Ciężko było jej ukryć skwaszoną minę, kiedy rodzice ciągnęli ją za sobą w kierunku Korzennej Nory. Wcale nie chciała się tak krzywić, ale nie rozumiała nastrojów panujących wśród dorosłych; nie potrafiła wskazać palcem, o co chodziło, acz mimowolnie wyczuwała zmianę w otoczeniu. Słońce już zaszło, toteż postanowiła skupić swoje ślepia na otoczeniu, nim wreszcie dotarli do lecznicy, a ojciec przemówił.
— Ale mi nic nie jest — odparła wcale nie tak lekko, jakby tego chciała, bo pod koniec do jej głosu wkradło się zawahanie. Nie była głupia; widziała, że różniła się od rodzeństwa, ale żeby zabierać ją aż do medyka? Poruszyła niespokojnie ogonem i usiadła w miejscu, wiedząc, że nie miała o co ani po co walczyć. Zerknęła po mamie. Słyszała nadchodzące kroki medyczki. — Ładnie tu pachnie — dodała nagle; myśl sama wymsknęła się z jej pyszczka bez kontroli Oleander, zupełnie, jakby podświadomie chciała rozładować własne napięcie.

-Jest tu ktoś?- mruknęła Zroszona łapa wchodząc do legowiska medyka. Na jej grzbiecie zasiedliło się aż 6 kleszczów, czuła się słabo, było jej ciepło i zimno jednocześnie. Ugh.

***

Jej dzisiejszym obowiązkiem było rozniesienie zwierzyny dla chorych i rannych. Oczywiście Wilka zostawiła sobie na koniec, przynosząc mu jakiegoś gołębia, by mógł się najeść. Po tym, jak rzuciła mu martwego piszczka przed nos, chwilę go obserwowała. Z góry, chłodnym spojrzeniem, analizowała to, co zamierza powiedzieć. W końcu, stary jej mówił, że jakoś ma się zachowywać.
- Myślisz, że to, że jesteś ranny odwlecze twój wyrok? - zapytała, unosząc przy tym brew. Oczywiście chodziło jej o rozmowę Wilka z Konwalią. I oczywiście wierzyła w to, że już niedługo nie będzie musiała oglądać jego mordy w obozie. A skoro już i tak tu była, to mogła go troszkę pomęczyć.


//wilk

Podniosłem minimalnie jedną z powiek gdy poczułem że coś wylądowało przed moim nosem. Podniosłem łeb i rozruszałem nieco kark okrężnym ruchem głowy udając niewzruszonego przybyciem tej gnidy. Jak dobrze że nie byłem już terminatorem.
- W sensie? Póki mam co jeść i Owcze Luno nadzoluje moje lany to powinienem żyć. - wydmuchałem krótko powietrze z nosa uśmiechając się. Nie wiedziałem o co chodzi kotce, to pewnie kolejna gra pod tytułem "jestem kotką i będę dawał ci szczątkowe informacje." Moja ulubiona! No.
Pochyliłem się nad przyniesionym gołębiem i zacząłem wyrywać puch na bok.

- No, dopóki tu w ogóle jesteś - prychnela w odpowiedzi, siadając przed wojownikiem. Czemu w ogóle ktoś taki został dopuszczony do tej rangi? Czy serio Grom potrzebował takich bachorów, które uważały, że są nietykalne?
- Myślisz, że Konwaliowa Gwiazda po tym wszystkim, co zrobiłeś, będzie chciał takiego wojownika zostawiać? - uniosła brew, przy tym nieco zniżając głowę. Chociaż nie za nisko, cały czas górowała nad nim. Otoczyła swoje łapy ogonem, a końcówka lekko drgnęła, gdy czekała na odpowiedź.

- Pffh - spróbowałem splunąć piórkiem które załaskotało mnie w podniebienie. - Moja kochana kuzynko, zmniejszam populacje szczulów na naszych telytoliach żebyś psypadkiem ty na nie, nie natlafiła. - poznęcam się trochę nad nią. Niech mówi KONKRETNIEJ a nie... po męsku kurde!!!
Wziąłem pierwszego kęsa mięsa czekając na dalsze słowa niebieskookiej.

- No tak, na pewno zaimponujesz tym Konwaliowej Gwieździe. Szczególnie że on sam zabił co najmniej pięć stad - odpowiedziała z prychnięciem. Jakoś zabijanie szczurów nie sprawiło, że była pod wrażeniem.
- Nie wiem, ile jeszcze drapieżników musiałbyś zabić, żeby odbudować zaufanie klanu po swoim zniknięciu - dodała, tak bardziej od niechcenia. Czy naprawdę każdy facet był taki niedomyślny? Aż strach było się wiązać z kimkolwiek normalnie.

- Noo jeszcze mam czas, życie jest długie, nie? - zaśmiałem się. Konwaliowa Gwiazda to już stary dziad był. Jego kocięta już nawet były mianowane! A to już oznacza starość.
- Nie ufając swoim współklanowiczom nie jesteś dużo lepsza od tych co według ciebie zdladzają. No bo jak masz zawalczyć u mojego boku w jakiejś bitwie? Kocham ten klan i nie czuje potseby udowadniania tego nikomu. - wzruszyłem barkami. Szczególnie nie czułem potrzeby udowadniania czegokolwiek akurat jej.

- Zależy czyje - bo raczej Wilk długo nie pożyje z tylko połową mózgu. Im dłużej z nim gadała, tym szybciej czuła, że spada jej IQ. Wilk był strasznie delulu.
- Hoho. Odważnie twierdzisz, że będziesz jeszcze w klanie, jak dojdzie do jakiejś bitwy - odpowiedziała, unosząc przy tym brwi. Szczerze? Liczyła cicho na to, że Wilk spotka się ze ścianą. I że już nie będzie taki radosny i uśmiechnięty.

Nic nie odpowiedziałem na zaczepkę Osy. Jestem dorosły, i nie dam się sprowokować przez gówniarę. Ale chętnie bym ją walnął w ten pusty łeb.
- Lozmawiałem już z twoim ojcem i jak widzisz jestem nadal tutaj, poluje, patloluje, mam miano wojownika... a jak tobie idzie tlening? Pewnie już kończysz, lacja? - może trafię w czuły punkt kotki i okaże się że córka tak ambitnego kota jakim jest Konwaliowa Gwiazda jakimś cudem nie jest tak świetna w nauce umiejętności?

- A to dziwne, bo po zdradzie klanu nie sądziłam, że ci to wybaczy. Szczególnie że sam sobą dużo nie reprezentujesz - odpowiedziała, nie spodziewając się, że Wilk już odbył rozmowę z Konwalią. Ciekawe. Czy ojciec stał się pobłażliwy dla zdrajców i snobów? Myślała, że chociaż go upokorzy, czyniąc na nowo terminatorem, a tu przykra niespodzianka.
- Etap mojego treningu powinien cię najmniej interesować. Wolę przejść trening dokładnie, by być lepszą wojowniczką dla klanu, niż kocur, którego nikt nie potrafił nawet mówienia "r" nauczyć - odpowiedziała, również celując w czuły punkt. Tak chce się bawić? A proszę bardzo.

- No widzisz, powinnaś spędzać więcej czasu z ojcem co go bliżej poznasz, nie? - niby mieli razem treningi ale w ich czasie nie mieli może czasu na rozmowy o prywatach, poza tym Konwalia nie wydawał się kotem z którym pogada się o niepraktycznych rzeczach jak na przykład uczucia, pf.
- No wiesz, jak coś zawsze jestem do dyspozycji, po wyleczeniu możemy mieć spaling, pewnie się lubisz bić, hm? - posłałem kotce uśmiech szczerząc zęby. Jako prawy wojownik staram się o edukację przyszłości naszego klanu! A walka jest bardzo ważna!
A litera R? Jeżynowy Nos już próbowała mnie nauczyć i nie wyszło, no mówi się trudno.

- Ta? A ile czasu ty spędziłeś z ojcem? - zapytała kąśliwe, cofając przy tym uszy. Może najlepszej relacji z ojcem to nie miała. Nie rozmawiali sobie o uczuciach, motylkach i kwiatkach czy innych bzdurach. Tym bardziej wiedziała, że wyrośnie na dużo lepszą wojowniczkę.
- No pewno. Z przyjemnością sklepie ci dupę przed całym klanem - odpowiedziała już teraz z uśmiechem, ponownie zadzierając głowę. Pokora? Osa nie znała tego słowa.

- Spolo... ale nadal wolałbym tego czasu więcej. - nie minęło dużo czasu od śmierci Rozżarzonego Kroku a już tęskniłem. Miałem tylko nadzieje że Dzięciola Łapa poradzi sobie z żałobą i będzie okej... w trójkę damy sobie jakoś radę.
- No to umówieni. - zaśmiałem się i znów wziąłem kęsa gołębia. Przecież ten kleszcz po pierwszym oberwaniu w mordę się przewróci... niby nie powinienem cieszyć się z wygrywania z dzieciakami ale w tym przypadku da mi to wiele frajdy.
- Dzięki za gołębia, miejmy nadzieję że nie jest zatluty, nie? - Żądląca Łapa pewnie preferowałaby by ten był napełniony cisem po brzegi, ale sraczka czy rzyganie też fajne nie jest....

Nie odpowiedziała nic na to. Nie czuła się komfortowo poruszając temat dawnego przywódcy, którego śmierć była naprawdę niespodziewana. Ale Wilk nadzwyczajnie lekko do tego podchodził.
Uśmiechnęła się i prychnęła pod nosem. Przecież załatwi tego wojownika. Ale będzie miał przypał przed wszystkimi członkami klanu. Wielki samiec alfa pokonany przez zwykłą terminatorkę, to będzie niesamowicie zabawne.
- Cóż, chciałabym, żeby był zatruty, ale na razie tylko na niego naplułam - powiedziała, a jej uśmiech się rozszerzył. Podniosła się z miejsca, po czym ruszyła w stronę wyjścia, machając ogonem na pożegnanie. No to smacznego. Teraz Wilk mógł się jedynie zastanawiać, czy Osa mówiła prawdę, czy też nie.


//zt