Jeśli zidentyfikował ślady jako kocie postanowił przeszukać okolicę pod kątem obecności ewentualnych intruzów jego gatunku. Zachowywał ostrożność, poruszał się pod wiatr, uważnie nasłuchiwał, węszył i rozglądał się. Żywił nadzieję że odnajdzie jedynie dowody wskazujące na to, że ktokolwiek przekroczył tereny Klanu Gromu okaże się być łatwym do zabicia przeciwnikiem lub kotem, który już dawno opuścił ich ziemie.

Ponieważ nie odnalazł potencjalnego sprawcy powrócił do pierwotnego celu w którym znalazł się w tym miejscu - ponownie wyruszył pod wiatr w poszukiwaniu zwierzyny. Zachowywał ciszę, uważnie rozglądał się, nasłuchiwał i węszył. Żywił nadzieję że tym razem los okaże się sprzyjać mu bardziej, niż podczas większości prób tego dnia. Od dawna nie odbył polowania o tak niezadowalającej skuteczności - żywił nadzieję, że jest to nieskuteczność jedynie chwilowa.

Na ugiętych łapach rozpoczął skradanie się do dostrzeżonego nornika. Ciężar ciała przeniósł na tylne kończyny. Uważał, by nie nastąpić na mogący wywołać hałas element podłoża. Ogon utrzymywał na tej samej wysokości co pozostałe odcinki kręgosłupa. Pamiętał również, by poruszać się pod wiatr. Jeśli zdołał przybliżyć się do zwierzęcia na wystarczającą odległość wyskoczył w kierunku gryzonia by przyszpilić jego ciało do podłoża a następnie zadusić zwierzę.

Na szczęście dla nornika ciężar jego żywota zakończył się. Zielonooki ukrył zwierzę wśród ściółki by ponownie wyruszyć pod wiatr w poszukiwaniu potencjalnej zwierzyny. Zachowywał ciszę, rozglądał się uważnie, nasłuchiwał i węszył.

Nie zamierzał ignorować zwierzyny jedynie dlatego że znajdowała się na drzewie. Zielonooki na ugiętych łapach rozpoczął skradanie się do zwierzęcia. Poruszał się pod wiatr, ogon utrzymując na wysokości pozostałych odcinków kręgosłupa. Uważał by nie nastąpić na element podłoża i kory mogący wywołać hałas. Wspinał się na drzewo wbijając pazury w korę, głowę utrzymywał ku jego koronie. Unikał wzroku ptaka używając naturalnych osłon i zastygając w bezruchu, starał się również wspinać tak, by zwierzę go nie dostrzegło. Jeśli zdołał podkraść się do niego na wystarczającą odległość podjął próbę przyszpilenia sroki do gałęzi na której się znajdowała by następnie udusić ją w uścisku swego pyska.

Zszedł z drzewa głowę kierując ku koronie i stopniowo obniżając swe ciało ku ziemi, na pniu utrzymując się za pomocą pazurów. Skrył srokę pośród poszycia - jej ciało przypominało mu o śmierci pewnej klanowiczki. Następnie skierował się ku Ciemnej Głuszy w poszukiwaniu szczurów - odnosił wrażenie, że w ostatnim czasie ich obecność na klanowych terenach była liczna, wolał zatem upewnić się, że żaden niedoświadczony kot nie spotka się z zagrożeniem życia w pobliżu obozu.

Kontynuował zatem poruszanie się za tropem. Poruszał się pod wiatr, zachowywał ciszę, nasłuchiwał uważnie i rozglądał się chcąc zmniejszyć odległość pomiędzy nim a stadem. Jeśli zbliżył się na stosowną odległość dodatkowo przeniósł ciężar ciała na tylne kończyny, ogon utrzymywał na wysokości pozostałych odcinków kręgosłupa oraz uważał by nie nastąpić na mogący wywołać hałas element podłoża. Chciał zakraść się do stada i, jeśli je - i tylko je - zastał - doskoczyć do przeciwników, pazurami prawej przedniej kończyny rozorać ciało najbliższego z nich, natomiast pazurami lewej przedniej kończyny - wykonać atak na ślepo na następnego ze szczurów.

Siedem szczurów nie było dużym stadem, zachowywał zatem ostrożność mniejszą niż zwykle - i przypłacił tę mniejszą ostrożność atakiem ze strony szczura. W ostatnich księżycach frustracja dotkliwie odciskała na nim swe piętno; odnosił wrażenie że milczenie w obliczu zachowania Rozżarzonej Gwiazdy było nie tylko niemożliwe, ale i niestosowne. 
Pazurami prawej przedniej kończyny postanowił spróbować uszkodzić ciało jednego ze zdrowych szczurów (szczur - Kacper), za cel obierając tego, który zdołał zadać mu obrażenia. Pazurami lewej przedniej kończyny podjął próbę zaatakowania na oślep innego z gryzoni.