Legowisko wojowników to miejsce, w którym czuję się, jak, ha, ryba w wodzie. Z jednej strony cieszy mnie to, jak dużo jest tu miejsca i swobody dla każdego kota, z drugiej jednak… cóż, to, jak małą liczebność wciąż ma Klan Rzeki, jest martwiące. Na szczęście przyszły roztopy, a wraz z nimi będzie łatwiej o zwierzynę, o przetrwanie, a potencjalnie również o nowych klanowiczów. Coś we mnie wciąż zgrzyta, gdy myślę o tym, że tymi klanowiczami będą musieli zostać samotnicy, ale cóż, wyboru nie ma.
Czasem o tym myślę, obserwując nocne niebo czy podczas polowania. Tego wieczora jednak skupiam się na precyzyjnym doczyszczeniu futra po długim dniu, leżąc na swoim legowisku w Kamiennych Szczelinach.

Niestety, nowy początek dla Klanu Rzeki miało to do siebie, że ze starej grupy kotów pozostała jedynie mała grupka wojowników, którzy dołączyli się do odrodzenia swego klanu. Cichy Szum mimo tego wszystkiego cieszył się skromną ilością wojowników, tym bardziej że ich grono się niedawno poszerzyło o jedną wojowniczkę! Mianowanie Migoczącej Iskry sprawiło, że bury kocur czuł, że to w końcu było to, wrócił do domu i czuł się bezpiecznie. Życie szło dalej, tak jak strumyk, którego nie da się go zatrzymać. Na dodatek powoli zaczynało się ocieplić, co pewnie im wszystko ułatwi, szczególnie znaleźć zwierzynę.
Zanurzony w myślach, z pewnością o starym obozie, Cichy zrobił małe okrążenie dookoła obozu i później do niego wszedł, gdy już był pewny, że wszytko się trzymało, a ich mu ochronny nie poddaje się roztopom. Kocur uśmiechnął się lekko pod nosem, po czym nieco senny podszedł od legowiska wojowników, gdzie spodziewał się, że nikogo nie będzie, jednak okazało się całkiem inaczej.
- Och, cześć Migocząca Iskro, nie spodziewałem się kogoś aż tak wcześnie w legowisku - mruknął łagodnie w stronę kotki. Można było w tle wyczuć lekki, przyjazny pomruk w jego głosie. - Jak się czujesz w nowej randze? Dobrze Ci poszło milczące czuwanie? - Zagaił jak doszedł do swojego legowiska, kładąc się na brzuchu i przyjmując wygodną dla niego pozycję. Był on na tyle blisko, że nie musiał zbyt podnosić głos, by porozmawiać z wojowniczką

Prostuję się lekko i podnoszę wzrok znad własnego futra na dźwięk zbliżających się kroków. Cichy Szum.. jeden z tych kotów, z którymi nie miałam za wiele interakcji – zarówno wcześniej, kiedy jeszcze byłam w starym Klanie Rzeki, jak i teraz, w nowym. Nie wiem, co stało się z jego partnerką, nie wiem też, jak przeżył pożar – wiem głównie to, że dotarł na te ziemie później, niż ja… i to, że jest faktycznym wojownikiem, a nie samotnikiem na siłę przysposabianym do nowego systemu wartości. A to już coś.
– Bez większych wydarzeń… na szczęście – odpowiadam z uśmiechem, wcześniej kiwając lekko głową kocurowi, a także siadając swobodniej. W czasie rozmowy nieeleganckim wszak jest myć sobie futro, jak gdyby nigdy nic. A ranga, cóż… stwierdzenie, że dla mnie to tylko potwierdzenie tego, co już wiem na swój temat, mogłoby zostać odebrane jako aroganckie, nawet jeśli to szczera prawda. Decyduję się więc na nieco łagodniejszy wariant. – Hm… najwyższy czas, można by rzec – stwierdzam więc z lekkim śmiechem. – Ale nie powiem, dobrze zostać pierwszą wojowniczką nie tylko nowego Klanu Rzeki, ale i w nowym obozie. To w pewnym sensie… piękny finał naszego wspólnego wysiłku, jako klanu.

A więc wygrała. Skończyła swój trening szybciej. Jak się tak temu przypatrzeć, to najszybciej, z tego co widziała, bo przecież nikt inny nie został mianowany! Nie miała zamiaru ukrywać swojego zadowolenia z tego faktu, kiedy to zajrzała do legowiska wojowników. Trzeba się było przenieść. Znaleźć dobry kąt i ułożyć się wygodnie, najlepiej z dala od wejścia, żeby w razie czego nie wiało w jej stronę zimne powietrze z zewnątrz. Mogłaby się wtedy przeziębić, chociaż patrząc na roztopy i coraz cieplejsze wiatry, nie musiała się o to jakoś szczególnie obawiać w chwili obecnej. Ale potem... Potem może być problem. I wreszcie nie będzie musiała czekać, aż coś ułowi, zanim będzie mogła coś zjeść. Jeszcze tylko obrzuciła krytycznym spojrzeniem kamień, który leżał w nieodpowiednim miejscu, co raziło jej duszę perfekcjonisty, ale takie... dziury, dało się przeżyć.

//Latający Ryb

Chodziłam po obozie. Czasami bez celu, czasami w jakimś.
Tym razem jednak było to bez celu, chodziłam w kółko po obozie. Czasami ktoś mnie poprosił o przyniesienie czegoś, co zrobiłam, jednak moje kości krzyczały za przerwanie czynności.
Moje łapy bolały. Nie był to zły ból. Musiałam je wychodzić, szczególnie po trneningu.
Mięśnie rosły, to było pewne. Kości dawały o sobie znać.
Ja wykonywałam obowiązki, jakie do mnie należały.
Choroba nie mogła dać mi się w znaki.

Łapy mnie zawiodły, a ja wypuściłam powietrze z nosa.
Wskoczyłam na kamień przy legowisku wojów, delektując się pod pieczącym podłożem pod moimi poduszkami.
Moje ciało opadło na kamień, wtulając się w jego ciepło, jak to koty miały w naturze. Choć powietrze zimnym było, ostatni słońca nagrzały powierzchnię.

Sowi Zmierzch wrócił akurat z porannego patrolu. Słońce było już w na środku nieba, a przynajmniej tak się zdawało, bo zakrywały je chmury. Oddzielił się od Kijankowego Ogona i Kruchego Pazura, z którymi wszedł do obozu, po czym skierował się w stronę legowiska wojowników na chwilę odpoczynku przed kolejnymi obowiązkami. Jego złote oczy od razu dostrzegły Truskawkową Łapę, która zajęła Jasny Kamień. Normalnie jedynie przywitałby się z nią i zajął sobą, jednak odkąd objął stanowisko zastępcy starał się spędzać więcej czasu z innymi członkami klanu. Wypadało ich znać i wiedzieć, co się z nimi dzieje. A nawet nie tyle co wypadało a chciał wiedzieć. Zdecydował się więc podejść do rudej kotki.
- Cześć, Truskawkowa Łapo - miauknął, zbliżając się powoli do kamienia na którym leżała terminatorka. - Można się dosiąść? - dodał po chwili. Chciał porozmawiać z kotką, jednak za razem nie chciał się jej narzucać.

Wyczułam zapach Kijankowego Ogona. Tata ? Hmn.

Moje ucho trzepnęło - starszy rudy był na patrolu, czyżby ten skład wrócił?

Nim się obejrzałam, kolejne kroki przybyły do legowiska z kamienia, lecz w przeciwieństwie do zwykłych rzecznych przechodniów, ten panicz się odezwał.

Moje płuca były zmęczone poprzednim chodzeniem, lecz wykrakałam z siebie cichą odpowiedź.
-Witaj, Sowi Zmierzchu. - Odwróciłam się na brzuch, przy spojrzeć na dymnego spod białych rzęsek.


Trochę się zdziwiłam - mało co kto ze mną rozmawiał. Mało co kto się odważył. A czarny dymny....No cóż, ostatnim razem jak go widziałam i rozmawiałam, do pewnych siebie dusz nie należał.
Ja też nie. Ale nie o mnie była tu mowa.
Czy coś za tym było?

Kocur zbliżył się do kamienia, a mój kikut zadrżał. Pytająco. Chociaż mój ton takowym nie był.
-Można. - Odpowiedziałam spokojnie, przesuwając się. Nie miałam powodu, by odmówić kocurowi miejsca. Nie narzucał się.

- Dzięki - zamruczał, posyłając terminatorce delikatny uśmiech w ramach podziękowania, zanim wskoczył na kamień obok niej, układając się w kształt kurki. Nadal jednak zachował pewną odległość, nie chcąc przypadkowo zabierać jej miejsca. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że kotka jest... jakaś przybita? Był ciekaw, co mogło to spowodwać. A może po prostu była zaspana?
- A więc... jak mija ci dziś dzień? Jak trening? - zapytał subtelnym głosem, starając się nie brzmieć zbyt natarczywie. Nie chciał, by po prostu siedzieli tak w niezręcznej ciszy. W końcu podszedł do rudej by z nią porozmawiać, prawda?

-Trening idzie mi....Dobrze. - Odpowiedziałam, patrząc się gdzieś w dystans obozu.
Uniosłam brewke. -Pytasz jako zastępca, bo taka twa rola, czy z ciekawości? - No, może to był jakiś tam żarcik. Byle by kocur tak to odebrał. Bo jak nie to znów tylko bym się upokorzyła. Ugh.
Następnie przemyślałam chwilę. Kocur był zastępcą, a nasz wspólny mentor(no, dla niego dawniej) był teraz przywódcą. Nie było co ukrywać, bo Mknąca Gwiazda i tak wiedział.
A współpraca między naszą trójką byłaby... Dobra, nie?
-Zostało mi tylko kilka tematów do zrobienia, jak walka i patrol. Jeśli się uda, dogonię niedługo i ciebie.-
Spojrzałam na niego z pewną pewnością.
Choroba czy nie, byłam pewna jednego - Mknący Nurt się nie zawiedzie.

Jego złote oczy rozszerzyły się delikatnie na jej pytanie, jednak szybko podłapał, że był to raczej żart. Tak przynajmniej wnioskował po jej tonie. Huh, na kilka uderzeń serca wystraszył się, że ruda mówi to z pewnym wyrzutem, ale wyglądało na to, że nie. Choć w sumie w jej słowach było trochę racji.
- Przyznam bez bicia, że dwa w jednym - odparł z delikatnym rozbawieniem. Nie widział nic złego w przyznaniu się do tego. Jako zastępca chciał jak najwięcej wiedzieć o swoich pobratymcach. A gdyby nie był zastępcą to i tak by o to zapytał.
- O, w takim razie czekam - odparł z uśmiechem, poruszając delikatnie wąsami. - Dobrze, że zostało ci akurat polowanie i walka. Z takim łowieniem czy pływaniem musiałabyś teraz czekać aż do stopnienia śniegu.

-Mhm. - Odparłam z lekkim uśmiechem na mej mlecznje mordce.
No, przez chwilę złamanej sekundy myślałam, że dymny by nie załapał mojego (chyba) żartobliwego tonu, jakkolwiek miałby on nie brzmieć. Prędzej był po prostu...Mniej "mój", a bardziej piskliwy? Ale mniejsza z tym. Ważne, że dymny kocur się połapał i tyle.
Jak tak spoglądałam, byłam wyższa niż ostatnim razem, gdy się widzieliśmy. Teraz nie musiałam podnosić do kocura głowy by być z nim na równym poziomie.  Huh.

Na jego...czyste wyzwanie coś zabiło mi w sercu. Musiałam sobie poradzić.

-Ryby łowiliśmy kilka księżyców wstecz. Dobrze mi szło. - Odparłam, nie chcąc się przechwalać, że od razu wykonałam to zadanie.
-Mknący...Mknąca Gwiazda pewno zaczeka z moim pływaniem. Kto wie, może akurat miną śniegi i zostanie mi tylko to? - Uśmiechnęłam się.
Wizja końca treningu była cudna. Jednak jedno mnie zaniepokoiło.
-A...Czy....Ogon, jest jakoś potrzebny w pływaniu? Wiem, że moja matka skończyła trening, umie pływać ale....Czy z ogonem jest prościej?-

Poczułam się głupio. Tak, jak wtedy, przy polowaniu na ryby.

Dobrze było słyszeć, że trening Truskawkowej Łapy jest już bliski ukończenia. Sowi Zmierzch miał nadzieję, że jemu również uda się ukończyć trening Przepiórczej Łapy na początku Pory Nowych Liści, a może również Gładkiej Łapy. W takim wypadku Klan Rzeki mógłby zyskać aż trzech młodych wojowników, których jednak w ich klanie nie było zbyt wielu.
- Nie martw się. Koty z krótkimi ogonami pływają tak dobrze jak te z długimi. Ogon nie ma tu wielkiego znaczenie, najważniejsze są łapy - odparł z ledwie widocznym rozbawieniem spowodowanym tym małym niepokojem rudej kotki. Oczywiście, sam nigdy kota z krótkim ogonem nie szkolił, więc w tej odpowiedzi polegał głównie na logice i własnym doświadczeniu z pływaniem. Poza tym wiele razy widział jak pływa Śliwkowa Pestka i ona nie miała z tym problemu pomimo krótkiego ogona, więc był pewny, że jej siostra również nie będzie go mieć.

Na jego słowa otworzyłam z lekka złote ślepia, odwracając łba na sekunde zawstydzona.
-Ah. Dobra. To brzmi logicznie. - Odpowiedziałam, lekko zażenowana. No tak, ryby jak używały ogona, wydry, to tak kot nie był żadnym z takowych. Pływanie miało przełożenie na inne części ciała u kotów, a przynajmniej mogłam się tego domyślać i teoretyzować.
-To brzmi dobrze. Ostatnio miałam .... Wpadkę, jakby to powiedzieć, z tym ogonem, a raczej jego brakiem. Nie chce tego powtarzać. - Wydobył się z mojego pyszczka lekko zażenowany uśmiech.

Kocur spłaszczył delikatnie uszy, widząc wyraźne zażenowanie na pyszczku rudej kotki. Miał nadzieję, że sam tego nie spowodował swoimi słowami. Chciał ją pocieszyć a nie bardziej zawstydzić i miał nadzieję, że przynajmniej trochę mu się to udało.
- Oh, co to za wypadek? - zapytał ze szczerym zaciekawieniem. - Oczywiście, nie musisz mówić, jeśli nie chcesz. Ale wiesz, możesz być spokojna, że nikomu nie powiem - zapewnił po chwili, wpadając na myśl, że kotka może nie chcieć o tym mówić akurat jemu. Chciał dać jej jednak znać, że nie zamierza na nią naciskać. Ale miał cichą nadzieję, że Truskawka mu o tym opowie. Chciał, by członkowie klanu mu ufali i wiedzieli, że mogą do niego iść ze swoimi problemami.

-To nie jakiś wielki sekret... ale dzięki. - Zaśmiałam się, płaszcząc uszy na czaszce i schylając łeb ku jednemu z boków.
-Ja i Mknąca Gwiazda zapomnieliśmy o moim ogonie, a ja chciałam użyć koniuszek ogona jako przynęte. - Podrapałam się po karku.
-Jak możesz zgadnąć, mój zad niemal trafił do wody, zanim się zorientowaliśmy, że jednak mój ogon jest o wiele za krótki na konwencjonalną przynęte. - na ostatnim zdaniu trochę syknęłam z niezręczności, jak i komedii, jak głupio brzmiała ta wpadka. Ta. Tyle dobrego, że dymny kocur nie był typem, by to rozpowiadać. Jak ceniłam to, że był i zastępcą z dobrem klanu na sercu, jak i uczniem mego mistrza, tak ceniłam go jako kota, który dotrzyma swego słowa.
-Użyłam łapy, ale dobrze, że miałam futro na polikach. Poczułam sie wtedy jak...Truskawka. Równie czerwona.-
Machnęłam lekko łapą, kładąc ją kolejno na tej prawej, wsuwając je obydwie pod moje futro.
-A twój trening? O ile mogę się spytać. - zagarnęłam. -Jakieś historie, wpadki?

- Oh, rozumiem. I co? Wygodnie ci używać łapy? - podpytał zaciekawiony, po tym jak kotka skończyła opowiadać. No tak, Śliwkowa Pestka w czasie łowienia ryb również nie używała ogona a łapy. On sam nie wyobrażał sobie, by jako przynęty użyć łapy. Jakoś mu się to wydawało... niepewne? Zdarzały się ryby mogące zaatakować kota, a lepiej już było stracić koniec ogona niż łapę. No ale jednak jak mus to mus.
Trochę zdziwił się, gdy Truskawkowa Łapa zapytała o jego trening. Uh, nie przypominał sobie z tych czasów wpadek innych niż gdy wpadł na psa i z jego winy Łosi Ryk umarła z powodu zakażenia. Tylko czy on chciał o tym opowiadać? Głupio mu też było powiedzieć, że żadnych wpadek nie miał, bo jednak nie chciał zabrzmieć jak jakiś pan idealny. Chciał by terminatorka wiedziała, że każdy ma takie sytuacje.
- Uh, noo... z samego treningu nic sobie nie przypominam - odparł nieco zmieszany. - Ale mówiąc ogólnie o tamtym czasie to podczas jednego z polowań nie dość, że wpadłem na psa to jeszcze spadłem z drzewa i się obiłem - przyznał ostatecznie, starając się nie zagłębiać w żadne konkrety.

-Nie mam zdania, obawiam się. Jakby, nie mam z czym innym tego porównać, więc robie co moge. - Mlasnęłam cicho i wzruszyłam barkami, odwracając łepetyne.
-A tobie? Wygodnie jest używać ogon?.....Mieć go? - miauknęłam ciszej ostatnie słowa, wzrok wbijając w ciemną kitę dymnego kocura.
Spojrzałam się w ten na pysk zastępcy - niepewna mina, myśląca, a nawet zamyślona w tej ciszy, która była tylko sekundami. Machnęłam uchem.
Na zmieszaną odpowiedź, mruknęłam porozumiewawczo.
-Ah. Okej. - odpowiedziałam spokojnie. Nie chciałam, by kocur przeze mnie musiał coś sobie niemiłego przypominać. Może to było właśnie powodem jego zmieszania?
Nie było po co brnąć, chociaż pewnie ktoś mógłby się kłócić, że zastępca nie powinien być taki niepewny.
Nie byłam to ja, jednak. Zastępca też kot.
Na krótką opowiastke, uniosłam brwi.
-Ah. Czyli dobrze, że ja miałam tyle w siły w łapach, że historia się nie powtórzyła i w moim przypadku. - Uśmiechnęłam się lekko, chcąc rozweselić sytuację.

Dymny spłaszczył delikatnie uszy, czując oblewającą go, małą falę zażenowania. No tak, w zasadzie Truskawkowa Łapa nie miała porównania. Jak mogła stwierdzić, czy używanie łapy jako zanęty, zamiast ogona było wygodne?
- Obawiam się, że również nie mam porównania - odparł z pewnym speszeniem, spoglądając na swoją czarna kitę, której koniec poruszył się delikatnie. - Może kiedyś, jak coś mi go odgryzie. Wtedy przyjdę do ciebie z relacją - dodał żartobliwie, chcąc trochę rozluźnić atmosferę.
- A więc wspinaczkę masz już za sobą? - zapytał już nieco poważniej, słysząc jej kolejne słowa. Szkoda, że on sam dowiedział się jak się wspinać dopiero pod koniec treningu. Oszczędziłoby to mu spuchniętego grzbietu. Wspinaczka niekiedy była jednak bardziej przydatna niż umiejętność walki.

Z mojego nosa wyszedł świst. Nie śmiech, a świst. -To....było nawet zabawne. Miauknęłam. -Jednak nie życze ci mojej doli krótkiego ogona. Ma mama i tata wspominali mi, że koty, które straciły ogon, uh....Mają....Ciężej się przystosować, czy coś. - A ja cieszyłam się, że nie nękały mnie bóle w kręgosłupie, o których wspominała matka, gdy pytałam o koty podobne do nas.
Na wspominkę o wspinaczce wzruszyłam barkami.
-Szło mi...dobrze. Mam to za sobą. - Przekręciłam ślepiami z lekkim uśmiechem na pysku.
-A nawet jeśli nie wspięła bym sie na czas, nic mi ogona nie odgryzie. Eh? - Mój kikut kolejno zadrgał na ziemi, zamiast machać koniuszką ogona.
Tsa. Bardzo zabawne.
-A co? Chciałbyś się kiedyś powspinać razem?