Bławatkowa Łapa miała chwilowo dość skupiania się na treningu i wiecznym ulepszaniu siebie, chciała odpocząć. Wzięła małą sikoreczkę ze stosu po czym zwinnie wdrapała się na gałąź wielkiego drzewa. Dostrzegła Białą Łapę, szybkim krokiem podeszła do niej i dosiadła się. Ostrożnie położyła ptaka pomiędzy niebieską i czarną kotką.
- Chcesz się poczęstować? - zapytała rozpoczynając rozmowę.

Czy Kreseczka spodziewała się, że ktoś się do niej dosiądzie? Oczywiście, że nie, no chyba że by ją Kropka zauważyła, wtedy to by się nie zdziwiła. Usłyszawszy kroki skierowane do niej odlepiła wzrok od gwiazd i spostrzegła kotkę. Nie rozmawiała za dużo z nią, ale kojarzyła ją. Usunęła się lekko na bok, niepewna.
— O-och, d-dobrze, może tylko t-trochę — powiedziała, po czym postanowiła zaczekać, aż to Bławatkowa Łapa weźmie pierwszy kęs. — Bławatkowa Łapo, t-ty też nie śpisz jeszcze? — Spytała, lekko zaskoczona, że ktoś się w ogóle dosiadł o takiej godzinie i nie odpoczywał w legowisku.

Przytaknęła głową i podsunęła sikorkę by kotka się poczęstowała jako pierwsza, pokręciła głową na jej pytanie i westchnęła.
- Nie, nie jestem w stanie zasnąć. - wyjaśniła. Spojrzała na nocne niebo, nie chcąc tłumaczyć młodszej koteczce swych zmartwień oraz myśli. Wróciła do niej wzrokiem delikatnie się uśmiechająć.
- Tooo jak ci idzie bycie terminatorem, kto jest twoim mistrzem? - podpytała

Koteczka lekko się spięła, gdy długowłosa nie chciała wziąć pierwszego kęsa i wręcz podsunęła jej ponownie truchło sikorki. Wpatrywała się w ptaszynkę kilka odbić serca, po czym grzecznościowo lekko ją szturchnęła w jej kierunku.
— T-ty — mruknęła cicho, niepewnie, nie chcąc jej przeszkadzać w jej odpowiedzi, po której lekko westchnęła. — T-to już jesteśmy dwie — dodała, delikatnie się uśmiechając. Dobrze ci idzie Kreska, jeszcze się nie rozpłakałaś, gdy ktoś nalega! Ale cóż, z pewnością przy kocie, który nie jest jej rodzeństwem, szło jej trudniej rozpłakać się ze stresu. Na pytanie o mistrza, podniosła lekko uszy, najwidoczniej uradowana pytaniem, ożywając.
— To Truskawkowy Świt, jest moją ciocią... Bardzo przyjemna, wiesz? — Mruknęła, i choć pchało jej się na pysk, opowiedzieć o nocy spadających gwiazdek, sądziła, że to nie jest do końca dobry momento. — A-a twoim kim jest? — Spytała, bo chyba pasowało obić piłeczkę na drugą stronę płotu.

Niebieska pręguska widziała spięcie mięśni swej rozmówczyni, postanowiła więc wziąć pierwszy kęs, bo by siedziały tu do wschodu słońca. Gdy wgryzła się w zwierze przesunęła je pod łapki kotki. Truskawkowy Świt, świeżo upieczona wojowniczka.
- Jaki zbieg okoliczności - Bławatek zaśmiała się lekko - moim mentorem jest mój wujek, Sowia Gwiazda - powiedziała i machnęła ogonkiem. Bławatek chyba nigdy nie rozmawiała z Truskawkowym Świtem, może czas to zmienić.. kiedyś.

Gdy dziwnooka wzięła pierwszy kęs i dalej nie nalegała, czarnej pointce spadł ciężar z serca, nie będą się dalej nad tym tematem kłócić. Poruszyła lekko ogonem, jakby odstraszając złe emocje, po czym wzięła mały kęs podczas gdy ta mówiła. Otwarła lekko oczka, zaskoczona na zbieg okoliczności, który również sprawił, że się nieco wyluzowała. Kreska czuła się nieco pewniej z Bławatkową Łapą.
— Och, ciekawe, że obie mamy kogoś z rodziny jako mistrza — wymruczała. — My-myślisz, że jest jakiś motyw, czy tak się akurat przytrafiło? — Spytała, zaintrygowana zdaniem niebieskiej. Ona myślała, że przynajmniej u niej to było celowo, bo cóż, chyba było widać gołym okiem, jak się zachowywała z innymi a z kimś znajomym.

Nie wiedziała co odpowiedzieć oraz nie znała odpowiedzi na pytanie kotki, była jednak jedna grupa kotów która mogła mieć upragnione informacje. Niebieska pręguska spojrzała na niebo i podniosła łapę, wskazując na jedną z jaśniejszych gwiazd.
- Czy to przypadek, czy też nie.. Klan Gwiazdy ma na to odpowiedź - zamruczała po czym schowała pod siebie łapę. Połowa ogona niebieskiej zwisała z gałęzi, kotka zdawała się czymś przejmować, lecz ukrywała to.
- To... jak Ci idą treningi, jesteś już terminatorką przez pare księzyców, mam rację? -

Kreska wzruszyła lekko ramionami na słowa kotki, cóż, kto by to wiedział, na pewno nie one. Choć podejrzewała, że na pewno Sowia Gwiazda mógł brać takie rzeczy pod uwagę. Kiedyś nawet o tym rozmawiała z Racicą, czy tam, Reniferową Łapą. Na kolejne słowa przechyliła lekko łebek.
— Och... N-nie, dziś zostałam mianowana. Ciocia ma pójść pomóc z czymś tam wraz z Sowią Gwiazdą, n-no i się o nią martwię... Dziś wzięła mojego brata, Mokrą Łapę na trening. M-mówiła mi, aby poczekać do jutra jak w-wrócą — mruknęła, garbiąc się lekko i owijając biczowaty ogon dookoła swoich łap. Ugh, nie podobało jej się, że Truskawkowy Świt szła w coś tak niebezpiecznego na oczach niebieskookiej i zostawiała ją samą. — N-no niby wiem, że to tylko coś tam zrobić na terenach, a-ale martwię się...

-Oh w takim razie gratuluję! Ostatnio cały czas jestem zajęta treningami, ewidentnie mi się pomyliło - wyjaśniła posiadaczka oklapniętych uszu, uśmiechnęła się delikatnie do młodszej kotki.
- Nie martw się tak dużo... napewno nic się jej nie stanie, jest przecież wojowniczką - zapewniła chcąc uspokoić nerwową pointkę.

Terminatorka kiwnęła wyrozumiale głową na słowa Bławatkowej Łapy, no, nie każdy musiał wiedzieć o wszystkich wszystko, ani prowadzić wykres, kiedy to ktoś miał ceremonie czy nie. Przecież Biała Łapa by się na to nie obraziła.
— T-to pewno dobrze ci idzie skoro tak zajęta — powiedziała, po części wymuszając z siebie lekki uśmiech. Och, zapracowana była, może to dlatego nie mogła spać? Bo była... Zbyt zmęczona, aby zasnąć?
— N-no tak, ale nie wiem. Martwię się, b-bardzo, bo co jak się jej coś stanie? N-nie mogłabym — zaczęła wylewać swoje zaniepokojenie w kierunku starszej kotki. Po sekundzie poczuła ukłucie, czuła się winna, że tak szybko otwarła się nieznajomemu do końca kocie po raz pierwszy. Wewnętrznie poczuła, jak się jej lekko ścisną żołądek, lecz nie dawało po sobie o tym znać.

Bławatek przytaknęła głową, no z tym to się musiała zgodzić, co jak co ale treningi od pewnego czasu szły jej po prostu wspaniale.
- Może już niedługo zostanę wojowniczką - powiedziała, oczywiście na tą chwilę były to jednak tylko i wyłącznie marzenia. Spojrzała kątem oka na pointke i westchnęła, na gwiezdnych co ona się tak wszystkim martwi? Niebieska pręguska położyła łapę na barku rozmówczyni.
- Nic jej nie będzie, zapewniam - mruknęła ciepłym tonem chcąc uspokoić czarną kotkę.

Biała Łapa delikatnie przytaknęła główką, fajnie by było jeszcze trochę zasilić grono wojowników, bo Klan Rzeki zaczynał szybko rosnąć. Śliwka z jej ośmioma kociętami i nie tak dawno, co Błękitna Mgła się okociła. Co prawda, miot nie był aż tak liczny, jak jej, ale cztery dodatkowe pyszczki to znacznie więcej, niż zero!
Gdy poczuła łapę starszej koleżanki, nieco się spięła, bo, cóż, nie oczekiwała takiego ruchu i ją nieco zaskoczyła tym. Po kilku odbić serca Kreska się delikatnie rozluźniła, po czym, zgarbiona westchnęła cicho. — M-mam nadzieję — och, bo co by było, jakby nie wróciła? Jakby tuż po mianowaniu stałoby się coś Truskawca? Lekki dreszcz przeszył koteczkę.

Niebieska pręguska nie miała pojęcia jak jeszcze uspokoić pointkę, zamartwiała się czymś co nie było od niej zależne.
- Nie myśl o tym, nie ma co się denerwować na zapas - miauknęła starając się pocieszyć młodszą kotkę. Trzeba ją jakoś zagadać.... oh!
- Co uważasz o swoim nowym imieniu, Biała Łapo?- zapytała chcąc jakoś zająć umysł zmartwionej koteczki rozmową.

Zagryzła lekko wargę na słowa Bławatkowej Łapy, twierdząc, że no, trudno jej było zrobić coś takiego. Poruszyła też nerwowo ogonkiem, ale w końcu przytaknęła delikatnie, po czym na pytanie na temat imienia poruszyła wąsami.
— No... W sumie to nie są-sądziłam, że zostanę coś z Kreską, ale nawet pasuje... Bo-bo no, mam dużo białego — zaczęła, po czym przyszło jej do głowy, że no, mogła nawet wspomnieć o tym, że nawet podejrzewała, jakie będzie jej wojownicze. — N-no i ten, chyba zostanę Białą Kre-kreską za wojownika — "o ile w ogóle nim zostanę", pomyślała, poruszając nerwowo ogonem.

Łuna z przeciągłym ziewnięciem wyczłapała się właśnie z Gniazda po dosyć długim śnie. Póki nie była jeszcze terminatorką korzystała w najlepsze z kocięcej swobody i spała ile wlezie o dowolnych porach dnia i nocy. Nie zdążyła nawet na dobre się rozbudzić, gdy do jej uszu dotarło melodyjne ćwierkanie. W pierwszej chwili nawet nie załapała skąd dochodzi ten dźwięk, dopiero gdy uniosła wzrok w górę i dostrzegła pojedyncze skrzydlate istotki przelatujące nad rzecznym obozem połączyła fakty. Jeju jak bajecznie! Wcześniejsza senność niemal całkowicie zanikła zastąpiona podekscytowaniem, które wypełniało teraz ciałko Łuny od łapek po same koniuszki uszu. Wpatrzona jak zaczarowana w niebo zaczęła dreptać gdzieś w głąb obozowiska, skąd miałaby lepszy widok na intrygujące zjawisko, o mało przy tym wszystkim nie wpadając na białą koteczkę, którą także najwyraźniej ujął dzisiejszy widok. W porę zdążyła się jednak zorientować i zatrzymać tuż obok terminatorki.
  — Rany, nigdy nie widziałam czegoś takiego! — zagadnęła Kwitnącą Łapę głosem przesiąkniętym z zachwytu po czym przycupnęła w miejscu, w którym przez chwilę stała w bezruchu.

Po pytaniu Kwitnącej Łapy Łuna pokiwała ochoczo głową, rzucając kotce szybkie spojrzenie, aby następnie wrócić do patrzenia w przcinające niebo ptaszki. Jeszcze niedawno wydawało jej się, że nie doczeka cierpliwie do nadejścia Pory Nowych Liści, a tu proszę! Właśnie sidziała na polance obserwując jej pierwsze oznaki. I pomyśleć, że już niedługo cały śnieg w końcu stopnieje na dobre! Zdecydowanie napawło ją to nowym rodzajem energii. Kiedy bialutka szylkretka podzieliła się z nią swoją obserwacją pyszczek Łuny uchylił się z niemałym podziwem.
  — Wow! Umiesz rozpoznawać ptaki po śpiewie? — zapytała zafascynowana. Cóż, Łuna nie była najlepsza w rozpoznawaniu ptaków nawet z wyglądu, miała do nich tragiczną pamięć i nieraz umykały jej nazwy tych najbardziej pospolitych gatunków ze stosu. Nie mówiąc już o ich głosach! — Umiesz odróżnić jakiegoś jeszcze? — mruknęła sama wsłuchując się jeszcze głębiej w trele. Przy okazji miała nadzieję, że głos jaskółki zapadnie jej bardziej w pamięć na przyszłość.

Szczerze mówiąc Świetlista Łapa trochę miała podejście takie, o którym wspomniała Kwiatnąca Lapa. Nigdy jakoś nie zastanawiała się nad konkretnymi gatunkami ptaków, a już w szczególności nie nad tymi, których nie widywała często na stosie, bo te akurat były jej raczej znane. Zaciekawiło ją więc podejście Kwitnącej Łapy i to bardzo.
  — Jak będziesz się ich wszystkich uczyć? To jakaś część treningu czy..? — zapytała. Bo Choć fajnie byłoby umieć identyfikować każdego ujrzanego ptaka, albo i usłyszanego tak Łuna wolałaby żeby nie było to warunkiem do zostania wojownikiem. Zbyt dużo rzeczy miała w głowie, by zapamiętać tak wiele nazw i dźwięków oraz umieć dopasować je do konkretnego ptaka.
Na zapytanie Kwitnącej Łapy niebieska nastawiła uszy, chcąc wyłapać konkretny dźwięk spośród reszty unoszących się w powietrzu i faktycznie udało jej się takowy dosłyszeć. O! Sikorkę akurat znała doskonale z wyglądu, lecz nie z dźwięku. Z wrażenia jej pyszczek otworzył się w szerokim uśmiechu, a jej wzrok pełen podziwu przeszedł na towarzyszkę.
  — Jesteś w tym naprawdę świetna Kwitnąca Łapo! — powiedziała zapatrzona w starszą terminatorkę. Zazdrościła jej takich umiejętnośći, w końcu chyba nie każdy kot miał taką wiedzę i ambicję w tej dziedzinie! Ale... teraz i ona sama umiała coś nowego- będzie musiała koniecznie pochwalić się rodzeństwu rozmową z Kwitnącą Łapą i tym co potrafiła!