Ha! Dopadł drania. Nieco się zasapał i musiał na chwilę usiąść, aby złapać oddech. Dopiero, gdy jego ciało uspokoiło się na tyle, że mógł na powrót normalnie oddychać, zadowolony chwycił gryzonia w pysk i zaczął wypatrywać swojej dawnej uczennicy. Chyba nieco za daleko się oddalili. Rozejrzał się, a następnie powoli i po cichu, gdyby ta polowała ruszył jej tropem. Na szczęście znalazł ją w momencie, gdy i ona coś złowiła.
— Gratuluje. Ja dopadłem szczura — pochwalił się, wypinając dumnie pierś. — Miał tu gdzieś swoją norę, ale ja raz dwa go załatwiłem. Szkoda, że tego nie widziałaś. Mam talent do tego. W końcu moim mistrzem jest pogromca szczurów — rzucił żarcikiem.

Skok… i smak krwi na języku. Dzięki niech będą Gwiezdnym - widzicie jaka, nawet Kodeksu przestrzegała - bo jeśli znowu coś by jej uciekło, to chyba umarłaby ze wstydu i frustracji na miejscu. Odwróciła od razu ciekawsko łeb, gdy poczuła, że Grzmiące Gardło się zbliża. Coś się stało?
Wysłuchała jego, um, chwalenia się? z politowaniem na pysku, potem niezręcznym, lekkim uśmiechem. Raz dwa go załatwił… noo, faktycznie niesamowite, zabić jednego (1), pojedynczego szczura. Była nieco zafascynowana tym, jak dumny z siebie potrafił być mówiąc to, kiedy jeden szczur był mniej więcej takim zagrożeniem dla kota, jak mysz… a ona właśnie miała pod nogami zdobycz większą i od myszy, i od szczura.
— Konwaliowy Sen to pogromca szczurów? — przechyliła łeb, zaciekawiona, bo w sumie nie wiedziała wiele o życiu bitewnym zastępcy - poza tym, że musi być w tym całkiem doświadczony. Gdy słuchała odpowiedzi, zajęła się też zakopywaniem swojej zdobyczy, by nie marnować czasu.

— No nie słyszałaś? Kiedy leżałem prawie martwy w lecznicy to tam trafił, bo został pogryziony przez szczury. Podobno sam za jednym razem załatwił ich z dwadzieścia! — wyolbrzymił nieco zasługi dawnego mistrza, ale nie pamiętał z iloma tam się lał. Słyszał tylko, że było ich dużo. I to mu bardzo imponowało. Chciał być tak silny jak on!
Widząc, że Rozgwieżdżony Płomień zakopuje swoją zdobycz, także swoją zakrył ziemią, by później po nią wrócić, gdy polowanie dobiegnie końca.
— To co? Jeszcze jedna rundka po okolicy?

— Dwadzieścia… — powtórzyła z lekkim uniesieniem brwi i powiek, chociaż po chwili przeszło jej przez myśl, że Grzmiące Gardło mógł po prostu trochę przesadzać. Niemniej jednak skoro ktoś tak potężny, jak Konwaliowy Sen skończył przez nie w lecznicy, to na pewno nie było ich jeden czy dwa.
— Jedna? Ja mogę nawet więcej — uśmiechnęła się zadziornie w odpowiedzi na jego słowa, po czym - jeśli ten nie miał już więcej słów do powiedzenia - faktycznie ruszyła dalej szukać zwierzyny w okolicy.

— Ja także mogę więcej! — oburzył się widząc jej uśmieszek. On jej pokaże jakim był dobrym łowcą! Nie spodziewał się, że dawna terminatorka wyzwie go na pojedynek łowiecki... Musiał mu podołać.
Kiedy się rozdzielili, zaczął poszukiwać kolejnej zwierzyny, rozglądając się po okolicy za jakimiś śladami, nasłuchując czy w pobliżu nic się nie czai.

Wiewiór… uch; serce zabiło jej szybciej, widząc, że ten szykuje się do wejścia na drzewo. Musiała działać szybko, bo naprawdę nie chciała męczyć się ze wspinaczką, by coś upolować… a przecież nie mogła zmarnować zwierzyny celowo, bo jej się nie chciało. To byłoby złamaniem kodeksu.
Ustawiła się do rudego gryzonia pod wiatr i ugięła łapy, ogon trzymając na równi z grzbietem. Swój ciężar ciała trzymając na tylnych łapach, zaczęła podchodzić do niej szybko, ale zważając na wszelkie szelesty gałązek i krzaków po drodze. Jeśli się udało, wyskoczyła z zamiarem zabicia zwierzęcia.

Chodził, chodził i niczego nie znalazł. Skrzywił swój psyk. No co za! Musiał się skupić, może odjeść nieco dalej? Nie mógł przegrać z Rozgwieżdżonym Płomieniem. Musiał jej udowodnić, że był niezłym łowcą! To była rywalizacja, w której nie mógł polec. Dlatego też po cichu przemierzał Świetlikowy Zagajnik, rozglądając się i nasłuchując, czy nie kręci się w pobliżu jakaś zwierzyna.

No oczywiście, jasne, że nie mogło się udać od razu, dlaczego miałoby? Zmarszczyła na chwilę nos, ale nie zamierzała odpuszczać. Po cichu - od strony, gdzie wiewiórka jej nie widziała - zaczęła wspinać się po drzewie na górę, podciągając najdelikatniej, jak potrafiła, nawet z wpółsprawną łapą. Jeśli udało się jej zbliżyć do wiewiórki, to pacnęła ją tą lepszą łapą z pazurami i przyciągnęła do siebie, by udusić.

O nie... Gdy tylko ujrzał krogulca na drzewie do jego łba wpadł głupi pomysł. Rozsądek, a także strach przed wspięcie się na drzewo, uniemożliwiły mu na ten moment podjęcie próby zapolowania. Nie zaryzykuje w końcu aż tak dla wygrania zakładu! Przecież jakby wszedł na drzewo to pół dnia by to przeżywał. Jego strach przed wysokością był na ten moment silniejszy, a desperatem na ten moment nie był. Postanowił ruszyć dalej, rozglądając się i węsząc, licząc, że natrafi na jakieś zwierzę, które aktualnie znajdowało się na ziemi.

JUPI, W KOŃCU. Rozgwieżdżony Płomień zeszła z wiewiórką z drzewa, głową do góry, a gdy znalazła się już na ziemii, to zakopała rudego gryzonia i ruszyła dalej, chcąc upolować jeszcze coś. Ale chyba tylko tyle, bo inaczej nie doniesie tego wszystkiego do obozu na raz, a nie chciała się wracać tyle razy… miała szczęście, że był tu Grzmiący. Może go zmusić do noszenia jej zwierzyny.

Coś krakało, jakieś ptaszysko. Ha! Że niby co? Miał się zmywać, bo to jego teren? O nie, nie ma mowy! Musiał szybko wymyślić sposób na zniknięcie ofierze z oczu. W tym celu wybrał pobliskie krzaki, w których się skrył. Odczekał chwilę, po czym ugiął łapy, zrównał swój ogon z linią grzbietu, a następnie ostrożnie i powoli, upewniając się, że na nic nie nastąpi, zaczął okrążać stworzenie tak, aby skradać się pod wiatr i obejść go po łuku. Korzystał w tym celu z otoczenia i innych bujnych roślinności, by skryć się przed wzrokiem ptaka, zamierając co jakiś czas, by ten go ponownie nie wypatrzył. Kiedy zbliżył się na odpowiednią odległość, skoczył w jego kierunku z zamiarem upolowania go.

Czy przejęty przez nas skrawek nowego terytorium na pewno nam wystarczy? Przekonamy się zapewnie w Porę Nagich Drzew... byle była lżejsza niż poprzednia, i nie zabrała mi nikogo bliskiego.
Szedłem przed siebie nasłuchując otoczenia, a mój oddech był znów widoczny... ugh, jak ja nie lubię zimna

/mg

Nie wiem totalnie co to za ptaszor ale na pewno jest dobry. Ugiąłem łapy i zacząłem iść w stronę ofiary na ugiętych łapach i pod wiatr, zastygając w momentach gdy ta na mnie spojrzała. Ogon miałem zrównany z linią grzbietu... no i oczywiście uważałem gdzie stawiam łapy. Jeśli udało mi się podejść dostatecznie blisko, skoczyłem na ptaszynę z zamiarem zabicia.

No i super. Wziąłem ptaka ze sobą i postanowiłem wrócić do obozu.

/zt XD