafił się chyba bawić z kociętami, ale starał się jak mógł. Ugh, nieźle zesztywniał jeśli chodzi o takie rzeczy.

Kocurek oburzony podniósł się. Przez chwilę szukał jakieś ostrej odpowiedzi, lecz w końcu sam pogodził się z tym. To prawda, w Klanie nie ma miejsca dla takich kotów.
Spojrzał więc raz jeszcze w ślepia Sowiego Zmierzchu i westchnął, odwrócił się i z ogonem wzniesionym w górę ruszył do najbliższego zakrętu, gdzie nie było go widać.
Skręcił, udając, że wychodzi z Dużej Paprotki. Udawał, że się poddał.
W rzeczywistości miał jednak inny plan- zaczeka tu, za ścianką aż Sowi Zmierzch dostanie wyrzutów sumienia i pójdzie za nim. W końcu kto nie smuciłby się po wyrzuceniu takiego świetnego wojownika?
Ustawił się więc w oczekiwaniu do ataku. To była jego ostateczna opcja, gdyż na chwilę obecną wszystkie jego pomysły na zabawę się kończyły. Poza tym zaczynał się robić odrobinę głodny, więc może jednak powinien był zjeść tego królika z wcześniej...


//zt

Pora zielonych liści w końcu zawitała na terenach Klanu Rzeki, a wraz z nią, wzrost temperatur. Przez oto ten motyw Kreska zaczęła nieco wcześniej wstawać, bo najlepiej było się bawić rano, bądź wieczorem, a w sam południe leżeć rozłożona gdzieś w kociarni. Ona to miała dobrze, w porównaniu do Kropki, Lipy czy Kamienia, ot odziedziczyła po Śliwce krótkie futerko i było jej nieco lepiej, niż wcześniej wspomniane siostry.
Tak więc, czarna pointka gdy tylko się obudziła, wyszła z kociarni i zatrzymała się przy paproci. Było to
miejsce, w którym ostatnio spokojnie pędzała czas, czy to bawiąc się jakimś liściem, kamyczkiem, czy tam nawet obserwując jakieś robaczki - tak jak teraz. Położyła się na ziemi i prędko spostrzegła pracowitą mrówkę, która coś gdzieś niosła i Kreska z ciekawością ją śledziła wzrokiem. Patrzcie, jak dziecko zajmuje się samo sobą! Nie trzeba było za dużo.

// Lipka

Ziewnęła przeciągle gdy promyki słońca zaczęły przenikać do wnętrza kociarni. W ostatnich dniach było zdecydowanie cieplej, co koteczce bardzo przypadło do gustu. Pomimo długiego futerka wyższe temperatury w niczym jej nie przeszkadzały i bezproblemowo nadal mogła zwiedzać obóz.. choć bezproblemowość w tym przypadku dotyczyła jedynie samej Lipki.
Prędko wygrzebała się z posłania i żwawym krokiem wyszła na zewnątrz, gdzie spotkała swoją siostrzyczkę - Kreskę. Pointka ewidentnie była czymś zajęta, ale to w niczym nie przeszkadzało. Srebrzystoruda zaczęła się pokracznie skradać wywijając ogonkiem na wszystkie strony, z każdą chwilą będąc co raz bliżej drugiej kotki.

Usłyszała, jak ktoś się plątał wewnątrz kociarni, lecz nie zwracała większej uwagi na to, jedynie skierowała jedno ucho w kierunku wyjścia z Gniazda, obawiała się, że jak odwróci główkę, to nie będzie w stanie odnaleźć czarną kropkę z cennym towarem na plecach. Tak więc Kreska dalej leżała na ziemi, całkiem obca temu, że akurat groźny drapieżnik się do niej skradał.