Duża ilość języczków polnych, bardzo cieszyła gromową medyczkę, aczkolwiek chyba nie tak bardzo, jak dostrzeżenie na martwym krzewie tych charakterystycznych, tak potrzebnych jej na wszelki wypadek niteczek. Podeszła bliżej krzewinki, z której również zamierzała skorzystać. Odgryzła kilka wolnych gałązek, które miały jej następnie posłużyć za narzędzie do nawinięcia pajęczej sieci. A gdy juz była przygotowana, ostrożnie, delikatnie zaczęła nawijać ją starając się jak najmniej ją splątać, aby stworzyć motek, lub motki w zależności ile udało jej się ich zebrać. Następnie podliczyła je i wróciła do miejsca, w którym zostawiła języczki, aby następnie ruszyć dalej rozglądając się może za jakaś myszką? Zapas mysiej żółci również mocno ucierpiał, więc nie obraziłaby się, gdyby i ją mogła zdobyć.

Przez uderzenie serca obserwował roślinę, by ostatecznie podejść do niej i uczynić to samo, co w wypadku poprzedniej - usunąć ją z ziemi wraz z korzeniami, starając się przy tym zachować największą możliwą delikatność. Oczywiście, podejrzewał, że brak doświadczenia sprawi, że jego starania nie będą tak efektywne, jak tego by sobie życzył, nie zamierzał jednak sprawiać, by powstrzymało to go od pomocy klanowej medyczce.

Siedem motków pajęczyny to i tak było dużo. Odłożyła je i szukała dalej, lecz zamiast myszy znalazła sikorkę. Zaskoczyła się lekko, ale skoro dostała okazję by spróbować swoich sił w polowaniu...postanowiła skorzystać. Ugięła nisko łapy, lecz nie na tyle aby szurać brzuchem po ziemi. Uniosła ogon aby znalazł się w jednej linii z grzbietem i głową, a następnie podczas zakradania się do ptaszyny ruszyła pod wiatr, patrząc pod łapy i przystając co pewien czas w bezruchu. Gdy znalazła się wystarczająco blisko, wyskoczyła starając się przybić do ziemi sikorkę, by następnie skrócić jej żywot.

Zdobycz Konwaliowego Snu nie była równie okazała, co ta, którą odnalazła Owcze Runo. Zielonooki nie zamierzał poprzestawać na tak wczesnym etapie - starannie ukrył roślinę, zapamiętał, gdzie ją pozostawił, by następnie wyruszyć na dalsze poszukiwanie medykamentów.

Naturalnie, nieświadomy tego, co znalazł Konwaliowy Sen postanowił w możliwie jak najbardziej delikatny sposób usunąć roślinę z ziemi i, jeśli jakolwiek jej część okazała się zdawać zdatna do dalszego użytku ukrył ją w miejscu, które następnie zapamiętał. Następnie wyruszył przed siebie, rozglądając się uważnie w poszukiwaniu następnych roślin wyglądających, jak gdyby mogły być medykamentami.

Oh. Jednak...jednak nie udało jej się chwycić ptaszka. Widocznie ten miał żyć dalej toteż pomimo posiadania okazji do ponownego zapolowania na niego...postanowiła z niej nie skorzystać. Nie po to w końcu przybyła, ażeby polować! Nie. Musiała znaleźć więcej mysiej żółci bo jej zapas wręcz krzyczał o uzupełnienie. Dlatego skierowała się w przeciwna do sikorki stronę i szukała jakiejś samotnej myszki.

Konwaliowy Sen zatrzymał się obok rośliny, którą podejrzewał o bycie medykamentem. Starając się zachować należytą ostrożność, podjął próbę ostrożnego jej usunięcia z gleby, by następnie zebrać ją oraz pozostałe rośliny i wraz z Owczym Runem powrócić do obozu, gdzie, żywił nadzieję, opowie mu ona o znalezionych medykamentach.

Myszy jak nie było, tak nadal nigdzie nie mogła jej znaleźć. Trudno. Wróciła po zebrane medykamenty, przy okazji też napotykając się na Konwalię, któremu również udało się coś zebrać. Świetnie. Przyjrzy się temu w obozie, dlatego też, gdy wszystko co znaleźli zabrali, ruszyli w drogę powrotną do obozu.

Choć Pora Nowych Liści miała wkrótce nadejść, pogoda nie okazywała tego w sposób zdecydowany. Pozostawała zmienna, sprawiając, że mimo, że tego popołudnia udawał się na polowanie otoczony ciepławym powietrzem i topniejącym śniegiem, zdawał sobie sprawę z faktu, że gdy nadejdzie noc, zimno może zakraść się do jego legowiska, podczas, gdy ziemia ponownie otulona zostanie białym puchem.
Poruszał się pod wiatr, rozglądając się wokół i poszukując potencjalnej zwierzyny.

Nie zamierzał zignorować nadarzającego się uśmiechu przodków. Poruszając się pod wiatr, począł na ugiętych łapach skradać się do zwierzęcia. Ogon i głowę utrzymywał ma tym samym poziomie, co resztę ciała. Uważał, by żadna z jego łap nie nastąpiła na mogący wywołać hałas element podłoża. Ciężar ciała przeniósł na tylne kończyny i, jeśli znalazł się w odpowiedniej odległości od gryzonia, wyskoczył w jego kierunku, zamierzając pazurami przyszpilić go do ziemi, a następnie zaciskając pysk na gardle piszczka zakończyć życie zwierzęcia.

Naturalnie nie zamierzał pozwolić zwierzynie na ucieczkę. Gdy tylko gryzoń go dostrzegł, rzucił się za nim w pogoń. Oczywiście, wiedział że nie należy do szybkich osobników, żywił jednak nadzieję, że mysz ze względu na swoje niewielkie rozmiary nie okaże się być w stanie rozwinąć większej prędkości od niego.
Jeśli udało mu się znaleźć w odpowiedniej odległości, wyskoczył w kierunku potencjalnej ofiary, podobnie jak poprzednio zamierzając przyszpilić ją do ziemi pazurami i sprawić, by zakończyła swój żywot otoczona zębami kocura.

Jak zazwyczaj, przodkowie sprzyjali zielonookiego. Gdy ciało zdobyczy opadło bezwładnie, Konwaliowy Sen ukrył je odpowiednio, zapamiętując dokładnie miejsce, w którym to uczynił.

Ruszył pod wiatr, ponownie poszukując zwierzyny. Niewielki gryzoń nie stanowił wystarczającego posiłku dla jego osoby, nie wspominając już o fakcie, że ku Sasankowym Kępom skierowało go pragnienie wykarmienia klanu.