Kotka bardzo szybko nadrobiła odkrywanie wszystkich możliwych zakątków w obozie. Trochę z pomocą Raniuszek i Bażanta bo oni już mieli to za sobą, ale i tak było fajnie! Tata... ten klanowy tata podkreśla jak ważna jest rodzina, więc spędzanie czasu z rodzeństwem to wypełnianie obowiązków chyba, no nie?
Poza tym pozostała jej tylko miejscówka samego Krzywej Gwiazdy! Czarnostopy opowiadał trochę o innych klanach i ich przywódcach jednak podkreślał że nasz jest naprawdę super i pomoże nam z wszelakimi problemami. Więc po co pytać ciągle mame skoro można trochę rozprostować łapki i przejść się do kogoś innego.
- Halo, haloo? - spytała trochę niepewnie sprawdzając czy ktokolwiek jest w tej dość ciemnej jaskini. -Jest Pan podobno stary więc mam kilka pytań do Pana. - podobno im więcej ma się księżyców tym wie się więcej na różne tematy, a w legowisku starszyzny jeszcze nikogo nie ma więc został jej tylko on... chyba. Bo w sumie to nie znała zbytnio innych wojowników, kojarzyła ich raczej z widzenia, a przecież za jakiś czas zostanie terminatorem!

/Krzyś

Jak dobrze że Krzywa Gwiazda nie ma za złe przerwania mu drzemki. Gdy Przepiórka była budzona przez rodzeństwo, to raczej nie ukrywała niezadowolenia. Z wszystkim przecież można poczekać! Na zabawę jest cały dzień! Poza tym, było już coraz to mniej miejscówek do odkrywania w obozie, a za to jego wyjście kusiło coraz bardziej. Kotka uśmiechnęła się na zaproszenie kocura i już z większą dozą pewność szybkim krokiem podeszła do jego legowiska. Sprawdziła łapką czy mech jest dość miękki i usiadła obok.
- No bo ja niedługo zostanę terminatorem, i no ja znam wszystkich w klanie... ale jednak tak trochę nie do końca. - skrzywiła mordkę w niezadowoleniu - Chce jak najlepszego mentora. Który wojownik jest najlepszy według ciebie?- no bo kto ma to wiedzieć jak nie sam przywódca, który jest takim trochę ojcem klanu. Poza tym - czasem trzeba zawalczyć o swoje.
-I poza tym to czuje że ja i moje rodzeństwo jest gorzej traktowane! - podniosła głos tupnęła łapą. -Na ostatniej ceremonii pani medyk wybrała sobie terminatorów... a może ktoś z nas chciałby zostać medykiem? Przecież trzeba się wszystkich zapytać najpierw!- kotka w sumie nie pytała nikogo czy byłby zainteresowany tą rolą, ale i tak czuła się wykluczona.

Gdy padło pierwsze pytanie młodej Przepiórki, mimowolnie się uśmiechnąłem. Czarnostopy nie próżnował podczas opieki nad tymi szkrabami! Na kilka długości borsuka byłbym w stanie wyczuć, kto macza palce w ich kształceniu.
— Najlepszy wojownik? — powtórzyłem, zamyślając się na moment. — Hm, zastanówmy się. Twój opiekun, Czarnostopy i ja jesteśmy najdłużsi stażem. Sam nie mogę odebrać mu siły, doświadczenia i niewątpliwych umiejętności, więc mogę go nazwać świetnym wojownikiem. Migocząca Iskra, moja dawna podopieczna, również jest wspaniałą wojowniczką, tak jak i Łosi Ryk, czy niedawno mianowana Srebrna Łuska. Kogokolwiek ci nie przydzielę mam pewność, że zostaniesz wyszkolona w odpowiedni sposób, więc nie musisz się tym zamartwiać. Oddam twoje szkolenie w sprawdzone łapy, Przepiórko! — zapewniłem. Jeszcze nie myślałem o tym komu porozdaje podopiecznych Czarnostopego, chociaż ten już wyraźnie zaznaczał, że mam się do tego przyłożyć. Zupełnie jakbym i przy innych kociętach tego nie robił, eh! Niby przyjaciel, a jednak zero wiary we mnie. Przez następne słowa młodej koteczki, uśmiech na moim pysku minimalnie zbladł, a jedna z brwi uniosła się pytająco. Gorzej traktowane? Ah!
— Oj Przepióreczko, wy jesteście po prostu na to jeszcze zbyt młodzi! Poranna Zorza na pewno ucieszyłaby się z tak sporego zainteresowania, ale co za dużo to niezdrowo. — wyjaśniłem ciepłym, łagodnym głosem, spoglądając na poddenerwowaną szylkretkę z wyrozumiałością. — A poza tym, to nie Poranna Zorza powinna pytać was o zdanie, tylko to wy powinniście się tym zainteresować gdy przyjdzie na to odpowiedni moment. Jeżeli coś, Poranna Zorza na pewno przyjmie drobną pomoc w lecznicy, a gdy przyjdzie dobry czas, dobierze sobie kolejnego terminatora, albo kto wie! Któryś z naszych obecnych terminatorów medyka ukończy trening i sam kogoś wybierze? — wymruczałem, unosząc obie brwi. Oczywiście, w oczach kociąt coś takiego mogło być odebrane jako nierówne czy niesprawiedliwe traktowanie, ale na całe szczęście tak nie było. Jeszcze chwilę rozmawialiśmy, a ja wyjaśniłem młodej Przepiórce jak działa wybór na terminatora medyka i po krótce czym się zajmuje, a gdy nadszedł czas, odprowadziłem ją do Suchego Nosa, samemu opuszczając obóz na krótki spacer i polowanie.


Czas płynął, dni się wydłużały i stawały coraz cieplejsze, a zwierzyna tłustsza i liczniejsza. Obozowy stos był czubaty, koty najedzone i zdrowe, a Klan Rzeki jak najbardziej żywy. Dużymi krokami zbliżała się ceremonia kociąt dorastających pod opieką mojego drogiego przyjaciela, oraz Suchego Nosa, która zaoferowała się do pomocy. W końcu sama odchowała swój miot i mogła wesprzeć Czarnostopego swoim doświadczeniem. Słyszałem również, że trening Kruchej Łapy dobiegał końca, więc najpewniej i jego zaszczycę nowym imieniem i rangą na najbliższej ceremonii. Świetnie!
Akurat wróciłem do obozu polowania, niosąc w pysku tłustego, młodego królika, gdy dojrzałem jedno z kocią Czarnostopego. Doskonale pamiętałem jak jeszcze były malutkie i ledwo przyniesione do klanu, a to było... hoho, jakiś czas temu! Jak one wszystkie wyrosły, to się aż sam dziwie! Gdy tylko odłożyłem piszczaka, skocznym krokiem podszedłem do przyszłego terminatora klanu rzeki i przywitałem go ciepłym pomrukiem. Integracja z najmłodszymi członkami klanu była jedną z moich długo księżycowych tradycji, nie mogłem o niej zapominać, tym bardziej jako przywódca!
— Dzień dobry , słoneczko! — zamruczałem ciepło. — Jak ci mija dzień, hm?

Raniuszek zajmowała się swoim życiem. Czyt: właśnie skończyła układać pod idealnym kątem swoje futerko, wyczyściła opuszki łap i nie miała zamiaru się z nikim bawić. Może to i dobrze, że jej rodzeństwo nie należało do tych najbardziej rozbrykanych, bo by wyrywała teraz z ich dup kłaki, gdyby tylko odważyli się jej tknąć. Jednakże jej relaks został zakłócony, na co ogon kotki drgnął lekko ze zirytowania.
- Czego chc- Przerwała gwałtownie swoją wypowiedź, która swoją drogą nie brzmiała jako pełna radości, kiedy jej oczom ukazał się... sam przywódca! Mrugnęła dwa razy w osłupieniu. Pojawił się tu? Czemu? Czyżby zauważył w potomkach Dym jakiś wielki potencjał? Może te jakieś dziwne podobno istniejące martwe koty mu przepowiedziały wielką przyszłość dotyczącą ich? Albo co lepsze: JEJ? Przynajmniej raz by się na coś przydały i jednocześnie udowodniły swoje istnienie!
- Dzień dobry!- Przywitała się więc grzecznie, jak uczył papa, wraz z kiwnięciem głowy. Ooohoho, było blisko. O mało się nie wkopała przed Krzywą Gwiazdą. Jakoś nie miała ochoty na szybki przypał u przywódcy. - Jako przykładny klanowicz właśnie skończyłam czyścić swoje futerko, swoją drogą, twoje też jest bardzo ładne, więc dzień można uznać za udany. A pan co tu robi? - Spytała, lekko przekrzywiając główkę, jednocześnie odpowiadając na zadane wcześniej pytanie. Cóż, czy sierść Gwiazdki była w jej odczuciu ładna? Trudno powiedzieć, ale na pewno intrygująca.

Na słowa Krzywka na pyszczku kotki pojawił się wyraźny wyraz zadowolenia, oraz ten taki blask w oczach. Opłacało się! Nie siedziała nad tym nieszczęsnym futrem w końcu na darmo i ktoś to zauważył. To jak takie wyróżnienie na tle wszystkich innych marnych szarych robaków. Chociaż na wyjaśnienia przywódcy, jej wewnętrzne nadwyżone ego nieco spadło. Huh, czyli się tylko na nią natknął, a nie zauważył nic wyjątkowego w jej osobie. To na pewno w jakiś sposób zepsuło jej chwilowe wybieganie w przyszłość wyobraźnią, jednak nadal, była pierwsza na którą się natknął! Trzeba to dobrze wykorzystać i nie dać wyjść na wierzch swojemu... usposobieniu. Energicznie pokręciła przecząco głową, nie spuszczając wzroku z mordki kocura.
-Nic nie szkodzi! W sumie, to chciałam odpocząć, ale to nie ucieknie - Tak, właśnie. A skoro przywódca tu jest, oznacza, że musi coś chcieć! A może coś ważnego, a jak powie, że idzie spać, o ten sobie pójdzie do jakiegoś innego kociaka z jej rodzeństwa. A tego by chyba nie zniosła. Nawet, jeśli rzeczywiście chodziło tylko o rozmowę i spędzenie trochę czasu. W oczach kotki medyk, zastępca czy przywódca byli na poziomie jakiegoś mało osiągalnego bóstwa. Byli niczym idealny artefakt gdzie nic nie poszło w DEF. No, może nie lśnili tak jak ona w swoim wyobrażeniu, ale nadal byli nieosiągalni.
-Chciałabym dostać kogoś fajnego!- Wydobyło się szybko z jej pyska, może nawet zbyt pewnie
- Bo jak będzie ktoś mało fajny to się nie dogadamy, a jak ktoś z małymi umiejętnościami to nie zostanę najlepszym wojownikiem w klanie - Dumna ze swojej odpowiedzi, owinęła ogonem łapy pusząc się przy okazji. W końcu to było oczywiste, że jak dostanie jakiegoś matoła, to przez niego niczego się nie nauczy.

Podczas tej dotychczasowej krótkiej wymiany zdań, kotka mogła zauważyć jedną konkretną rzecz. Mianowicie ogólny zarys postaci Krzywej Gwiazdy. Jego charakteru, sposobu bycia, mowy. I gdyby nie był przywódcą, tylko jakimś najzwyklejszym starszym wojownikiem, Raniuszek już dawno temu wlazłaby na głowę. W przenośni i dosłownie. Wizja ujeżdżania drugiego kota niczym rumaka i wożenia się na nim po obozie, patrząc na wszystko z góry wydawała się jedną z lepszych, na jakie kotka mogłaby wpaść. Ale wracając, wojownik! Ma już dla niej wybranego, tak? Wybór w ilości może nie powalał, ale ufała, że skoro sam przywódca uznał, że będzie to dobry wybór, to powinien być to dobry wybór, nie?
- Oczywiście. Kto by chciał być zwykłym szarakiem, kiedy możesz być kimś więcej - Odparła w końcu, "wzruszając ramionami" - A powie pan jakie ma plany na mistrza, czy to tajemnica? - Spytała zaraz, przekrzywiając nieco głowę. W końcu jakby już teraz wiedziała, to mogłaby szybko obczaić grunt, na jakim miałaby stąpać. No, i czy mentor dałby się zmanipulować, czy raczej nie.
- Sosnowa Łapa? - Imię, które pierwszy raz słyszała, ale kot nim obdarzony zdawał się do młodej kotki przemawiać. Na pewno, jeśli siostra Krzywuska byłaby teraz jakąś wojowniczką czy coś, kocię starałoby się z nią jakoś dogadać. Ale skoro Gwiazdka jest raczej starszy niż młodszy, Sosnowa nadal miała w drugim członie ,,Łapa", oraz Raniuszek żadnego takiego kota nie zna, tooo...
- A gdzie jest teraz? - Kolejne pytanie, poprawione zmarszczeniem czoła.

— Tajemnica, tajemnica! Gdybym ci od razu powiedział, to niemiałabyś niespodzianki, wiesz? Ale spokojnie! Masz moje słowo, że wylądujesz w dobrych łapach. — zapewniłem z ciepłym chichotem, puszczając młodej kocicy oczko. Właściwie to dla większości kociąt miałem wybranych mistrzów z wyprzedzeniem, a Raniuszek i jej rodzeństwo nie byli w tym wyjątkami. Jednak jakbym każdemu mówił kogo dostanie, zabiłbym tę unikalną nutkę ekscytacji przed usłyszeniem swojego nowego imienia i imienia mistrza właśnie. Nie, nie ze mną takie numery!
Gdy Raniuszek powtórzyła po mnie imię mojej siostry, przytaknąłem lekkim skinieniem łba. Natomiast, gdy zadała drugie pytanie, uśmiechnąłem się ciepło i bez chwili zawahania odparłem: — W Gwiezdnym Klanie. — może kiedyś było to dla mnie dużo trudniejsze, jednak teraz? Miałem już swoje księżyce, śmierć była mi bliższa niż dalsza, a do tego otaczała zewsząd. Pożar, choroba Róży, zaginięcia... To wszystko było nieuniknione, a moje dawne, uparte zaprzeczanie czemuś tak naturalnemu jak śmierć, minęło z czasem. Teraz, chociaż wciąż był to temat dość trudny, nie miałem oporów przed przyznaniem, że tak właściwie większość mojej rodziny nie kroczyła tymi samymi ścieżkami co żywi.
— Zmarła dość młodo, ledwo przed swoim mianowaniem, jak mnie pamięć nie myli. Zaatakował ją lis i niestety, pomoc przyszła zbyt późno. Jednak gdy byłem w miejscu spotkań z gwiezdnymi by otrzymać swoje 9 żywotów, spotkałem ją i dała mi jedno z nich! Więc chyba mogę stwierdzić, że mimo wszystko jej tam dobrze, chociaż, ha! Na pewno daje im tam wszystkim popalić ze swoim charakterkiem. — zamruczałem wesoło i jeszcze chwile opowiadałem młodej Raniuszek o innych kotach żyjących w starym Klanie Rzeki, aż nie przyszła po nią Suchy Nos, a ja po krótkim pożegnaniu, udałem się do wnętrza swojego legowiska na krótką drzemkę. Starość nie radość, eh![/b]

[zt x2]

Szczawik zawsze coś wymyśli. Kiedy w końcu mogli wyjść z Lecznicy i przenieść się do kociarni, po ich niefortunnym przeziębieniu, które sprawiło, że przez kilka wschodów słońca smarkali w mech, brat zaczął wydziwiać, że mu za głośno. I jemu było za głośno! Szczególnie z tymi małymi szczurami, które okazały się jednak być kociakami, ale przecież nie mógł przyznać rację komuś takiemu jak Szczawik. Brat go już od rana wkurzał, chrapiąc mu głośno w ucho i pierdząc mu prosto w nos, kiedy usiadł mu na głowię w ramach zabawy. Dlatego, kiedy w kociarni zaczynało się robić tłocznie i głośno, przez biegających w pośpiechu terminatorów zmieniających mech, odwiedziny matek, niesfornych kociąt domagające się uwagi, niezadowolony z obu rzeczy, wybrał jednak "mniejsze" zło i razem z bliźniakiem postanowił wybyć z Gniazda.
W między czasie, postanowił jednak skoczyć do toalety, lustrując jednak dalej jak kocur kroczy w kierunku Kosmatego Kamienia. Spieszony przez drugiego nie wycelował dobrze tylną łapą i zamiast zasypać swoje wydzieliny, wdepnął w nie. Niezadowolony, pokuśtykał na trzech łapach do Ciemnej Mordki, gdzie Szczawik już się rozgłaszał po cichym legowisku, które należało do Przywódcy Klanu. Zerknął raz na swoją ubrudzoną łapę, która nadal trzymał w powietrzu, raz na swego brata, po czym na jego pyszczku pojawił się szelmowski uśmieszek, kiedy pomysł na odwet zagościł w jego główce.
- Ej, Szczawik - zawołał, zwracając na siebie uwagę. - Powąchaj - polecił, popychając swoją girę prost pod nos drugiego. - To moja kupa! - Wytłumaczył po chwili, dumny z siebie.

//Szczawik i potem Krzyś

Jeżeli kociarnię dałoby się określić w dwóch słowach to byłoby to: głośno i tłoczno. Szczawik nie lubił głośno. Nie lubił również tłoczno. Przebywając w niej, tęsknił za Zielonymi Krzewami i ciszą, która przerywana była jedynie kłótniami jego i bliźniaka, nie z tuzinem innych mordek, których piski zdawały się echem odbijać w jego czaszce, sprawiając, że uszy drgały cały czas na przemian, a pazury wysuwały z poduszek łap. W pewien sposób tęsknił nawet wtedy za norą, w której żyli z Myszołapem i Złotą. Tęsknił za opiekunami… chociaż to spaczone uczucie powoli gasło w nim z każdym nowym wschodem słońca. W Obozie musiały być jednak również spokojniejsze miejsca od kociarni, prawda? Na przykład Kosmaty Kamień, którego właściciel, zapewne wiedziony obowiązkami, pozostawił swoje legowisko bez nadzoru, a Szczawie, nie znając pojęcia świętości, postanowiły przejąć ten teren.

Zielone ślepka Szczawika właśnie lustrowały wnętrze kamienia, a pyszczek otwierał się i zamykał w takt drgania jego lewego ucha, wizualizując pracę mózgu huncwota. Było cicho, było przestronnie, brakowało w sumie jeszcze czegoś do żarcia i mogli obsikiwać teren, aby oznaczyć swoją własność. Zanim jednak zdążył oznajmić swój cudowny pomysł Szczawiowi, pod jego nos została podsunięta łapa, a on ZUFAŁ. Nie patrząc nawet na stan kończyny bliźniaka, wziął zamaszysty wdech. Ostatni posiłek aż podszedł mu do gardła od smrodu odchodów.
- TY ŚMIERDZĄCY SRACZU! ZABIJE CIEEEE! – Wydał z siebie syczący wrzask, bez ostrzeżenie rzucając się z pazurami na bliźniaka gryząc go na oślep w mordkę.

|| no i Krzyś

Czy przemyślał dokładnie ten swój wspaniały planu odwetu? Nie. Czy żałował, że wkręcił brata w powąchanie jego brudnej stopy? Też nie. Ba! Gdyby mógł się cofnąć w czasie, bez chwili zastanowienia zrobiłby to jeszcze raz! Zadrapany pysk czy nawet i podbite oko były warte reakcji Szczawika, kiedy ten sztachnął się wonią jego wydzielin. Och, przez księżyce będzie trzymać te wspomnienie blisko serca, niczym największy skarb, będzie myślał o tej sytuacji jako o ostatniej rzeczy, zanim odda się w objęciach kociego morfeusza i pierwszej, kiedy rano otworzy ślepia. Jego szelmowski uśmieszek jedynie rósł z każdym minionym uderzeniem serca. Nawet leżąc pod rozwścieczonym bliźniakiem, który zapewne obecnie chciał rozszarpać mu tchawicę (tylko nie wiedział, gdzie owa się znajduje) nie mógł się opanować i dalej śmiał się jak jakiś stuknięty ptasi móżdżek. Oczywiście sam wysunął pazury z poduszek i wbił je w barki drugiego, tak aby przynajmniej zbudować między jego uchem i mordką, a Szczawikowymi kłami wystarczającą odległość, by się w niego nie wgryzł. Jednak daleko temu było to do ich normalnej walki, gdzie obie partie chciały się zabić z taką samą pasją.
A potem, Szczaw zdał sobie sprawę, że Krzywa Gwiazda jednak nie znajduje się na solo polowaniu i jednak cały czas był w obozie, zaszyty w swojej pielesze. Ups.

- Hek - jęknął, bo pazury brata zostawiły po sobie ślady na jego łopatkach, a policzek piekł od ugryzienia. Mimo dyskomfortu jaki czuł na praktycznie całym ciele, w końcu walnął jeszcze plecami o skałę, musiał walczyć z falą chichotów.
Kiedy Krzywy pochwalił się nad nimi, Szczaw zmrużył ślepia i napiął mięśnie, odchylając się w bok. Nawet jeżeli jego relacja z kędzierzawym kocurem zdecydowanie polepszyła się, to jednak instynktownie nadal reagował w taki a nie inny sposób. Sam nie był pewny czemu, w końcu Srebrna mówiła mu, że Krzywa Gwiazda nigdy nie podniósłby na nich łapy, tak samo jak reszta kotów w Klanie dzieliła się z nim miłymi wspomnieniami o ich przywódcy, to jednak nadal coś wyzwalało właśnie takie reakcje. Na szczęście im częściej z nim przesiadał, tym szybciej mógł się z tych dziwnych momentów wydobyć, szczególnie, kiedy był w towarzystwie Szczawika, Srebrnej lub Porannej.
- On zaczął - wystrzelił, pokazując łapą na brata. - Nie dał mi spać w nocy! A potem cham pierdnął mi w nos! I nie poczekał jak szedliśmy tu, przywłaszczyć sobie twoje legowisko a ja musiałem iść w krzaki - ciągnął, pokazując bliźniakowi język, ale miał przynajmniej tyle taktu, by poczekać aż kędzierzawy się odwróci. Następnie ukrył się zza Krzywym - utrzymując jednak odległość od niego, ale używając go bariery między nim a bliźniakiem. No na przywódcę się nie rzuci!

Szczawik w amoku walki nigdy nie zwracał uwagi na otoczenie i ten raz nie był wyjątkiem. Z tego też powodu, pojawienie się między nimi tyczkowatej łapy, było na tyle niespodziewane, że po prostu wczepił się w nią pazurami, automatycznie szufladkując ją jako kolejną przeszkodę na drodze do brata. Dopiero tak spokojny głos i pochylona w jego stronę śmieszna głowa Przywódcy sprawiły, że oprzytomniał, zatrzymując się w pół drogi od ugryzienia ostrymi kiełkami kończyny.
Zielone ślepka zamrugały patrząc wprost w te dorosłego kocura i uspokojony, powoli zwolnił uścisk. Nie odskoczył, ani nie cofnął się, w przeciwieństwie do Szczawia, nie odczuwał wobec kocura niepokoju. Oswoił się z jego obecnością wystarczająco podczas jego odwiedzi w lecznicy. No i trzeba powiedzieć, że nawet żyjąc z Złotą i Myszołapem, Szczawik rzadziej od bliźniaka dostawał bęcki, będąc na tyle sprytnym, aby przynajmniej starać się omijać kocura.

- Nie prawda! A on się obsrał! – Odwarknął niemal nie zapowietrzając się na ilość kamst, jakie padły z bliźniaczego pyszczka. No dobra, może nie wszystko to było kłamstwa, ale że tak na niego skarżył?! Prawie jak ta święta Śliweczka… taka miła, taka grzeczna, taka do rany przyłóż a beczy tak, że prawie obóz się zawali jak się jej raz króliczego bobka do pyszczka włoży. Dupeczka, a nie Śliweczka! Haw-tfu! – On… On jest dla-a mnie nie-e dobry… - wydał z siebie łamiącym się głosem, podchodząc i wtulając… czy raczej opierając kościstym bokiem, ponieważ sam pozostawał nieco zbyt spięty, aby faktycznie nazwać to taką pieszczotą, o tyczkowatą łapę przywódcy. Następnie przymknął ślepka i położył sobie łapę na nosie, zasłaniając nią obie powieki. – Kła-amie, to-o wszystko-o on… i do tego bawi się z tymi-i innymi koc-iakami, a nie ze mną. Krzywus, powiedz mu, że tak ma nie ro-obić… - wyrzucał łamiącym się od szlochu głosikiem.

Tak biedny, biedny Szczawik! W końcu jak te małe czerwie od Jabłuszka tak beczały to od razu dostawały od niej czego chciały! Jeszcze tylko nie opanował sztuki przywołania do oczu łez, ale taki teatrzyk powinien wystarczyć, co nie? I może Przywódca faktycznie zabroni Szczawiowi zabawy z innymi kociakami? To by było bardzo po myśli Szczawika.

Przewrócił oczami, kiedy Szczawik zaczął pluć jadem na jego osóbkę. I jeszcze mu cham zarzucał, że łgał?! Prychnął, kładąc uszy po sobie i fochnięty odwrócił swoją główką w stronę najbliższej ściany Kosmatych Kamieni. No nie będzie słuchał takich głupot, jakie bliźniak postanowił o nim rozpowiadać. Gdzie on tu niby kłamał? Mówił czystą prawdę! Szczaw już układał sobie plan w główce jak tu się na bracie zemścić po wschodzie słońca, kiedy do jego uszu dotarł naciągany płaczliwy głosik. Łaciate ucho drgnęło, zaś pyszczek kocurka wykrzywił się w gniewnym grymasie. Podniósł się, ustawiając tak by móc bez problemów zobaczyć oboje kocurów, z każdym kolejnym jednak słowem młodszego, końcówka ogona coraz to intensywniej drgała zdradzając tlące się w nim emocję. W pierwszej kolejności nawet nie mógł uwierzyć, że jego własny rodzony brat, jego krew i kości może mu to zrobić.
- Nie używaj naszego sposobów przeciwko mnie, ty śmierdząca strawo kundli! - Wysyczał i przez fakt, że Przywódca nadal znajdywał się między nimi, skutecznie ich oddzielając, Szczaw musiał powstrzymać się od rąbnięcia brata w sam środek tej jego pustej głowy. On mu zaraz da, używać emocjonalnego manipulowania na jego osobie.
Do tego dochodziło jeszcze zachowanie starszego i nieznane za dobrze emocję, które pojawiły się w młodej główce podlotka. Ukłucie zazdrości nieprzyjemnie dało o sobie znać, kiedy przyglądał się jak kędzierzawy dawał czułe całusy drugiemu. Lęk przed wysokim, oczywiście gryzł się z chęcią wepchnięcia między Szczawika i Gwiazdą, skutecznie dodając oliwy do ognia, zmieniając tym samym umysł kocurka w prawdziwy fajczący śmietnik.
- Um... - mruknął, kiedy kędzierzawy zwrócił się do niego. Pacnięcie ogonkiem o jego łapę było... Dość przyjemne... Przynajmniej tak się Szczawiowi wydawało, ale w obecnym stanie nic nie było takie łatwe do zrozumienia. - Czwańszy niż lis! - Poprawił, pokazując kiełki, po czym speszony odwrócił się i postanowił rozejrzeć się po legowisku. Skoro już chcieli je przejąć, to przynajmniej musi zrobić rekonesans i wybrać sobie najlepszy kąt, co nie? Mimo wszystko uważnie słuchał co Krzywy ma do powiedzenia.
- Że nas zawołasz i mamy przyjść - odpowiedział, popychając kupkę wyschniętego mchu z jednego boku na drugi. - I, że będziemy mogli wyjść z obozu, i może Szczawik w końcu znajdzie sobie kumpli, które nie są szyszkami i patykami - ciągnął, a w jego głosie dało się usłyszeć wredny uśmieszek.

Szloch ustał, kiedy mokry nos dotknął jego głowy, a kocur przemówił. W końcu chciał go słyszeć, a tak labiedząc to trochę go sam sobie zagłuszał, ograniczył się więc zamiast tego do udawanego pociągania nosem. Lewe uszko, które drgnęło mocniej niż zwykle i zamarło skierowane na bok, zdradzało jednak, że to co usłyszał, średnio mu się podobało. Nie miał problemu dzielić się ze Szczawiem ze starszymi, ale nie lubił, kiedy bawił się z innymi kociakami. Krzywa Gwiazda trafił w dziesiątkę. Pierd, pomijając zwykłą zazdrość, gdzieś w głębi serduszka obawiał się, że bliźniak znajdzie sobie innego brata. Nawet jeżeli nie przestałby być jego, no to nie chciał się nim dzielić, nie w taki sposób. Mimo tego, że kochał Srebrną (nawet jeżeli tych uczuć nie umiałby na głos w taki sposób ubrać w słowa) i mimo przywiązania, i sympatii do Porannej i Krzywego, którzy cały czas byli mili i spędzali z nimi czas, to Szczaw był jedyną pewną w jego krótkim życiu. Jedynym co nie mogło mu zostać odebrane, był zawsze… chyba, że no właśnie, chyba że znajdzie sobie kogoś fajniejszego na jego miejsce. Najlepiej więc by było, gdyby po prostu nie spędzał z nimi czasu, to nie znajdzie.

W odpowiedzi na wrzaski brata, uniósł nieco spoczywającą na nosie łapkę, tak aby dolną częścią oczu móc go dojrzeć i uśmiechając się wrednie rzucił w jego stronę nieme i powolne, żeby ten na pewno nie przegapił „przegryw”. Praktycznie jednocześnie poczuł mokrego całusa na swoim łebku. Po pleckach młodzika przeszedł miły dreszcz i rozluźnił się, swobodniej napierając na łapę dorosłego. Automatycznie przekręcił główkę, w sposób jakby chciał powiedzieć kocurowi „Teraz tu”.  

- Ej! Wara od moich kumpli! – Szczawik lubił swoich kumpli. Dał im nawet imiona i odgrywał z nimi różne role. Najczęściej dwie szyszki biły się ze sobą, czasami jedna rzygała na drugą albo pierdziała, a czasami nawet to on był dla nich kimś jak Srebrna i mówił, że mają przestać być dla siebie niemili… albo rzucał nimi w ramach kary o ścianę. Tyle, ze tego nie miał akurat od Srebrnej. Koniec końców zawsze jednak kładł je wieczorem na kawałku miękkiego mchu wtulone w siebie, żeby żadnej nie było smutno w nocy. – I Srebrna mówiła, że dostaniem takich szefów, co nas nauczą wszystkiego – oczywiście, ze też chciał dodać swoje trzy grosze i pokazać, że słuchał co kotka im przekazała.