Czyli jednak nie dane jej było spędzić czasu w jak najbardziej możliwym spokoju, prawda? Kiedy coś uderzyło o łapy, kotka mimowolnie spojrzała w dół, patrząc z góry dość chłodno i nieprzyjemnie na nastroszoną kulkę futra, chociaż efekt wcale nie był zamierzony. Można wręcz powiedzieć, że w środku odczuła stres, przez który już skręcała by oddalić się szybkim krokiem, jednak czarne zaczęło coś tam bełkotać pod nosem, przez co srebrna zmuszona była zostać. Utknęła w miejscu, patrząc znów w stronę młodego.
- Ta - mruknęła jedynie, coś tam jeszcze mamrocząc pod nosem, ale trudno stwierdzić czy to narzekanie czy coś w stylu ,,nie pierwszy nie ostatni raz". I mogło być to już tyle, naprawdę. Nic trudnego, po prostu rozejść się do siebie bez szumu i zbędnego zamętu, jednak młodziak chyba chciał kontynuować rozmowę, widocznie wcale nie przejęty wcześniejszym staranowaniem innego kota.
- Dostarczam jedzenie dla twojej mamy. Jestem terminatorem, nie mieszkam w żłobku - wyjaśniła po odłożeniu wiewiórki na ziemię, przy okazji się nieco otrzepując, mając szczerą nadzieję, że to wystarczy. W końcu kocięta już znają niektóre pojęcia, prawda?

Świetlik nawet nie zwrócił uwagi na dość chłodne spojrzenie, które zostało rzucone w jego stronę przez terminatorkę. Był zbyt zajęty piorunowaniem wzrokiem okolic jej barków. Dopiero potem powoli podniósł wzrok i spojrzał na pyszczek kocicy stojącej przed nim.
Na mamrotanie pod nosem Jaśminowej Łapy zmrużył niebieskawe ślepia i przyjrzał się jej odrobinkę bardziej analizującym wzrokiem. Nie wyglądała aby coś ją bolało i cieszyło to kociaka. Świetlik w końcu nie chciał jej niechcący skrzywdzić. Mama mu mówiła, że nie wolno krzywdzić innych jeżeli nie jest to sytuacja wyjątkowa. Kocurek nie wiedział jeszcze jaka sytuacja zalicza się pod tą kategorię, ale na razie nie miał w planach się przekonać.
- Aha. Czyli jesteś jednym z tych kotów, co dają mamie czasem coś do jedzenia. I czym jest ten telminatol? To jakaś choloba? Nie jest zalażliwe, plawda? - na nieszczęście kocicy Świetlik nie wiedział jeszcze co oznaczają niektóre śmieszne słowa, rzucane często przez koty w jego otoczeniu. Miał teraz okazję dopytać o ciekawiącą ją rzecz. A nieświadomie Jaśminowa Łapa właśnie trafiła na kociaka, który mając okazję jest w stanie zagadać kota na śmierć.

- O tak, to poważna choroba, zawsze dopada cię w wieku około sześciu księżyców i trawi przez następne, ale nikt nie wie kiedy przestanie. Objawami jest zmęczenie, brak czasu i ubytek chęci życiowych. Żeby cię naznaczyć dodają ci do końcówki imienia ,,Łapa" żeby było wiadomo o twoim stanie. - Miauknęła kontynuując wątek chorobowy. W sumie kusiło by wytłumaczyć normalnie, ale czemu nie pomieszać trochę w realiach? Wątek wydawał się być zabawny i naprawdę kusiło, by go wykorzystać. W końcu sama nazwa terminator brzmi jak jakaś plaga czy choroba weneryczna. Ewentualnie nazwa jakiejś śmiesznej zapomnianej kości w układzie kostnym kota. I szczerze, Świetlik również trafił na osobniczkę o podobnym usposobieniu, która jak wpadnie w odpowiedni tor to zaczyna swój wywód, głównie by przykryć tym nadmiar stresu. Niestety w obecnej sytuacji srebrna nie wydawała się być chętna do udzielania masowej odpowiedzi na masowe pytania, a wyglądała bardziej na zmarnowaną pogodą, więc młodziak mógł usłyszeć niezbyt prawidłowe informacje.

Świetlik wytrzeszczył oczy na słowa kocicy. Znaczyło to, że prędzej czy później i jego dopadnie to okropne choróbsko. Zdecydowanie nie podobała mu się ta rzeczywistość, gdyż objawy tej plagi brzmiały dość przygnębiająco. Nie pomagał też fakt, że według słów kocicy to w sumie nikt nie wiedział kiedy przestałby na to chorować. Instynktownie kocurek cofnął się delikatnie. Wolał być przezorny, kto wie czy nie dopadłoby go to wcześniej. Brak chęci do życia, czasu i ogólne zmęczenie wrzuciłoby mu potężnego kamienia między jego trybiki i plany. Bo jak miałby odnieść jakikolwiek sukces, kiedy wszystko sprawiałoby, że nie chciałoby mu się wyjść z legowiska. Jeszcze to naznaczenie. Nie byłby nawet w stanie ukryć swojego stanu przed innymi kotami, gdyż jego własne imię pokazywałoby każdemu z czym się boryka. Naprawdę smutny koncept.
- Brzmi jakby twoje życie było stlasznie smutne. Chola, imię ci zmienili aby pokazać, że jesteś słabsza. Tlagicznie - kocurek pokręcił głową z politowaniem. Współczuł jej tego przez co przechodziła. Nie powstrzymało go to przed zadawaniem pytań, które niekoniecznie mogły wydawać się co poniektórym głupawe. Dla niego jednak była to sprawa ogromnej wagi, w końcu i on kiedyś wyląduje na jej miejscu. Albo i nie, bo może uda mu się ochronić przed tym bakcylem, jeżeli zrozumie go lepiej. Wtedy nie zarazi się terminatorem i nie dadzą mu prześmiewczego imienia! W głowie Świetlika już ułożył się plan. Przekaże resztę księżyców na poszukiwania sposobu na niezachorowanie, a jeżeli to się nie uda, poszuka lekarstwa. Już zaplanował sobie w głowie wizytę u tego kota, co siedzi z ziołami. Może on będzie wiedział od czego zacząć.
- Jak to jest być osłabionym i cholym? Jakieś inne ploblemy? Bo wiesz, ja tu się telaz stalam nie załapać tego czegoś. A jeśli zacholuje, będę pielwszym kotem co wyleczy telminatola. Już nie będzie nikogo gnębił! - kocurek był z siebie dumny.

- Nie jestem słabsza, mam po prostu drugi człon w imieniu mysi bobku - mruknęła niezadowolona, pstrykając kocię w czoło - I brak chęci do wciągania tlenu. To wszystko. Chociaż i tak nie ma zbyt wielu zajęć ostatnio - mruknęła marudnym tonem, lekko krzywiąc pysk. Jeszcze chwila i te kocięta zostaną mianowane, a ona zostanie w tyle z treningiem, bo ją prześcigną. Może powinna coś z tym wreszcie zrobić? Co prawda irytowało ją to od jakiegoś czasu, ale uznała, że będzie cierpliwa i zacznie robić rzeczy na własną łapę, co nie zawsze wychodziło. Chwilowe obijanie się i letarg jest spoko, ale na dłuższą metę taka monotonia zaczyna brzydzić po prostu.
- E, jesteś osłabiony i chory - odpowiada obojętnie, zaczynając się drapać tylną nogą koło ucha- A problemów masz całą masę. Dla przykładu, ciągle coś od ciebie wymagają i najpierw musisz zapolować dla klanu a potem możesz sam zjeść, chyba, że powiedzą ci inaczej - Odstawiła kończynę na podłoże, unosząc wzrok ku sklepieniu, by chwilę potem zacząć wyliczać - Musisz się uczyć śmiesznych zasad, życia w społeczeństwie, chronić klan i tak dalej... same nudne rzeczy - miauknęła kręcąc łapą jakoś zbywająco, jakby chciała dodać ,,i takie tam pierdoły". - Jak ci się chce z tym męczyć to droga wolna, ale jak na razie nikt się od tego nie wymigał.

Świetlik wydał zaskoczony pisk, kiedy został pstryknięty w czoło przez starszą od niego kocicę. Na jego mordce przez chwilę zobaczyć można było zaskoczenie, które rozmyło się kiedy kocurek potrząsnął łebkiem.
- Czyli nie jesteś chola? Klamalaś? Mama mówi, że to nie ładnie - posłał jej twarde w jego mniemaniu spojrzenie, mając nadzieje, że nie wygląda jak nadepnięta ropucha. - Chyba, że żaltujesz, wtedy wszystko w porządku - Tak długo jak jest to nieszkodliwy żart, Świetlik nie uważał tego za kłamstwo. Może i była to dość nietypowa filozofia, ale dla kociaka miała ona idealny sens.
- Ok, ten telminatol brzmi colaz gorzej - zamruczał powoli. Wyglądało na to, że wszyscy ciągle będą od niego czegoś chcieli, a on nie będzie miał czasu ani ochoty na nic. Nie pomagał fakt, że według kocicy nikt się od tego nie wymigał. Czyli była to nieunikniona dla niego przyszłość. - Bedę więc musiał się przygotować do tego. Jakieś polady?

- Kto wie~ - miauknęła obojętnie w odpowiedzi na pytanie. Kłamstwo czasem było konieczne i Jaśka nie specjalnie się przejmowała jakimś kocięcym ,,mama mówi inaczej", co prawda teraz nie było, ale srebrna się całkiem dobrze bawiła, a to chyba ważniejsze niż jakieś poczucie.... uh, sprawiedliwości? Potem milczała przez moment, czekając na następne słowa czarnego, a gdy skończył mówić i nawet zapytał o poradę, na pysku kotki pojawił się uśmieszek, pokroju: ,,mam bardzo nieprzewidywalny, zły i mało moralny pomysł".
- Porady? Mógłbyś się już dla przykładu przygotować psychicznie. Wstawać i iść spać o wyznaczonych porach, oraz, zacząć zajmować się po trochu zajęciami, którymi zajmują się obecni terminatorzy. - Tutaj popchnęła w stronę Świetlika to, co tu niosła. Przecież to świetny pomysł, co mogło pójść nie tak? - Możesz zacząć od tego. Ot, drobny upominek dla żołądka twojej mamy. Wystarczy, że jej to zaniesiesz - Wytłumaczyła, czekając na to co zrobi młody. W końcu nie było to nic ciężkiego a ona ma okazję by stąd wyjść, wyłożyć sobie łapy i absorbować słońce.

Świetlik kompletnie już zgubił się w słowach kocicy. To była czy nie byłą chorą? Kłamała czy nie? Dla czarnego kocurka cała ta rozmowa robiła się dziwnie pogmatwana. Ale poradami gardzić nie zamierzał. Wysłuchał ich z wielką uwagą, w końcu ważnym było dokładne wysłuchanie, co też kocica miała do powiedzenia.
- Czyli muszę powoli przyzwyczajać się do wstawania i chodzenia spać o tych samych polach? Kiedy? Jest to jakiś seklet czy mogę podzielić się z lodzeństwem? - przekrzywił głowę zaintrygowany.
Zanotował  sobie w głowie wszystko, czego właśnie się dowiedział.
- O! Czyli jak ją nakalmię to będę baldziej przygotowany do telminatolowania? - powiedział energiczym tonem i praktycznie drapnął w zęby upominek, po to, aby z uniesionym ogonekiem oczekiwać instrukcji.
- Tlaz mam to zanieść? - powiedział z pełnym pyszczkiem.

- Na razie nie miałoby to sensu, chyba, że chcesz się znowu potem przestawiać. Pory wstawania wyznaczy ci mentor - wyjaśniła, jakby znudzona - Tak, tak, bez różnicy - dodaje, nie zmieniając tomu. W końcu prędzej czy później każdy kociak będzie wiedział, że idzie na szkolenie, bo dowie się od rodziców czy coś, więc chowanie czegoś takiego w tajemnicy byłoby bez sensu.
- O tak, zaczniesz się powoli przyzwyczajać do obowiązków - potwierdziła na jego pytanie, krótkim skinieniem łba - Mhm, najlepiej jak najprędzej - dodała jeszcze, patrząc na kociaka z pełnym pyskiem.

Pora Nagich Drzew nie ustępuję. Obudziłam się dzisiejszego poranka z nadzieją że ten dzień będzie trochę bardziej słoneczny niż pozostałe, no i to co zastałam wyściubiając głowę z Gniazda to pochmurne niebo i wiatr który porywał najświeższą warstwę śniegu. No i wycie nad głową... nie, nie, dziś nie wychodzę. Dlatego też postanowiłam pobadać owadzią nogę zastanawiając się jak wyglądał cały owad. Nie widziałam jeszcze żadnego na żywo, dlatego ciężko było mi sobie wyobrazić cokolwiek. Czy owady mają ciała podobne do myszy które zdarza mi się zjeść? Czy w ogóle się na nie poluje? Zastanawiające.

/księżyc

Księżycowa Łapa nudził się. Najprościej w świecie się nudził.
Dziś nie czekał na niego trening, więc nie mógł wykorzystać swojej energii polując czy ucząc się walczyć.
W obozie też nie miał co robić- wszystkie koty albo były teraz pochowane w legowiskach, lub byli to starsi wojownicy którzy najwidoczniej przez brzydką pogodę nie mieli chęci na entuzjastyczne rozmowy, jakich oczekiwał Księżyc. Ah, czemu ten klan jest taki nudny?
On nawet gdyby teraz była zamieć wyszedłby z obozu i trenował! I biegał! I robił wszystkie te rzeczy, jakich teraz nie wypadało mu robić jako terminatorowi.
Eh.
Spojrzał w stronę Gniazda, wspominając jak jeszcze niedawno, przed mianowaniem na ucznia, cieszył się, że stamtąd wyjdzie. Nie spodziewał się jednak, że będzie musiał być tak bardzo poważny i mniej... szalony.
Wtem do jego głowy wpadła myśl. Jest jeden sposób, w który może wykorzystać swoją energię oraz pomóc komuś innemu wyjść z nudy w tym samym czasie!
Ruszył w stronę wspomnianego wcześniej legowiska i zaglądnął do środka, patrząc, czy może wejść i czy są tam może jakieś kociaki, które chciałyby się pobawić.
Wtem zauważył młodszą, białą koteczkę. Uśmiechnął się do niej i wszedł trochę głębiej do legowiska.
- Cześć! - przywitał się, lecz nie siadał jeszcze w miejscu ani nie mówił nic więcej, nie będąc pewnym, czy ta będzie chciała w ogóle z nim rozmawiać lub się bawić.

Zastrzygłam uszami zwracając swój wzrok w kierunku wyjścia z kociarni. Ktoś postanowił nas odwiedzić. I nie był to ktoś bardzo duży, więc też nie bardzo stary. Ciekawe kto to? Zamrugałam kilka razy wpatrując się w łaciatego przybysza.
- Dzień dobry. Kto ty?? - spytałam po chwili podnosząc się z ziemi, ale nadal nie podchodząc do kocurka. Na zewnątrz jest zimno a ja nie chciałam ryzykować swojego zdrowia nawet na jedno uderzenie serca!

Księżyc uśmiechnął się do białej.
- Jestem Księżycowa Łapa! A ty? - powiedział i usiadł. Spojrzał na owadzią nogę, którą chwilkę wcześniej badała koteczka.
- Owadzia Noga, hm? Też lubiłem się nią bawić- powiedział po czym rozejrzał się dookoła. Kociarnia jakby skurczyła się od kiedy był tu ostatni raz... A raczej to on urósł. Ale dobrze! Rośnie i rośnie, jak tak będzie rósł to za niedługo będzie wojownikiem.

- Ja jestem Krra. Kra. - poprawiłam się po wypowiedzeniu "r" nieco za długo za pierwszym razem. Miałam dość specyficzne imię. Na początku myślałam że jest to od dźwięku które wydają ptaki które czasem słyszę a mama mi wyjaśniła że to od kawałków lodu pływających na wodzie. Ciekawe!
- Księżycowa Łapa... jesteś terminatorem! A wiesz może jak wyglądają owady? Bo to tutaj to tylko noga... a ja nie widziałam całego jeszcze nigdy. - spytałam podchodząc do łaciatego tak by bryza z zewnątrz mnie nie dopadła.

- hej Kra!- przywitał się radośnie po czym skinął głową jako znak zgody, że powie jej o owadach. Najpierw jednak wszedł trochę głębiej do legowiska i usiadł.
- No więc. Em. Owady. Owady są fajne. To znaczy, te, które kiedyś widziałem. Niektóre są duże, niektóre małe, a niektóre nawet latają! O, wyobraź sobie z sześć takich nóg połączonych z ciałem!- powiedział, szturchając owadzią nogę łapą. - Ale są takie które latają albo które chodzą. Albo pająki! One się wspinają. Chwila, czy pająki to owady?- zastanowił się jakby sam do siebie po czym potrząsnął głową i mówił dalej. - Ale niektóre są niebezpieczne. Słyszałem na przykład o osach! Albo szerszeniach! Mogą użądlić- powiedział, przypominając sobie po kolei co i jak.
Co prawda kiedy widział kilka owadów, ale przez ostatni okres czasu było z tym ciężko- w tak zimną pogodę nawet robale nie chciały wychodzić na zewnątrz! I w sumie, Księżyc wcale im się nie dziwił.

Moje źrenice rozszerzyły się. Ten opis dał mi tak dużo informacji... i tak niewiele! Latają? Są małe i duże... a niektóre niebezpieczne. To trochę jak koty.
- A polowałeś już na takie? Na treningu na przykład? - spytałam przekrzywiając głowę. Gdy tylko się ociepli i owady zaczną wychodzić, będę musiała się im dokładnie przypatrzeć. - A owady mają miękkie futro? I różne kolory jak koty? Widziałeś kiedyś podobnego do siebie? A - albo do mnie..? - zalałam terminatora pytaniami. Zazwyczaj starałam się tego nie robić od razu ale ciekawość wzięła górę! Księżycowa Łapa po po prstu tak zaczął opowiadać że nie sposób się nie zainteresować!

-ooooo! Nie, nie! Na owady się nie poluje- powiedział tamten z uśmiechem. No tak, przecież to kociak! Oczywiste jest, że w głowie Kry było zupełnie inne wyobrażenie o owadach niż u Księżyca.
On sam również wymyślał dziwne rzeczy kiedy był kociakiem. Na przykład ogromne wiewiórki ze skrzydłami...
- My, koty nie jemy owadów! Są niedobre! W sensie, nigdy nie próbowałem, ale... ale nie słyszałem, żeby ktoś jadł robaki. I nie, one nie mają futra. Mają... eee... jakiś pancerz, lub coś podobnego. Taką świecącą skórę!
Co do kolorów futra zastanowił się. Hm. Na początku chciał odpowiedzieć, że nie, ale w sumie sam nie wiedział jakie barwy mogą przybierać owady.
- chyba też mają różne kolory... ale nigdy nie widziałem rudego robaka, w paski na przykład. Ani czrano białego jak ja. Zazwyczaj są na przykład czarne, lub takie różowe glizdy! Ale motyle są kolorowe! To na pewno.

- To skąd tu owadzia noga...? - spytałam spoglądając w jej kierunku. Skoro kot nie upolował tutaj tego owada to skąd się tu to wzięło? Wiatr przygnał? A może... Gwiezdni ją zesłali?
- Ojej... - otworzyłam szerzej pyszczek wracając wzrokiem na terminatora. Moje źrenice rozszerzyły się do maksymalnej wielkości. Cały las musiał się świecić skoro ich skóra się świeciła! I pancerz... muszą być twarde. To pewnie dlatego ich nie jemy.
- Kolorowe motyle... a glizdy jak wyglądają? To wszystko są owady też? - bo w sumie Księżycowa Łapa zaczął wymieniać tyle tych nazw że ciężko było mi już zrozumieć co było owadem a co nie.

- O, ta? Eeee... Hm. Dobre pytanie. Może ktoś znalazł takiego wielkiego owada i go zabił żeby zostawić jako ozdobę? Bo jest to dość duża noga jak na owada... W sumie nie wiem. Ja nie slyszałem, żeby się je jadło- powiedział.
- Glizdy to takie dłuuuugie robale które nie mają nóg ani skrzydeł. One są takie różowe... O, takie jak twój nos!- powiedział i wtedy uświadomił sobie, że kotka przecież nie widzi swojego nosa. Ups...
- eee... Kiedy znajdziesz kałużę lub lód to możesz tam popatrzeć i zobaczyć swoje odbicie. Wtedy będziesz widzieć jak wyglądasz!- odparł z uśmiechem, od razu znajdując rozwiązanie problemu.
Na ostatnie pytanie kotki on sam nie znał odpowiedzi. Glizdy, owady, robaki... To wszystko to samo! Niektóre po prostu mają więcej nóg niż inne, niektóre są jadowite, i tak dalej.
Ale by to było ciekawe gdyby koty też były tak różne jak robaki. Oooo, tak! Księżyc wyobraził sobie kota z ośmioma nogami- wtedy to musiałby być szybki i zwinny kot! I mógłby polować o wiele lepiej niż regularny czterołapny kot.
- A nie wiem. Tak czy siak, owadów w lesie podobno jest o wiele więcej niż tu w obozie. Więc jeśli chcesz więcej o nich wiedzieć, to będziesz musiała zaczekać żeby wyjść z obozu, niestety. Ale nie martw się, wszyscy muszą czekać, i to tylko troszkę! A potem jak już zostaniesz terminatorką, będziesz mogła chodzić gdzie tylko chcesz! No, prawie. I będziesz mogła polować na robaki- zaśmiał się.

- A jak takie chodzą? - wszystko co do teraz widziałam miało nogi i opcjonalnie skrzydła. Zęby, oczy, futro lub pióra. To było normalne. Gdy Księżycowa Łapa opowiadał mi o tym całym otaczającym świecie czułam się jak jakiś odludek. Ale na pewno mnie nie wkręcał... racja? Chyba nie powinnam podważać słów kogoś starszego... nie?
- O, fajnie. A ty często chodzisz poza obóz? - spytałam nieco się uspokajając po pytaniowym szaleństwie. Chyba jeszcze nigdy się z nikim tak nie rozemocjonowałam! Ani nie wyobrażałam sobie tylu dziwnych rzeczy... ale i tak jest śmiesznie i fajnie o dziwo!