Była zła.
Uczucie złości budowało się w niej od kilku dni. Na początku, tak właściwie, to nawet nie była to złość; jedynie lekkie zwątpienie, niepokój. Z każdym kolejnym dniem frustracja jednak narastała. Starała się tego nie pokazywać na treningu i podczas zwykłych rozmówek, ale och, było, kuźwa, trudno. Ostatecznie wyglądało to więc tak, że niewiele jej wychodziło, bo szybko denerwowała się, gdy jej nie wychodziło, a wszystkie słowa wypowiadane przez koty szumiały i brzęczały w jej głowie, coraz bardziej buzując emocje Zaciemki, więc kończyła rozmowy - w zależności od tego, kim był rozmówca - szybkim, cichym odejściem, lub niemiłymi i opryskliwymi odzywkami. Wolała to drugie, dawało więcej ulgi.
Ale co właściwie sprawiło, że chodziła jak na szpilach?
Złota Łapa. Na osty i ciernie, Złota Łapa, to lisie łajno, debil, głupek, mysi móżdżek, kupa gówna.
Miał ją dogonić z treningiem, miał się z nią zmierzyć w konkursie, kto znajdzie więcej zwierzyny; miał być z nią, gdy zostanie wojownikiem - Zaćmiona Łapa niby chciałaby, żeby to ona została nim pierwsza i była lepsza od kocura, ale tak naprawdę… najbardziej chciała, by zostali nimi razem, na tej samej ceremonii, by miała kogoś, kto utrzymuje jej poziomu. Od samego początku właśnie to ją urzekło. I łatwość, z jaką mogli rozmawiać i się przekomarzać. Szczyptę rywalizacji miała z Sokół, ale to absolutnie nie było to samo, nie, ona była durna, ona była niepotrzebna, przeszkadzała jej; Okoń dodawał motywacji.
A on. Po prostu. Zniknął.
Wsiąknął w ziemię, rozpłynął się w powietrzu; pewnego dnia wyszedł z obozu i po prostu do niego, na srebrną skórkę, nie wrócił. Zaćmioną Łapę zaczęło to zastanawiać, kiedy jego legowisko stało puste; rozglądała się za nim kilka dni, myśląc, że może ciągle się mijają, bo jedno jest poza obozem, a drugie w, i na odwrót, ale… nie. On nie wrócił. Legowisko kurzyło się i robiło coraz to bardziej nieświeże - w końcu nie miał kto wymieniać w nim mchu.
Miał być z nią na równi. Miał z nią rywalizować, ale w pozytywny sposób. Miał dotrzymać jej kroku, miał zostać wojownikiem razem z nią, miał polować z nią, a on PO PROSTU ZNIKNĄŁ. Nie zdołał utrzymać jej poziomu; zgubił się, stchórzył, uciekł od odpowiedzialności, albo pozwolił, by coś go zjadło, niezależnie co to było, to znaczyło, że okazał się być gorszy od Zaćmienia - już nie zapełniał głupiej potrzeby, dziury w Zaćmionej Łapie. Ha! Przez chwilę w głowie córki Dzikiej Róży pojawiła się nawet myśl, że Złota Łapa był… kimś więcej, niż znajomym i rywalem, bo za każdym razem, gdy go widziała, czuła się dobrze, ale jednocześnie nieco onieśmielona, to z nim lubiła spędzać czas najbardziej; nie była z tego w pełni zadowolona, bo Dzika Róża raczej uczyła ją, by z kocurów czerpać, a nie odkrywać przed nimi słabości i przywiązywać się… więc może to i dobrze, że okazał się być kolejnym śmieciem.
A jak lepiej wyżyć swoją złość, niż fizycznie? Klan potrzebował zwierzyny, a las nadal miał chmarę żyjątek biegających po jego powierzchni, czekających, aż taka Zaćmiona Łapa wgryzie w nie swoje zębiska i doda do stosu. Złapie… złapie więcej zwierzyny, niż Złota Łapa mógł kiedykolwiek w swoim życiu, niż JAKIKOLWIEK terminator kiedykolwiek przyniósł na stos. Ruszyła się z obozu i skierowała na Sasankowe Kępy; jej uszy już rejestrowały kilka popiskiwań - oznak, że coś tu żyje. Irytowało ją to, że coś żyło w jej przestrzeni, i chociażby śmiało oddychać, gdy ta (nie) radziła sobie z tchórzostwem Okonia. Ruszyła więc w łowieckiej pozycji, pod wiatr, tak, jak uczyła ją Mewi Krzyk. Szukała zwierzyny.

/mg

Być może i tak, ale Zaćmiona Łapa miała w sobie na tyle determinacji i zwykłej pychy, że nawet i z polowania w taką porę zamierzała przynieść dużo zwierzyny. Mogła to zrobić. Była córką Dzikiej Róży - jeśli chciała zostać wielką wojowniczką, to polowanie w Porę Nagich Drzew nie powinno sprawiać jej problemu.
Węszyła, szukała, wysłuchiwała… i bingo, przed oczami pojawił jej się ptak. Czarny, nieco potężniejszy; była to zwierzyna większego kalibru, niż do której przyzwyczaiła się na treningu, ale w ślepym polowaniu dla polowania nie myślała o tym za wiele. Ugięła łapy, równając ogon z linią grzbietu. Upewniła się, że idzie pod wiatr, a idąc uważa na wszelkie gałązki i inne hałasy. Miała do czynienia z ptakiem: starała się chować się tym, za czym w ogóle dało się chować na Sasankowych Kępach, a gdy ptak spojrzał w jej kierunku - zastygała w ruchu. Gdy znalazła się wystarczająco blisko - wyskoczyła na gawrona z pazurami, chcąc powalić go i zabić ugryzieniem w szyję.

… Aha. Odleciał sobie, zanim do niego zdążyła dojść, na co jej futro najeżyło się delikatnie, a pazury wbiły się w ziemię. Lisia mać, zrobiła wszystko dobrze! Gawron wylądował jednak kilka kroków dalej. Teraz to ją zdenerwował. Starając się jednak panować nad sobą, ponownie upewniła się, że ma ugięte łapy, ogon wyrównany z grzbietem, że idzie pod wiatr, że uważa na to, jak chodzi, a przede wszystkim chowa się za krzewami bądź zastyga w ruchu, gdy ptak na nią spojrzy. A jeśli udało jej się dojść wystarczająco blisko - wyskoczyła z zamiarem zabicia ptaka. Tym razem z o wiele większą nienawiścią do niego w sercu.

Może i tak.
Zanim gawron wydał z siebie ostatnie tchnienie, zęby Zaćmienia zacisnęły się na jego szyi. I zaciskały - nie puszczała, jakoby chcąc, by gawron zmarł jeszcze jeden, i jeszcze jeden raz; przestała dopiero, gdy zaczynała czuć, że zaraz odgryzie mu głowę. Oblizała pyszczek; wzięła pierwszą zdobycz i zakopała w jakimś miejscu, gdzie śniegu nie było wiele. A potem ruszyła dalej - w końcu nie skończy na jednym gawronie, tak?

Po chwilce szukania poczuła zapach… zapach czegoś, co kojarzyła ze stosu, ale nie mogła skojarzyć z niczym konkretnym poza tym, że na pewno był to kolejny ptak. One miały taki specyficzny zapach; zapach ich piór, można by powiedzieć. Nie mogła jednak nigdzie znaleźć źródła tropu… cóż, wyglądało na to, że musiała iść za nim dalej. Po cichu, na ugiętych łapach ruszyła za wonią, którą poczuła.

Gdy podążyła za tropem, oczom ukazał jej się ów ptak - kuropatwa. Ohoho, miała dzisiaj jakieś szczęście; w końcu dzikie kurzysko było czymś dosyć sporym, czymś, co wykarmi niejednego kota. Jeśli uda jej się ją złapać, i przywlec do obozu, to na pewno… na pewno Dzika Róża ją pochwali, i Mewi Krzyk też, i pokaże wszystkim, że jest lepsza, niż wszystkie te głupie pasożyty z Drzewnej Mordki…! Przyjęła więc łowiecką pozycję, ugięła łapy, zrównała ogon z grzbietem; upewniła się, że idzie pod wiatr, że stąpa ostrożnie i nie robi hałasu. Ponownie, miała do czynienia z ptakiem - chowała się za tym, za czym mogła się chować, a gdy kurka spojrzała w jej stronę - zastygała w ruchu, bo, hej, może pomyśli, że Zaćmienie to zżółkła trawa? Gdy była wystarczająco blisko: wyskoczyła w jej stronę z zamiarem przyszpilenia i zabicia.

Niestety, i tym razem coś zamierzało przeszkodzić Zaćmionej Łapie w złapaniu zwierzyny od razu, ale - być może miała szczęście, a może wspomagali ją Gwiezdni, kuropatwa nie poleciała za daleko z tym swoim tłustym cielskiem, gdy szum wiatru spłoszył ją troszeczkę. Naturalnie… nie byłoby trudnym gonić za kuropatwą, która nie odleci wyżej, niż wysokość średniawego drzewa, ale i tak, Zaćmienie była zadowolona z faktu, że mogła na spokojnie znowu spróbować, chociaż oczywiście początkowa przeszkoda w postaci spłoszenia - po raz kolejny - zadziałała jej na nerwy. Spłoszył ją wiatr, więc upewniła się, że idzie w dobrym kierunku - przeciwko jego kierunkowi. Tak samo, pamiętała, by nadal mieć ugięte łapy, ogon wyrównany z grzbietem, a zmysłami uważać, by nie zrobić hałasu depcząc po czymś… głośnawym. Chowała się za krzewami, kamieniami i wszystkim, czym mogła, a gdy dzika kura spojrzała w jej stronę - zastygała w ruchu. Gdy znów znalazła się blisko - haps, spróbowała złapać ją pazurami i udusić.

I tym razem Zaćmienie miała szczęście, jak i umiejętności… jej szczęki zacisnęły się na szyi kuropatwy, tym razem nieco delikatniej, niż na tej gawroniej, ale nadal mocno; wyciskała z siebie frustrację. Kuropatwa była… naprawdę dobrą zdobyczą, czuła satysfakcję, ale naturalnie, nie zamierzała na niej skończyć. Zakopała ją przy gawronie i ruszyła dalej w Sasankowe Kępy.

Uch. Znalazła ptaka, tak… ale zdecydowanie za dużego, by go upolować. On raczej mógłby zapolować na nią. Zaćmienie zastygła w ruchu, starając się oddychać jak najciszej; ugięła łapy, wyrównała ogon z grzbietem i ustawiła się pod wiatr. Czekała tak, aż krogulec sobie pójdzie, a Sasankowe Kępy znów będą zdatne do bezpiecznych łowów.

Czekała i czekała, ale krogulec się nie ruszał. Zdawał się jednak nie patrzeć w ogóle na nią, ani na Sasankowe Kępy; jeśli chciałby upolować jakiś kąsek, to chyba lustrował by łąkę wzrokiem, a nie… czyścił sobie piórka, bo właśnie tym zajął się drapieżnik. Ale nadal, Zaćmienie była trochę niepewna, czy powinna tutaj zostać. Umiała walczyć, ale nie była jeszcze w pełni wytrenowana – nie była kotem na tyle głupim, by pewna siebie uznać, że walka z wielkim ptakiem jej się uda. Nie zamierzała jednak rezygnować z polowania; zaczęła się więc ostrożnie i po cichu cofać, by znaleźć się w innej, bezpieczniejszej części Sasankowych Kęp, a jeśli to się udało – szukała zwierzyny dalej.