Choć mignęło jej znajome futerko Bladego Ducha w centrum obozu - nie zareagowała, nie zawołała go, a jedynie spoglądała niby ukradkiem dokąd zmierza. Ku jej zadowoleniu widocznie musiał wychwycić ją wdrapującą się po korze na większą gałąź, gdyż to właśnie ku temu samemu drzewu skierowywał on swoje kroki. Przesunęła się lekko, robiąc miejsce do ewentualnego przeciśnięcia się w głąb gałęzi, w kierunku cieńszych gałązek i czekała, aż obecność kocura stanie się wyczuwalna na jej grzbiecie, gdy podświadomie poczuje, że jego wzrok właśnie na nią spogląda, a w uszach odbije się jego dźwięczny głos. Na jej licu wykwitł uśmiech, gdy dobiegł ją znajomy głos, a w nozdrza wdała się woń kwiatów, w których kocur widocznie musiał się wytarzać.
— Dzień dobry, Duchu. — wymruczała ciepło zwracając łeb ku niemu. Wcześniej jednak zmyła krew sikorki w warg, pozbywając się, chociażby najmniejszej plamki z futerka. — Okropnie długo...to odpowiednie określenie na odcinek w linii czasu odkąd ostatni raz mieliśmy okazję porozmawiać. Myślę, że dotarł do ciebie zapach ziół. Niestety mój organizm widocznie nie przezwyciężył jeszcze skutków długiej choroby w dzieciństwie i nadal jego osłabienie ciągnie się za mną. Na długo, zbyt długo znowuż wylądowałam w lecznicy, przez co trening zatrzymał się... Pewnie zajmie mi trochę czasu ponowne wdrożenie się w niego, eh. — westchnęła, patrząc na tę charakterystyczną i śliczną mordkę Bladego Ducha. Na niej zawsze mogła zawiesić na dłużej oko. — Ale nim zachorowałam miałam dosyć ciekawe spotkanie na granicy. Spotkałam kocura imieniem Żyto. Może...też miałeś okazję go spotkać? Chociaż mówił mi, że nie zapuszczał się zbytnio w te tereny głównie stacjonując przy Wichrowych lub Gromowych. Tak czy owak, miałam ogromną ochotę mu przywalić w pysk, gdy próbując wmówić mi, że nie zachowuje się jak typowy klanowy kot, chciał zobaczyć moją agresywność wobec obcego przebywającego na granicy. Gwoli wyjaśnienia nie naruszył jej, tylko znajdował się poza nią. Nie miałam więc powodu, by wykazywać się wrogością i odsłaniać na niego kły. Byłam ciekawa i gotowa do rozmowy, a tu tak się zaskoczyłam! — momentami było słychać wzburzenie w głosie Skaczącej Łapy. Nie było to niczym dziwnym patrząc na to ile emocji tamta rozmowa z samotnikiem w niej wzmogła.
— A u ciebie?

Wsłuchiwał się w jej słowa z normalną dla siebie uwagą. Był ciekawy w końcu co sprawiło, że jej nie było... i odpowiedź była tak logiczna i prosta, jaką można było sobie tylko wymyślić. Choroba, efekt osłabionego organizmu.. Jasne, rozumiał.
- Liczę na to, że już choroba cię opuści na dobre... bo nawet jeśli problem z treningiem się pojawi, to niewielki kłopot. Lepiej, byś tylko zdrowa była, a wszystko inne jakoś się ułoży - mruknął cicho, krzywiąc się pod nosem. Owszem, może i trudno będzie się jej wtoczyć w niektóre rzeczy, ale nie sądził że będzie to aż tak znów kolosalnym problemem do przeskoczenia. - Zawsze przed rozpoczęciem możemy omówić razem co już miałaś? Przypomni ci to trochę, rozrusza cię...
Pociągnął jeszcze cicho. Nie chciał być nachalny, ale wiadomo - mogło to jej jakoś pomóc! Kolejne jej słowa jednak sprawiły, że nieco się zdziwił. Sam poznał tylko koty na zgromadzeniu, parę z Wichru, ale samotnika?...
- Nie sądzę, bym go znał... ale to dziwne. Znaczy się; cieszy mnie że nie doszło do żadnego starcia między wami, aczkolwiek nie rozumiem jego podejścia. Przyszedł na granicę prowokować koty? To brzmi jak próba samobójstwa... - westchnął cicho. Duch najpewniej nie zareagował by w żaden sposób. Nie lubił się bić ani kłócić, nigdy. - U mnie jest w porządku. Nic specjalnego się nie dzieje ostatnio... na szczęście.
A przynajmniej, nikt nie umiera, nie z jego winy. I to tylko się liczyło.

Nie miał co tego dnia robić. Było zimno, deszczowo, i choć teraz deszcz przestał tak uciążliwie padać na łby leśnych kotów, to Trzcinie nie widziało się wychodzić z obozu bez większego powodu, jeśli nie musiał na przykład iść na patrol czy chociaż szybkie polowanie, by taki nie wziął go z zaskoczenia na samym środku terenów. Był zawsze lekko wątłego zdrowia, więc obawiał się, że gdyby zaczął uciekać do obozu w takim momencie, to i tak zdążyłby przemoknąć, a żeby tego było mało - również zachorować. Dlatego w większości przypadków decydował się zostać w obozie i dlatego też właśnie siedział pod drzewem, żeby chociaż trochę gałęzie ochroniły go przed opadem, a przy okazji by miał blisko do legowiska wojowników. Czyż nie sprytnie?

[Rusałka]

Piołun już od jakiegoś czasu próbował wspiąć się na drzewo. Byłoby wspaniałym punktem widokowym, ale mały kociak ciągle okazywał się zbyt słaby, by dotrzeć do solidnej gałęzi odchodzącej od pnia i zawsze zmuszony był zawrócić wcześniej. Dziś w końcu mu się udało. Spiął mięśnie, zacisnął zęby i w końcu, w końcu udało mu się wczepić pazury w korę gałęzi. Gdy w końcu na niej usiadł, potrzebował chwili, by złapać oddech. Nie było łatwo, ale dał radę! Po tylu dniach! Spojrzał w dół z radością. Nie bez strachu, ale samozadowolenie przeważało. Choć ziemia była daleko pod nim, czuł się dość pewnie, gdy miał ciągle wysunięte pazury i mocno się trzymał.

Dopiero po chwili uniósł wzrok i prawie odebrało mu mowę. Z tego drzewa widać było teren poza obozem - i Piołun nie musiał łamać żadnych zasad, by to widzieć. W końcu nie opuścił granic nawet na długość wąsa. Czuł, że będzie na tej gałęzi przebywał często i długo. W dole wojownicy wyglądali na małych, w górze ptaki latały tak blisko!

Mocny podmuch zimnego wiatru sprawił, że Piołun przycisnął się do pewnie stojącego, bezpiecznego pnia. Pogoda się zmieniała, ale obóz pozostawał spokojny. Piołun dostrzegł gdzieś tylko ruch kremowego futra innego, znajomego kota.

/Skwar/

Tak jak Bławatek bała się, no, w zasadzie większości rzeczy, tak wspinaczka - o dziwo - do nich nie należała. To znaczy, przełamanie się do tego zajęło jej niesamowicie dużo czasu, ale okazało się tego zdecydowanie warte. Znajdując się na jakimś wyższym punkcie mogła patrzeć na inne koty i okolicę, jednocześnie nie wchodząc w żadne interakcje z nikim. Dawało jej to swego rodzaju poczucie kontroli nad sytuacją, które traciła z reguły kiedy tylko odezwał się do niej ktoś spoza rodziny.
Tak więc znalazła się na gałęzi koło brata, Piołunu. Szczerze mówiąc... liczyła, że będzie sama, i już rozważała zejście, Piołun jednak był chyba najspokojniejszym z rodzeństwa i jego obecność nie była aż tak przytłaczająca. Tak więc zdecydowała się przysiąść koło niego. W ramach przywitania uśmiechnęła się lekko w jego stronę, nie odzywając się pierwsza słowem.

Gałąź drzewa zatrzęsła się pod wpływem nagłej zmiany obciążenia. Piołun spojrzał w dół i zobaczył, że na drzewo wdrapuje się jego siostra, Bławatek. Bławatek była najcichszym kociakiem z rodzeństwa i choć Piołuna kusiło, by pacnąć ją w głowę, nie zrobił tego. Zamiast tego przesunął się nieco, by zrobić jej miejsce. Wiedział, jak długo ćwiczyła, by potrafić wspiąć się nad obóz i widział, jak wiele radości i pewności siebie dało jej to osiągnięcie.
- Witaj, Bławatku - przywitał się. - Chłodno dziś, co nie?
Jakby na potwierdzenie, zawiał mocny wiatr, a dymny poczuł na nosie coś wilgotnego i zimnego. Odruchowo zlizał to i okazało się, że to kropla bardzo zimnej wody.
- Bławatku, popatrz! - wykrzyknął. W powietrzu wirowały pojedyncze białe kłaczki.

Pokiwała lekko głową. Tak, było zdecydowanie chłodno, nie tylko dzisiaj, a generalnie na przestrzeni ostatnich dni. Jej samej mimo długiego futra było zimno, zgadywała więc, że krótkowłosy Piołun musiał temperaturę odczuwać jeszcze mocniej.
Nagle poczuła na swoim nosie kropelkę zimnej wody. Deszcz? Powinni schodzić na dół? Jeżeli zaczynało padać, to z pewnością powinni. Spojrzawszy jednak w górę nie dojrzała kropel wody, a... białe płatki? Otworzyła szeroko oczy, przenosząc wzrok na pysk brata, który najwyraźniej też to zauważył, bo chwilę później krzyknął do niej, by spojrzała.
- M-myślisz że to ten śnieg? Nic nam się nie stanie od siedzenia tutaj...? - Bławatek wydawało się, że coś kiedyś słyszała. Że właśnie jakiś biały puch spada podczas Pory Nagich Drzew. Ale czy to było na pewno to? I czy było to jakoś niebezpieczne? Na Gwiezdnych, nie miała pojęcia. A mogła się dopytać, trzeba było się dopytać, dlaczego wtedy o tym nie pomyślała. Może jednak Piołun będzie wiedział, o co chodzi, bo białe strzępki spadały z nieba coraz gęściej.

Dymny miał na tyle przytomny umysł, by powstrzymać się od skakania na dziwne kłaczki wirujące w oddali, ale gdy dostrzegł jeden tuż przed swoim pyszczkiem, wyciągnął w jego kierunku łapę. Kłaczek opadał dość powoli, choć chaotycznie I e końcu wylądował na wierzchu łapki Piołuna. Kociak przyjrzał się obiektowi. Był biały i maleńki, ale bardzo piękny, złożony z rytmicznie powtarzających się wzorów.
- Popatrz - mruknął, ale zaraz nie było już na co. Drobinka rozpłynęła się i zniknęła w podmuchu ciepłego powietrza z pyszczka kota.
Śnieg"? Nazwa brzmiała znajomo, ale Piołun nie potrafił powiedzieć, czym był. Jeśli to właśnie te kłaczki, naprawdę warto było go zobaczyć!
-Ojej! - wykrzyknął, gdy podmuch przywiał dużo gęstsze opady. Cały krajobraz przysłoniła bariera opadającego śniegu

Truskawka spędzała czas jak taka podzielona w pół gałązka - tu treningi, tu Sowa, tu spędzanie czasu z ojcem i matką.
Dobra, to więcej niż połowa, ale wracając.
Pręguska chciała złapać Śliwkę - jak chciała rozmawiać, to zawsze coś wypadało albo rudej, albo pointowi. Jednak ruda zaprzestała swoich przechadzek po granicach, więc w wolnej chwili, wczesnym górowaniem słońca - ruda czekała, czasami zerkając na wejście do obozu.
Gdy kocica o futrze swego ojca ujrzała znajome, wielokolorowe futro, które wracało zapewne(ruda mogła się domyślać) z porannego polowania, ruszyła do rodzeństwa spokojnym krokiem.

-Śliwa. - Otarłam się o bark siostry.
-Masz chwilę? Chce ci się pochwalić. - a czym? To sekret.


/Npc

Jakby księżyce nie minęły, tak Śliwka dalej wydawała się być tym promyczkiem szczęścia, jakim była. Eh. Sama bym tak nie mogła.
Jednak uśmiech wielokolorowego z rodzeństwa mi się udzielało. Czy to na duszy, czy to na mojej własnej mordce.
-Konwaliowy Sen. - Zamruczałam potulnie na trącenie łbem. Już czułości dosyć!

A jednak nie, zadrżałam kikutem i ostatni raz polikiem trąciłem polik rodzeństwa.
-Taki chichy, poważny, jak ich mało. Mało rozmówny ten typ, inny klan, ale nie uwierzysz, do kogo chciał, bym słała pozdrowienia. - cicha woda brzegi rwie, jak to mawiają.
-Dam ci podpowiedź, imię zaczyna się na N~

Oh, a nowinek jeszcze było...
Jeszcze nie doszłam do samej siebie. A może coś Śliwka chciała się powymieniać ploteczkami jakich mało?