Jak w łapy każdego kocięcia w kociarni i w te Ryk trafiła owadzia noga. Albo konkretniej... w jej mordkę!  Nie miała jeszcze co prawda zębów, ale cmokała równo próbując jakoś wepchać sobie może tą część robala do buzi? W sumie to ona bardziej postrzegała jej działanie jako PRÓBĘ DESTRUKCJI. Mruczała, warczała i piszczała na przemian z wielką frustracją. A ta noga nic! Była dalej, nie chciała się zniszczyć. Zaczęła pacać ją także łapą przy okazji trafiając sobie w mordkę. Wysunęła nawet pazury by ją rozszarpać.
//Wrzask

Czy ktoś tu wspominał destrukcja? Bo jeżeli tak to Wrzask jako pierwsza się zgłasza do takiej akcji. Destrukcja płynęła w jej żyłach ale nie tylko u niej. Jej siostra Ryk tez miała podobne zachcianki by czasem coś no nie wiem… ROZWALIĆ! Więc obie szylkretki miały coś wspólnego między sobą. Więc jakoż iż Ryk była jedną z najciekawszych osobników w jej rodzeństwie tak też Wrzask często ją obserwowała. Tak jak teraz. Wrzask uważnie na nią patrzyła swoimi zielonymi ślepiami. Była ciekawa kto wygra w tej zaciekłej walce. Jej siostra czy marna, nic nie znacząca owadzia noga. Oczy córki Suchego Nosa nagle zajaśniały płomienistym ogniem widząc jak Ryk zaciekle walczy. Jednak Wrzask nie mogła rozstrzygnąć kto tutaj miał równe szanse. Musiała jakoś pomóc siostrze by ta wstrętna noga nie wygrała! NIE MOGŁA WYGRAĆ!
– LYK!-krzyknęła głośno i podeszła bliżej siostry. – WALC BALCIEJ!-zaczęła dopingować swojej siostrze by się nie poddawała i pokonała swojego przeciwnika. Ryk była silna! Na pewno była!

Futro szylkretki napuszyło się na krzyk Wrzask. Zaskoczyła ją! Nie opuszczała jednak futra by wyglądać groźnie i walecznie. Dziamdziała robacze odnóże dalej, ale było zbyt wytrwałe! Wypuściła opancerzonego śmiecia z buzi by spróbować go podrapać. No i to trochę działało, ale nie była w stanie zniszczyć tej nogi do końca. Zawarczała niezadowolona.
- Co sa... Co sa kupa! - rzuciła w stronę Wrzask niezadowolona.
Podobało jej się to, że siostra dawała jej uwagę i mogła pokazać swoją siłę. Tylko, że no wypadała s ł a b o. Owadzia noga była jej wrogiem nr.1 od tej pory. Kiedyś ją zniszczy. Musi tylko się starać bardziej!

No niestety Wrzask nie była zbyt… Cicha. Zawsze jak coś mówiła to głośno przez co niektórzy podskakiwali ze strachu. Córce Suchego Nosa to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie! Lubiła straszyć innych i robić psikusy! Uważała to za bardzo zabawne nawet jak drugi kot się z tego nie śmiał. Nie mieli poczucia humoru i tyle!
Dopingowała swoją siostrę jak najlepiej umiała. Nie chciała ją wyręczać w walce a przynajmniej nie teraz. Jakby noga zrobiła coś złego jej siostrze to od razu by Wrzask się na to dziadostwo rzuciła! NA razie szło dość dobrze Ryk więc Wrzask nie chciała jej przeszkadzać. Jednak potem… Ryk się poddała po długim zmaganiu się z przeciwnikiem.
– Ale slublaniec! Dej telas ja!-Wrzask nie mogła uwierzyć w to , ze głupia noga była silniejsza od jej siostry. Tak nie mogło być!
Wrzask szybko rzuciła się na rywala i wbiła w niego swoje małe kiełki. Zaczęła miętolić nogę tak jak jej siostra. Lecz efekt był podobny co u Ryk. Wrzask gryzła, targała i szarpała a tu nic! Dosłownie nic!
– Pfu!-splunęła nogą na ziemie i zaczęła cicho warczeć pod nosem. – SMIEC! OSUKUJE! MWLIE CI LYK!-pokazała język kończynie a następnie spojrzała się na Ryk. – Zalatfimy go, zobacys! Tylo… jak…-córka Kruchej łapy zaczęła się zastanawiać i rozglądać się po kociarni. Może tu było coś co mogło by zniszczyć to ustrojstwo?

Nie żeby się poddawała! Była kotem, który nigdy nie odpuszczał. Jak już się uparła to zniszczy tą nogę. Nie miała po prostu pojęcia jak to zrobić! Wkurzało ją to robacze truchło. Rzuciła wręcz odnóżem w Wrzask, gdy ta chciała spróbować. A niech ma ten kawałek gówna jak taka cwana jest. Ze zmarszczoną mordką obserwowała jak siostra się męczy. Nie mówiła nic, trzepała tylko zdenerwowana ogonem. Denerwowało ją to, że i siostrze nie wychodziło zniszczenie tej nogi. W dodatku Wrzask poddała się dosyć szybko! Słaba była. Ciszej krzyczała, trafiła szybko cierpliwość. Ryk była wkurzona fest, ale miała jeszcze zamiar rozwalić tą nogę. Ale skoro oszukiwała?
- TO TSSSEBA DAĆ JEJ KALE DAFAJ TO - powiedziała rozzłoszczona i złapała w pazury owadzią nogę.
Złapała ją w pysk i łapy i próbowała rozerwać. Na nic. Zacisnęła mocno swe małe mleczaki chąć rozgryźć robaka. Na nic. Drapała zezłoszczona po tej nodze by ją porozcinać na kawałki. Na nic! Po prostu to odnóże było tak wytrwałe że jej się słabo robiło. Warknęła już mocno zdenerwowana.
- NO NIE DA SSSIEM. IDE TO FYFALIĆ BO MAM TIEGO DOMŚĆ.
Złapała wredne odnóże w mordkę i zaczęła iść rozzłoszczona w stronę wyjścia z kociarni. Wywali je za legowisko i będzie już po tej nodze. Coś je zje! Jakiś większy kot.

Jaka słaba?! JAKA SŁABA?! Wrzask była silną wojowniczką! Hak dotąd wszystko co chciała rozwalić to sie rozwalało. Ale zawsze trafi się gorszy przeciwnik. Wrzask wiedziała o tym doskonale, że kiedyś będzie ciężej i ten dzień nadszedł. Natrafiła na mocno opancerzoną nogę, która po mimo mocnych szarpań to nadal była cała i zdrowa. Nie podobało się to córce Suchego Nosa. Chciała by jej tu nie było! Chciała wymazać jej istnienie i nie chciała się tak łatwo poddać. Co to to nie!
Jej rozłoszczona siostra postanowiła wywalić przeciwnika co młodej się nie spodobało. Co to była za kara!
- Ceckaj, ceckaj, ceckaj! To nie fiest dobfla kala! CEBA JOM ZAMKNOC! FTEDY BEDCIE SIE BAC! - podsunęła pomysł siostrze. Szybko do niej podeszła i szepnęła na ucho. - I pfotem jom rosfalimy. - powiedziała cicho by tylko jej siotra to usłyszała a następnie skrzywiła pysk jak znów popatrzyła się na owadzią kończynę. - Ona hce uciec fiec tio becie dla niej nagloda a nie kala. Mufie Ci. - pokiwała kilka razy głową będąc w stu procentach, że tak było.

Ryk postawiła uszy pod wrażeniem słów Wrzask. Miała na prawdę sporo racji. Wypluła nogę by na nią spojrzeć. Zamknąć ją, ukryć od innych i nastraszyć. Brzmiało wręcz genialnie!
- Dzie jom schowamy Wzamsk?? - spytała gotowa do dalszego działania.
Wizja osłabienia przeciwnika by później go z n i s z c z y ć niesamowicie imponowała córce Suchego Nosa. Była dumna z tego, że miała tak mądrą siostrę. Wrzask była zdecydowanie najlepsza z sióstr. Nie z całego miotu, bo ten tytuł należał do Łuski, ale dalej była bardzo bliska sercu Ryk. Wypięła pierś i zaczęła krążyć do okoła owadziej nogi. Ona sama nie wiedziała w sumie, gdzie ją ukryć poza legowiskiem. Ale tam mogły znaleźć ją inne koty jak PIES. A jak oddała mu pióro to nie chciała dać mu okazji by brał J E J rzeczy.

Oczywiście, że miała we wszystkim racje! Była modrą i odważną kotką! Pff nawet nie kotką a waleczną WOJOWNICZKĄ. Nic jej nie stanie na drodze. Ona była niczym głaz który nie ugnie się nawet przed huraganem!
– Hmm… Ceba jom zamknąć gdies w takim mało wifocnym miescu.-poinformowała siostrę i zaczęła się rozglądać po kociarni. Aż nagle ją olśniło. Zauważyła niedaleko drobną dziurę w ziemi. Wrzask z wrażenia się wręcz zapowietrzyła. - PAC! Tam!-pokazała łapką na znaleziona dziurę a następnie popatrzyła się na siostrę. – Fsacimy jom tam i samkniemy KAMIENIEM.-ona to miała łeb. Jak przygniotą nogę kamieniem to na pewno będzie się bać! Na pewno! Będzie się bać, że zostanie zgnieciona i do tego tam będzie ciemno! Normalnie idealna klatka dla tego śmiecia!

Szylkretce niekoniecznie podobało się to, że Wrzask dowodziła aktualnie sprawą ukrycia owadziej nogi. Ale Ryk nie była w stanie wykazać się w tej sytuacji. Tak też nie miała innego wyjścia jak kierować się za siostrą i tym jakie ona miała pomysły. Jej mordka wykrzywiła się w wrednym uśmieszku, gdy Wrzask wymyśliła okrutny sposób jak zamknąć owadzią nogę.
- DOBLA. Dajesz lomiby tak - pobiegła w stronę dziury.
Zacisnęła mocniej szczęki na owadziej nodze by wrzucić ją tam agresywnie i jeszcze przyklepać łapą. Pojawiło się jednak dosyć znaczące pytanie w jej główce.
- Skond weźmiemy KAMIEŃ.
No właśnie. Skąd?

Hehe! Wrzask miała łeb jeżeli chodziło o wymyślanie niecnych planów. Gorzej było u niej z tonowaniem swojego głosu. Czasem pisknęła coś głośniej bez powodu. Była głośna i chyba każdy mógł się z tym zgodzić.
Lecz teraz pojawił się kolejny problem. Skąd miały zabrać odpowiedni kamień...
- Nosz... Na pefno jes gdsies jakis kamień. Ceba posukac. - odpowiedziała a potem dodała. - Ty mosies posukac a ja psypilnuje dziada. Bo mosie uciec jak my lazem beciemy sukac. - poinformowała siostrzyczkę. Noga była podstepna i na pewno by wykorzystała okazję na ucieczkę! Poza tym teraz Ryk mogła się wykazać swoimi dobrymi umiejętnościami tropieckimi. Na pewno szybko coś znajdzie! Ryk zawsze wygrywała jak się bawili w chowanego!

Prychnęła niezadowolona. Nie widziało jej się to dlaczego ONA miała szukać jakiegoś KAMIENIA. To był pomysł Wrzask niech sama sobie szuka. Nie zamierzała robić wszystkiego co jej mówiła siostrzyczka. Już zgodziła się i tak na wiele propozycji Wrzask. Teraz chciała sobie porządzić.
- A dlacego JA mam go sukać. Sama sobie ić - napuszyła się unosząc łebek wysoko.
Wbiła łapę w owadzią nogę chcąc ją wetrzeć w ziemię. Zrobiła to najmocniej jak mogła a przemawiała przez nią frustracja. To odnóże ją już bardzo ale to bardzo wkurzało.

Wypuściła powietrze przez nos a następnie poruszyła barkami. Skoro jej siostra tak bardzo chciała pilnować nogi to proszę. Ona myślała, że jej siostra chciała się trochę wykazać ale jak nie to nie! Wrzask może również i to załatwić jak jej się nie chce.
– Jak nie cces to ja moge. Tylco pilnuj dopse by nie swial.- mruknęła do siostry a następnie się oddaliła od Ryk w poszukiwaniu dobrego kamienia. Na pewno musiał być duży by zakrył dziurę ale jednocześnie nie za duży bo… Jeszcze ktoś go uwolni i zauważy jego brak w kociarni. Starała nie zwracać na siebie uwagi. Zachowywała się normalnie i unikała spojrzenia swojej mamy. Jakby się dowiedziała o tym, że chcą przetrzymać pewnego gagadka w ciemnej dziurze to… Nie byłoby za fajnie. Na pewno by kazała nogę uwolnić i tyle by było z ich planu!
Poleciała do jakiegoś kącika gdzie zauważyła jakiegoś szarego kamyczka. Jej oczy od razu się zaświeciły. Podbiegła do niego i zaczęła go pchać głową przed siebie. Wcześniej go chciała zabrać do buzi ale był za duży.
– Grr!- warknęła pod nosem gdy kamień w pewnym momencie nie chciał się pchać dalej. Wrzask nie chciała się tak łatwo poddawać i użyła więcej siły.
Nagle kamień poleciał dalej i wylądował niedaleko wypatrzonej dziury.
Córka Suchego Nosa, uśmiechnęła się dumna z siebie a następnie podeszła do siostry.
– Wsac go a ja sypko zamkne by nie uciekl.- mruknęła do niej a następnie chwyciła kamień w łapki i czekała aż siostra zrobi swoją część roboty.

Ryk nie miała co się wykazywać przy Wrzask. Uważała się za niepodważalnie lepszą. Także to nie ona powinna odwalać taką robotę jak szukanie kamyczka. O wiele łatwiej być szefem akcji, gdzie inni robią rzeczy za ciebie, jeśli się tylko chciało oczywiście. Bo czasem zrobić coś samemu także było fajnie. Wbiła łapę mocniej w nogę robaka i zmarszczyła brwi chcąc dać znać Wrzask, że ona to się już wszystkim tutaj zajmie. Nie było opcji, żeby ten dziad jej uciekł. Był ZA SŁABY, żeby to zrobić.
Dominowała nad przeciwnikiem, gdy Wrzask poszła szukać kamyka. Chodziła do okoła nogi pusząc się wściekle. Chciała uwydatnić swą wyszczość. Żeby fragment owada czuł ogromny strach przed nią.
Na Wrzask można było polegać i dosyć szybko zjawiła się z kamykiem. Był dobry. Nadawał się wręcz idealny dla Ryk która o więzieniu robali pod kamyczkiem nie wiedziała nic. Ale teraz była mogła zwać się razem z Wrzask ekspertem! Chwyciła szybko owadzią nogę i rzuciła ją w dziurę tak jak poleciła siostrzyczka.
- BAH! - krzyknęła podskakując, gdy Wrzask przygwoździła ofiarę kamykiem - ma sią śfoje!
Stanęła striumfalnie na lochach ich więźnia machając ogonem z satysfakcją.

Wrzask i Ryk były zgranym zespołem. Były teraz partnerkami w zbrodni i nikt oprócz ich nie wiedział o popełnionym przestępstwie.
Gdy wreszcie owadzia noga została mocno zamknięta, Wrzask wydobyła z siebie okrzyk zwycięstwa. – HA! NIECH TSAM GNIJE!- zaśmiała się złowieszczo a jej ogon poleciał ku górze. Jeszcze nigdy nie czuła takiej ogromnej satysfakcji! Smak wygranej był taki dobry… Chciałaby tak zawsze.
– Dobla lobota, lyk!- pochwaliła swoją siostrę a potem wypięła dumnie pierś. Niestety ale długo nie mogły się nacieszyć swoim zwycięstwem. Czemu? Wrzask zauważyła jak ich tata wszedł do kociarni i na nich się spojrzał. – Choc lyk! Bo jesce tata sauwasy ze toltulujemy noge! Ceba odwlucic jego uwagę.- mruknęła do siostry i szturchnęła ją w bok by się ruszyła. Od razu po tym Wrzask podbiegła do taty i starała się go odgonić od ich miejsca zbrodni.
/z.t <3

Odpoczywała. Przebywała w Gnieździe, leżąc w prawie całkowitym bezruchu - co jakiś czas zmieniała bok, na którym leżała, czasem poruszyła ogonem bądź uszkiem. Poza tym nie zmieniała swojej pozycji, skupiona na swoim znalezisku. W jej łapy w końcu trafiła owadzia noga, która z reguły była wykorzystywana do zabaw, podrzucania i deptania. Świergotek nie zamierzała robić żadnej z tych rzeczy - zamiast tego przyglądała się jej i myślała. Do jakiego owada należała? Jak długo tutaj była? Była dość spora i wytrzymała, więc ciężko było kotce skojarzyć do czego należała - najczęściej mogła obserwować mrówki, muszki i pajączki, więc to o nich miała największą wiedzę. Niestety, żadne z nich nie miało takich kończyn!

// zapraszam kogokolwiek <3

Ah, co za ból. Została chamsko odesłana, bo niby pałęta się pod łapami. A przecież wcale tak nie było! Po prostu była ciekawa, w czym problem? Już nie można być ciekawym? To jakiś grzech? Sztywne dorosłe koty zabraniają młodym poznawać prawdę o świecie? Nic więc dziwnego, że jej nastrój był poniżej przeciętnej. Nic więc dziwnego, że na widok siostry z jej pyska wydobyło się ciche prychnięcie przez nos.
- Ew. Co się tak na to lampisz. Chcesz to zjeść? - Rzuciła, stając nad nią i mierząc krytycznym wzrokiem jakieś oderwane odnóże. Może była w złym nastroju, jednak nie należała do tych, co siedzą cicho i duszą to w sobie, byle by tylko na nikogo nie przesłać złej energii. Poza tym, miała ochotę gadać. Dużo gadać. Szkoda tylko, że Świergotek nie była do tego najlepszym wyborem.

Humorek? Nie wydawało się to nowością dla Świergotek. Kotka zauważyła, że jej rodzeństwo miewa swoje momenty, w których jest nieco bardziej…inwazyjne, niż zazwyczaj. Wtrącają się wtedy w zajęcia innych kotów, nierzadko obierając sobie za cel ją samą. Przeszkadzają w oglądaniu pajączków, deptają omyłkowo po mrówkach, są głośni i rozpraszający. Bardzo ich w tych momentach nie lubiła - z trudem znosiła, kiedy jej ulubione zajęcia były przerywane. Stąd na sam dźwięk, jaki wydała z siebie Raniuszek, ogon kotki zakołysał się groźnie.
– Nie – mruknęła, nie odrywając wzroku od owadziej nogi. Zakryła ją nawet łapą, żeby nie została jej zabrana. – To byłoby głupie…koty nie jedzą owadów – dodała, marszcząc nieznacznie brwi.
Leżała. Nie zamierzała się podnosić, licząc cicho na to, że siostrze znudzi się ta ledwo zaczęta rozmowa. W końcu nie spyta jej o to, czy wie do kogo należy ta kończyna! Raniuszek by nie wiedziała czegoś, czego nie wiedziała Świergotek.

Kiedy Świergotek zakryła łapą owadzią nogę, na pysk Raniuszka wkradł się grymas, przypominający jeden z tych irytujących uśmieszków. Ten gest, odbywający się gdzieś w tle konwersacji, na którego kotka nawet nie skierowała swoich oczu, wciąż patrząc w ślepia rozmówczyni, wydawał się istnie prześmiewczy. Czyżby jakieś odnóże było tak bardzo ciekawe? To tylko bardziej zaintrygowało szylkretową.
- Doprawdy? Myślę, że ty akurat wyglądasz na taką, co by mogła - Miauknęła, niby od niechcenia, coraz bardziej wchodząc na głowę swojej siostrze, przy okazji doskonale się przy tym bawiąc.
- Noooo~ Pokaż. Jak wygląda? Nie zdążyłam jej się przyjrzeć - Dodała po chwili, wyciągając głowę, chcąc jako tako dojrzeć część robaka. Prawdą było, że jej zainteresowanie tym... CZYMŚ, nie było zbyt wielkie, jednak wizja podrażnienia Świergot zdawała się wystarczającą przyczyną, by tu siedzieć.

Dyskomfort. Czuła się okropnie, wręcz paskudnie, kiedy jej siostra uparcie wbiła w nią swój wzrok. Patrzenie się jej w oczy naruszało jej spokój w sposób, którego nie byłaby w stanie wyjaśnić. Było inwazyjne. Było nieprzyjemne. Nie podobało się jej. Za wszelką cenę starała się je ignorować, wbijając swój wzrok w owadzią nogę. Próbowała przemilczeć jej docinki, zignorować, ale czuła w sobie rosnącą irytację. Taką, która sprawiała, że miała chęć sypnąć jej piachem w mordkę, żeby naleciało go do jej pyska, oczu i nosa. Tak, żeby ją zapiekło tak samo, jak bolała ta sytuacja Świergotek.
– Nie. Nie jestem głupia. Owadów się nie je – powtórzyła. Wiedziała, że koty nie jedzą owadów. Świergotek nie je owadów. Świergotek nie je wielu rzeczy, bo wielu rzeczy nie lubi mieć w pysku. Nie lubi mieć w pysku piór, nie lubi mieć w soim pysku łusek, nie lubi oślizgłych rzeczy i nie znosi szorstkiej sierści. Nie lubi tego, co jest inne w dotyku, niż wygląda.  Nie lubi rzeczy, które są inne, niż zawsze. Nie lubi rzeczy, które są irytujące.
Drgnęła. W tym momencie jej zaufanie wobec Raniuszek było mniejsze niż zero. Stąd zdecydowała, że nie pokaże jej swojego obiektu zainteresowania. Zmarszczyła swoje brwi i różowy nosek, kładąc po sobie uszy. W szybkim geście przysunęła robaczą nóżkę bliżej siebie, zasłaniając ją dodatkowo swoim ciałem. Starała się robić to na tyle ostrożnie, by przypadkowo nie zniszczyć tego cennego znaleziska.
– Nie. – odpowiedziała, nie mając w zamiarach zmieniać swojego zdania.