Nie potrzebował dużej ilości czasu do namysłu, by zdecydować się na zaatakowanie opierzonego zwierzęcia. Rozejrzał się wokół uważnie, by upewnić się, że uszatka pozostaje w tym miejscu samotnie i, jeśli faktycznie tak było, starając się zachowywać ciszę i unikając wzroku uszatki to zastygając w bezruchu, to używając pnia drzewa jako osłony przed oczami ptaszyska, rozpoczął wspinaczkę w górę drzewa - głowę utrzymywał w kierunku korony rośliny, zaś na samym drzewie utrzymywał się dzięki wbitym w jego korę pazurom - by następnie spróbować przemieścić się w kierunku gałęzi, na której siedział ptak. Unikał fragmentów kory i reszty rośliny, które swoim hałasem mogłyby zaalarmować zwierzę o jego obecności i podjął starania, by powietrze nie przemieszczało się w kierunku uszatki.
Jeśli znalazł się w odpowiedniej odległości od ptaka wysunął pazury swej prawej przedniej kończyny, by następnie wycelować nimi w skrzydło ptaka. Żywił nadzieję, że uszkodzi je, znacznie obniżając szansę drapieżnika na odniesienie jakiegokolwiek sukcesu w tym starciu.

Ostatecznie nieuniknione starcie okazało się być możliwym do uniknięcia. Zielonooki wojownik postanowił zebrać zdobytą dotychczas zwierzynę i powrócić do obozu.

Poza obowiązkiem trenowania Rozgwieżdżonej Łapy na moich barkach nadal spoczywały inne obowiązki, i jednym z nich było wyżywienie klanu. Gdy słońce chyliło się ku horyzontowi postanowiłam wyruszyć do Sasankowych Kęp - gdy temperatura nieco spadnie na pewno, tak samo jak ja wszystkie stworzenia wyjdą ze swoich skrytek.
Gdy byłam już na miejscu zaciągnęłam się powietrzem i przyjęłam pozycję łowiecką i idąc pod wiatr zaczęłam nasłuchiwać czy któraś z piszczek faktycznie wyszła na żer. Sama starałam się nie zdradzić swojej obecności.

Uh, no to szłam dalej uważając gdzie stąpam i pod wiatr.

Cudownie, w końcu coś. Wpatrując się w mysz zaczęłam skradać się pod wiatr uważając żeby nie nadepnąć na coś co narobi hałas. Ogon miałam zrównany z linią grzbietu a łapy ugięte z ciężarem ciała przeniesionym na te tylnie. Gdy byłam dostatecznie blisko skoczyłam z pazurami na gryzonia.

Łatwo! Zakopałam mysz i ruszyłam dalej w ciszy pod wiatr.

Opuszczona nora, nie mając co z nią zrobić poszłam dalej. W ciszy patrząc pod łapy i z wiatrem wiejącym mi w pyszczek.

W końcu coś większego. Ugięłam łapy, zrównałam ogon z linią grzbietu i zaczęłam się skradać po łuku i pod wiatr, uważając gdzie stąpam. Przyglądałam się bacznie czy ptak zwraca się w moją stronę i gdy była taka możliwość, ukrywałam się za przeszkodami. Gdy byłam dostatecznie blisko skoczyłam na bażanta chcąc prędko skręcić mu kark.

Zakopałam bażanta i ruszyłam dalej. Przydałoby się coś jeszcze na sam koniec.

Gdy do moich nozdrzy dotarł charakterystyczny smród samotnika, moja mordka skrzywiła się w niezadowolonym grymasie. Ugięłam łapy, ogon zrównałam z linią grzbietu, i uważając na to aby wiatr mi wiał w pyszczek i wszelkie gałęzie pod moimi łapami nie narobiły hałasu, zaczęłam się skradać do - jak się okazało szylkretowej kotki, na której nieszczęście byłam tuż za plecami. Nie jest świadoma że wkraczając tu skazuje się na śmierć... selekcja naturalna działa.
Gdy byłam dostatecznie blisko, skoczyłam na kotkę z wysuniętymi pazurami chcąc przygnieść ją do ziemi i wbić kły w gardło lub inne najbardziej dostępne wrażliwe miejsce.