Brakuje już najwyżej kilka dni do jej ceremonii. Połysk doskonale o tym wie: odliczała każdy księżyc z niecierpliwością, aż w końcu doszła do momentu, w którym może być pewna, że to już naprawdę niedługo. Właściwie każdego dnia może się spodziewać, że Krzywa Gwiazda zawoła na środek obozu akurat ją i jej rodzeństwo, więc ile tylko może stara się spędzać w takim miejscu, żeby w razie czego szybko przyjść.
Ten dzień nie jest jednak jeszcze tym dniem. Choć czekała na wołanie cały dzień, nie nadeszło, dlatego pozostaje się jej pogodzić z tym, że będzie musiała czekać dłużej. Nudząc się trochę w kociarni, wychodzi późnym wieczorem na spacer po obozie, fantazjując o tym, jak to będzie, kiedy z niego wyjdzie... i nagle jej uwagę przykuwa to, że jedna z gwiazd na niebie tak jakby. Mignęła i zniknęła. Mruga ze zdziwieniem i siada gdzieś w okolicy Korzennych Języków, wlepiając wzrok w nocne niebo, zastanawiając się, czy jej się przypadkiem nie przywidziało i... nie, jakiś czas później to się dzieje znowu! Ale dziwnie! Nigdy do tej pory nie widziała, żeby gwiazdy się ruszały. Intuicyjnie zaczyna rozglądać się więc za kimś dorosłym, żeby go o to spytać.

/iskra

Po powrocie z treningu jem i udaję się na drzemkę, z której budzę się dopiero późnym wieczorem. W kociarni robi się nieco tłoczno, bo kociaki wracają na noc, więc ja decyduję się wyjść i odetchnąć świeżym powietrzem. Już po wyjściu coś mi miga w kąciku oka na niebie; zastygam na chwilę w bezruchu, wpatrując się w Srebrną Skórkę. Co chwilę spadają gwiazdy… co pewnie będzie pewną nowością dla moich dzieci, jeśli akurat nie śpią. Szybko zauważam Połysk nieopodal i podchodzę bliżej.
– Niesamowity widok, prawda?

Głód Wróbelek na nawiązywanie nowych znajomości wcale nie malał. Wręcz...rósł z każdym kolejnym wschodem słońca, który mogła poświęcić na przeszukiwanie legowisk w celu poszukania niczym niezajmujących się wojowników bądź terminatorów. Mimo wszystko ci byli dla niej bardziej interesującymi kompanami do rozmów niżeli oschła matka i rodzeństwo, które coraz mocniej utwierdzało ją w przekonaniu, że w większości posiadało pszczoły zamiast mózgu.
Przechadzała się po obozie, gdy słoneczko przebijało się przez barwne, acz coraz rzadsze korony drzew, głównie w jednym celu, który został nadmieniony wyżej. Uważnie rozglądała się po obozie obserwując go z boku. Widziała jak Kruchy Pazur udaje się na polowanie w towarzystwie innego wojownika, a także jak inna dwójka zajadała wspólnie posiłek. Lecz największą jej uwagę przykuł rudy kocurek, o smukłej sylwetce. Aż zamrugała oczkami, kiedy go dostrzegła! Bowiem niewiele było kotów o takim kolorze futerka, a jednym z nich którego kojarzyła to był Kijankowy Ogon i tylko on tak właściwie. I w dodatku, gdy ułożył się niedaleko Korzennych Języków był sam, bez towarzystwa. Oczywiste było więc, że wojownik był idealnym celem. Miała jedynie nadzieję, że mimo wszystko nie będzie miał jej za złe, za to, że podeszła. Wiadomo, nie każdy życzył sobie towarzystwa, niektórzy...woleli pobyć sami, wyciszyć się. Tak odpoczywali. Ale Wróbelek należała właśnie do tego grona kotów, którzy nie patrzyli na to w ten sposób. Właściwie to nawet ignorowali fakt, że ktoś mógł chcieć zostać sam. I zapewne, dopóki ten kot nie spróbowałby na nią zasyczeć, nadal próbowałaby do niego zagadać. W każdym razie zeskoczyła z korzonka, na którym siedziała, gdyż...był to dobry punkt obserwacyjny i dziarskim krokiem, z wysoko uniesionym ogonem udała się w kierunku rudego, którego imienia cóż, nie kojarzyła, ale zamierzała się dowiedzieć.
— Dzień dobry! Czy nie przeszkadzam? — zapytała z szerokim uśmiechem na mordce i radosnym błyskiem w oku.

Przyjazne przywitanie upewniło córę Powracającego Zimna, iż w towarzystwie rudego kocura była mile widziana. Posłała mu więc ciepły, a zarazem wesoły uśmiech i przysiadła niedaleko niego, tak właściwie to bardziej przed nim, grzbietem będąc w kierunku środka obozu. Opatuliła przyciemnione łapki puchatą kitą i wlepiła wzrok w nieznajomego, który przedstawił jej się jako Płotkowy Potok. Zanim jednak jakkolwiek skomentowała miano wojownika, zachichotała cicho, zakrywając pyszczek łapeczką.
— Myślę, że nie ty jeden, hah. Ja nazywam się Wróbelek! — odpowiedziała po chwilce, szczerząc radośnie śnieżnobiałe kiełki w kierunku rudofutrego. — Miło mi cię poznać Płotkowy Potoku. Swoją drogą masz bardzo ładny kolor futerka! — dodała, bo akurat faktycznie jego futerko jej się bardzo spodobało i właściwie to właśnie dzięki niemu zwróciła na wojownika uwagę!

Wykwitły uśmiech pogłębił się, a kolejny cichy chichot opuścił jej pyszczek wraz z pytaniem o futerko. Przez moment zamyśliła się, chociaż odpowiedź była dla niej bardzo jasna, wręcz jasna jak słońce.
— Super dużo nie, ale dużo tak. Chce prezentować się jak najlepiej, dlatego przykładam do niego dużo uwagi. — odpowiedziała, a końcówka jej ogona lekko uniosła się, gdy Wróbelek poprawiła swoją pozycję na bardziej mhm wyprostowaną. Tak jakby już nie była wystarczająco wyprostowana! Jednakże ucieszyło ją, że wojownik to zauważył i skomentował w pozytywny sposób. To wręcz dodało córze Powracającego dodatkowych kilku piórek, ale starała się nie pokazać tego bardziej niż krótki na kilka uderzeń serca błysk w oku. — Płotkowy...Potok. Ciekawe imię muszę przyznać! I kombinacja. Zastanawiam się tylko dlaczego akurat Płotka...bo płotki chyba nie są rude prawda? — zapytała przekrzywiając lekko łepek. Zdecydowanie to rozpoczęcie konwersacji do wybitnych nie należało, ale od czegoś trzeba było zacząć, prawda? Może za chwilkę uda jej się znaleźć inny punkt zaczepienia i rozmowa ta nie będzie wyglądała aż na tak suchą, jak teraz.

Jałowiec spędzała dzień jak zawsze, czyli wstała, zjadła, poszła się bawić, potem znów poszła spać. A po tej kolejnej pobudce jakoś już nie chciało jej się w nic konkretnego bawić. Zaczęła więc krążyć sobie po obozie bez celu. Nie mogła już się doczekać, jak tylko zostanie terminatorką. W końcu będzie mogła wyjść z obozu! Ale do tego brakowało jej chyba jeszcze trzech księżyców. To chyba będą najnudniejsze trzy księżyce w jej życiu.
Jednakże tym razem, na szczęcie, udało jej się znaleźć w obozie coś interesującego. W pobliżu miejsca, które dorośli nazywali Korzennymi Językami kotka dostrzegła małe drobinki poruszające się w pobliżu małego kopczyka. Mrówki! Kotka już wcześniej widziała pojedyncze, ale nigdy aż tylu! Były śmieszne, tak równo chodziły po liniach i niosły różne rzeczy. Złocista, nie mając nic lepszego do roboty, przysiadła i zaczęła obserwować małe robaczki.

//Szron

Korzenie może i nie były najwygodniejszym miejscem do wypoczynku, ale na pewno były w korzystnym położeniu. A poza tym, wyglądały po prostu ciekawie, a kocur nie wybrzydzał. Chcąc się gdzieś legnąć, od razu skorzystał i wyciągnął się na korzeniach, które idealnie pomieściły jego podłużne ciało. Przymknął oczy, odwracając się w stronę, gdzie nie raziłoby go słońce, a później nastawił uszy, chcąc niby odciąć się do otoczenia, ale też jednocześnie nasłuchiwać, co tam w obozie się dzieje. Nigdy nie mógł dostatecznie skupić się na odpoczynku; zawsze musiał podsłuchiwać.

Słoneczko normalnie rozpiera energia, ale nie gdy walczy ze swoim nemesis - gorącem. Obłożyła się dzisiaj trochę w mokrym mchu, jak bardzo nie pro zdrowotne by to było. Ale nawet będąc w tak zmęczonym stanie bytu nie mogła przegapić Księżycowej Łapy, kolegi którego poznała nie tak wiele księżycy temu gdy była jeszcze kociakiem. Dzisiejszego dnia jego kroki powędrowały do korzeni, na których się wyciągnął. Jego błogi spokój od razu zechciała zrujnować Słoneczna Łapa.
Złotka kotka, która chwilę temu wyglądała jakby cierpiała katusze od gorąca, skoczyła jednym susem na korzenie, by znaleźć się nad terminatorem. Uważała żeby go nie podeptać przy okazji.
- Hej Księżycowa Łapo! Rozciągnąłeś się tu słuchaj no jak wąż na drzewie. Widzę podobieństwo.
Zachichotała rozbawiona patrząc się na pysk pointa. Był taki długaśny jak tak się położył że szkoda byłoby nie pożartować.

Jego ucho lekko drgnęło, kiedy usłyszał jakiś świst, a potem drganie korzeni. Wciąż jak gdyby nigdy nic trzymał oczy zamknięte, a jedynie podniósł pysk do góry. Nie potrzebował wzroku, by wiedzieć, z kim miał do czynienia.
- Słoneczna Łapa! - przywitał się - wyjątkowo żywo jak na kogoś przysypiającego. - Mówisz? Jak nie szczur, to wąż. Wygląda na to, że jestem wszystkim, tylko nie kotem! Już powoli nie wiem, czy mam to brać jako pozytywną oznakę, czy wręcz przeciwnie - odparł żartobliwie. Jemu tam różnicy to nie robiło, zresztą podobało mu się, że był taki długi i wysoki.

Nie miała co ze sobą począć. Stan ten, pomimo iż utrzymywał się od jakiegoś czasu, wcale się nie zmieniał i trwał nieustannie niczym nieoderwalna i - powinno się zdawać - zaakceptowana już część życia Jaśmin, prawdziwie jednak z każdym dniem zaczynała kotce doskwierać niczym legowisko pełne kolców. Czasem jedynie rozmawiała z niektórymi kotami które odciągały ją od jakiejś pustki, popadła w melancholię, brak zajęć i możliwości sprawiał, że kotka kręciła się w kole z frustracji, z którego nie sposób wyjść. Pozostawało jej jeszcze myślenie. Umysł błądził w poszukiwaniu wielu odpowiedzi, jednak za każdym razem czegoś brakowało i kotka dawała sobie spokój. Teraz natomiast, z wielkim niesmakiem stwierdziła, że widzi śnieg. Już od jakiegoś momentu spływał z nieba, czasem mocniej, czasem jakby tańcząc, pozostawiając po sobie śliską i ohydną do skraju możliwości papkę, o którą łatwo się było rozjechać. I właśnie dlatego, tego popołudnia, kiedy upewniła się, że nic nie jest w stanie jej już zagrozić (dla przykładu wojownik wyciągający ją na patrol), usiadła sobie w spokojnym miejscu i obserwowała, jak co poniektóre koty ślizgają się i tracą równowagę w na mniej wydeptanych drogach. Komedia w czystej postaci~

//Bryza

Od kiedy wyszedł z lecznicy, nie mógł usiedzieć w miejscu, ciągle go do czegoś ciągnęło niczym małego kociaka choć już dawno powinien zostać terminatorem. Lecz tyle czasu spędził w lecznicy, że teraz chciał nadrobić wszystko co go ominęło przez te księżyce które spędził w chorobie. Dla tego, gdy dostrzegł kocicę o jasnym zabarwieniu futra która wyglądała na starszego terminatora, postanowił podejść a bardziej można powiedzieć pojechać gdyż śnieg zmieszany z wodą nie był zbyt dobry do chodzenia. Jeśli miał już za niedługo dostać własnego mentora, dobrze by było poznać inne koty z którymi będzie spał w legowisku czy nawet trenował -Cześć, mógłbym się do ciebie dosiąść? Tak w ogóle to jestem Bryza, a ty?- z pyszczka młodego kota wydobył się łagodny lecz zarazem ciekawski i lekko niepewny głos skierowany w stronę drugiego kota.

// Jaśminowa Łapa

Kotka zmierzyła nieznanego jej kocura wzrokiem z góry do dołu, po czym wzruszyła ramionami, wskazując od niechcenia miejsce obok łapą.
- Jasne, siadaj. Jaśminowa Łapa - Przedstawiła się dość beznamiętnie - Też lubisz patrzeć jak koty jedzą śnieg, czy zwyczajnie brakuje ci towarzystwa? - pyta, patrząc z ukrywaną satysfakcją na kolejny poślizg. Nie miała zamiaru dzisiaj nigdzie wychodzić, pomimo zaległości, jednak widoki wszystko nadrabiały. Były niezmiernie wręcz pocieszające. Co prawda Bryza nie wyglądał na takiego, co by się cieszył z czyjejś wywrotki, ale zapytać w sumie mogła.

Księżyc przechadzał się wśród Korzennych Języków. Przechadzał się, to znaczy, skakał po nich i udawał, że z nimi walczy. Choć objawy jego choroby dalej trochę mu doskwierały, czuł się lepiej. Na tyle lepiej, żeby znów walczyć!
W pewnym momencie przewrócił się przez jeden z korzeni i upadł na ziemię. Bardziej od lekkiego bólu zdenerwowało go zimno, jakiego poczuł.
- Tyyy... Pożałujesz tego- powiedział cicho po czym skoczył na korzeń, zostawiając na nim kilka zadrapań małych pazurków. Następnie usiadł i rozejrzał się dookoła. Co teraz ciekawego by porobić?
Nie widział w pobliżu żadnego kota, jednak schował się pomiędzy korzeniami. Może przy odrobinie szczęścia uda mu się kogoś zaatakować z ukrycia.

Trzcinowy Brzeg wydawał się idealnym kandydatem do celu Księżyca, który zirytowany przez kamień po chwili zdecydował się wyciąć komuś mały żarcik kosmonaucik. Bowiem gdy chciał gdzieś usiąść, czy odpocząć, to zwyczajnie nie zaglądał w każdy kącik, by zobaczyć najpierw, czy nie czeka na niego jakieś zagrożenie. Byłoby to conajmniej dziwne w obozie pełnym kotów, choć... może nie powinien tak całkowicie z tego rezygnować biorąc pod uwagę jak bardzo potrafił się wystraszyć różnych rzeczy?
Większość ostatnich księżyców spędził z dala od kotów opłakując śmierć siostry z miotu dopiero teraz wychodząc częściej z legowiska. Nie zwykł po prostu zagadywać do kotów, nie zwykł spędzać z nimi czasu, szczególnie teraz, więc jak zwykle przysiadł na uboczu, z małą rybką, którą chciał zjeść w ciszy i spokoju, nie wiedząc, że niedaleko czai się pewien kocurek, który mógł go zaatakować.

Księżyc wypatrywał. Wypatrywał wszystkiego, co się rusza. Bądź tego, co się nie rusza. Ku jego szczęściu pojawiła się jednak ta pierwsza opcja i spomiędzy korzeni dostrzegł rude pręgi podchodzące dość blisko. W tym samym momencie poczuł zapach ryby. Uuuu... A więc mamy tutaj kota, jedzącego, zupełnie nie spodziewającego się ataku!
Kocurek podszedł coraz bliżej, stawiając powoli i lekko łapki. Teraz nie było to jakoś bardzo trudne - dookoła nie było zbyt wiele trawy, gałązek czy liści, które mogłyby hałasować przy chodzie kocurka.
Szedł więc dość cicho i zatrzymał się w miejscu, w którym wyraźnie widział tył przybytego kota. Po zapachu poczuł, że to kocur, i próbował przypomnieć sobie jego imię. Na pewno gdzieś już widział tą rudą sierść. Trzcinowa... Trzcinowe... coś?
Kocurek nie mógł sobie przypomnieć. Ale to w sumie nie ważne, w końcu będzie go teraz atakował!
Poruszył tułowiem i skoczył przed siebie, lądując na grzbiecie kocura. Potem odskoczył i złapał jego ogon, starając się przytrzymać go przy ziemi.
- Aha! - powiedział zadowolony. Wtedy spojrzał w górę na głowę zaatakowanej postaci i dopiero wtedy przypomniał sobie to imię: to Trzcinowy Brzeg!