Nie zamierzał odrzucać żadnej zwierzyny, nawet i płazów, zaś panująca obecnie chwilowa obfitość pożywienia nie była czynnikiem, który mógłby to zmienić. Słysząc charakterystyczny dla żab dźwięk rozlegający się spośród traw przeniósł ciężar na tylne kończyny i kontynuował skradanie się pod wiatr na ugiętych łapach, uważając, by nie nastąpić na mogący wywołać hałas element podłoża. Głowę i ogon utrzymywał na tym samym poziomie, co resztę ciała.

Ukrył upolowane zwierzę pośród poszycia, zapamiętując miejsce, w którym znalazła się nieżywa już żaba. Na ugiętych łapach wyruszył na dalsze polowanie. Kierował się pod wiatr, pilnując, by żadna z jego kończyn nie nastąpiła na element poszycia mogący wywołać alarmujący otoczenie o jego obecności hałas. Głowę i ogon utrzymywał na tym samym poziomie, co resztę ciała.
Żywił nadzieję, że i tym razem przeznaczenie okaże się być dla niego łaskawe.

Krogulce, w przeciwieństwie do niego, gdy zaaferowały się swoją zwierzyną, posiadały tendencje do ignorowania otoczenia. Żywił nadzieję, że i obecnie zaobserwuje to zjawisko. Nigdy wcześniej nie próbował zmierzyć się z krogulcem, podejrzewał jednak, że lepszym wyborem było stoczenie tej walki przez niego, niż przez niedoświadczonego terminatora. Chciał jednak zlikwidować nie tylko zagrożenie, lecz również i zwierzę, z którym konkurowali o pożywienie.
Postanowił spróbować podkraść się do ptaka niepostrzeżenie, tak, by zyskać przewagę zaskoczenia. Kierował się pod wiatr, na ugiętych łapach przemieszczając się w kierunku ptaka. Uważał, by żadna z jego łap nie nastąpiła na mogący wywołać hałas element podłoża. Ogon i głowę utrzymywał na tym samym poziomie, co resztę ciała. Skradając się, pamiętał, by unikać wzroku zwierzęcia, w razie wystąpienia takowej konieczności zastygając w bezruchu i korzystając z naturalnych osłon.
Jeśli udało się mu - w jego opinii - zmniejszyć dzielącą go i drugiego drapieżnika odległość, spróbował skoczyć w kierunku opierzonego zwierza, by następnie, wysuwając pazury, wymierzyć cios w kierunku tego jego skrzydła, które znajdowało się bliżej niego. Żywił nadzieję, że zmniejszy to ruchomość ptaka i da mu przewagę w walce.

Żadna z prób uzyskania przewagi, którą podjął, nie zakończyła się powodzeniem. Powstrzymał się od wykrzywienia pyska - zmrużył jedynie oczy, by następnie spróbować oślepić przeciwnika poprzez szybkie przesunięcie łapą po podłożu. Żywił nadzieję, że unoszące się w górę drobinki piasku znajdującego się w miejscu, w którym stał, uczynią to, docierając do oczu lub oka przeciwnika. Następnie przeniósł ciężar ciała na łapę wcześniej usiłującą oślepić przeciwnika i uniósł lewą przednią kończynę wyposażoną w wysunięte pazury, zamierzając po raz kolejny spróbować zaatakować jedno z skrzydeł drapieżnego ptaka.

Powstrzymał się od wydania przeciągłego syku w momencie, w którym szpony drapieżnego ptaka przebiły jego skórę, czując jednak, jak krew spływa po jego sierści, brudząc ją, skrzywił się wyraźnie, zachowując ten sam wyraz pyska, gdy z jego łapą zetknęła się posoka przeciwnika.
Zastanawiał się, jaki następny atak skutkowałby zyskaniem dalszej przewagi. Wahał się pomiędzy atakiem oka i drugiego ze skrzydeł przeciwnika, ostatecznie jednak pierwszy z wyborów był w obecnej chwili trudniej dostępny. Spróbował doskoczyć do przeciwnika, tak, by zmniejszyła się odległość między nimi, by następnie uzbrojoną w pazury łapą wymierzyć atak w zdrowe jego skrzydło. To, żywił nadzieję, znacznie zmniejszy jego mobilność i zmniejszy prawdopodobieństwo, że szpony ptaka ponownie rozegrą jego skórę.

Czując, jak ptak rozrywa mu skórę nad łukiem brwiowym z trudem powstrzymał się od odskoczenia. Gdy to zaczęło krwawić wykrzywił jednak swoje lico w wyrazie obrzydzenia - jeśli po wspomnianej ranie pozostanie blizna, jeszcze bardziej podobny będzie wyglądem do Kruka.
Gdy dziub ptaka zaczął oddalać się od jego pyska, Konwaliowy Sen, wyraźnie zirytowany, prawą przednią łapą zamachnął się w kierunku lewego oka ptaszyska, żywiąc nadzieję że, jeśli jego atak okaże się być atakiem skutecznym, skutecznie ogłuszy zwierzę i powstrzyma je od wykonywania kolejnych ataków. Krogulec w wystarczającym stopniu już naruszył jego aparycję; nieskazitelności zaś z pewnością nie sprzyjała scalająca poszczególne pasma jego futra posoka.

Powstrzymał się od odstąpienia od ptaszyska w momencie, w którym rana, jaką mu zadał, prędko wypełniła się krwią. Jego zwycięstwo stało się już jedynie kwestią czasu - trzy rany, jakie zadał ptaszysku, były za poważne i krwawiły obficie, doprowadzając zwierzę do omdlenia.
Widząc, jak ptak upada na ziemię, spróbował zacisnąć zęby na jego gardle, tak, by zadusić zwierzę i zakończyć jego życie szybciej - wystarczająco wiele posoki krogulca miało kontakt z nim samym i preferował, by ilość ta się nie zwiększyła. Ponad to, im dłużej trwała walka, tym większe stawało się prawdopodobieństwo, że związane z nią dźwięki i woń posoki zwabi drapieżnika.

Wkrótce zwierzę skonało, pozbawione powietrza. Gdy Konwaliowy Sen uzyskał pewność, że życie w jego przeciwniku zgasło, rozchylił szczęki, pozwalając truchłu opaść na ziemię. Sam, wykrzywiając pysk w wyrazie obrzydzenia, zakopał drapieżnika, który ostatecznie okazał się być jedynie ofiarą; ukrył także ślady walki, by nie zwabić innych mięsożerców.
Gdyby nie otrzymane rany, zapewne kontynuowałby polowanie, z ich powodu jednak postanowił je zakończyć. Odszukał złowioną wcześniej żabę, by następnie wyruszyć w kierunku gromowego obozu.

Z/t

Bardzodziękuję za rzucanko

Kwitnąca przyroda zachęcała do udania się na polowanie. Posiadający obecnie znacznie mniej niż dotychczas obowiązków Konwaliowy Sen postanowił odszukać zwierzynę, dzięki której mógłby nakarmić swój klan.
Na ugiętych łapach wyruszył pod wiatr, pilnując, by żadna z jego kończyn nie nastąpiła na mogący wywołać hałas element podłoża. Ogon i głowę utrzymywał na tym samym poziomie, co na resztę ciała. Uważnie obserwował otoczenie i nasłuchiwał, poszukując potencjalnej ofiary.

Łasica nie była drapieżnikiem, która stanowiła duże zagrożenie dla wojownika takiego, jak on, nie wątpił jednak, że jej pokonanie stanowiłoby duże wyzwanie dla terminatora; ci pozbawieni doświadczenia mogliby nawet zostać przez nią zgładzeni. Ponadto, zakres zwierzyny, na którą polowała, pokrywał się z tym, na którą polował nieraz grom. Decyzja o eliminacji drapieżnika nie wymagała od niego długiego czasu poświęconego rozmyślaniom - ruszył w pogoń za łasicą. Nigdy nie był kotem, którego można było określić mianem szybkiego, żywił jednak nadzieję, że okaże się być bardziej żwawy, niż pokryty brązową sierścią drapieżnik.
Ostatecznie, jeżeli zdołał zbliżyć się do zwierzęcia na odpowiednią odległość, spróbował wyskoczyć w jego kierunku, wysuniętymi pazurami przedniej kończyny celując w bok zwierzęcia.